Και οι ευθύνες του Ισλάμ;

Και οι ευθύνες του Ισλάμ;

Τάκης Θεοδωρόπουλος, Εφημερίδα Καθημερινή, 18/11/2015

Η μόνη θρησκεία που μπορείς να κατακρίνεις, να λοιδορήσεις ή και να χλευάσεις στην πολυπολιτισμική Ευρώπη είναι ο χριστιανισμός. Μπορείς να λες με όλη σου την άνεση πως ο χριστιανισμός δεν συμβιβάζεται με τις αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας. Δεν κινδυνεύεις να σου προσάψουν μισαλλοδοξία, να σε κατηγορήσουν για αρτηριοσκληρωτικό συντηρητισμό. Το αντίθετο μάλιστα. Θα πάρεις δίπλωμα φιλελευθερισμού, περγαμηνές ανοχής, και τα αγήματα των προοδευτικών θα σου απονείμουν τις δέουσες τιμές. Αν όμως τολμήσεις και κατακρίνεις, ή έστω αμφιβάλλεις, για τη δυνατότητα του Ισλάμ να συνυπάρξει με τις αξίες που ο δυτικός πολιτισμός κατέκτησε ύστερα από αιώνες Ιστορίας, αμέσως θα σε κατατάξουν στο χοιροστάσιο του μισαλλόδοξου φυλετισμού, κάπου στο τελευταίο υπόγειο της κόλασης. Κοινώς, θα σου απαγορεύσουν να μιλάς.

Σκέψεις αναπόφευκτες όταν διαπιστώνεις, χωρίς να εκπλήττεσαι, πως η προοδευτική κοινή γνώμη, μετά τη σφαγή στο Παρίσι, αντί να αναρωτιέται με ποια όπλα θα αντιμετωπισθεί ο «Μαύρος Θάνατος», ενδιαφέρεται περισσότερο να αποδείξει ότι το Ισλάμ δεν ταυτίζεται με την τρομοκρατία. Και βέβαια δεν ταυτίζεται. Μήπως όμως σχετίζεται; Το είπε προχθές ο ιμάμης του Αμστερνταμ, Γιασίν Ελφορκανί: «Οι τρομοκράτες νομιμοποιούν θεολογικά τις πράξεις τους. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε: αυτό δεν έχει σχέση με το Ισλάμ». Αυτός τουλάχιστον δικαιούται διά να ομιλεί. Σε αντίθεση με τον πρόεδρο Ολάντ, που δεν δικαιούται να μιλάει για πόλεμο και οφείλει να σταματήσει να στέλνει Ραφάλ διότι προκαλεί τα ευγενή αισθήματα του «Ισλαμικού Κράτους». Ετσι λένε και γράφουν τα προοδευτικά παραμύθια, όπου στο τέλος όλα τελειώνουν με μια τεράστια αγκαλιά. Μόνον που, αν είσαι νεκρός, δεν μπορείς ούτε να αγκαλιάσεις ούτε να αγκαλιαστείς.

Σκέψεις αναπόφευκτες όταν ακούς και ξανακούς πως οι τρομοκράτες μπορεί να είναι τρομοκράτες του «Ισλαμικού Κράτους», όμως για την τερατογένεση ευθύνεται το γεγονός ότι γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στη Γαλλία αλλά αισθάνονται αποκλεισμένοι. Και αναρωτιέμαι ο αφελής. Δεν υπάρχουν παιδιά που δεν είναι μουσουλμάνοι, μπορεί να είναι παιδιά καθολικών, εβραϊκών ή και άθεων οικογενειών, είναι όμως εξίσου φτωχά και εξίσου αποκλεισμένα, γιατί δεν μπορούν να σπουδάσουν ή να βρουν δουλειά; Και γιατί αυτά δεν παίρνουν ένα καλάσνικοφ για να θερίσουν τους συνομηλίκους τους που πήγαν να ακούσουν ροκ; Ισως γιατί δεν τους λέει ο ιμάμης της συνοικίας τους πως η ροκ είναι η μουσική των απίστων, και δεν υπάρχει θέση για τους άπιστους στον κόσμο που έπλασε ο Αλλάχ.

Ας το πάρουμε απόφαση. Το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, ακόμη κι αν δεν πέθανε, πνέει τα λοίσθια. Η μετακίνηση των πληθυσμών καταστρέφει τις ισορροπίες στις οποίες στηριζόταν. Η διάχυση της ισλαμικής τρομοκρατίας μεγαλώνει το χάσμα και την καχυποψία. Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Η Ιστορία δεν προχωράει ούτε με καλές προθέσεις ούτε με ευγενείς ιδέες. Δυστυχώς.

Η Ευρώπη οφείλει να οπλισθεί πολιτισμικά, εκτός από όλα τα άλλα. Να εγκαταλείψει τις ηλίθιες ενοχές της και να αναδείξει τη σταθερότητα και την υπεροχή των αξιών της. Και η Ελλάδα θα πρέπει να ξυπνήσει από την «προοδευτική» –τρομάρα μου– νάρκη.