Σχόλιο στην εξαγγελία «Ιωβηλαίου έτους της ευσπλαχνίας» από τον «Πάπα» Φραγκίσκο (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Οκτωβρίου 2015.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ «ΙΩΒΗΛΑΙΟΥ ΕΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ

    Είναι γεγονός ότι ο Παπισμός, από τότε που αποσχίστηκε από την Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και έπαψε να είναι Εκκλησία, δεν άφησε τίποτε απείραχτο σ’ αυτή! Εφεύρε αιρετικές διδασκαλίες και εισήγαγε καινοτομίες, που διαστρέφουν εμφανέστατα την βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, όπως είναι η φρικώδης αιρετική κακοδοξία του φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, η άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, η μαριολατρία, και μια άλλη πληθώρα αιρετικών δοξασιών, οι οποίες έχουν καταδικασθεί από μια σειρά αγίων Συνόδων της Εκκλησίας μας και από επιφανείς αγίους Πατέρες.

Μια από τοις καινοτομίες που εισήγαγε ο Παπισμός ήδη από τα τέλη του 13^ου αιώνος είναι και η καθιέρωση των λεγομένων «ιωβηλαίων ετών». Η καθιέρωση του θεσμού αυτού έχει τις ρίζες του στον Ιουδαϊσμό και στις τυπικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, (Λευιτ.25,8 κ. εξ.). Η ονομασία προέρχεται από την τελετή ενάρξεως του ιωβηλαίου έτους, που γινόταν με τον ήχο της σάλπιγγος, (από την εβραϊκή λέξη γιομπέλ που σημαίνει σάλπιγγα). Σύμφωνα με την εβραϊκή νομοθεσία κάθε 50οστο έτος είναι άγιο και αφιερωμένο στον Θεόν, γι’ αυτό και κατά το έτος αυτό παρέχεται επιστροφή των πωληθέντων κτημάτων, αποδίδεται ελευθερία στους δούλους και ορισμένες ακόμη σημαντικές κοινωνικές ρυθμίσεις. Η καθιέρωση του θεσμού αυτού από τον Παπισμό έγινε όχι βέβαια τυχαία, αλλά κυρίως για οικονομικούς λόγους. Και τούτο διότι είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με μια άλλη καινοτομία της Δύσεως, που καθιερώθηκε την ίδια εκείνη εποχή, την καινοτομία της «εξαγοράς» αμαρτιώνκαι των πνευματικών ποινών, (επιτιμίων), έναντι της προσφοράς χρηματικών ποσών για ιερούς σκοπούς. Πρόκειται για τα πασίγνωστα και διαβόητα συγχωροχάρτια, που ήταν ειδικά έγγραφα, τα οποία παρείχε ο εξομολόγος κληρικός στον εξομολογούμενο πιστό, που βεβαίωναν σ’ αυτόν, ότι απαλλάχθηκε από τις πνευματικές τιμωρίες του παρόντος βίου, (επιτίμια), και τις τιμωρίες του καθαρτηρίου πυρός στην μετά θάνατο ζωή. Όπως είναι ευνόητο η καθιέρωση αυτή επέφερε μεγάλα οικονομικά κέρδη στην παπική «Εκκλησία» και στον κλήρο. Επιστρατεύτηκε λοιπόν ο θεσμός των «ιωβηλαίων», αφ’ ενός μεν για να αποτελέσει την θεωρητική- θεολογική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η πρακτική της «εξαγοράς» των αμαρτιών, (συγχωροχαρτιών), και αφ’ ετέρου για να καλύψει τις μεγάλες οικονομικές ανάγκες του παπικού θρόνου, ενώ παράλληλα έγινε ενθουσιωδώς αποδεκτός από τους πιστούς, οι οποίοι τώρα μπορούσαν με χρηματικά ανταλλάγματα να εξασφαλίσουν τον παράδεισο ήδη από την παρούσα ζωή! Μάλιστα ο Πάπας Βονιφάτιος ο Η΄ συστηματοποίησε και τον τρόπο πωλήσεως των συγχωροχαρτιών!

    Το ό,τι βέβαια ο θεσμός των «ιωβηλαίων» είναι άγνωστος στην αποστολική και πατερική μας παράδοση, μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί.  Ήδη από τα αποστολικά χρόνια η εκκλησία είχε συνειδητοποιήσει,ότι ηαποστολή του παλαιού Νόμου ήταν να μας οδηγήσει στον Χριστό, να γίνει «παιδαγωγός εις Χριστόν» και από την στιγμή που ήρθε ο Χριστός έληξε πλέον η αποστολή της. Γι’ αυτό και οι άγιοι απόστολοι ουδέποτε θεώρησαν αναγκαία την περαιτέρω τήρηση μέσα στο χώρο της Εκκλησίας των ιουδαϊκών εορτών και λοιπών τελετουργικών διατάξεων του Μωσαϊκού Νόμου. Η ιουδαϊκή ιεροσύνη, ο ναός, οι θυσίες,  η περί καθαρών και ακαθάρτων νομοθεσία και οι λοιπές τελετουργικές διατάξεις δεν ισχύουν πλέον και τη θέση τους πήρε η καινή εν Χριστώ νομοθεσία και η διά των μυστηρίων παρεχόμενη Χάρις. Μάλιστα ο απόστολος Παύλος αντιδιαστέλλει τη «δουλεία του νόμου» με την «εν Χριστώ ελευθερία» και «Χάρη».  Η «σκιά του νόμου» «παρήλθε», όπως πολύ ωραία ψάλλει η εκκλησία μας στο δογματικό θεοτοκίο του Β΄ ήχου, με το θαύμα που έγινε στο ιερό του ναού της Ιερουσαλήμ κατά την ώρα που ο Κύριος εξέπνευσε επάνω στο σταυρό, όπου «το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω» (Ματθ.27,51), ως μια εμφανής απόδειξη από τον Θεόν αυτής της μεγάλης αλήθειας. Επομένως το πισωγύρισμα του Παπισμού στα «ιωβηλαία», δηλαδή  στη «σκιά του νόμου», αυτός καθ’ εαυτόν είναι απαράδεκτος και απόβλητος, πολύ δε περισσότερο γίνεται απαράδεκτος, όταν η καθιέρωσή των συνδέεται άμεσα με τα συγχωροχάρτια, όπου το ιερό μυστήριο της μετανοίας υποβιβάζεται και εξευτελίζεται σε μια υπόθεση αγοραπωλησίας και γίνεται αντικείμενο αισχράς οικονομικής εκμεταλλεύσεως από τον παπικό κλήρο και τον ίδιο τον Πάπα.

Την κακή αυτή παράδοση περί «ιωβηλαίων» ακολουθώντας και ο νυν Πάπας Φραγκίσκος όρισε με εγκύκλιό του νέο έκτακτο «ιωβηλαίο» έτος, το οποίο θα αρχίσει στις 8 Δεκεμβρίου 2015 και θα λήξει στις 20 Νοεμβρίου 2016και τοοποίο σύμφωνα με την παπική Βούλα φέρει το όνομα: «Το πρόσωπο της ευσπλαχνίας». Προς τον σκοπό αυτό η «Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος» εξέδωσε εγκύκλιο επιστολή, με την οποία κάνει γνωστή στους εν Ελλάδι παπικούς το νέο Ιωβηλαίο, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθολική» (φύλλο 160,18-9-2015).Σύμφωνα με την εγκύκλιο: «Εμείς οι Επίσκοποί σας, μέσα από αυτήν την Εγκύκλιο επιστολή επιθυμούμε να φέρουμε πιο κοντά σε όλες και σε όλους εσάς αυτό το έγγραφο και συγχρόνως να δώσουμε ορισμένες πρακτικές οδηγίες για το νέο Άγιο Έτος, έχοντας πάντα ως γνώμονα την πρόσφατη παπική Βούλα».

   Κατ’ αρχήν ο χαρακτηρισμός του νέου αυτού «ιωβηλαίου» ως «Αγίου Έτους» είναι άστοχος και αδόκιμος. Και τούτο διότι αν το «ιωβηλαίο έτος» είναι «Άγιο Έτος», τότε πως πρέπει να θεωρήσουμε τα άλλα έτη της ζωής μας; Ως μη άγια; Αλλά τούτο έρχεται σε αντίθεση με τον λόγο του Παύλου ο οποίος θεωρεί όλο τον χρόνο της παρούσης ζωής μας ως «καιρό ευπρόσδεκτο» και ως «ημέρα σωτηρίας» (Β΄Κορ.6,2). Το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας εξαγιάζεται, όταν το δαπανούμε για την σωτηρία μας. Ο Χριστός με την ενανθρώπισή του, εισερχόμενος μέσα στον χρόνο και την ιστορία και προσλαμβάνοντας την κτίση, καθαγίασε αμφότερα.

   Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Ρωμαίος Ποντίφηκαςόρισε την αρχή του «Αγίου Έτους» στην παπική «μεγάλη Πανήγυρη» της «Αμίαντης Σύλληψης της Υπεραγίας Θεοτόκου».Όπως είναι γνωστό ο Παπισμός εθέσπισε κατά το 1854 επί Πάπα Πίου του Θ΄ μία ακόμη αιρετική διδασκαλία, που ήταν άγνωστη μέχρι τότε στην Εκκλησία, την κακοδοξία «περί της ασπίλου, (ή αμιάντου), συλλήψεως της Θεοτόκου». Σύμφωνα με αυτή, η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, ενώ η Εκκλησία παραδέχεται ότιασπίλως συνελήφθη μόνον ο Ιησούς Χριστός κατά την ανθρώπινη φύση Του, διότι η σύλληψίς Του έγινε «διά Πνεύματος Αγίου». Αντίθετα η σύλληψη της Θεοτόκου δεν ήταν άσπιλη, διότι συνελήφθη ενηδόνως και διότι αυτή γεννήθηκε φυσιολογικά από γονείς, που ήταν βεβαρημένοι με το προπατορικό αμάρτημα, όπως και η ίδια, από το οποίο εκαθαρίσθηκε με την επέλευση του αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού. Μάλιστα ο Παπισμός για να επικυρώσει το ψευδές αυτό δόγμα ενορχήστρωσε και την δήθεν Παναγιοφάνεια της Λούρδης τέσσερα έτη μετά την excathedraδιακήρυξη του δόγματος, όπου η βασιλοπούλα ΒερναρδέττηΣουμπιρού έβλεπε μια «λευκή κυρία»16 φορές και την τελευταία την ερώτησε, ποιά είναι και έλαβε την απάντηση: «Είμαι η ασπίλως συλληφθείσα»!!!

Αναφέρει επίσης η Συνοδική Εγκύκλιος ότιη παπική «Βούλα προκήρυξης του Ιωβηλαίου αποτελεί ένα συγκινητικό ύμνο στην ευσπλαγχνία του Θεού». Πως όμως αυτή την ευσπλαγχνία του Θεού, όπως την εξαγγέλει και την εξυμνεί εδώ ο Πάπας, θα πρέπει να την εναρμονίσουμε με την περί «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης», κακοδοξία του Παπισμού; Όπως παρατηρεί σχετικά με το θέμα αυτό ο μακαριστός καθηγητής πρωτ. π. Ιωάννης Ρωμανίδης: «Εις την ελληνικήν πατερικήν παράδοσιν ελλείπουν τα χαρακτηρίζοντα την Λατινικήν Θεολογίαν έντονα δικανικά σχήματα τα οδηγήσαντα τελικώς την Δύσιν εις την περί ικανοποιήσεως θεωρίαν του Ανσέλμου. Ενώ εις την Ανατολήν η πτώσις νοείται ως αποτέλεσμα της απομακρύνσεως του ιδίου ανθρώπου από της θείας ζωής…αίτιος δε θεωρείται ο ίδιος, ο εις συνεργασίαν μετά του διαβόλου προελθών άνθρωπος, εις την Δύσιν όλα τα εν τω κόσμω κακά προέρχονται εκ του τιμωρού θείου θελήματος, αυτός δε ούτος ο σατανάς θεωρείται απλούν τιμωρόν όργανον αυτού». Μ’ άλλα λόγια πόσο εύσπλαγχνος μπορεί να είναι ένας Θεός, ο οποίος προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο, απαιτεί προηγουμένως να ικανοποιηθεί η τρωθείσα εκ της αμαρτίας του ανθρώπου δικαιοσύνη Του και προς τον σκοπό αυτό οδηγεί τον Υιόν Του επάνω στον σταυρό, ώστε διά του αίματος της σταυρικής του θυσίας να εξευμενισθεί η θεία οργή και να παραγραφούν τα χρέη των αμαρτημάτων όλης της ανθρωπότητος;  Θα πρέπει λοιπόν ο κ. Φραγκίσκος, αν θέλει να είναι συνεπής με την δογματική διδασκαλία της «Εκκλησίας» του, ή να αναθεωρήσει την παρά πάνω μνημονευθείσα κακοδοξία, ή να μην ομιλεί περίευσπλαχνίας του Θεού.

Αυτά τα ολίγα και περί τουεξαγγελθέντος «ιωβηλαίου έτους της ευσπλαγχνίας» του Παπισμού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών