Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου: «Θα μας βρουν απέναντί τους! ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας• ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεσσαλονίκης μας• ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Μακεδονίας μας καί τῆς Ἑλλάδος μας.»

Διαβάστε παρακάτω την εισήγηση του Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου με θέμα «ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΘ;» από  την εκδήλωση με τίτλο “Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι” στο Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο στη Θεσσαλονίκη στις 14-02-2016. Ακολουθεί και το αντίστοιχο βίντεο

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου

Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου

ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΘ;

Θεσσαλονίκη, Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο

14 Φεβρουαρίου 2016

Πα­να­γι­ώ­τα­τε Μη­τρο­πο­λί­τα Θεσ­σα­λο­νί­κης κ. Ἄν­θι­με, ἔν­θε­ε οἰα­κοστρό­φε τῆς ἁ­γι­ο­τό­κου καί ἁ­γι­ο­τρό­φου τῆς ἐν Θεσ­σα­λο­νί­κῃ Παυ­λεί­ου Ἐκ­κλη­σί­ας καί ἀ­κα­τα­μά­χη­τε ὑ­πε­ρα­σπι­στά τῶν ἐ­θνι­κῶν μας δι­καί­ων

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ἅ­γιοι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς, Σε­βα­στοί Πα­τέ­ρες, ὁ­σι­ώ­τα­τοι Μο­να­χοί καί Μο­να­χές

Ἐν­δο­ξό­τα­τε στρα­τη­γέ, ἐ­πί­τι­με Ἀρ­χη­γέ τοῦ Γε­νι­κοῦ Ἐ­πι­τε­λεί­ου Στρα­τοῦ καί πρώην Ὑπουργέ κ. Φράγκο

Ἐντιμότατοι στρατηγοί τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἐν ἐνεργείᾳ καί ἀποστρατείᾳ

Ἐλ­λο­γι­μώ­τα­τοι κ. Κα­θη­γη­τές, Ἐλ­λο­γι­μώ­τα­τε Πρό­ε­δρε τῆς ΠΕΘ κ. Σπα­λι­ώ­ρα

Ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν, φορέων καί συλλόγων

Φι­λό­χρι­στοι ἐκ­πρό­σω­ποι καί μέ­λη τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν Σω­μα­τεί­ων Θεσσα­λο­νί­κης, ἐμ­πνευ­σμέ­νοι δι­ορ­γα­νω­τές τῆς ση­με­ρι­νῆς ἡ­με­ρί­δας

Εὔ­ελ­πι σύ­να­ξη τῆς Φοι­τη­τι­κῆς νε­ο­λαί­ας τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς καί τοῦ Ἁ­γί­ου Δη­μη­τρί­ου, Δαυ­ϊ­τι­κή με­λω­δι­κή χο­ρω­δί­α οἱ «Θεσσαλονικεῖς Ὑμνωδοί» ὑπό τόν χοράρχη πρωτοψάλτη Ἰωάννη Λιάκο πού πλαι­σι­ώ­σατε τήν ἀ­πο­ψι­νή εὐ­λο­γη­μέ­νη συ­νά­θροι­ση,

Προ­σφι­λέ­στα­τοι ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φοί μας

Εὑ­ρι­σκό­με­νοι ἀ­πό­ψε ἀ­νά­με­σά σας, σ’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη σύ­να­ξη ἀν­τί­στα­σης καί ἀν­τί­δρα­σης σέ ὅ­σα ἀν­τορ­θό­δο­ξα καί ἀν­θελ­λη­νι­κά τε­κταί­νον­ται στίς μέ­ρες μας, γνω­ρί­ζον­τας τούς προ­βλη­μα­τι­σμούς καί τίς ἀ­νη­συ­χί­ες σας, νι­ώ­θον­τας τό παλ­μό καί τόν δυ­να­μι­σμό σας, ἀ­φουγ­κρα­ζό­με­νοι τήν μυ­στι­κή ἀ­γω­νί­α τῆς ψυ­χῆς σας, ξε­πη­δᾶ μέ­σα μας μί­α πη­γαί­α δο­ξο­λο­γί­α πρός τόν Πα­νά­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό μας, πού μᾶς ἔ­χει χα­ρί­σει τήν ἀ­μώ­μη­τη πί­στη μας, τήν ἁ­γί­α μας ὀρ­θο­δο­ξί­α.

Δό­ξα τῇ Ἁ­γί­ᾳ καί Ὁ­μο­ου­σί­ῳ καί Ζω­ο­ποι­ῷ καί Ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τριά­δι. Πάν­το­τε νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κά θλι­βε­ρό καί ἀ­πο­τρό­παι­ο αὐ­τό πού ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται σέ αὐ­τή τήν πε­ρί­λαμ­πρη καί ἱ­ε­ρή πό­λη! Στήν βυ­ζαν­τι­νή κα­στρό­πο­λη, στήν καρ­διά τῆς  Μα­κε­δο­νί­ας μας, στήν φη­μι­σμέ­νη καί ἁ­γι­ο­φύ­λα­κτη πό­λη τοῦ Ἁ­γί­ου Δη­μη­τρί­ου, τήν Θεσ­σα­λο­νί­κη μας, τήν κα­τά­σπαρ­τη μέ δι­σχι­λι­ό­χρο­νους να­ούς καί μο­νές στά ἅ­για θυ­σι­α­στή­ρια τῶν ὁ­ποί­ων ὑ­μνεῖ­ται καί δο­ξά­ζε­ται ἀ­δι­α­λεί­πτως ὁ Θε­ός, νά ἐ­πι­δι­ώ­κε­ται ἡ ἵ­δρυ­ση τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν καί μά­λι­στα μέ­σα στήν ἴ­δια τήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή!

Ἀ­γνο­οῦ­με, ἄ­ρα­γε, τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ πού λέ­γει διά τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου: «Μὴ γί­νε­σθε ἑ­τε­ρο­ζυ­γοῦν­τες ἀ­πί­στοις· τίς γὰρ με­το­χὴ δι­και­ο­σύ­νῃ καὶ ἀ­νο­μί­ᾳ; τίς δὲ κοι­νω­νί­α φω­τὶ πρὸς σκό­τος, τίς δὲ συμ­φώ­νη­σις Χρι­στῷ πρὸς Βε­λί­αλ; ἢ τίς με­ρὶς πι­στῷ με­τὰ ἀ­πί­στου; τίς δὲ συγ­κα­τά­θε­σις να­ῷ Θε­οῦ με­τὰ εἰ­δώ­λων; ὑ­μεῖς γὰρ να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε ζῶν­τος, κα­θὼς εἶ­πεν ὁ Θε­ὸς.­.­.» (Β΄ Κορ. 6,14-16);

Ἀντίθεση ὀρθοδοξίας καί ἰσλάμ

Ἡ ἐ­πι­χει­ρού­με­νη αὐ­τή ἐν­σω­μά­τω­ση τοῦ Τμή­μα­τος Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν ἀ­πο­τε­λεῖ: «ἄ­μι­κτο μῖ­ξη», ἀ­νό­σια πα­ρεμ­βο­λή, ἀ­νί­ε­ρη σύ­ζευ­ξη, ἀ­κα­τα­νό­η­τη ἡτ­το­πά­θεια μέ πα­ρα­πλα­νη­τι­κά δῆθεν ἐ­θνι­κά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα, βόμ­βα στήν ἐ­θνι­κή μας συ­νο­χή, κα­ται­γί­δα στήν ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μας ἑ­νό­τη­τα, ἀ­πα­ρά­δε­κτη, δι­ε­θνῶς, πα­νε­πι­στη­μια­κή πρά­ξη, ἐμ­πέ­δω­ση τῶν ξε­νο­κί­νη­των καί ἐ­πί­βου­λων δι­α­θρη­σκεια­κῶν συ­ναν­τή­σε­ων, προοί­μιο τῆς νε­ο­ε­πο­χί­τι­κης παν­θρη­σκεί­ας.

Ποι­ά σύν­δε­ση μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξει με­τα­ξύ τῆς ἀ­κτί­στου χά­ρι­τος καί τῆς ψευ­δο-προ­φη­τι­κῆς ἰ­δε­ο­λη­ψί­ας τοῦ Κο­ρα­νί­ου; τῆς ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι ἐμ­πει­ρι­κῆς θε­ο­λο­γί­ας τῶν ἁ­γί­ων μας καί τῶν ἐκ­φυ­λι­σμέ­νων θρη­σκευ­τι­κῶν δι­α­τά­ξε­ων τῆς Σα­ρί­ας; Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά συ­νυ­πάρ­ξουν ἡ ἀ­λή­θεια μέ τό ψέ­μα, ἡ ἀ­γά­πη μέ τό μί­σος, τό φῶς μέ τό σκο­τά­δι; Μέ ποι­ά λο­γι­κή μπο­ρεῖ νά συν­δυα­στοῦν ὁ ἱ­ε­ρός πό­λε­μος (τζι­χάντ) πού κη­ρύσ­σει τό Κο­ρά­νιο ἐ­ναν­τί­ον κά­θε ἀν­τι­θέ­του πί­στε­ως πρός τό Ἰσ­λάμ μέ τήν εἰ­ρή­νη καί τήν ἀ­γά­πη πού δι­δά­σκει τό ἱ­ε­ρό Εὐ­αγ­γέ­λιο τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας; Μέ ποι­ά λο­γι­κή μπο­ρεῖ νά συν­δυα­στοῦν ἡ ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α τῆς θε­ώ­σε­ως καί τῶν ἀ­κτί­στων ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ μας μέ τούς φαν­τα­στι­κούς πα­ρα­δεί­σους καί τίς ἐ­παγ­γε­λί­ες ἡδο­νι­κῶν ἀ­πο­λαύ­σε­ων καί γευ­στι­κῶν ἐ­δε­σμά­των πού ὑ­πό­σχε­ται τό Κο­ρά­νιο;

Ποι­ά σχέ­ση μπο­ρεῖ νά ἔ­χει τό ἱ­ε­ρό Εὐ­αγ­γέ­λιο μέ τά κεί­με­να τοῦ Κο­ρα­νί­ου, τό ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­τε­λεῖ μυ­θῶ­δες συμ­πί­λη­μα πα­ρα­ποι­η­μέ­νων χω­ρί­ων τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, στοι­χεί­ων αἱ­ρε­τι­κῶν Νε­στο­ρια­νῶν καί Μο­νο­φυ­σι­τῶν καί ἑ­νός πα­ρερ­μη­νευ­μέ­νου Χρι­στι­α­νι­σμοῦ μέ πλεῖ­στες ἀν­τι­θέ­σεις καί ἀ­νι­στό­ρη­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες; Ποι­ός δι­ά­λο­γος μπο­ρεῖ νά γί­νει μέ τούς Ἰσ­λα­μι­στές τήν στιγ­μή πού θε­ω­ροῦν κτί­σμα τόν Θε­άν­θρω­πο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, τόν ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­κα­λοῦν ἀ­πό­στο­λο καί προ­φή­τη, ἀλ­λά ὄ­χι Υἱ­ό τοῦ Θε­οῦ; Ποι­ά συγ­γέ­νεια μπο­ρεῖ νά ἔ­χου­με μέ τό Κο­ρά­νιο, τό ὁ­ποῖ­ο δι­αι­ω­νί­ζει τόν θε­σμό τῆς δου­λεί­ας, ἐ­νῶ ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ἐ­δῶ καί 2.000 χρό­νια δι­ε­κή­ρυ­ξε τό«οὐκ ἔ­νι δοῦ­λος ἤ ἐ­λεύ­θε­ρος»; Ποι­ά σύγ­κρι­ση μπο­ρεῖ νά γί­νει μέ τίς χῶ­ρες τοῦ ἰσ­λα­μι­κοῦ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμοῦ πού ὑ­πο­τι­μοῦν καί ἐ­ξου­θε­νώ­νουν τήν γυ­ναι­κεί­α φύ­ση καί τήν θε­ω­ροῦν κτῆ­μα καί σκλά­βα τοῦ ἀν­δρός της ἐ­νῶ ὁ χρι­στι­α­νι­σμός ὕ­ψω­σε τήν γυ­ναί­κα στήν κοι­νω­νί­α ὡς ἰ­σό­τι­μη τοῦ ἀν­δρός καί τήν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σε ἀ­πό κά­θε μορ­φή δου­λεί­ας, δι­α­κη­ρύτ­τον­τας τό«οὐκ ἔ­στιν ἄρ­σεν καί θῆ­λυ».

Οἱ ἰσ­λα­μι­στές μᾶς ἀ­πο­κα­λοῦν εἰ­ρω­νι­κά καί ὑ­πο­τι­μη­τι­κά σταυ­ρο­φό­ρους καί γι’ αὐ­τό τόν λό­γο μέ ὀρ­γή καί μα­νί­α ἀ­πο­κε­φα­λί­ζουν χρι­στια­νούς, κλη­ρι­κούς καί μο­να­χούς. Γκρε­μί­ζουν ἱ­ε­ρά σε­βά­σμα­τα (να­ούς, μο­να­στή­ρια, προ­σκυ­νή­μα­τα) καί ὁ­δη­γοῦν σέ ἀ­ναγ­κα­στι­κή καί ἐ­ξον­τω­τι­κή προ­σφυ­γιά πλή­θη ἀ­θώ­ων πι­στῶν. Τούς ἀ­παν­τοῦ­με ἐν καυ­χή­σει καί στεν­το­ρί­ᾳ φω­νῇ ΝΑΙ γιᾶ μᾶς ὁ Σταυ­ρός τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ δό­ξα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Γιά μᾶς ὁ Σταυ­ρός εἶ­ναι ἡ κλῖ­μαξ τῆς σω­τη­ρί­ας καί ἡ πη­γή τῆς ἀ­φέ­σε­ως, τό ἄ­νοιγ­μα τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, τό ὅ­πλο τῆς πί­στε­ως κα­τά τῶν δαι­μό­νων.

Ὁ ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, ζών­τας ὑ­πό τόν ζυ­γό τοῦ Ἰσ­λάμ τῶν Μω­α­με­θα­νῶν κα­τα­κτη­τῶν ἔ­λε­γε ὅ­τι ὁ Ἀν­τί­χρι­στος ἔ­χει δύ­ο ὑ­πουρ­γούς, δύ­ο δι­α­κό­νους, τόν πά­πα καί αὐ­τόν πού ἔ­χου­με πά­νω ἀ­πό τό κε­φά­λι μας, ἐν­νο­ών­τας τό Ἰσ­λάμ τῶν Τούρ­κων.

Καί ὁ ὅ­σιος νε­ο­μάρ­τυς Ἰ­ά­κω­βος, ὁ ἐκ Κα­στο­ρί­ας, μα­θη­τής τοῦ ὁ­ποί­ου ὑ­πῆρ­ξε ὁ Ἅ­γιος Θε­ω­νᾶς, με­τέ­πει­τα Ἀρ­χι­ε­πι­σκό­πος Θεσ­σα­λο­νί­κης, ἐ­πει­δή εἶ­χε με­γά­λη ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή καί ἐ­θνι­κή δρά­ση στήν ἑλ­λη­νι­κή ἐ­πι­κρά­τεια, συ­νε­λή­φθη ἀ­πό τούς Τούρ­κους μέ τήν κα­τη­γο­ρί­α ὅ­τι δῆ­θεν προ­ε­τοί­μα­ζε ἐ­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα. Ὁ Σουλ­τά­νος Σε­λήμ (1519) ἔ­στει­λε ἕ­να πα­σᾶ νά ρω­τή­σει τόν ὅ­σιο γιά τόν Χρι­στό, καί γιά τόν Μω­ά­μεθ. Πα­ρα­θέ­του­με τήν στι­χο­μυ­θί­α:

«Ἀββᾶ πῶς ἔχεις τόν Χριστόν;».

Ὁ δέ ὅσιος εἶπεν: «Τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον».

Ἀμή τόν προφήτην (Μωάμεθ) πῶς τόν ἔχεις;

Ὁ δέ ὅσιος ἀπάντησε: «Δέν εἶναι προφήτης, ἀλλά ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί οὐδεὶς τῶν ἀνθρώπων ἐλύπησε τὸν Θεόν, ὡς αὐτός (=ὁ Μωάμεθ). Καί εἴ τίς ἐλπίζει εἰς αὐτόν, ἤ τόν ἔχει διά προφήτη, δέν ἀξιώνεται τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ».

Δέν ὑ­πάρ­χει οὔ­τε ἕ­νας Ἅ­γιος, οὔ­τε ἕ­νας Πα­τήρ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πού νά ἀν­τι­με­τω­πί­ζει μέ ἀ­πά­θεια, μέ κα­τα­νό­η­ση, ἤ ἔστω μέ ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα τό Ἰσ­λάμ. Γι’ αὐ­τό καί ὑ­πάρ­χει τέ­τοι­α σπου­δή γιά νά ἐ­ξο­στρα­κι­στοῦν ἀ­πό τήν Ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α καί τήν ὀρ­θό­δο­ξη Ἑλ­λά­δα οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Πρό­κει­ται δη­λα­δή γιά ἐ­σω­τε­ρι­κό πό­λε­μο, γιά δο­λι­ο­φθο­ρά, γιά ἅ­λω­ση ἐκ τῶν ἔ­σω. Πρό­κει­ται γιά τήν ἐν­δο­τι­κό­τη­τα τῶν δῆ­θεν ἐκ­συγ­χρο­νι­στῶν οἰ­κου­με­νι­στῶν, τῶν πα­πό­φι­λων καί φι­λο­ϊσ­λα­μι­στῶν, τῶν με­τα­νε­ω­τε­ρι­κῶν καί με­τα­πα­τε­ρι­κῶν θε­ο­λό­γων. Εἶ­ναι οἱ κά­θε λο­γῆς πλά­νες καί αἱ­ρε­τι­κές θε­ω­ρί­ες, ὅ­πως τῆς με­τα­πα­τε­ρι­κῆς καί συ­να­φεια­κῆς θε­ο­λο­γί­ας, πού ἐ­κτρέ­φον­ται στά ἐκ­κο­λα­πτή­ρια τοῦ νε­ω­τε­ρι­σμοῦ, ὅ­πως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τριά­δος, τοῦ Παι­δα­γω­γι­κοῦ Ἰν­στι­τού­του, τοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Συν­δέ­σμου «Και­ρός» κ.λπ. Εἶ­ναι τά «ρο­σό­λια τῆς ἀ­γά­πης», πού ἔ­λε­γε ὁ μα­κα­ρί­της ὁ Κόν­το­γλου, ἡ ψευ­το­ευ­γέ­νεια, ἡ ψευ­το­δι­α­νό­η­ση καί ἡ θο­λο­κουλ­τού­ρα· ἡ ἀ­κα­τά­σχε­τη ἀ­γα­πο­λο­γί­α μέ τούς αἱ­ρε­τι­κούς καί τούς ἀλ­λο­θρή­σκους καί ἀ­πό τήν ἄλ­λη πλευ­ρά ἡ σκλη­ρό­τη­τα ἀ­πέ­ναν­τι στούς πι­στούς ὀρ­θο­δό­ξους, ἡ μει­ο­νε­ξί­α γιά κά­θε τι ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξο καί ἡ πε­ρι­φρό­νη­σή του, ὁ στιγ­μα­τι­σμός τῆς φι­λο­πα­τρί­ας ὡς ἐ­θνι­κι­σμοῦ καί τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας τῆς πί­στε­ώς μας ὡς θρη­σκευ­τι­κοῦ φα­να­τι­σμοῦ καί φον­τα­μεν­τα­λισ­μοῦ.

Ἔ­γρα­φε γιά ἀ­νά­λο­γες πε­ρι­πτώ­σεις ὁ με­γά­λος ἅ­γιος τῶν ἡ­με­ρῶν μας, ὁ ὅ­σιος Πα­ΐ­σιος ὁ ἁ­γι­ο­ρεί­της: «Με­τὰ λύ­πης μου, ἀ­πὸ ὅ­σους φι­λε­νω­τι­κοὺς ἔ­χω γνω­ρί­σει, δὲν εἶ­δα νὰ ἔ­χουν οὔ­τε ψί­χα πνευ­μα­τι­κὴ οὔ­τε φλοι­ό. Ξέ­ρουν, ὅ­μως, νὰ ὁ­μι­λοῦν γιὰ ἀ­γά­πη καὶ ἑ­νό­τη­τα, ἐ­νῶ οἱ ἴ­διοι δὲν εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νοι μὲ τὸν Θε­όν, δι­ό­τι δὲν Τὸν ἔ­χουν ἀ­γα­πή­σει».

Μό­νο μέ τή συγ­κρη­τι­στι­κή λο­γι­κή τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς μπο­ροῦν νά ἑρ­μη­νευ­θοῦν ἀ­νά­λο­γες ἐ­πι­λο­γές. Ὁ συγ­κρη­τι­στι­κός, ἄλ­λω­στε, δι­α­θρη­σκεια­κός Οἰ­κου­με­νι­σμός καί ἡ ἐ­πι­δί­ω­ξη γιά τήν ἐ­πι­βο­λή τῆς Παν­θρη­σκεί­ας ἐν­τάσ­σον­ται ἐ­νερ­γά στά σχέ­δια τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦν τούς στό­χους καί τίς ἐ­πι­δι­ώ­ξεις τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των.

Ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός

Ὁ δι­α­θρη­σκεια­κός οἰ­κου­με­νι­σμός εἶ­ναι ὁ προ­πομ­πός ἀ­νά­λο­γων πρα­κτι­κῶν καί ἐ­πι­λο­γῶν, ὅ­πως ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ. Ὅ­ταν ὀρ­θό­δο­ξοι Πα­τριά­ρχες προ­σφέ­ρουν ὡς δῶ­ρο τό κο­ρά­νι, ἀ­πο­κα­λών­τας το μά­λι­στα ἱ­ε­ρό κο­ρά­νιο· ὅ­ταν ὀρ­θό­δο­ξοι ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί κλη­ρι­κοί συμ­με­τέ­χουν σέ συμ­προ­σευ­χές μέ μου­σουλ­μά­νους, μέ ἑ­βραῖ­ους, βου­δι­στές, ἰν­δου­ϊ­στές καί πά­σης φύ­σε­ως εἰ­δω­λο­λά­τρες· ὅ­ταν δι­α­κη­ρύσ­σουν τήν δῆθεν κοι­νή κα­τα­γω­γή τῶν τρι­ῶν μονο­θε­ϊ­στι­κῶν θρη­σκει­ῶν καί ὅ­τι εἴ­μα­στε ὅ­λοι παι­διά τοῦ Ἀ­βρα­άμ, τό­τε ἀ­νοί­γου­με οἱ ἴ­διοι τόν δρό­μο γιά τήν ἐ­πι­βο­λή ἀ­νά­λο­γων πο­λι­τι­κῶν.

Πρόκειται γιά τήν ἐκτέλεση τῆς κλα­σι­κῆς με­θό­δου τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, πού εἶναι ἡ ἀ­ντιστρο­φή τῶν πραγ­μά­των καί ἡ ἀ­να­γω­γή τῆς ἀ­λή­θειας σέ ψέ­μα καί τοῦ ψεύ­δους σέ ἀ­λή­θεια. Ἡ κα­τα­σκευ­ή μιᾶς τε­χνη­τῆς ἀ­λή­θειας, μιᾶς ψευ­δο­α­λή­θειας, πού προ­ω­θεῖ­ται μέ­σῳ τῆς συ­νε­χοῦς ἐ­πα­να­λή­ψε­ώς της (ὁ γνω­στός νό­μος τῆς συ­νή­θειας).

Ἡ ψευ­δο­α­λή­θεια αὐτή προ­πα­γαν­δί­ζε­ται καί προ­βάλ­λε­ται κα­τά κό­ρον μέ προ­ηγ­μέ­νες ἐ­πι­κοι­νω­νια­κές τα­κτι­κές, τήν προ­βο­λή καί τήν κυ­ρί­αρ­χη ἐ­πι­βο­λή τῆς εἰ­κό­νας, τήν πα­ρελ­κυ­στι­κή τα­κτι­κή, τήν ἠ­θε­λη­μέ­νη ἀμ­φι­ση­μί­α, τήν δι­γλωσ­σί­α, τήν τε­χνη­τή ἀ­σά­φεια λό­γων καί κει­μέ­νων, τήν σύγ­χυ­ση καί τήν πλά­νη. Μέ τά ἐ­πι­κοι­νω­νια­κά αὐ­τά τε­χνά­σμα­τα ἐ­πι­βά­λλον­ται τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα στίς σχέ­σεις μας μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους, ἀλ­λά καί τούς ἀλ­λο­θρή­σκους. Δογ­μα­τι­κές δι­α­φο­ρές πα­ρα­θε­ω­ροῦν­ται καί δέν τί­θεν­ται κἄν πρός συ­ζή­τη­ση, ἀ­πο­φά­σεις καί κα­νό­νες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πα­ρα­βι­ά­ζον­ται καί ἐγ­κα­τα­λεί­πον­ται ὡς ξε­πε­ρα­σμέ­νοι, δόγ­μα­τα τῆς πί­στε­ώς μας ἀ­να­γο­ρεύ­ον­ται σέ ζη­τή­μα­τα «θε­ο­λο­γού­με­να», ἡ ἀ­λή­θεια σχε­τι­κο­ποι­εῖ­ται καί ἐ­ξι­σώ­νε­ται μέ τήν αἵ­ρε­ση.

Καί κα­τα­λή­γου­με, δυ­στυ­χῶς, ἔ­τσι νά ὑ­πάρ­χουν Ἱ­ε­ράρ­χες, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί θε­ο­λό­γοι καί Καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν πού, ἐ­νῶ ὑ­πο­στη­ρί­ζουν τόν θρη­σκει­ο­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν Θρη­σκευ­τι­κῶν ἀν­τί τοῦ ὁ­μο­λο­για­κοῦ, ἀ­πο­δέ­χον­ται τήν ἵ­δρυ­ση Τμή­μα­τος Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν καί τήν δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Κο­ρα­νί­ου, μέ κα­θα­ρά ὁ­μο­λο­για­κό χα­ρα­κτή­ρα, στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης!  Ὦ τῆς πα­ρα­φρο­σύ­νης!

Νέα Ἐποχή-Νέα Τάξη Πραγμάτων

Ἡ ἀν­τι­με­τώ­πι­ση αὐ­τή ἀ­πο­τε­λεῖ σα­φή καί ἐ­θε­λού­σια προ­σχώ­ρη­ση στούς σχε­δια­σμούς, τίς ἐ­πι­δι­ώ­ξεις καί τίς ἐν­το­λές τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των. Γι’ αὐ­τό καί θά πρέ­πει ὑ­πό τό πρί­σμα αὐ­τῶν τῶν ἐ­πι­δι­ώ­ξε­ων καί τῶν ἐ­πι­βου­λῶν νά ἑρ­μη­νεύ­σου­με τήν ὅ­λη ὑ­πό­θε­ση. Εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το, δη­λα­δή, νά ἀν­τι­λη­φθοῦ­με τούς σκο­πούς τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας καί τῆς νε­ο­τα­ξι­κῆς πα­νί­σχυ­ρης πο­λι­τι­κῆς, οἰ­κο­νο­μι­κῆς, κοι­νω­νι­κῆς καί θρη­σκευ­τι­κῆς παγ­κό­σμιας ὀ­λι­γαρ­χί­ας. Τό πα­ρα­κρά­τος αὐ­τό τῶν το­κο­γλύ­φων, τῶν κερ­δο­σκό­πων καί τῶν και­ρο­σκό­πων, τῶν ἐ­ξου­σια­στῶν καί τῶν παγ­κο­σμι­ο­κρα­τῶν, κα­τα­σκευά­ζει ἡ­γέ­τες μα­ρι­ο­νέ­τες, πει­θή­νια ἐ­κτε­λε­στι­κά ὄρ­γα­να δι­κά του, καί μέ­σῳ αὐ­τῶν τῶν ἐ­κλε­κτῶν καί δο­τῶν ἡ­γε­τῶν κυ­βερ­νᾶ ὁ­λό­κλη­ρο τόν κό­σμο μέ σκο­πό τήν δη­μι­ουρ­γί­α μιᾶς παγ­κό­σμιας κυ­βέρ­νη­σης, μιᾶς παγ­κό­σμιας θρη­σκεί­ας, μιᾶς παγ­κό­σμιας οἰ­κο­νο­μί­ας.

Στόχος τους εἶναι ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος καί ἡ ποδηγέτηση τῶν λαῶν. Γι’ αὐτό προ­κα­λοῦν καί κα­τα­σκευά­ζουν, ἀ­νά τήν ὑ­φή­λιο, κοι­νω­νι­κές, οἰ­κο­νο­μι­κές, θρη­σκευ­τι­κές, πο­λι­τι­κές, ἐ­θνι­κές κρί­σεις καί ἐ­πι­βάλ­λουν κα­τό­πιν τίς δι­κές τους «λύ­σεις» καί ἰ­σορ­ρο­πί­ες. Ἐ­φαρ­μό­ζουν, δη­λα­δή, τό γνω­στό τρί­πτυ­χο «δη­μι­ουρ­γῶ τό πρό­βλη­μα, προ­κα­λῶ ἀν­τί­δρα­ση, καί προ­σφέ­ρω τήν λύ­ση πού ἐ­γώ θέ­λω». Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα: τό Ἰ­ράκ, ἡ Λι­βύ­η, ἡ Συ­ρί­α, ἡ Ὑ­ε­μέ­νη, ἡ Τυ­νη­σί­α, τό Ἀφ­γα­νι­στάν καί γε­νι­κά ἡ Μέ­ση Ἀ­να­το­λή, μί­α σει­ρά ἀ­πό ἀ­ρα­βι­κές χῶ­ρες καί φυ­σι­κά οἱ ἀ­πί­στευ­τες βι­αι­ό­τη­τες καί ὁ ἄ­κρα­τος θρη­σκευ­τι­κός φα­να­τι­σμός τῶν τζι­χαν­τι­στῶν τοῦ ἰσ­λα­μι­κοῦ κρά­τους, τό ὁ­ποῖ­ο οἱ ἴ­διοι δη­μι­ούρ­γη­σαν, ἐ­ξέ­θρε­ψαν καί συν­τη­ροῦν ἀκόμη καί σήμερα ἀσύστολα καί ἀδιάντροπα.

Κυ­ρί­αρ­χη ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί βα­σι­κή ἐ­πι­λο­γή τῶν ἰ­σχυ­ρῶν τῆς γῆς καί τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας εἶ­ναι ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση εἶ­ναι ὁ κεν­τρι­κός ἀ­γω­γός, ἡ γι­γαν­τια­ία πο­λι­τι­στι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, ἐ­θνι­κή καί οἰ­κο­νο­μι­κή χο­ά­νη πού πνί­γει μέ­σα της καί ἀ­πα­λεί­φει κά­θε ἐ­λεύ­θε­ρη καί ἀ­νε­ξάρ­τη­τη συ­νεί­δη­ση, κά­θε ἰ­δι­αί­τε­ρη ἀ­ξί­α καί ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α. Ὁ­μο­γε­νο­ποι­εῖ, νω­θεύ­ει, με­ταλ­λάσ­σει, πα­ρα­λύ­ει, ἀ­πο­δυ­να­μώ­νει καί ἀ­πο­συν­θέ­τει θε­σμούς, πι­στεύ­μα­τα, θρη­σκεῖ­ες, πα­ρα­δό­σεις, πο­λι­τι­σμούς, ἤ­θη, ἀρ­χές, ἀ­ξί­ες, ἐ­θνό­τη­τες, λα­ούς καί πα­τρί­δες καί ἐ­λέγ­χει καί πο­δη­γε­τεῖ τίς ἐ­πι­λο­γές, τίς ἀ­πο­φά­σεις καί τίς δρα­στη­ρι­ό­τη­τες τῶν πο­λι­τῶν.

Ἡ ἐνδοτικότητα στό ἐσωτερικό

Δυ­στυ­χῶς, ὅ­μως, ὁ ὁ­δο­στρω­τή­ρας τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τά προ­στάγ­μα­τα τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των βρί­σκουν πρό­θυ­μους ἐ­θε­λον­τές καί μέ­σα στήν πα­τρί­δα μας. Αὐ­τό ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται καί ἀ­πό τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ ἵ­δρυ­ση τοῦ τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν σχε­δι­ά­ζε­ται μέ πρω­το­βου­λί­α τοῦ δι­κοῦ μας Ὑ­πουρ­γεί­ου Πα­δεί­ας καί εἰ­δι­κά τοῦ Γραμ­μα­τέ­α Θρη­σκευ­μά­των ὅ­λων τῶν τε­λευ­ταί­ων Κυ­βερνή­σε­ων κ. Γε­ωρ­γί­ου Κα­λαν­τζῆ, μέ τήν σύμ­φω­νη γνώ­μη Ὀρ­θο­δό­ξων Κα­θη­γη­τῶν τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ ΑΠΘ, μέ τήν ἐ­πι­θυ­μί­α τῶν τεσ­σά­ρων Μη­τρο­πο­λι­τῶν τῆς Θρά­κης, μέ τήν ἀ­νο­χή καί τήν σι­ω­πή τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Καί ἐ­νῶ εἶ­ναι γνω­στό ὅ­τι ἤ­δη ἐ­κτυ­λίσ­σον­ται σχέ­δια γιά τήν αὐ­το­νο­μί­α τῆς Θρά­κης, ἐ­μεῖς αὐ­το­βού­λως καί αὐ­το­προ­αι­ρέ­τως με­τα­φέ­ρου­με τό ἴ­διο πρό­βλη­μα καί στήν καρ­διά τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, στήν ἴ­δια τήν Θεσ­σα­λο­νί­κη. Πρό­κει­ται πραγ­μα­τι­κά γιά θρη­σκευ­τι­κή καί ἐ­θνι­κή αὐ­το­χει­ρί­α!

Εἶναι ἡ γνω­στή ἐν­δο­τι­κή στά­ση τοῦ γραι­κυ­λι­σμοῦ, πού πα­ρα­χω­ρεῖ κα­θη­με­ρι­νά γῆ καί ὕ­δωρ καί ἐ­ξαρ­γυ­ρώ­νει μὲ ἰ­δι­ο­τε­λεῖς ἀν­τι­πα­ρο­χὲς τήν ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη μας, τά ἐ­θνι­κὰ ἰ­δα­νι­κά μας, τίς ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξες ἀ­ξί­ες καὶ ἀρ­χές μας, τίς πα­ρα­δό­σεις τοῦ λα­οῦ καί τοῦ ἔ­θνους μας, κα­τα­προ­δί­δον­τας τὴ ρω­μη­ο­σύ­νη μας.

Πρό­κει­ται γιά μί­α ἐ­νορ­χη­στρω­μέ­νη προ­σπά­θεια, πού ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται ἀ­προ­κά­λυ­πτα καί μέ τα­χύ­τα­τους ρυθ­μούς ἀ­πό ὅ­λες τίςκυ­βερ­νή­σεις τῶν τε­λευ­ταί­ων ἐ­τῶν καί ἰδιαίτερα ἀπό τήν σημερινή.Ἔ­χου­με, ἔ­τσι τήν κα­θο­λι­κή ἀ­πα­ξί­ω­ση τῶν πα­ρα­δό­σε­ων, τήν ἀ­πο­κα­θή­λω­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν συμ­βό­λων, τήν ἀ­πο­χρι­στι­α­νο­ποί­η­σητοῦ κρά­τους καί τῆς κοι­νω­νί­ας μας, τόν εὐ­νου­χι­σμό τῆς ἱ­στο­ρι­κῆςμας κρί­σε­ως καί συ­νει­δή­σε­ως, τήν νό­θευ­ση τῆς γλώσ­σας καί τῆςπαι­δεί­ας μας, τήν ἐ­πι­χεί­ρη­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς καί ἐ­θνο­λο­γι­κῆς μαςμε­ταλ­λά­ξε­ως, τήν ἐ­πι­βο­λή τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τας καί τοῦσυγ­κρη­τι­σμοῦ.

Ἔ­χου­με, ἐ­πί­σης, τήν κα­θι­έ­ρω­ση τοῦ συμ­φώ­νου συμ­βί­ω­σηςγιά τά ὁ­μό­φυ­λόφιλα ζευ­γά­ρια καί τήν ἐ­πι­χει­ρού­με­νη κα­θι­έ­ρω­ση τῆς καύ­σης τῶν νε­κρῶν, τοῦ πο­λι­τι­κοῦ ὅρ­κου καί τῆς πο­λι­τι­κῆςκη­δεί­ας, τοῦ χω­ρι­σμοῦ κρά­τους-ἐκ­κλη­σί­ας, τήν ἀλ­λα­γή τοῦ χα­ρα­κτή­ρα τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν, τήν ἀλ­λα­γή τῶν σχο­λι­κῶν βι­βλί­ων ἱ­στο­ρί­ας, τήν ἐ­πι­βο­λή τοῦ πλα­στι­κοῦ χρή­μα­τος, τῆςἀ­χρή­μα­της κοι­νω­νί­ας, τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη καί γε­νι­κά τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κελ­λώ­μα­τος τῶν πο­λι­τῶν.

Ὁ στό­χος εἶ­ναι ὁ­ρα­τός καί προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νος. Πρό­κει­ται γιά τήν ἐ­πι­χεί­ρη­ση νά ἀμ­βλυν­θοῦν οἱ συ­νει­δή­σεις καί νά καμ­φθοῦν οἱ πνευ­μα­τι­κές ἀν­τι­στά­σεις καί τά ἀν­τι­σώ­μα­τα τοῦ λα­οῦ μας, ὥ­στε νά συρ­θεῖ δέ­σμιος στά ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά σχέ­δια τῶν παγ­κο­σμι­ο­κρα­τῶν καί νά «σταυ­λι­σθεῖ» στό παγ­κό­σμιο μαν­τρί τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των.

Τμῆ­μα ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν: ἀ­νι­στό­ρη­τη καί ἐ­θνι­κά ἐ­πι­κίν­δυ­νη ἐ­πι­λο­γή

Μέ­ρος αὐ­τῶν τῶν ἐ­πι­δι­ώ­ξε­ων ἀ­πο­τε­λεῖ καί ἡ ἀ­νι­στό­ρη­τη πραγ­μα­τι­κά ἀ­πό­φα­ση γιά τήν ἵ­δρυ­ση τμή­μα­τος μου­σουλ­μα­νι­κῶν σπου­δῶν στήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ. Σύμ­φω­να μά­λι­στα μέ σχε­τι­κά δη­μο­σι­εύ­μα­τα (Ἐφημ. Καθημερινή 10-1-2016) ἡ ἀπόφαση γιά τήν λει­τουρ­γί­α τοῦ τμή­μα­τος αὐ­τοῦ ὑπογράφηκε ἀπό τήν Ὑπουργό Παιδείας κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου καί θά ξε­κι­νή­σει ἀ­πό τό ἐρ­χό­με­νο ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κό ἔ­τος 2016-2017. Ἡ λει­τουρ­γί­α ἑ­νός τέ­τοι­ου τμή­μα­τος ἀ­πο­τε­λεῖ προ­σβο­λή γιά τήν ἴ­δια τήν ἱ­στο­ρί­α καί τήν πλού­σια πα­ρά­δο­ση τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς. Πλήτ­τει τόν χα­ρα­κτή­ρα καί τήν ἀ­πο­στο­λή της καί ὑ­πο­βαθ­μί­ζει τό κῦ­ρος καί τήν ποι­ό­τη­τά της.

Οὐ­σι­α­στι­κά μέ τόν τρό­πο αὐ­τό ἀ­ναι­ρεῖ­ται ἡ ἴ­δια ἡ ταυ­τό­τη­τα καί ἡ ὕ­παρ­ξη τῆς Σχο­λῆς, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ταυ­τι­σμέ­νη μέ τίς ἁ­γι­ο­γρα­φι­κές ἀ­λή­θει­ες καί τήν ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κή δι­δα­σκα­λί­α, πού ἐ­πί τό­σα χρό­νια δι­α­κο­νεῖ. Τά στοι­χεῖ­α αὐ­τά εἶ­ναι πού ἔ­χουν κα­τα­στή­σει τήν Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή τοῦ ΑΠΘ ση­μεῖ­ο ἀ­να­φο­ρᾶς γιά ὅ­λους τούς φοι­τη­τές καί με­λε­τη­τές ὄ­χι μό­νο στήν πα­τρί­δα μας, ἀλ­λά καί σέ ὅ­λο τόν κό­σμο.

Ἐ­πι­πρό­σθε­τα δέ, ἡ ὕ­παρ­ξη καί λει­τουρ­γί­α ἑ­νός τέ­τοι­ου Τμή­μα­τος προ­σβάλ­λει τό θρη­σκευ­τι­κό συ­ναί­σθη­μα καί τήν ὀρ­θό­δο­ξη αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α, ἀλ­λά καί τά δη­μο­κρα­τι­κά αἰ­σθή­μα­τα τοῦ λα­οῦ τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης. Προ­σβάλ­λει τήν ἴ­δια τήν πα­ρά­δο­ση καί τήν αἰ­σθη­τι­κή τῆς πό­λης, πού εἶ­ναι ταυ­τι­σμέ­νη μέ τίς βυ­ζαν­τι­νές μνῆ­μες, τήν ὀρ­θό­δο­ξη οἰ­κου­με­νι­κό­τη­τα, τούς ἀ­γῶ­νες γιά τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α καί τήν δη­μο­κρα­τί­α, τίς τέ­χνες, τόν πο­λι­τι­σμό καί τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς σκέ­ψε­ως. Ὅ­λα αὐ­τά πού εἶ­ναι τό­σο ξέ­να καί ὅ­λως δι­ά­φο­ρα πρός τόν φον­τα­μεν­τα­λι­σμό, τήν ἀ­πο­λυ­τό­τη­τα, τήν βι­αι­ό­τη­τα, τήν ἐκ­δι­κη­τι­κό­τη­τα καί τόν σκο­τα­δι­σμό πού ἐκ­προ­σω­πεῖ τό ἰσ­λάμ.

Ἀ­πό τούς ἀ­τυ­χεῖς ἐμ­πνευ­στές αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­κα­τα­νό­η­του καί ἀ­χα­ρα­κτή­ρι­στου σχε­δια­σμοῦ προ­βάλ­λε­ται τό εὔ­κο­λο και χι­λι­ο­ει­πω­μέ­νο ἐ­πι­χεί­ρη­μα τῶν «ἐ­θνι­κῶν συμ­φε­ρόν­των» πού ἐ­πι­βάλ­λουν αὐ­τή τήν ἐ­πι­λο­γή. Ὅ­τι, δη­λα­δή, εἶ­ναι ἐ­θνι­κά συμ­φέ­ρον οἱ μου­σουλ­μά­νοι πού θά δι­δά­σκουν στά μει­ο­νο­τι­κά σχο­λεῖ­α τῆς Θρά­κης νά λαμ­βά­νουν τήν ἐ­πι­στη­μο­νι­κή τους κα­τάρ­τι­ση ἀ­πό κά­ποι­ο ἐ­πί­ση­μο Πα­νε­πι­στη­μια­κό Ἵ­δρυ­μα τῆς Ἑλ­λά­δος καί ὄ­χι ἀ­πό θρη­σκευ­τι­κούς κύ­κλους τοῦ τουρ­κι­κοῦ προ­ξε­νεί­ου, πού καλ­λι­ερ­γεῖ καί τρο­φο­δο­τεῖ τήν τουρ­κι­κή προ­πα­γάν­δα στήν πε­ρι­ο­χή.

Θά θέ­λα­με στό ση­μεῖ­ο αὐ­τό νά το­νί­σου­με μέ ἔμ­φα­ση ὅ­τι δέν τρέ­φου­με ὁ­ποι­αν­δή­πο­τε ἀν­τι­πα­λό­τη­τα ἐ­ναν­τί­ον τῶν μου­σουλ­μά­νων ὡς προ­σώ­πων. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα δέν τρέ­φου­με ἀν­τι­πα­λό­τη­τα ἐ­ναν­τί­ον τῶν Ἑλ­λή­νων μου­σουλ­μά­νων, πού κα­τοι­κοῦν στή Θρά­κη. Δέν ἀμ­φι­σβη­τοῦ­με τό δι­καί­ω­μα τῶν ἀν­θρώ­πων αὐ­τῶν νά δι­δά­σκον­ται μὲ τὸν κα­λύ­τε­ρο τρό­πο τήν πί­στη τους καί νά τήν ἀ­σκοῦν ἐ­λεύ­θε­ρα.

Γι­ά τόν λό­γο αὐ­τό τό ὑ­πό ἵ­δρυ­ση τμῆ­μα Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν θά μποροῦσε νά ὑ­πα­χθεῖ καί νά λει­τουρ­γή­σει σέ κά­ποι­α πα­ρεμ­φε­ρή Σχο­λή τοῦ Δη­μο­κρι­τεί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου Θρά­κης (π.χ. Τμῆ­μα Ἰσλαμικῶν καί Ἀ­σι­α­τι­κῶν Σπου­δῶν, Τμῆ­μα Βαλ­κα­νι­κῶν καί Ἀ­να­το­λι­κῶν Σπου­δῶν κ.ἄ.­), ἀ­φοῦ στὴν πε­ρι­ο­χή ἐ­κεί­νη βρί­σκον­ται καί λει­τουρ­γοῦν τά μει­ο­νο­τι­κά σχο­λεῖ­α, τίς ἀ­νάγ­κες τῶν ὁ­ποί­ων πρό­κει­ται νά κα­λύ­ψει αὐ­τὸ τὸ τμῆ­μα ἤ καλύτερα σέ κάποια οὐδέτερη καί μή ἐθνικά ἐπικίνδυνη περιοχή.

Ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε ἄν ὅ­λοι αὐ­τοί πού ἀ­περ­γά­ζον­ται αὐ­τά τά ἀν­τορ­θό­δο­ξα καί ἀν­θελ­λη­νι­κά σε­νά­ρια, ἄν εἶ­ναι σέ θέ­ση νά κα­τα­δεί­ξουν ἔ­στω καί μί­α πε­ρί­πτω­ση, πού ἡ ὑ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα καί ὁ ἐν­δο­τι­σμός ἔ­ναν­τι τῆς Τουρ­κί­ας ἀ­πέ­φε­ραν κά­ποι­ο συγ­κε­κρι­μέ­νο ὄ­φε­λος σέ ἐ­θνι­κό ἐ­πί­πε­δο.

Ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε ἄν εἶ­ναι τό­σο «ἀ­φε­λεῖς» αὐ­τοί πού ἀ­πέ­ναν­τι στόν τουρ­κι­κό ἐ­πε­κτα­τι­σμό καί στήν ἑ­δραί­ω­ση τοῦ μου­σουλ­μα­νι­κοῦ τό­ξου στά Βαλ­κά­νια «ἀν­τι­τάσ­σουν» ἕ­να Τμῆ­μα μου­σουλ­μα­νι­κῶν σπου­δῶν στήν καρ­διά τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου ἑλ­λη­νι­σμοῦ τῆς Μα­κε­δο­νί­ας!

Ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε ἄν εἶ­ναι τό­σο «ἀ­φε­λεῖς» αὐ­τοί πού προ­σπα­θοῦν νά ἀν­τι­με­τω­πί­σουν τό πρό­βλη­μα τῆς τουρ­κι­κῆς ἐ­πιρ­ρο­ῆς στήν Θρά­κη με­τα­φέ­ρον­τας, ἀ­να­πα­ρά­γον­τας καί δι­α­σπεί­ρον­τάς το καί στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη μέ ἀ­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πει­ες. Δυ­στυ­χῶς μιά τέ­τοι­α «ἀ­φέ­λεια» δέν εἶ­ναι μό­νο πα­ρά­λο­γη καί ἀ­νε­δα­φι­κή, ἀλ­λά καί ἐ­θνι­κά ἄκρως ἐ­πι­κίν­δυ­νη.

Θά τολ­μού­σα­με πο­τέ ἐ­μεῖς —οἱ «σταυ­ρο­φό­ροι καί τρι­α­δί­τες», ὅ­πως μέ μί­σος μᾶς ἀ­πο­κα­λοῦν οἱ ἰσ­λα­μι­στές— νά ζη­τή­σου­με τήν ἵ­δρυ­ση ἀ­ντι­στοί­χου τμή­μα­τος Ὀρ­θο­δό­ξων Σπου­δῶν σέ μί­α ἰσ­λα­μι­κή Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή ὁ­ποι­ασ­δή­πο­τε μου­σουλ­μα­νι­κῆς χώ­ρας, στήν ὁ­ποί­α ὑ­πάρ­χει ὀρ­θό­δο­ξη κοι­νό­τη­τα; Θά μπορούσαμε π.χ. στήν Σαουδική Ἀραβία νά κτίσουμε ἕναν ὀρθόδοξο ναό;

Ἀ­να­φέ­ρου­με ἕ­να ἀν­τί­στοι­χο καί πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πε­ρι­στα­τι­κό ἀ­πό τόν βί­ο τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου, δη­λω­τι­κό τῶν ἀ­πό­ψε­ών του γιά ἀ­νά­λο­γα ζη­τή­μα­τα:

«Τό ἔ­τος 1963, γράφει ὁ Ἅγιος, οἱ Σι­να­ΐ­τες Πα­τέ­ρες ἀ­νη­σύ­χη­σαν πο­λύ ἀ­πό τήν ἐ­πι­μο­νή ἑ­νός χό­τζα νά ἀ­νοί­ξη τό πα­λαι­ό τζα­μί πού ὑ­πῆρ­χε στόν χῶ­ρο τῆς Μο­νῆς. Ὁ Πα­τήρ Πα­ΐ­σιος δέν ἀ­νη­σύ­χη­σε, ἀλ­λά τούς συμ­βού­λε­ψε νά κά­νουν μί­α ἀ­γρυ­πνί­α καί νά ἀ­φή­σουν νά μι­λή­ση ὁ Θε­ός. Ἡ ἀ­γρυ­πνί­α δέν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε· προ­σευ­χή­θη­καν ὅ­μως μέ πό­νο ὅ­λοι, καί τό θαῦ­μα ἔ­γι­νε: Ὁ χό­τζας δέν φά­νη­κε τήν Πα­ρα­σκευ­ή πού εἶ­χε πεῖ ὅ­τι θά ἐρ­χό­ταν, ἀλ­λά οὔ­τε καί τούς ξα­να­ε­νό­χλη­σε. Στήν ἐ­πι­στο­λή πού οἱ Πα­τέ­ρες ἔ­στει­λαν στόν Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο, γιά νά τόν ἐ­νη­με­ρώ­σουν, ἔ­γρα­ψαν: “Πι­στεύ­ο­μεν ὅ­τι ὁ Κύ­ριος εἶ­δε τόν πό­νον μας διά τήν φο­βε­ράν αὐ­τήν προ­σβο­λήν τοῦ ἁ­γί­ου Ὀ­νό­μα­τός Του –νά ἀ­κού­ε­ται ἐν­τός Χρι­στι­α­νι­κῆς Μο­νῆς ἀ­κρι­βῶς δί­πλα εἰς τό Κα­θο­λι­κόν ἡ φω­νή ἑ­νός Χό­τζα–, ἤ­κου­σεν ἴ­σως καί τάς ἱ­κε­σί­ας μας καί δέν ἐ­πέ­τρε­ψε νά πραγ­μα­το­ποι­θῆ ἡ προ­σβο­λή αὕ­τη”». (Ὁ Ἅ­γιος Πα­ΐ­σιος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της, Ἱ­ε­ρόν Ἡ­συ­χα­στή­ριον «Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης ὁ Θε­ο­λό­γος», Βα­σι­λι­κά Θεσ/νί­κης, 2015)

Ἡ ἀ­πό­φα­ση γι­ά τήν ἵ­δρυ­ση ἐν­τός τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ ΑΠΘ «Εἰσαγωγικῆς Κα­τεύ­θυν­σης Ἰσ­λα­μι­κῶν Σπου­δῶν», θά δη­μι­ουργή­σει ἕ­να πο­λύ κα­κό προ­η­γού­με­νο, κα­θώς θά ἀ­πο­τε­λέ­σει τό ἐ­φαλ­τή­ριο γι­ά ἀ­ξι­ώ­σεις καί ἐ­πι­δι­ώ­ξεις στό μέλ­λον, ὅ­πως: Δη­μι­ουρ­γί­α τζαμιοῦ ἐν­τός τῆς Σχο­λῆς, γι­ά τήν λει­τουρ­γι­κή ἐ­ξά­σκη­ση τῶν φοι­τη­τῶν τοῦ τμή­μα­τος ἤ καί τεμένους -ἀκόμη χειρότερα- γύρω ἤ ἐκτός τῆς Σχολῆς· δι­ορ­γά­νω­ση ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κῶν συ­ναν­τή­σε­ων, συ­νε­δρί­ων, ἡ­με­ρί­δων καί πολ­λῶν ἄλ­λων ἰσ­λα­μι­κῶν ἐκ­δη­λώ­σε­ων, πού θά ἀλ­λοι­ώ­σουν τόν χα­ρα­κτή­ρα ὄ­χι μό­νο τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς, ἀλ­λά καὶ αὐ­τῆς τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Θά ἔ­χου­με, ἔ­τσι, ὡς ἀ­να­πό­φευ­κτη συ­νέ­πεια, τήν ἐ­πι­κίν­δυ­νη αὔ­ξη­ση τοῦ μου­σουλ­μα­νι­κοῦ στοι­χεί­ου στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη, πού θά προ­κλη­θεῖ ἀ­πό τήν ἐγ­κα­τά­στα­ση μου­σουλ­μά­νων φοι­τη­τῶν καί τῶν οἰ­κο­γε­νει­ῶν τους, ἡ ὁ­ποί­α, ἀ­σφα­λῶς, θά εἶ­ναι κα­τευ­θυ­νό­με­νη καί κα­θο­δη­γού­με­νη. Σέ συν­δυα­σμό μά­λι­στα μέ τήν συ­νε­χή καί ὁ­λο­έ­να αὐ­ξα­νό­με­νη με­τα­να­στευ­τι­κή ρο­ή πρός τήν χώ­ρα μας, θά δη­μι­ουρ­γη­θεῖ πραγ­μα­τι­κά ἕ­να ἐ­κρη­κτι­κό μεῖγ­μα στήν πε­ρι­ο­χή, πού θά τήν με­τα­τρέ­ψει σέ εὔ­φλε­κτη ζώ­νη.

Ἐπίσης πρέπει νά δοθεῖ ἰδιαίτερη προσοχή καί στό ἑξῆς: τό τμῆμα, πού σχεδιάζουν, θά διδάσκει τό Σουνιτικό Ἰσλάμ. Ὁπότε οἱ Σηίτες Μουσουλμάνοι θά ἀξιώσουν καί αὐτοί ἕνα ἄλλο τμῆμα σιϊτικοῦ προσανατολισμοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό μεταφέρουν τίς αἱματηρές ἀντιπαραθέσεις σουνιτῶν-σιϊτῶν μέσα στό σπίτι μας.

Ἀποτελεῖ μέγα σκάνδαλο τό γεγονός ὅτι τό ὑπό ἵδρυση Τμῆμα θά χρηματοδοτεῖται ἀπό Σουηδική Ἀραβία, Κατάρ καί Ὀμάν, δηλαδή τίς χῶρες πού τροφοδοτοῦν τήν ἰσλαμική τρομοκρατία τοῦ λεγόμενου Ἰσλαμικοῦ Κράτους (ΙSI) τῶν νέων σφαγέων καί τρομοκρατῶν. Οἱ πηγές αὐτές τῆς χρηματοδοτήσεως ὁμολογήθηκαν κατά τή συζήτηση τοῦ θέματος στή Σύγκλητο τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἐδῶ θά πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ ἀπόφαση ἱδρύσεως τοῦ τμήματος αὐτοῦ εἶναι ἀντισυνταγματική, ὅπως ἀνέλυσε ὁ διαπρεπής νομικός καί πρώην πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Νικόπουλος. Εἶναι ὅμως καί σκανδαλώδης καί μετέωρη νομικά, διότι κατά τόν νόμο γιά τό θέμα αὐτό ἔπρεπε νά ἀποφασίσει ἡ Θεολογική Σχολή, δηλαδή καί τά δύο Τμήματα καί ὄχι μόνο τό Τμῆμα Θεολογίας, ὅπως ἔγινε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀπόφαση ἱδρύσεως πρέπει νά προσβληθεῖ καί νομικά στό ΣΤΕ (ὅπου καί σίγουρα πιστεύουμε ὅτι θά καταπέσει ὡς ἀντισυνταγματική καί παράνομη).

Ἄς δοῦμε ὅμως καί ἄλλη μία σημαντική παράμετρος τοῦ θέματος.

Δε­δο­μέ­νου ὅ­τι ἡ Θεσ­σα­λο­νί­κη εἶ­ναι μί­α πό­λη μέ ἑ­βρα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα εἶ­ναι πο­λύ πι­θα­νό νά στο­χο­ποι­ηθοῦν οἱ Ἕλ­λη­νες ἑ­βραῖοι τῆς πε­ρι­ο­χῆς καί νά προ­κληθοῦν ἀ­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πει­ες τρο­φο­δο­τών­τας ἕ­ναν ἰ­δι­ό­τυ­πο καί ἄ­κρως ἐ­πι­κίν­δυ­νο, γιά ὅ­λους τούς Ἕλ­λη­νες, τζι­χάντ στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη καί τήν Μα­κε­δο­νί­α.

Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ἐπιτρέψουμε τήν πνευματική ἄλωση τῆς ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης μας καί νά ἐκ­χω­ρή­σου­με τήν ταυ­τό­τη­τά της, τίς ἱ­στο­ρι­κές της μνῆ­μες, τήν τέ­χνη, τόν πο­λι­τι­σμό της καί νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με νά με­τα­τρα­πεῖ σέ ἰσ­λα­μι­κό κέν­τρο, νά κα­τα­πέ­σει στόν σκο­τα­δι­σμό καί τήν μι­σαλ­λο­δο­ξί­α, στήν θε­ο­κρα­τί­α καί τόν φα­να­τι­σμό, στίς ἀ­κρό­τη­τες καί τούς ἐξ­τρε­μι­σμούς, πού πρε­σβεύ­ει τό Ἰσ­λάμ εἴτε στήν σκλη­ρή εἴ­τε στήν δῆθεν με­τρι­ο­πα­θῆ ἔκ­φρα­σή του;

Δέν παύ­ου­με νά τό βρον­το­φω­νά­ζου­με καί νά τό δι­α­κη­ρύτ­του­με πρός πᾶ­σα κα­τεύ­θυν­ση ὅ­τι εἴ­μα­στε ὑ­πε­ρή­φα­νοι καί δο­ξά­ζου­με τόν Πα­νά­γα­θο Τρι­α­δι­κό Θε­ό μας, πού ἐν τῇ ἀ­πεί­ρῳ εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ Του εὐ­δό­κη­σε νά γεν­νη­θοῦ­με σ’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη Πα­τρί­δα, τήν Ἑλ­λά­δα μας, τήν τό­σο δο­ξα­σμέ­νη μά καί τό­σο πο­νε­μέ­νη καί προ­δω­μέ­νη. Νά γεν­νη­θοῦ­με Ἕλ­λη­νες καί Ὀρ­θό­δο­ξοι, Ρω­μη­οί, σέ μιά Πα­τρί­δα, πού κά­θε σπι­θα­μή τῆς γῆς της ἀλλά καί κά­θε κῦ­μα τῶν θα­λασ­σῶν της εἶ­ναι πο­τι­σμέ­να μέ τά ἱ­ε­ρά αἵ­μα­τα καί εὐ­λο­γη­μέ­να μέ τά ἅ­για λεί­ψα­να πο­λυ­ά­ριθ­μων μαρ­τύ­ρων, ἱ­ε­ρο­μαρ­τύ­ρων καί ἐ­θνο­μαρ­τύ­ρων, τά ὁ­ποῖ­α τά ὅ­ρια τῆς πα­τρί­δος γῆς φυ­λάτ­του­σικαί τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας ἀρδεύουσι, ὅπως λέγει καί ἡ εὐχή τῆς Ἐκκλησίας.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό καί ἐν­τυ­πω­σια­κό εἶ­ναι τό γε­γο­νός ὅ­τι ὁ Ἅ­γιος Πα­ΐ­σιος θε­ω­ροῦ­σε πώς θα κρι­θοῦ­με ἀ­πό τόν Θε­ό καί γιά τό τί κά­να­με γιά τήν πα­τρί­δα μας τήν Ἑλ­λά­δα καί τό ἔ­λε­γε μά­λι­στα αὐ­τό ὄ­χι σέ ἕ­ναν λα­ϊ­κό, ἀλλά σέ μοναχό, τόν π. Φιλόθεο Κου­τλου­μου­σια­νό:

«Τό 1985-1990 πε­ρί­που, γρά­φει ὁ π. Φι­λό­θε­ος, τό­τε πού ἡ προ­πα­γάν­δα γιά τήν Μα­κε­δο­νί­α ἦ­ταν με­γά­λη, ὁ Ἅ­γιος Πα­ΐ­σιος ἦ­ταν πο­λύ στε­νο­χω­ρη­μέ­νος καί ἀ­γα­να­κτι­σμέ­νος μέ τήν συμ­πε­ρι­φο­ρά τῶν πο­λι­τι­κῶν μας καί τῶν ἀν­θρώ­πων πού ἔ­παι­ζαν ἄ­σχη­μο παι­χνί­δι εἰς βά­ρος τῆς πα­τρί­δος μας. Μέ πό­νο μοῦ ἔ­λε­γε αὐ­τά πού γί­νον­ταν. Κά­ποι­α στιγ­μή μέ σο­βα­ρό ὕ­φος μοῦ λέ­ει: “Ἄ­κου­σε, πά­τερ, ἐν ἡ­μέ­ρᾳ Κρί­σε­ως ὁ Θε­ός ἐ­κτός ἀ­πό μο­να­χούς πῶς ζή­σα­με, θά μᾶς κρί­νη καί γιά τό τί κά­να­με γιά τήν πα­τρί­δα μας τήν Ἑλ­λά­δα· βρέ τί κά­νουν προ­δί­δουν τά πάν­τα”­» (Μαρ­τυ­ρί­α Φι­λό­θε­ου Κου­τλου­μου­σια­νοῦ ἀ­πό τό βι­βλί­ο Ὁ ὅ­σιος Πα­ΐ­σιος, ἔκδ. Ἑ­νω­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύ­νη [ὀρ­θό­δο­ξο βί­ω­μα 3], 2015, σελ. 125).

Παναγιώτατε, προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,

Ἐ­πι­βάλ­λε­ται ταυ­τό­χρο­να μέ τήν συ­νε­χή, ἔμ­πο­νη καί ἐν με­τα­νοί­ᾳ προ­σευ­χή, σθε­να­ρή καί ἄ­καμ­πτη ἀν­τί­στα­ση σέ ὅ­λα τά ἐ­πί­πε­δα καί πρός κά­θε κα­τεύ­θυν­ση. Ἀν­τί­στα­ση στόν ἀ­φελ­λη­νι­σμό καί στήν πα­ρα­χά­ρα­ξη τῆς ἱ­στο­ρί­ας μας, ἀν­τί­στα­ση στήν πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­ση καί τόν ὑ­πο­βι­βα­σμό τῶν ἀρ­χῶν τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος μας, ἀν­τί­στα­ση στήν πο­δη­γέ­τη­ση καί τόν ἔ­λεγ­χο τῶν ἐ­πι­λο­γῶν καί τῆς συ­νει­δή­σε­ώς μας, ἀν­τί­στα­ση στούς σχε­δια­σμούς καί τίς ἐ­πι­βο­λές τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς. Ἀν­τί­στα­ση παν­τί σθέ­νει καί πά­σῃ δυ­νά­μει. Ἀν­τί­στα­ση μέ­χρις ἐ­σχά­των.

Νά δρα­στη­ρι­ο­ποι­η­θοῦ­με μα­χη­τι­κά καί ἀ­γω­νι­στι­κά δί­νον­τας ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή μαρ­τυ­ρί­α ὀρ­θο­δο­ξί­ας καί ἑλ­λη­νι­σμοῦ. Νά μήν ἀρ­κε­στοῦ­με σέ με­μο­νω­μέ­νες ἀν­τι­δρά­σεις καί σέ ἁ­πλές ἐκ­δό­σεις ψη­φι­σμά­των δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας, πού καί αὐ­τές εἶ­ναι χρή­σι­μες καί ἀ­πα­ραί­τη­τες, ἀλ­λά νά προ­βοῦ­με καί στήν ἄ­σκη­ση ὅ­λων τῶν ἀ­ναγ­καί­ων νο­μι­κῶν μέ­σων, κα­θώς καί ὁ­ποι­ασ­δή­πο­τε ἄλ­λης ἐ­νέρ­γειας κρι­θεῖ ἀ­πα­ραί­τη­τη. Ὅ­ταν τε­λοῦν ὑ­πό κα­τά­λη­ψη τό­σες Πα­νε­πι­στη­μια­κές Σχο­λές γιά πο­λι­τι­κούς ἤ κομ­μα­τι­κούς λό­γους· ὅ­ταν πα­ρα­λύ­ει ὁ­λό­κλη­ρη ἡ χώ­ρα ἀ­πό ἀ­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις ὅ­λων τῶν ἐ­παγ­γελ­μα­τι­ῶν· ὅ­ταν κλεί­νουν οἱ ἐ­θνι­κές ὁ­δοί εἶ­ναι αὐ­το­νό­η­το καί ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νο γιά ἕ­να τό­σο κρί­σι­μο καί μεῖ­ζον ζή­τη­μα θά πρέ­πει καί ἐ­μεῖς νά δρά­σου­με ἀ­πο­φα­σι­στι­κά καί ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κά μέ μπρο­στά­ρη τόν πι­στό λα­ό τῆς Θεσ­σα­λο­νι­κῆς, τά μα­χη­τι­κά στε­λέ­χη καί τά μέ­λη τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν σω­μα­τεί­ων, πού μέ τό­ση ἐ­πι­τυ­χί­α δι­ορ­γά­νω­σαν τήν ἀ­πο­ψι­νή ἐκ­δή­λω­ση, καί φυ­σι­κά τούς φοι­τη­τές μας καί τούς ἀ­πο­φοί­τους τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς. Νά προ­χω­ρή­σου­με ὅ­λοι μα­ζί σέ δυ­να­μι­κές πα­ρεμ­βά­σεις καί κι­νη­το­ποι­ή­σεις, ἄν χρεια­σθεῖ, ὥ­στε νά ἀ­πο­τρα­πεῖ ἡ ἵ­δρυ­ση τοῦ τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν στήν Θεολογική Σχολή καί στήν  Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Νά κα­τα­στή­σου­με ἐν τέ­λει σέ ὅ­λους σα­φές, ὄ­χι μό­νο μέ λό­γους, ἀλ­λά καί μέ ἔρ­γα ὅ­τι δέν πρό­κει­ται σέ καμ­μί­α πε­ρί­πτω­ση νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν λει­τουρ­γί­α τμή­μα­τος ἰσ­λα­μι­κῶν σπου­δῶν στήν γε­ρα­ρά Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή Θεσ­σα­λο­νί­κης·  ὅτι δέν πρό­κει­ται σέ καμ­μί­α πε­ρί­πτω­ση νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν ἅ­λω­ση τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς μας· ὅτι δέν πρό­κει­ται νά ἐ­πι­τρέ­ψου­με τήν ἅ­λω­ση τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης μας, τήν ἅ­λω­ση τῆς Μα­κε­δο­νί­ας μας.

Νά κα­τα­στή­σου­με σα­φές σέ ὅ­λους αὐ­τούς πού κα­τερ­γά­ζον­ται τήν ὑ­πο­νό­μευ­ση τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος μας ὅ­τι θά μᾶς βροῦν ἀ­πέ­ναν­τί τους ἀ­κλό­νη­τους, ἄκαμπτους καί ἀ­με­τα­κί­νη­τους. Νά γνω­ρί­ζουν ὅ­τι ἡ νί­κη, μέ τήν βο­ή­θεια τοῦ Θε­οῦ, τῆς Κυ­ρί­ας μας Θε­ο­τό­κου καί τῶν Ἁ­γί­ων μας, θά εἶ­ναι βε­βαί­α καί θά εἶ­ναι δι­κή μας.

Ἀδελφοί μας,

ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας·

ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Θεσσαλονίκης μας·

ΟΧΙ στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Μακεδονίας μας καί τῆς Ἑλλάδος μας.

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου «ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΘ;» by EpomeniToisAgPatrasi

Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι