Οἰκουµενιστικὴ ἡ ὁµιλία τοῦ Γέροντος Περγάµου εἰς τὸ Μόναχον

Ἀποκλειστικόν Ορθοδόξου Τύπου: Οἰκουµενιστικὴ ἡ ὁµιλία τοῦ Γέροντος Περγάµου εἰς τὸ Μόναχον

Τὴν 10ην Νοεμβρίου ὁ Σεβ. Μητρ. Περγάμου ἀνηγορεύθη ἐπίτιμος διδάκτωρ ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιον τοῦ Μονάχου μὲ πλῆθος ἐπισήμων νὰ παρίστανται, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ Καρδινάλιος Kurt Koch, Πρόεδρος τοῦ «Παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν», ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε λόγον ἐπαινετικὸν διὰ τὸν Περγάμου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Ἑλλάδας Δρ. Γεώργιος Καλαντζῆς, ὁ Δρ. Παντελῆς Καλαϊτζίδης, Διευθυντὴς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου κ.ἄ. Παραθέτομεν κρίσιμα σημεῖα ἀπὸ τὴν ὁμιλίαν του.

«Ἡ Βίβλος καὶ οἱ Πατέρες τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ ἀποτελοῦν τὸ ἔδαφος ἐπάνω, στὸ ὁποῖο Ἀνατολὴ καὶ ∆ύση δύνανται νὰ ἀποκαταστήσουν τὴν ἑνότητά τους...».

• Καὶ οἱ Πατέρες μετὰ τὸ Σχίσμα, Σεβασμιώτατε, τί εἶναι, ἄνευ ἀξίας εἰς τὰ ζητήματα τῆς «ἑνότητος»;

«Ἡ θέση τῆς Χριστιανικῆς Θεολογίας σχετικὰ µὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες κυµαίνεται ἀπὸ τὴν ἀπόρριψη ὅλων τῶν µὴ Χριστιανικῶν πίστεων, ἐπειδὴ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὸ βασίλειο τῆς σωτηρίας, µέχρι καὶ τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι µὲ κάποιο τρόπο παρὼν σὲ αὐτές, ἂν καὶ δὲν τὸ συνειδητο- ποιοῦν... βιβλία ὅπως τοῦ πρώην Καθηγητῆ στὸ Γρηγοριανὸ Πανεπιστήµιο τῆς Ρώµης Fr. Jacques Dupuis, προτείνουν µία προσέγγιση στὸν θρησκευτικὸ πλουραλισµὸ ὡς ἕνα φαινόµενο τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ µέρος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα (!). Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία δὲν ἔχει ἀποφανθῆ ἐπισήµως σὲ αὐτὸ τὸ ζήτηµα... Μία ἄλλη ἄποψη ἐκπεφρασµένη ἀπὸ τὸν Καθηγητὴ τοῦ Πανεπιστηµίου Ἀθηνῶν Ἰωάννη Καρµίρη µεγεθύνει τὴν ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας (Ecclesia extra Ecclesiam), ἔτσι ὥστε νὰ συµ- περιλάβει ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀναζητοῦν σωτηρία καλῇ τῇ πίστει, ἀλλὰ ἀνήκουν σὲ ἄλλες θρησκεῖες».

• Ὥστε δὲν ὑπάρχει ἐπίσημος ἀπόφασις τῆς Ἐκκλησίας; Δηλαδὴ ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία πιθανῶς καὶ νὰ συμφωνῆ καὶ μὲ τὴν ἄποψιν τοῦ Dupuis; Σημειώνουμε καὶ τὴν σκύλευσιν τοῦ ἀειμνήστου Καρμίρη διὰ δευτέραν φορὰν (μετὰ ἀπὸ ἐκείνην εἰς τὴν Σύναξιν τοῦ Φαναρίου τῆς ἀρχῆς τῆς Ἰνδίκτου)!

«Ἡ Θεολογία καλεῖται νὰ ἀνοίξει τοὺς ὁρίζοντές της, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπιτρέ- πεται γιὰ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία νὰ συµπεριλαµβάνει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πλάσµατα ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὶς θρησκευτικές τους ἢ πολιτισµικές τους διαφορές...».

• Ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία δηλαδὴ εἶναι μυωπική; «Ὁ διάλογος εἶναι ἕνα βῆµα περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀνεκτικότητα. Ἐµπλέκει τὴν ἀναγνώριση ὅτι ὁ «ἄλλος», ὁ «διαφορετικὸς» ὑπάρχει ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ὑπάρχει –αὐτὸ εἶναι ἀνεκτικότητα- ἀλλὰ ὑπάρχει ὡς κάποιος ποὺ ἔχει κάτι νὰ πεῖ σὲ ἐµένα, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ ἀκούσω σοβαρὰ καὶ νὰ τὸ σχετίσω µὲ τὶς πεποιθήσεις µου».

• Ὥστε δι᾽ αὐτὸ προωθοῦνται οἱ διάλογοι; «Ταπεινὰ ἀπευθύνω ἔκκληση σὲ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀφοσιωµένοι στὴ µελέτη καὶ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας νὰ ἀνοίξουν τὰ σύνορα τῆς παραδόσεώς τους στὴ διαδικασία τοῦ διαλόγου µὲ τὶς ὑπαρξιακὲς ἀνησυχίες τῶν συνανθρώπων σὲ κάθε δεδοµένη κατάσταση».

• Τί ἐννοεῖ ἆραγε ἡ φράσις νὰ ἀνοίξουν τὰ σύνορα τῆς παραδόσεώς τους;

«Ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη ∆ιαλόγων ὁ πρώτιστος καὶ βασικὸς γιὰ τὴ Θεολογία παραµένει ὁ Οἰκουµενικός. Τὰ προβλήµατα τοῦ καιροῦ µας στὴν Εὐρώπη καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσµο ἀπαιτοῦν µία κοινὴ ἀπάντηση ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ ὁµολογοῦν πίστη στὸν Χριστό... ὅλα αὐτὰ ὑπογραµµίζουν τὸ ἐπεῖγον τῆς προώθησης τῆς Χριστιανικῆς ἑνότητας. Ὁ θεολογικὸς διάλογος ἀνάµεσα σὲ Χριστιανούς, ποὺ δὲν σχετικοποιεῖ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ τὴν ἀνοίγει στὶς ἀπόψεις τοῦ «ἄλλου» εἶναι µία ἐπείγουσα ἀπαίτηση τῆς ἐποχῆς µας...

Ἂς εὐλογεῖ ὁ Θεὸς πλουσίως τὴν ἀνεκτίµητη ὑπηρεσία (τοῦ Πανεπιστηµίου) στὸν οἰκουµενικὸ διάλογο, ἔτσι ὥστε νὰ φέρει καρποὺς γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπωφελείᾳ τῆς ἀνθρωπότητας».

• Πιέσεις λοιπὸν διὰ τὴν προσχώρησιν ὅλων εἰς τὸν Οἰκουμενισμόν!

Ορθόδοξος Τύπος, 20/11/2015