Ευάγγελος Δάκας, Ποιός επιλέγει;

Ποιός επιλέγει;

Εὐάγγελος Ἀ. Δάκας, Θεολόγος - Φιλόλογος

     Χριστούγεννα τοῦ 2015 καί οἱ πιστοί θά ἑορ­τάσουν καί πάλι τήν γέννηση τοῦ Κυρίου μέσα σ’ ἕναν κόσμο πού σπα­ράσ­σεται ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ. Ἰδιαίτερα φέτος ἡ πατρίδα μας ἔχει τό θλι­βερό προνόμιο νά ὑποδέχεται αὐτή τήν περίοδο χι­λιάδες πρόσφυγες ἀπό τίς ἐμπόλεμες περιοχές τῆς Ἀσίας -κυρίως τῆς Συρίας-, οἱ ὁποῖοι φεύγουν ἀπό τίς ἑστίες τους ἀναζητώντας ἕνα καλύτερο αὔριο. Πό­σοι ἀπ’ αὐτούς τούς συνανθρώπους μας βρίσκουν τρα­γικό θάνατο στά παγωμένα νερά τοῦ Αἰγαίου! Πό­σα παιδιά πνιγμένα ξεβράζει τό κῦμα στίς ἀκτές! Ἀμέτρητα τά θύματα, χιλιάδες οἱ κατε­στραμμένες ζωές ἀθώων. Ὁ πόλε­μος δείχνει τά δόντια του. Καί δέν εἶναι τό μόνο δεινό τῆς ἀν­θρωπότητας. Οἱ χῶ­ρες τοῦ τρίτου κόσμου, τό μεγα­λύτερο μέρος τοῦ πλανήτη μας, μαστίζον­ται ἀ­κόμη καί σήμερα ἀπό τήν πεῖνα καί τήν ἐξαθλίωση, τῶν ὁποίων αἰτία εἶναι ἡ πλεονεξία τῶν πλουσίων. Ἡ ἐμπορία ἀνθρώπων, ἰδίως γυναικῶν καί παιδιῶν, γιά ποικίλες μορφές ἐκ­μετάλλευσης τεί­νει νά πάρει διαστάσεις παγκό­σμιας ἐπι­δημίας. Καί ἀναρωτιέται αὐθόρμητα κα­νείς: «Γιατί, Θεέ μου; Πῶς ἐπιτρέπεις νά βασιλεύει τό κα­κό καί ἡ ἀδικία; Πῶς συμβι­βάζεται αὐτή ἡ κατά­σταση μέ τήν ἀγαθότητά Σου; Γιατί δέν ἐπεμβαίνεις νά σώσεις τήν εἰκόνα Σου, τόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν καταστροφή καί τόν ὄλεθρο; Γιατί δέν τιμωρεῖς τούς ἐνόχους;».

    Ἀδιαφορεῖ, λοιπόν, ὁ Θεός μπροστά σ’ αὐ­τόν τόν θρίαμβο τῆς ἀπανθρωπιᾶς; Σιωπᾶ; Ὄχι· κάθε ἄλλο. Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι τό κακό δέν εἶναι ἐπιλογή τοῦ Θεοῦ ἀλλά τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός προίκισε τόν ἄνθρωπο μέ τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπο­ροῦσε νά ἐπιλέ­ξει ἀνά­μεσα στούς δύο -μοναδικούς- δρό­μους πού ἀνοίγονταν μπροστά του: στήν ὁδό τοῦ Κυρίου καί στήν ὁδό τῆς ἄρ­νησής Του. Διάλεξε τόν δεύτερο. Καθο­δηγη­μένος ἀπό τόν Σα­τα­νᾶ, μέ ἀκέραια ὡστόσο τήν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς του, ἐ­­πέλεξε νά ἀρνη­θεῖ τόν δημιουργό του. Αὐτή εἶναι ἡ πηγή καί ἡ ἀρχή τοῦ κα­κοῦ. Ἀπό τότε ὁ ἄνθρωπος, ἔχοντας τσα­κίσει τόν σύν­δε­σμό του μέ τήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δέσμιος τῆς φθο­ρᾶς καί τοῦ θανά­του, παραδόθηκε σέ δυνά­μεις ἀντίθεες, στίς δυνάμεις τοῦ σκότους. Ἀπό τίς πρῶ­τες συνέπειες αὐ­τῆς τῆς κατά­στασης ἦταν ὁ ἀτομικισμός καί ἡ ἀντιπα­ρά­θεση καί τό μῖσος γιά τούς συνανθρώ­πους του. Ὁ Ἀδάμ ὀχυρώνει ἐπιμε­λῶς τόν ἑαυτό του. Δέν εὐθύνεται αὐτός γιά τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς, λέ­ει, ἀλλά ἡ γυναίκα (Γέ 3,12). Ξαφνικά ἡ γυναίκα παύει νά εἶναι «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων αὐ­τοῦ καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ» (Γέ 2,23) καί γίνεται ὁ ἄλλος, πού τόν ἀπειλεῖ. Λίγο ἀργό­τερα ὁ Κάιν θά σκοτώσει τόν ἀδελφό του τόν Ἄβελ ἀπό φθόνο, καί στήν συνέχεια μυριάδες μιμητές του θά προσ­θέσουν στό αἷμα τοῦ ἀδικοσκοτω­μένου τά αἵματα ἑκα­τομ­μυρίων ἀθώων.

     Ὁ Κύριος βδελύσσεται τό κακό (βλ. Ψα 5,5-7). Ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Βί­βλου, ὁ λόγος Του, εἶναι μιά ἀπερίφρα­στη καταγγελία τοῦ κακοῦ. Ἡ προτροπή τοῦ θεόπνευστου ψαλμωδοῦ «ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν» (Ψα 33,15) ἠχεῖ σάν ἐπωδός στίς σελίδες της. Ὅμως ὁ Θεός, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶ­ναι ἀγα­θό­τητα καί φιλανθρωπία (βλ. Α´ Ἰω 4,8), δέν ἐπεμ­βαί­νει στήν βούληση καί στίς ἀποφάσεις τοῦ πλάσματός του. Θά μποροῦ­σε ἀσφαλῶς νά τό κάνει. Θά μποροῦσε νά συνετίσει «πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν» (Ψα 5,6) μό­νο μέ μία ἐν­τολή του. Ἀλλά τότε ὁ ἄνθρωπος θά ἔ­παυε νά εἶναι ἐλεύ­θερος. Θά ἔπαυε νά εἶναι ἄνθρω­πος. Θά μετα­βαλλόταν σ’ ἕνα ἄλογο καί ἀνε­λεύ­θερο ζῶο. Καί ὁ Κύ­ριος δέν θέ­λει κάτι τέτοιο. Σέβεται, λοι­πόν, ἀπολύτως τήν ἐλευ­θε­ρία του. Τήν σέβεται ἀκόμη καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος σταυρώνει καί φονεύει ὄχι μόνο συναν­θρώπους του ἀλλά καί αὐτόν τόν ἴδιο τόν Υἱό Του. Ἀκόμη καί τότε ὑ­πομένει καί δέν ἀντιδρᾶ μέ τήν θεϊκή του δύ­ναμη. Μακροθυμεῖ καί πε­ριμέ­νει. Πε­ρι­μένει μέσα στούς αἰῶνες νά ἀνταποκριθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐλεύθερα στό κά­λεσμα τῆς ἀγάπης του καί νά με­τανοήσει· «ἰ­δοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοί­ξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσε­λεύ­σομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐ­τοῦ καὶ αὐ­τὸς μετ’ ἐμοῦ» (Ἀπ 3,20). 

      Ὡστόσο ὁ Θεός εἶναι καί Θεός δι­καιοσύνης. Ἤ μᾶλλον ἐπειδή εἶναι ἀγάπη εἶναι καί δικαιοσύνη. Τό κακό δέν θά θριαμβεύει γιά πάντα. Οἱ κραυγές τῶν θυ­μάτων του ἔφθασαν «εἰς τὰ ὦτα Κυ­ρίου Σαβαώθ» (Ἰα 5,4). Ὁ πλοῦτος ὅ­σων ἀδικοῦν ἀμετανόητα θά σαπίσει, καί ὁ χρυσός πού συγκεντρώνουν θά σκου­ριά­σει, καί ἡ σκουριά του θά κα­τα­φάει τίς σάρκες τους (βλ. Ἰα 5,3). Ὁ Κύριος ἑτοι­μά­ζει κρίση. Ὄχι ὅ­τι ὁ Ἴδιος θά καταδικάσει τούς ἐνόχους. Θά τούς κα­τα­­δικά­σουν τά ἔργα τους (πρβλ. Ἰω 3,19-21).

Ἐκείνη τήν φοβε­ρή ἡ­μέ­ρα τῆς Δευτέρας Πα­ρου­σίας του θά ἀνα­στη­θοῦν τά παι­­­διά πού κα­κοποιή­θη­καν καί ἔ­πε­σαν θύ­ματα στυ­γνῆς ἐκ­μετάλ­λευ­σης καί θά κρί­νουν τούς ἐκμεταλλευ­τές τους. Θά ἀ­να­στη­θοῦν ὅλοι ὅσοι ταπεινώθηκαν ἀπό τούς ὑ­­βρι­στές καί ἀλαζόνες αὐ­τῆς τῆς γῆς, καί θά τούς δεί­ξουν τόν δρόμο γιά τήν αἰώνια κόλα­ση. Κά­ποτε ὁ Κύριος θά «ἐξα­λείψει… πᾶν δά­κρυον… καὶ ὁ θά­να­­τος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πέν­θος οὔτε κραυ­γὴ οὔ­τε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» (Ἀπ 21,4). Κά­ποτε θά ἀνα­τεί­λει και­νούρ­­γιους οὐρα­νούς καί καινούρ­για γῆ «ἐν οἷς δι­καιο­σύνη κατοι­κεῖ» (Β΄ Πέ 3,13).

Τό ὑπόσχεται. Καί ὁ Κύριος τηρεῖ τίς ὑπο­σχέ­σεις του.