Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά – Για τη θεραπεία της ψυχή μας

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. ιγ΄ 17-21

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ:  Λουκ. ιζ΄ 12-19

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

«Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν»

    Θαῦμα μεγάλο καὶ πολλαπλὸ ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή: τὴ θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν. Οἱ ταλαίπω­­ροι αὐτοὶ ἄνθρωποι πραγματικὰ ὑπέ­φε­ραν. Ὅταν λοιπὸν ἀντίκρισαν τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ περνᾶ κοντὰ ἀπὸ τὰ μέρη τους, ἔσπευσαν νὰ Τοῦ ζητήσουν βοήθεια. Ἀ­­­κολούθησαν μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τὴν ὁδηγία ποὺ τοὺς ἔδωσε νὰ πᾶνε νὰ ἐξετασθοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Στὸ δρόμο θεραπεύτηκαν ἀπὸ τὴ λέπρα. 

    Σήμερα ποὺ ἡ λέπρα ἀντιμετωπίζεται ἀ­­­πὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ὑπάρχει μία ἄλ­­λη λέπρα ἡ ὁποία βασανίζει κάθε ἄν­θρω­πο, καὶ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴ θεραπεύσει. Εἶναι ἡ λέπρα τῆς ἁμαρτίας. Ἂς δοῦμε λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ σημερινὴ διήγηση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, πῶς μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία σὰν τὴ λέπρα προσβάλλει τὴν ψυχή μας.

1. ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΜΑΣ

    Τὸ πρῶτο ποὺ χρειάζεται προκειμένου νὰ καταπολεμήσουμε τὴν ἁμαρτία εἶναι ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὁ ἀσθενὴς νὰ ἀναγνωρίζει τὴν ἀσθένειά του, προκειμένου νὰ τὴν καταπολεμήσει. Ὁ ἄρρωστος ποὺ δὲν καταλαβαίνει τὴν ἀδυναμία του, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὰ ἀπαραίτητα φάρμακα γιὰ τὴ θεραπεία του. Ἀντίθετα αὐτὸς ποὺ συνειδητοποι­εῖ τὴν ἀσθένειά του, ζητᾶ βοήθεια ἀπὸ τὸ γιατρὸ καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ ἀκολουθή­σει τὶς ὁδηγίες του. 

    Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ δέκα λεπροί, ἐπειδὴ ἀκριβῶς γνώριζαν ὅτι εἶναι ἀκά­θαρτοι, στάθηκαν μακριά, «πόρρωθεν», καὶ ζήτησαν βοήθεια ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ χωρὶς νὰ τολμήσουν νὰ Τὸν πλησιάσουν. Κι ὅμως, ὁ Χριστὸς ἦταν τόσο κοντά τους! Διότι, ὅπως λέει ὁ Ψαλμωδός, «ἐγγὺς Κύ­­ριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει» (Ψαλμ. λγ΄ [33] 19). Ὁ Κύριος εἶναι κοντὰ σ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν συντετριμμένη καρ­διὰ­ καὶ θὰ σώσει ὅσους ἔχουν ταπεινὸ φρόνημα.

    Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴ δική μας ζωή.Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας γεν­νᾶ στὴν ψυχή μας τὴν ταπείνωση καὶ τὴ μετάνοια. Ἀλήθεια, ἐμεῖς ἔχουμε συν­ειδητοποιήσει πόσο ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε, ἢ δικαιολογοῦμε σὲ ὅλα τὸν ἑαυτό μας; Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει ὅτι «ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν» (Α΄ Ἰω. α΄ 8),δηλαδὴ ἐὰν ποῦ­με ὅτι δὲν ἔχουμε καμία ἁμαρτία, ἐξαπα­τοῦ­με τὸν ἑαυτό μας. Ἂν πάλι ἀντιλαμβα­-νό­­­μα­στε πόσο πολὺ ἔχει μολύνει τὸ ἐσω­τε­ρι­κό μας ἡ ἁμαρτία, τότε δὲν θὰ πλη­­­­σιά­ζου­με τὰ ἅγια Μυστήρια πρὶν καθα­ρί­σου­­με τὴν ψυχή μας. Διότι ἂν ἕνας λε­πρὸς ­φαίνεται ἀποκρουστικὸς στὰ μάτια μας, πολὺ περισσότερο δυσώδης καὶ ἀ­­­κάθαρτος εἶναι ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἅγιος, ἀμόλυντος καὶ καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἁμαρτία.

2. ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

    Ἐφόσον λοιπὸν συναισθανθοῦμε τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς μας, ἐκεῖνο ποὺ ἀπο­­μέ­νει εἶναι νὰ καταφύγουμε στὸν παντο­δύναμο ἰατρό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.­ Οἱ δέκα λεπροὶ μὲ κραυγὴ ἰσχυρὴ ἐπικα­λέ­στηκαν τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. «Ἰησοῦ ἐ­­πιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», φώναζαν. Κύριε­ Ἰ­­­­­­­η­­σοῦ, ἐλέησέ μας! Μιὰ τέτοια ἰσχυρὴ ­κραυ­­­γὴ ποτὲ δὲν ἀφήνει ἀδιάφορο τὸν ­Κύ­­ριο.­ Θερμὴ καὶ δυνατὴ νὰ εἶναι καὶ ἡ ­δι­­κή μας προσευχὴ ὅταν ζητᾶμε τὴ βοήθεια­ τοῦ Θεοῦ: Κύριε, ἐλέησέ μας!

    Καὶ ἀκόμα, ἡ προσευχή μας νὰ γίνεται μὲ ταπείνωση καὶ διάθεση ὑποταγῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι οἱ λεπροὶ δὲν ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς θεραπεύσει, παρὰ μόνο ἐπαναλάμ­­βαναν τὸ «Ἐλέησον ἡμᾶς». Κατέφυγαν στὸν Κύριο μὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑ­­­πακοὴ σὲ ὅ,τι τοὺς ζητοῦσε. Ἔτσι, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, πρὶν ἀκόμη τοὺς θεραπεύσει, τοὺς ὑπέδειξε νὰ πᾶνε στοὺς ἱερεῖς γιὰ νὰ ἐξεταστοῦν, ἐκεῖνοι ἀμέσως Τὸν ἄ­­­­­κουσαν! Δὲν ἀμφέβαλαν, οὔτε ἔφεραν ἀν­­­τίρρηση. Καὶ ὁ Κύριος ἔκανε τὸ θαῦμα! Ἐνῶ ξεκίνησαν λεπροί, στὸ δρόμο ἔγιναν ὑγιεῖς! Παρόμοια καὶ κάθε χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ λάβει τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς του παρὰ μόνο ἂν βαδίζει σταθερὰ τὴν ὁδὸ τοῦ θείου θελήματος. Κι ἐμεῖς κάθε φορὰ ποὺ καταφεύγουμε στὸ Μυστήριο τῆς ἱε­ρᾶς Ἐξομολογήσεως γιὰ νὰ λάβουμε τὴν ἄ­­­φε­ση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἂς παίρνουμε­ τὴν ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσουμε στὸ ἑ­­­ξῆς μὲ περισσότερη ἀκρίβεια τὶς ὁδηγίες τοῦ Πνευματικοῦ. Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ὑ­­­­­­­­γεία τῆς ψυχῆς μας, ὀφείλουμε νὰ τη­­ροῦ­­με τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἀ­­­­κόμη κι ἂν ἡ ἐφαρμογή τους μᾶς φαίνε-ται ­δύσκολη ἢ καὶ παράλογη...

    Οἱ δέκα λεπροὶ θεραπεύθηκαν, διότι­ γνώ­ριζαν τὴν ἀσθένειά τους, ζήτησαν βο­­­ήθεια καὶ ἀκολούθησαν πιστὰ τὶς ὁδηγί­ες τοῦ θείου Διδασκάλου. Ἂς συνει­δητο­ποι­ήσουμε κι ἐμεῖς ὅτι ἔχουμε ἀνά­­γκη κα­­θα­ρισμοῦ ἀπὸ τὰ πάθη μας. Κι ἂς κα­τα­­φεύ­γουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ μὲ ταπείνωση, μὲ θερμὴ προσευχὴ καὶ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στοὺς λόγους του. Τότε ὁ Κύριος θὰ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ λέπρα. Καὶ πάντοτε ὅταν δεχό­μαστε αὐτὴ τὴν ὕψιστη δωρεά, ἂς μὴν παραλείπουμε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ γιὰ τὸ θαῦμα αὐτὸ ποὺ ἐπιτελεῖ στὴν ψυχή μας. Νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες δοῦλοι του, ὅπως κι ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα λεπρούς, γιὰ νὰ Τὸν δοξάζουμε ὡς τὸν μοναδικὸ «ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν».

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”