Η Ευρώπη «τρώει» τους λαούς της

Ο μύθος τού γέρο-Αισώπου λέει πώς «λέων γηράσας», ένα λιοντάρι πού γέρασε και δεν μπορούσε με τη δύναμή του να βρίσκει την τροφή του, σκέφτηκε «δι έπινοίας τούτο πράξαι», να το πετύχει αυτό με κάποιο τέχνασμα. Έτσι μπήκε σε μια σπηλιά, ξάπλωσε και «προσεποιεΐτο νοσεΐν», παρίστανε ότι είναι άρρωστο. Με τον τρόπο αυτό συνελάμβανε και έτρωγε τα ζώα πού πήγαιναν να το επισκεφτούν. Αφού λοιπόν φαγώθηκαν πολλά ζώα, ή αλεπού, καταλαβαίνοντας το τέχνα­σμά του, πήγε και αυτή. Στάθηκε όμως μακριά από τη σπηλιά, και ρώτησε το λιοντάρι πώς τα πάει με την υγεία του. «Κακώς»! Πολύ άσχημα, είπε το λιον­τάρι, και τη ρώτησε για ποιόν λόγο δεν μπαίνει μέσα. «Άλλ έγωγε είσήλθον αν, εί μή έώρων πολλών είσιόντων ’ίχνη, έξιόντος δέ ούδενός»· θα έμπαινα βέβαια, τού απάντησε ή αλεπού, αν δεν έβλεπα πολλές πατημασιές εισερχόμενων ζώων, κανενός όμως έξερχόμενου.

«Γέρασε» στους καιρούς μας και ή Ευρώπη. Γέρασε. Και αφού επί αιώνες «κατασπάραξε» λαούς και έθνη με την αποικιοκρατική μανία της, τώρα στα γηρατειά της κλείστηκε ανήμπορη στην εύρωζωνική σπηλιά της και «καταβρο­χθίζει τις σάρκες» των αδύναμων λαών της, πού ανυποψίαστοι σπεύδουν να μπουν σ’ αυτήν.

Κι αφού επιπόλαια μπαίνουν, διαπι­στώνουν πώς πια δεν υπάρχει «έξοδος», δεν υπάρχει τρόπος να βγουν ζωντανοί από τη σπηλιά τού αδηφάγου τέρατος. ’Αν επιχειρήσουν έξοδο, ξέρουν πώς δεν θα κατορθώσουν να περισώσουν παρά μόνο τα «τσακισμένα κόκκαλά» τους και τα «κουρελιασμένα ρούχα» τους.

’Έτσι μένουν μέσα, και το αχόρταγο γέρικο «λιοντάρι» τούς «αλέθει». Αλέθει την ψυχή τους, καταβροχθίζει την έλευθερία τους, λιανίζει το Σύνταγμά τους, κατασπαράζει τις παραδόσεις τους, τα ήθη, τον πολιτισμό, τέλος και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Οι ηγεσίες τους δεν έχουν καμιά δύναμη μέσα στη θανατερή σπηλιά. Είναι απλά ασπόνδυλα ανδρείκελα, υποχρεωμένα να εκτελούν τις εντολές αόρατου Διευθυντηρίου.

Κάπου αιδώ τελειώνει ή όποια αναλογία τού Αισώπειου μύθου με τη σημερινή κατάσταση της Ευρώπης και τις δραμα­τικές επιπτώσεις της στη ζωή μας.

Όμως αυτό δεν είναι και το τέλος της ιστορίας. Αυτή ή ιστορία δεν τελειώνει με κατασπαραγμένα κόκκαλα. Μόνο ένα πολύ μυωπικό ανθρώπινο βλέμμα θα εστιάσει και θα περιοριστεί στον όγκο των υπολειμμάτων πού συσσωρεύει ή μανία τού γερασμένου λιονταριού.

Αν όμως μπορέσουμε να ανεβούμε λίγο ψηλότερα, αν μπορέσουμε να συν­τονίσουμε, έστω στιγμιαία, το βλέμμα μας με την όραση και την προοπτική τού ουρανού, τότε πίσω από τον άμορ­φο σωρό των εύρωζωνικών ερειπίων θα δούμε να ξεπροβάλλει ό ολόλαμπρος κόσμος τον όποιο κτίζει ό Θεός με τα «κατεστραμμένα υλικά» της δαιμονοκρατούμενης τούτης εποχής.

Θα δούμε τα αθέατα. Θα δούμε το με­γαλειώδες τέλος. Το σωτηριώδες τού κό­σμου σχέδιο πού εργάζεται μυστικά και αθόρυβα «ή πολυποίκιλος σοφία τού Θεού» (Έφεσ. γ' 10). Κάθε δοκιμασία πού επιτρέπει ό Θεός είτε στην προσω­πική και οικογενειακή μας ζωή είτε στη ζωή των εθνών και των λαών τους, την επιτρέπει πάντα για το καλό, για να συν­εργήσει στη σωτηρία όσο το δυνατόν περισσότερων. Και την τωρινή ακαταστασία της Ευρώπης εκεί την οδηγεί. Εμείς βλέπουμε μόνο το κάτω μέρος τού υφαντού πού υφαίνει ό Θεός στον μεγά­λο αργαλειό τού κόσμου- βλέπουμε τα κρόσσια πού κρέμονται, την ακαταστασία, το χάος. Το ύπέροχο όμως σχέδιο γίνεται στο επάνω μέρος τού υφαντού, αθέατο από τα δικά μας μάτια. Αθέατο, ναι. Υπαρκτό όμως! Αυτή ή βεβαιότητα είναι το πολικό αστέρι, ή πυξίδα πού κα­τευθύνει σωστά τη ζωή των πιστών. Το αντίθετο θα ήταν παραφροσύνη.

Κι έτσι πια κατανοούμε για ποιόν λόγο έδωσε ό Θεός τούτο τον καιρό την άδεια στο διάβολο να σκάψει με γιγαντιαίο αλέ­τρι την κατάξερη ευρωπαϊκή γη. Για να μπορέσει ’Εκείνος, ό ουράνιος Γεωργός, να σπείρει απλόχερα στο φρεσκοσκαμμένο έδαφος της γηραιός ηπείρου τον σπόρο τού Ευαγγελίου, και να αναστήσει την αιδώ και χίλια τόσα χρόνια τώρα νεκρωμένη της πίστη.

Να σηκωθούμε λοιπόν λίγο ψηλότερα όλοι. Την Ιστορία δεν την καθορίζει ή κα­ταστροφική μανία των δαιμόνων και των οργάνων τους στον κόσμο τούτο. Την κα­τευθύνει μόνο Αυτός πού είναι ό Κύριος της Ιστορίας και ό μόνος Κυβερνήτης τού κόσμου. Γι αυτό και δεν χρειάζεται άλλο κλάμα πάνω στα ερείπια τού κόσμου πού χάνεται. Άς χύνουμε τώρα δάκρυα μετάνοιας στο οργωμένο χώμα, για να βλαστήσει σύντομα ό σπόρος της νέας ζωής.

Πίσω από τα κατάμαυρα σύννεφα της παρανοϊκής αποστασίας της Ευρώπης ας βλέπουμε τον ήλιο της ’Ορθοδοξίας να ανατέλλει. Και μέσα από τον τάφο στον όποιο συσσωρεύονται τα κατασπαρα­γμένα από το γέρικο ευρωπαϊκό λιοντά­ρι κόκκαλα των λαών, να προσμένουμε την ανάσταση. Τη δόξα τού Σταυρού και τον θρίαμβο της ’Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο. 

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”