«Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ»

 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του μᾶς παρακινεῖ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὶς ἐνοχλήσεις τοῦ ἄλλου ποὺ ὀφείλονται στὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἐλλείψεις του· κι ἔτσι μὲ τὴν ὑπομονετικὴ αὐτὴ ἀνο­χὴ νὰ ἐκπληρώνουμε ­τελείως τὸν νό­­μο τοῦ Χρι­στοῦ, δηλαδὴ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ», γράφει (Γαλ. ς΄ 2).

     Ποιὰ εἶναι τὰ βάρη γιὰ τὰ ὁποῖα μιλάει ὁ θεῖος Ἀπόστολος; Εἶναι τὰ ἐλαττώματα, οἱ ἐλλείψεις καὶ οἱ ­ἀδυναμίες μας. Τὰ ἐλαττώματα σὰν ἄλλο ­φορτίο βαραίνουν ἐκεῖνον ποὺ τὰ ἔχει, ἀλλὰ ἐνοχλοῦν καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ­περιβάλλον­τός του. Λόγου χάριν, ὁ ­θυμώδης ­γίνεται ἐ­­­κτὸς ἑαυτοῦ καὶ ­κουράζει τοὺς ἄλλους μὲ τὶς φωνές του. Ὁ φλύαρος ­μιλάει ἀ­­σταμάτητα καὶ δὲν ἀφήνει τοὺς ἄλλους νὰ ­ἡσυχάσουν. Ὁ βλάσφημος ξεστομί­ζει ­βλασφημίες καὶ δημιουργεῖ ­βαριὰ ἀ­­­­­­τμόσφαιρα στὸ περιβάλλον του. Αὐ­­τοὶ ποὺ φέρονται ­ἐγωιστικὰ ἢ αὐτοὶ ποὺ ἔ­­­­­­χουν παραξενιές, πόσο πολὺ ­ὑ­­­πο­φέρουν οἱ ἴδιοι καὶ πόσο ­ἐνοχλητικοὶ γίνον­ται στοὺς ἄλλους! 

    Τὰ ἐλαττώματα, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀ­­­δυναμίες τῶν συνανθρώπων μας ἐμεῖς πῶς θὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε; Θὰ ἐρχόμαστε σὲ μετωπικὴ σύγκρουση μαζί τους; Θὰ δημιουργοῦμε θερμὰ ­ἐπεισό­δια; Θὰ διακόπτουμε τὴ ­συνεργασία μας; Θὰ δι­αλύουμε τὴν οἰκογένειά μας; Ὁπωσδήποτε οἱ λύσεις τῶν ἄκρων δὲν εἶναι οἱ καλύτερες, διότι ἀντὶ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, ­δημιουργοῦν ­περισσότε­ρα. Πό­­­σες οἰκογένειες ­ταράσσονται, ­πόσες ἐπιχειρήσεις διαλύονται, πόσα προβλήματα δημιουργοῦνται σὲ σύνολα τῶν ἀνθρώπων ποὺ φθάνουν στὰ ἄκρα! Ἂν ἀποφασίζουμε νὰ διαχωρίσουμε τὶς εὐ­­θύνες μας, ἐπειδὴ ἐνοχλούμαστε ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων, ὅπου ἀλλοῦ κι ἂν πᾶμε, μὲ ὁποιουσδήποτε ἀνθρώπους κι ἂν συνεργασθοῦμε, τὰ ἐλαττώματα πάλι δὲν θὰ λείψουν. Θὰ τὰ βρίσκουμε μπροστά μας. Διότι δὲν εἴμαστε κοινωνία ἀγγέλων. Εἴμαστε κοινωνία ἀνθρώπων μὲ ἐλαττώματα καὶ ἀδυναμίες. Ἄρα ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν ἐλαττωμάτων τῶν συνανθρώπων μας δὲν εἶναι νὰ φθάνουμε στὰ ἄκρα, ἀλ­λὰ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλ­λου, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς ὑποδεικνύει ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς ἁγίας Γραφῆς.

      Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει: «Ἐ­­­πειδὴ οὐκ ἔστιν ἄνθρωπον ὄντα χωρὶς ἐλαττώματος εἶναι, παραινεῖ... φέρειν τὰ τῶν πλησίον ἐλαττώματα, ἵνα καὶ τὰ αὐ­τοῦ φέρηται παρ’ ἑτέρων». Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐλαττώματα, μᾶς παρακινεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ ὑπομένουμε τὰ ἐλαττώματα τοῦ πλησίον μας, γιὰ νὰ ὑπομένουν καὶ οἱ ἄλλοι τὰ δικά μας.

      Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Ἀχρίδος προσ­θέτει κάτι ἀκόμη, ἐπίσης ­ἀξιοπρόσεκτο. Δὲν ἔχουμε, λέει, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὰ ἴδια ἐλαττώματα. «Τόδε ἔχεις τὸ ἐλάττωμα σύ, τόδε οὐκ ἔχεις· ἐκεῖνος τὸ ἐναν­τίον. Ὃ μὲν ἔχεις σύ, οὐκ ἔχει ἐκεῖνος, ἕτερον δέ· σὺ φέρε τὸ ἐκείνου, κἀκεῖνος τὸ σόν»! Αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα ἔχεις ἐσύ, τὸ ἄλλο δὲν τὸ ἔχεις. Ἐκεῖνος τὸ ­ἀντίθετο. Αὐτὸ ποὺ ἔχεις ἐσύ, δὲν τὸ ἔχει ἐκεῖνος, ἀλλ’ ἔχει κάποιο ἄλλο. Νὰ ὑπομένεις λοι­πὸν ἐσὺ τὸ ἐλάττωμα ἐκείνου κι ἐ­­­κεῖνος τὸ δικό σου. Λόγου χάριν, ὁ σύζυγος ἔχει τὸ ἐλάττωμα τοῦ θυμοῦ καὶ ἡ σύζυγος τὸ ἐλάττωμα τῆς πολυλογίας. Ὁ ἕνας συνάδελφος ἔχει τὸ πάθος τοῦ φθόνου κι ὁ ἄλλος τὸ πάθος τῆς ἐπιδείξεως. Πόσο καλύτερη ἀντιμετώπιση εἶναι νὰ ὑποφέρουμε ἐμεῖς τὸ δικό τους ἐλάττωμα, γιὰ νὰ ὑποφέρουν κι ἐκεῖνοι τὸ δικό μας! 

     Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακινεῖ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου ὄχι μία μόνο φορά, ἀλλὰ σὲ χρόνο ἐνεστώτα, κάθε φορά, ­πάντοτε. Ἔ­­χει νόημα αὐτὴ ἡ ­λεπτομέρεια. ­Μερικοὶ ὑπομένουν μιά, δυό, τρεῖς φορὲς τὰ βά­ρη τῶν συνανθρώπων τους καὶ κατόπιν τοὺς λένε: «Δὲν ὑποφέρεσθε, ἐξαν­τλή­θηκε ἡ ὑπομονή μας. Μέχρις ἐδῶ!». Ἀλ­λὰ τὸ πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου δὲν εἶ­ναι αὐτό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει νὰ μὴν ἐξαντλεῖται ποτὲ ἡ ὑπομονή μας, ἀλλὰ νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. δ΄ 2)· νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ ­«προσλαμβάνε­σθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ. ιε΄ 7). Ὁ Χριστὸς βάστασε τὰ βάρη ὅλων τῶν ἀνθρώπων. «Τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασε» (Ματθ. η΄ 17). Σήκωσε στοὺς ὤμους Του τὶς ἁ­­­­μαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἐμεῖς γιατί νὰ μὴ βαστάζουμε κάποια ἀπὸ τὰ βάρη τῶν συνανθρώπων μας; 

    Τὴν ἐφαρμοσμένη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους νὰ τὴν αἰσθανόμαστε ὡς ­χρέος, νὰ τὴν αἰσθανόμαστε ὡς ὀφειλὴ ποὺ ὀφείλουμε νὰ τὴν ξεχρεώσουμε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ καὶ γιὰ ποιὸ λό­­γο ὀφείλουμε νὰ τὸ κάνουμε. ­Διότι βα­στά­ζοντας ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλ-λου, ἀναπληρώνουμε – ἐκπληρώνουμε τελείως – τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ. Νόμος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ νό­μος τῆς ἀγάπης. «Νόμον Χριστοῦ τὴν ἀγάπην ἐκάλεσεν. Αὐτοῦ γάρ ἐστι φω­­νή· ἐν­­τολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγα­­πᾶτε ἀλλήλους», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Θε­­οφύλακτος. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν εἰ­­­λι­κρι­νὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς, βαστάζουν ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου, ἀνα­πληρώνοντας ἔτσι τὸν νόμο τοῦ Χρι­­στοῦ ποὺ εἶναι ὁ τέλειος νόμος τῆς ἀγάπης.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”