Μήνυμα ἐπί τῇ Θεομητορικῇ Ἑορτῇ τῆς Ἁγίας Σκέπης καί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου(Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Ἀρχιμ. Κύριλλος)

Μήνυμα ἐπί τῇ Θεομητορικῇ Ἑορτῇ τῆς Ἁγίας Σκέπης
καί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ Ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου εἶναι στίς μέρες μας περισσσότερο ἐπίκαιρη παρά ποτέ. Τό Γένος μας ὑφίσταται σήμερα μία ἐμφανῶς δόλια ἐπίθεση ἔσωθεν καί ἔξωθεν, καί ἡ ἐπιβίωσή του διαγράφεται στόν ὁρίζοντα ἐξ ἴσου ἐπίφοβη καί ζοφερή μέ τίς δυσχερεῖς ἐκεῖνες ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες οἱ πρόγονοί μας εὑρέθησαν ἐνώπιον τῆς ἀπειλῆς τοῦ γερμανο-ιταλικοῦ μαύρου φασισμοῦ. Μέ τήν χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, οἱ θεοσεβεῖς πρόγονοί μας ἔγραψαν τελικῶς τίς πανανθρωπίνως λαμπρές καί ἐπαινεθεῖσες σελίδες δόξης τοῦ Ἔπους τοῦ 1940-1941 στά ὄρη τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τά Ὀχυρά τῆς Μακεδονίας μας, ἀλλά καί στίς στενωπούς τοῦ Ἀλιάκμονος, τῶν Τεμπῶν, τῶν Θερμοπυλῶν, καί τίς πεδιάδες τῆς Κρήτης καί τοῦ Ἐλ Ἀλαμέιν, στό Ρίμινι καί ἀλλοῦ.

Ἡ τωρινή οἰκονομική κρίση καί ἐξαθλίωση, καί ἡ κατά πάντα τρόπον «εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθησαν» ἀποδόμηση ὅλων τῶν συνεκτικῶν δομῶν τοῦ Γένους μας συμπληρώνεται ἀπό μία ἀνεξέλεγκτη μετανάστευση ξένων πληθυσμῶν στόν τόπο μας. Μέ τόν τρόπο πού αὐτή διενεργεῖται, μακράν πάσης ἀληθοῦς φιλανθρωπίας καί λογικῆς, ἔχει ὡς σκοπό μόνον τήν «κοσσοβοποίηση» καί ἐθνολογική ἀλλοίωση τῆς χώρας μας καί ἄλλων χριστιανικῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης· «Ἔσωθεν μάχαι, ἔξωθεν φόβοι» ! Ὅλα αὐτά, ἀποτελέσματα τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτιῶν μας, οἱ ὁποῖες παρεμποδίζουν τό ἔλεος τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος πάντοτε μᾶς ὑπενθυμίζει: «εἰ ὁ λαός μου ἤκουσέ μου, ταῖς ὁδοῖς μου εἰ ἐπορεύθη, ἐν τῷ μηδενί ἄν τούς ἐχθρούς αὐτῶν ἐταπείνωσα καί ἐπί τούς θλίβοντας αὐτούς ἐπέβαλον ἄν τήν χεῖρά μου».

Ὅμως, τόν τελευταῖο λόγο τόν ἔχει πάντοτε τό ἀκαταγώνιστον θεῖον θέλημα· ἡ Μήτηρ τοῦ Θεανθρώπου καί Μήτηρ ἡμῶν Θεοτόκος Μαρία, ἡ συμπαθής καί φιλάγαθος Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἔχει συνδέσει ἱστορικῶς τήν στοργή Της μέ τήν νικηφόρο μαρτυρική πορεία τῆς Ρωμηοσύνης. Αὐτή ἀοράτως καί προστατευτικῶς ἁπλώνει πάνω στόν πιστό λαό τοῦ Υἱοῦ Της τήν θεία Σκέπη Της, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἐδῶ καί 14 περίπου αἰῶνες στούς ἁγίους Ἀνδρέα καί Ἐπιφάνιο στήν Κωνσταντινούπολη. Καί Αὐτή ἡ Πανύμνητος ἔχει πάντοτε εὐγνωμόνως ἀναγνωρισθεῖ ὡς ὑπερτάτη Σύμμαχος καί ἔχει ὑμνηθεῖ δοξολογικῶς ἀπό τό Γένος μας, τό ὁποῖο σέ Αὐτήν, «τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ»ἀποδίδει τήν νίκη καί «ἀναγράφει τά νικητήρια εὐχαριστήρια, τῇ ἐχούσῃ τό κράτος ἀπροσμάχητον». Οἱ ἱστορικές μαρτυρίες, σύμφωνες μέ τήν κοινή λαϊκή πεποίθηση καί μαρτυρία, δέν διστάζουν νά καταγράψουν τήν διά τῶν αἰώνων συμβολή τῆς Θεοτόκου στήν σωτηρία τῶν ὀρθοδόξων χριστιανικῶν λαῶν· εἴτε πρόκειται γιά τήν ἀπόκρουση τῶν Ἀβάρων καί Σλάβων τόν Ἰούλιο τοῦ ἔτους 626 πρό τῶν πυλῶν τῆς Βασιλευούσης διά τῆς εὐλογίας Της, εἴτε πρόκειται γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Μόσχας ἀπό τούς Παπικούς Πολωνούς τό 1612 μέ τήν χάρη τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν, εἴτε πρόκειται περί τῆς ἐμφανίσεως τῆς Παναγίας στόν Ἀνθυπασπιστή Νικόλαο Γκάτζιαρο στό Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο τόν Μάρτιο τοῦ 1941 καί τῆς διαβεβαιώσεώς Της ὅτι ὁ Ἑλληνικός Στρατός θά νικήσει ἤ ἀκόμη περί τοῦ θεομητορικοῦ θαύματος τῆς σωτηρίας τοῦ Ὀρχομενοῦ τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1944 ἀπό τήν Γερμανική Μονάδα τοῦ Hoffmann, σέ ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα μαρτυρεῖται ἡ διαρκής μέριμνα τῆς Θεοτόκου, ἡ Ὁποία «σῴζει ἀεί τήν κληρονομίαν Αὐτῆς».

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἰδιαιτέρως ἄς ἀφεθοῦμε εἰς τό ἑξῆς στό ἔλεος τοῦ Κυρίου μέ τήν θερμή μετάνοια καί τόν πνευματικό ἀγῶνα, καί ἄς ἀποστρέψουμε ταυτόχρονα ἀποδοκιμαστικῶς τά ὄμματα καί τά ὦτα μας ἀπό κάθε φωνή καινοτομίας καί ἀπό τίς σειρῆνες τῆς ἀλλοτριώσεως. Ὅπως πάντοτε, ὑπάρχουν καί ἀνάμεσά μας οἱ «προσκυνημένοι», οἱ ἐντός τῶν πυλῶν ἐχθροί, οἱ ἕτοιμοι νά ἀνοίξουν τίς κερκόπορτες τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πατρίδος στά κελεύσματα τῶν ἀποδεδειγμένων ἐχθρῶν τοῦ Ὀρθοδόξου Δόγματος, τῶν δημίων τῶν ὀρθοδόξων λαῶν. Ὑπό τό πρόσχημα τῆς χριστιανικῆς ἀνεκτικότητος καί παγκοσμιότητος ἀμφισβητοῦν αὐτοί μέχρι καί τό ἀδιαμφισβήτητο χριστιανικό καθῆκον (Λουκ. 3, 14 καί Ρωμ. 13, 4) τῆς πολεμικῆς ἄμυνας τῆς Πατρίδος καί τῆς «ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν» αὐτοθυσίας, ἐνδύοντας τόν ἐθνομηδενισμό καί κομφορμισμό τους μέ τήν νεοταξική καί οἰκουμενιστική ρητορική τοῦ τυφλοῦ ἀγαπισμοῦ καί πασιφισμοῦ. Ἄς τούς περιφρονήσουμε· ἡ καθοδήγησή μας προέρχεται ἀπό τήν ἱστορικῶς μαρτυρημένη δύναμη τοῦ Γένους μας, ὅπως διαμορφώθηκε στήν Αὐτοκρατορία τῶν Ρωμηῶν, τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων· καί «ἡ ἐξ ὔψους δύναμη» εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία διά τῶν Πρεσβειῶν τῆς Θεομήτορος θά μᾶς ἐξαγάγει «ἐκ σκότους καί σκιᾶς θανάτου, εἰς ἀναψυχήν».

ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος,

† Ἀρχιμ. Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

impantokratoros.gr