Σχόλιο σε έναν παράδοξο θρησκευτικό συγκρητισμό (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 12η Οκτωβρίου 2015.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ

Την σύγχρονη πνευματική σύγχυση της εποχής μας επιτείνει η παρουσία μιας μερίδας συνανθρώπων μας, οι οποίοι ανέσυραν από το αραχνιασμένο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα ξεχασμένα εδώ και πολλούς αιώνες αρχαία ειδωλολατρικά θρησκεύματα, ως δήθεν αξίες, τις οποίες ο δήθεν «σκοταδιστικός» Χριστιανισμός έθεσε με τη βία στο περιθώριο και στέρησε από την ανθρωπότητα αυτές τις θρησκευτικές και πολιτισμικές αξίες και την εισήγαγε στο «μαύρο μεσαίωνα της εποχής των Ιχθύων», όπως αποκαλούν οι αποκρυφιστές την δισχιλιόχρονη χριστιανική εποχή. Πολλοί «διανοούμενοι», (εντός και εκτός εισαγωγικών), του χώρου αυτού, προσπαθούν να εντρυφήσουν και να εμβαθύνουν στις διάφορες μυθολογίες της προχριστιανικής εποχής και επιζητούν να ανακαλύψουν την «κρυμμένη αλήθεια». Και το σπουδαιότερο: να βρουν τις δήθεν πραγματικές ρίζες του Χριστιανισμού.

 Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» (26-9-2015), του αρθρογράφου κ. Ησαΐα Κωνσταντινίδη, με θέμα: «Ο ΘΕΟΣ ΚΡΟΝΟΣ (SATURNUS): ΓΙΑΧΒΕ – ΣΑΤΑΝΑΣ». Μας είναι γνωστός ο κ. Η. Κωνσταντινίδης από πολλά άρθρα του, ο οποίος διακατέχεται από έναν περίεργο θρησκευτικό συγκρητισμό της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκευτικής παράδοσης και του Χριστιανισμού. Προφανώς ανήκει σε εκείνους τους «αρχαιολάτρες», οι οποίοι δεν μισούν τον Χριστιανισμό, όπως κάνει η πλειοψηφία των ομάδων και προσώπων του χώρου, αλλά προσπαθεί να βρει συνιστώσες «συγκερασμού» και σημεία συνάντησης. Δεν απαξιώνει την χριστιανική πίστη, αλλά απορρίπτει τον απόλυτο χαρακτήρα της. Δεν δέχεται την θεία εν Χριστώ αποκάλυψη και πιστεύει ότι ο Χριστιανισμός είναι δομημένος πάνω στην εβραϊκή και ελληνική παράδοση. Μάλιστα τα ελληνικά στοιχεία του είναι ανάγκη να «ανακαλυφτούν», «αφού υπερίσχυσαν» τα εβραϊκά!

Μελετώντας με προσοχή το εν λόγω άρθρο διαπιστώσαμε αβίαστα την  προσπάθεια του αρθρογράφου να συνδέσει την αρχαιοελληνική μυθολογική παράδοση με την εβραϊκή–χριστιανική. Να αποδείξει ότι δήθενο αρχαιοελληνικός «αρχέγονος θεός» Κρόνος ταυτίζεται τόσο με τον «Θεό των Εβραίων» Γιαχβέ, όσο και με τον έτερο «εβραιογενή θεό» Σατανά!

Αρχίζει τους παράδοξους συλλογισμούς του με την «διαπίστωση» ότι σε όλες τις «παγκόσμιες θρησκείες» «παρατηρείται», όπως γράφει, «η περιγραφή ενός κοσμικού δυισμού, δηλ. η ύπαρξη δύο κυρίαρχων Αρχών, διαφορετικών και αντιτιθέμενων μεταξύ τους. Ειδικά στο θρησκευτικό επίπεδο, ο δυισμός αυτός αφορά κυριολεκτικά δύο «θεϊκής» υπόστασης υπερφυσικές Αρχές, η μία των οποίων θεωρείται ως φορέας «θετικού» δυναμικού, ενώ η άλλη «αρνητικού». Τις Αρχές αυτές μερικοί οριοθετούν χονδρικά ως «καλό» - «κακό» ή ως «Θεό» - «Διάβολο» και τονίζουν την έντονη μεταξύ τους σύγκρουση». Για να αποδείξει τον συλλογισμό του καταφεύγει στην αρχαιοελληνική μυθολογική «θεογονία», στη «γέννηση» των αρχέγονων «θεών». Επικεντρώνεται στη διήγηση του ακρωτηριασμού του «θεού» Ουρανού, από τον γιό του «θεό» Κρόνο, τον οποίο αποκαλεί ως τον πρώτο «αντάρτη» κατά της «θεϊκής» εξουσίας. Ότι με την πράξη του αυτή ο «θεϊκός αντάρτης» Κρόνος εισήγαγε στο σύμπαν την αμαρτία «αφού οι έννοιες που δημιουργήθηκαν ως συνέπεια της κρόνειας αποστασίας δεν αποτελούν παρά εκδηλώσεις αμαρτογενέσεως. Ο Κρόνος, με την εναντίον του πατέρα του ενέργεια, έγινε ο πρώτος αποστάτης της ιστορίας: σ’ αυτό το σημείο σηματοδοτείται η εμφάνιση του πανάρχαιου προτύπου της προκοσμιαίας εωσφορικής πτώσης, που αργότερα έγινε ευρύτερα γνωστό από την κεντρική του θέση στο χριστιανικό θρησκευτικό σύστημα».

Εδώ θα θέλαμε να παρατηρήσουμε πως ο αρθρογράφος παρουσιάζει μια κρυφή πτυχή του αποκρυφισμού, χωρίς να την κατανομάζει, ότιο Κρόνος όντως ταυτίζεται με τον Εωσφόρο.Δεν είναι τυχαίο πως οι πρωτεργάτες του νεοσατανιστικού κινήματος τον περασμένο αιώνα, ΆλιστερΚρόουλι και ΆντονΛάβεϋ λάτρευαν το Σατανά στο πρόσωπο του «θεού» Κρόνου!

Ο αρθρογράφος στη συνέχεια, αναφερόμενος στη «Θεογονία» του Ησιόδου, ταυτίζει τη «βασιλεία» του Κρόνου, πριν εκθρονιστεί από το γιό του Δία, ως την «χρυσή εποχή», πράγμα το οποίο με απλά λόγια σημαίνει ότι έμμεσα παρουσιάζει τον «αντάρτη» Κρόνο ως τον ευεργέτη της ανθρωπότητας! Ότιη «κρόνεια εποχή» ταυτίζεται με την εποχή του «χαμένου παραδείσου» των «εβραιογενών Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού, Ισλάμ, κομμουνισμού»! Ότι «πρόκειται τελικά για το ουσιαστικό θέλγητρο της εβραϊκής πίστης: ο νέος θεός των Εβραίων πρέπει οπωσδήποτε να ταυτίζεται σημασιολογικά με τον Κρόνο των Ελλήνων, αφού κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται ένα είδος «επανάληψης» της κρόνειας βασιλείας. Άρα και όσα αυτή σημαίνει και συμβολίζει. Το απώτατο ελληνικό παρελθόν μετασχηματίζεται σε αναμενόμενο μέλλον του εβραϊκού λαού». Στη συνέχεια προσπαθεί να ταυτίσει τον Γιαχβέ με τον Κρόνο: «Στην «Παλαιά Διαθήκη» ο Κρόνος λαμβάνει τη μορφή του Γιαχβέ (Ιεχωβά) … (αφού) η ιστορία των Εβραίων δείχνει πολλές φορές έναν θεό αιμοδιψή, φορέα του κακού, του μίσους και του πολέμου»!

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος τονίζει ότι «ο Χριστιανισμός προκειμένου να αποκτήσει «ηλιακό» περίβλημα και να αποδεσμευθεί από τον ιουδαϊσμό, αφομοίωσε πλήθος παγανιστικών χαρακτηριστικών, ανάμεσα στα οποία και την θεσμοθέτηση της Κυριακής ως «ιερής ημέρας» με ταυτόχρονη απόρριψη του Σαββάτου». Στη συνέχεια κάνει λόγο για την «πρόσληψη του σταυρού», «ως βασικό του σύμβολο, μαζί με πλήθος άλλων αρχαίων παραδόσεων (χειμερινό ηλιοστάσιο – Χριστούγεννα, θεός Ήλιος – προφήτης Ηλίας, Περσέας – άγιος Γεώργιος, γιορτή Κρονείων – Αποκριές, και άλλα πολλά)»! Στη συνέχεια, αφού κάνει πολλούς αυθαίρετους συσχετισμούς, προκειμένου να αποδείξει ότι ο Κρόνος ταυτίστηκε με τον Γιαχβέ, αλλά και το Σατανά, κατέληξε στο εξής απίστευτο συμπέρασμα: «Ο Χριστιανισμός διατήρησε αυτήν την εικόνα μέσω του θρύλου του αποστάτη Εωσφόρου (Lucifer), ο οποίος κατέπεσε στην ύλη, εξεγειρόμενος κατά της θεϊκής κοσμικής αρμονίας. Στη συμβολική του Χριστιανισμού ο Ζευς παραλληλίζεται με το Ιησού (je-s-us), ο οποίος κερδίζει πανηγυρικά και καταδικάζει σε αφάνεια τον Σατανά, θέτοντας την αρχή μιας νέας εποχής… Η χριστιανική μελλοντολογία, δια της «Αποκάλυψης» του αγίου Ιωάννη, πιστεύει πως ο τελικός γύρος δεν έχει παιχτεί ακόμα. Αναμένει την επιστροφή Κρόνου – Γιαχβέ, αυτή τη φορά υπό το προσωπείο του Αντιχρίστου και την οριστική αναμέτρηση φωτός – σκότους, που θα σημάνει και το τέλος της ιστορίας»!

Είναι θλιβερό να διαβάζει κανείς τέτοιες απαράδεκτες θέσεις, οι οποίες αγγίζουν τα όρια της αφέλειας, ή και της φαιδρότητας. Ο αρθρογράφος προφανώς έχει παντελή άγνοια των Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έχουν απαντήσει και καταρρίψει όλες αυτές τις αστειότητες. Το μόνο που έχουμε να πούμε στον κ. Κωνσταντινίδη είναι ότι η Εκκλησία δεν είχε την ανάγκη να προσλάβει στοιχεία από τον παταγωδώς χρεωκοπημένο τότε παγανισμό. Απλά μετέφεραν κάποιες εξωτερικές συνήθειες κάποιοι πρώην παγανιστές χριστιανοί, τις οποίες βέβαια ποτέ η Εκκλησία δεν υιοθέτησε, όπως π.χ. τα καρναβάλια, τα αναστενάρια, κλπ.

Από τα αποσπάσματα αυτά καταλαβαίνει ο καθένας αβίαστα την  προσπάθεια κάποιων, να μειώσουν την απολυτότητα της εν Χριστώ αποκαλύψεως, με την προσφιλή μέθοδο του θρησκευτικού συγκρητισμού. Και εν προκειμένω ο «αρχαιολάτρης» αρθρογράφος, μη μπορώντας να καταρρίψει τις αιώνιες αποκεκαλυμμένες αλήθειες της χριστιανικής μας πίστης, πασχίζει να παρουσιάσει τον Ελληνισμό ως «γεννήτορα» του Χριστιανισμού. Επίσης προκειμένου να εκφράσει την έκδηλη αντιπάθειά του προς τον Εβραϊσμό, προσπαθεί να ταυτίσει τον «αποστάτη» Κρόνο με το Θεό της Παλαιάς Διαθήκης! Παίρνει ορισμένες ανθρωποπαθείς εκφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης, τις οποίες αποδίδει ως ιδιότητες του Θεού. Θέλει να αγνοεί  ο ίδιος και οι περί αυτόν, ότι η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο έγινε σταδιακά και σύμφωνα με την πνευματική ωριμότητα των ανθρώπων και ότι η πληρότητα της αποκάλυψης έγινε δια του ένσαρκου Λόγου του Θεού, αφού «η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιωάν.1,17). Το πλήρωμα της αποκάλυψης του Θεού στον άνθρωπο δεν βρίσκεται στη σκιά του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά στην εν Χριστώ σωτηρία και απολύτρωση.

Το ότι προσπαθεί ο αρθρογράφος να δώσει «θεϊκή» υπόσταση στον Εωσφόρο – Σατανά, δεν μας εκπλήσσει. Η «δογματική» της «Νέας Εποχής» και εν προκειμένω του Νεοπαγανισμού, επιχειρεί να απενοχοποιήσει τον «απ’ αρχής ανθρωποκτόνο» (Ιωάν.8,44) και να τον παρουσιάσει ως «τον πραγματικό φίλο του ανθρώπου και ευεργέτη της ανθρωπότητας». Δεν είναι τυχαίο ότι, μαζί με τον Νεοσατανισμό και Εωσφορισμό, ο Νεοπαγανισμός τιμά τον Εωσφόρο, ως «τον αδικημένο νέο θεό, ο οποίος φέρνει το φως και διαλύει τα χριστιανικά σκοτάδια»! Δεν είναι τυχαία η κατ’ έτος νεοπαγανιστική εορτή στον Όλυμπο: «Προμήθεια», όπου τιμάται ο «πυρφόρος θεός», που φέρνει το φώς, αφού, μαζί με τον Κρόνο, ο μυθικός τιτάνας Προμηθέας «υπήρξε» αντάρτης των «θεών», όπως και ο βιβλικός Εωσφόρος! Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο σύγχρονος αποστατημένος άνθρωπος «στήνει» ανδριάντες στο Σατανά και τον προσκυνεί ως θεόν! Αυτός είναι ο «θεός» που ταιριάζει στην ικανοποίηση των ενστικτωδών ορέξεών του!

Κλείνουμε το σχόλιό μας με την προτροπή προς τους πιστούς μας να προσέχουν ιδιαίτερα τον θρησκευτικό συγκρητισμό που μας έρχεται από το χώρο της «αρχαιολατρείας», διότι κρύβει παγίδες, αφού με το πρόσχημα «αποθέωσης» του Ελληνισμού, κινδυνεύει να νοθευτεί η σώζουσα πίστη μας στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας! Ο Νεοπαγανισμός είναι ένας ιδιότυπος θρησκευτικός Εθνικισμός, ο οποίος δημιουργήθηκε από τη «Νέα Εποχή» για να νοθεύσει την πίστη όσων έχουν «ευαισθησία» με την «ευκλεή» αρχαιότητα!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών