Το κάλλος την εν αληθεία αγάπης προς τους πλανεμένους υπέδειξε ο ιερομάρτυς άγιος Φιλούμενος

ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ  ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ ΥΠΕΔΕΙΞΕ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ

«Πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι»

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ζώντας ο Άγιος Φιλούμενος στους Αγίου Τόπους είχε ένα καθημερινό συναπάντημα με Εβραίους και Μουσουλμάνους.  Οι Αγιοταφίτες  πατέρες είναι καθημερινοί μάρτυρες της εχθρότητας Εβραίων και Μουσουλμάνων (γενικά πάντοτε ομιλούντες).   Ο Άγιος Φιλούμενος, ο Ιερομάρτυς και Ομολογητής υπέδειξε την κατά Θεόν προσέγγιση με τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους.   Υπέδειξε την πραγματική συνύπαρξη που δεν περιθωριοιποιεί την αλήθεια της Πίστης προς χάρη της ανθρωπάρεσκης και ιδεολογικής αγάπης. Υπέδειξε την πραγματική εν αληθεία αγάπη.  Και όπως ήταν φυσικό το εισέπραττε από τους καλοπροαίρετους Εβραίους και Μουσουλμάνους  αυτό που πρόσφερε. 

Πριν πολλά χρόνια συνομίλησα με κάποιον, που ως Αγιοταφίτης ιερομόναχος είχε συλλειτουργήσει με τον Άγιο Φιλούμενο του Φρέατος του Ιακώβ και ζήτησα να μάθω κάτι για τον Άγιο.  Αυτή η συνομιλία είχε γίνει πολύ πριν την αγιοκατάταξή του. να αναφέρω ότι για  τον Άγιο Φιλούμενο γνώριζα μόνο  αυτά, που είχαν γραφεί στον Τύπο το έτος 1979 για το μαρτύριό του.

Ζήτησα  να μάθω περισσότερα για τον Άγιο Φιλούμενο και ο συνομιλητής μου, απάντησε με απλότητα,  «Ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος  … Να όταν  έλεγε στα ειρηνικά το ‘’Ειρήνη πάσι’’ τό έλεγε πολύ απλά, χωρίς το βυζαντινό μουσικό ηχόχρωμα και χαμηλόφωνα».  Το τόνισε ιδιαιτέρως, «Ήταν πολύ ταπεινός».  Και αμέσως ο συνομιλητής μου άλλαξε ύφος  προσθέτοντας «Πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι».  Αβίαστα και αφελώς ζήτησα να μάθω τι εννοεί.  «Να», μου είπε, με πιο έντονο ύφος, αλλά και με θαυμασμό, «Όταν πήγαινε στην αγορά, δεν φοβόταν.  Ομολογούσε την Πίστη του στους Μουσουλμάνους και στους Εβραίους.  Δεν φοβόταν, πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι».  Ο περιγραφικός  θαυμασμός του συνομιλητή μου ήταν ολοφάνερος, για το ομολογιακό κάλλος του Αγίου Φιλουμένου.  Είναι μεγάλος Σταυρός όντως, η Ομολογία της Πίστης. 

Ήταν ελλειματική η αγάπη του Αγίου Φιλουμένους προς τους αρνητές του Χριστού;  Απεναντίας το κάλλος της κατά Χριστόν αγάπης υπεδείκνυε στον Ομολογητή και Ιερομάρτυρα Άγιο Φιλούμενο, της Ομολογίας το κάλλος.

Ας ενθυμηθούμε τα  λόγια του Οσίου Παϊσίου για την κοσμική αγάπη, από την επιστολή του προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις ενέργειες του Πατριάρχη Αθηναγόρα «…Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού…».   Τέτοια κοσμική αγάπη προς τους πλανεμένους συνανθρώπους μας δείχνουν, όσοι μας λυπούν με τα οικουμενιστικά διαθρησκειακά ολισθήματά τους.

Μπορούμε να μιλήσουμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών.  Είναι άτοπο λοιπόν να ομιλεί κανείς για συνύπαρξη θρησκειών.  Είναι απαράδεκτη αυτή η θέση.  Παντελώς λανθασμένη η αναφορά σε συνύπαρξη θρησκειών.  Είναι ένας αλλότροπος συγκρητισμός. 

Παραθέτομε ως κατακλείδα τον λόγο του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, σ’ όσους εκπίπτουν των λόγων της αληθείας με την «τολμηρή» και μη «εν αληθεία» αγάπη των προς τους αλλοθρήσκους : «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος». (Β΄Κορ. στ’ 14-16)