Χρήστος Κ. Λιβανός, Απάντηση σε αποτειχισθέντα θεολόγο

Απάντηση σε αποτειχισθέντα θεολόγο

Του Χρήστου Κ. Λιβανού, Προέδρου της Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Μέγας Αθανάσιος», Τορόντο, Καναδά

Τις ημέρες αυτές δημοσιεύθηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο» και σε θρησκευτικά ιστολόγια άρθρο, διά του οποίου ο υποφαινόμενος ήλεγχε προκλητικές δηλώσεις δύο μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος και γενικότερα την επισκοπική αφωνία και απραξία έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Με αφορμή το άρθρο αυτό σχολιογράφος με τα αρχικά Π.Σ. έγραψε στο ιστολόγιο «Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση» το ακόλουθο σχόλιο, το οποίο αναδημοσιεύθηκε και σε άλλα ομόφρονα ιστολόγια:

«Λυπούμαστε που ο αγαπητός κ. Λιβανός, στοιχώντας στην αντιπατερική τακτική που χάραξαν οι αντι-Οικουμενιστές, επισημαίνει το πρόβλημα θεωρητικά, αλλά πρακτικά κάνει ό,τι οι Επίσκοποι των οποίων την τακτική καταγγέλλει: Δεν απομακρύνεται, δηλαδή, από τους παναιρετικούς Οικουμενιστές, όπως έκαναν οι Άγιοι. Δεν κάνει ό,τι έκαναν οι Άγιοι Γρηγόριος Παλαμάς και Μ. Αθανάσιος, τους οποίους προτείνει ως παράδειγμα.

»Κατηγορεί τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ότι φοβάται το θρόνο του, και δεν συνειδητοποιεί ότι κι αυτός έχει παραλύσει από ένα άλλο φόβο: Μήπως μείνει μακριά από την “εκκλησία των πονηρευομένων" και των κοινωνούντων με αυτήν!

»Γνωρίζει πολύ καλά τον Ι. Κανόνα, αλλά και την διδασκαλία των Αγίων, ότι οι απομακρυνόμενοι από τους αιρετικούς (οι Αποτειχιζόμενοι), συντελούν "το κατά δύναμιν" για να αποφύγει η Εκκλησία το ΣΧΙΣΜΑ με την Αλήθεια, συντελούν και αποτρέπουν την καθολική επικράτηση της παναιρέσεως. Κι όμως, προτιμά να κοινωνεί με όλους αυτούς (στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που διαμένει) των οποίων κατά καιρούς καταγγέλει τα Οικουμενιστικά αίσχη!

»Ας θυμηθεί τί έκαναν οι 3 μητροπολίτες και το Άγιον Όρος στα αμφιλεγόμενα τότε, νηπιακά Οικουμενιστικά ανοίγματα του Αθηναγόρα, κι ας ακολουθήσει το παράδειγμα των Αγίων, εφόσον είχε την τόλμη (με το παραπάνω άρθρο του) να ελέγξει για παρόμοιες παραλείψεις τους δυό Μητροπολίτες».

Αν και δεν συνηθίζω να απαντώ σε σχόλια ιστολογίων, όχι διότι τα υποτιμώ και τα περιφρονώ, αλλά διότι αυτό απαιτεί πολύ χρόνο, τον οποίο δεν διαθέτω, θα απαντήσω στον κ. Π.Σ. (από τα αρχικά του ονόματος συμπεραίνω, ότι πρόκειται για τον γνωστό θεολόγο κ. Παναγιώτη Σημάτη). Και θα απαντήσω πρώτον διότι, αν και δεν γνωρίζω προσωπικώς τον σχολιογράφο, εν τούτοις εκτιμώ τους πολυετείς αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και εναντίον του Οικουμενισμού, και δεύτερον, διότι πολλοί αποτειχισμένοι μιμούνται δυστυχώς τους Παλαιοημερολογίτες, όχι βεβαίως στην δημιουργία σχίσματος (διότι η αποτείχιση δεν είναι σχίσμα), αλλά στην επίμονη και φορτική άσκηση πιέσεων, με υπερβάλλοντα ζήλο και ανάρμοστη πολλές φορές συμπεριφορά, προς πιστά και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας να τους μιμηθούν και να αποτειχιστούν και αυτά μη υπαρχουσών των αναγκαίων προϋποθέσεων και συνθηκών παντού και πάντοτε για μια τέτοια αποτείχιση.

Με κατηγορεί ο κ. Π.Σ., διότι δεν απομακρύνομαι από τους οικουμενιστές, όπως έκαναν οι Άγιοι. Τον ερωτώ: Σήμερα δεν υπάρχουν άγιοι; Εάν δεν υπάρχουν, τότε η Εκκλησία έπαυσε να έχει λόγο υπάρξεως, διότι ο κυριότερος σκοπός της είναι η δημιουργία αγίων. Εάν δεν υπάρχουν άγιοι, τότε πιθανόν να επίκειται συντόμως και το τέλος του κόσμου, διότι σύμφωνα με τον λόγο κάποιου αγίου, όταν παύσουν να υπάρχουν άγιοι τότε θα έλθει και το τέλος του κόσμου.

Αλλά, δόξα τω Θεώ, στις ημέρες μας, παρά την πρωτοφανή αποστασία μας, ο Θεός δεν μας έχει εγκαταλείψει και χαρίζει ακόμη στην Εκκλησία Του αγίους. Τρείς από αυτούς, ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγ. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο άγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης, ανακηρύχθηκαν άγιοι και επισήμως, άλλων δε, όπως των μακαριστών Ιακώβου Τσαλίκη και Φιλοθέου Ζερβάκου, επίκειται, όπως διαδίδεται, συντόμως και η δική τους  ανακήρυξη και κατάταξη. Υπάρχουν δε και εκείνοι, οι οποίοι έχουν αναγνωριστεί ως άγιοι όχι από την Διοικούσα Εκκλησία, αλλά από την συνείδηση του Ορθοδόξου πληρώματος.

Εφόσον λοιπόν υπάρχουν και σήμερα άγιοι, αλήθεια, την οποία ελπίζω ο κ. Π.Σ. να μην αμφισβητεί, ερχόμεθα στο δεύτερο ερώτημα: Πρέπει οι χριστιανοί να ακολουθούν το παράδειγμα των παλαιών μόνον αγίων ή και των συγχρόνων; Ασφαλώς και των συγχρόνων, εφόσον βεβαίως είναι πεπεισμένοι για την αγιότητά τους, που αποδεικνύεται από τα αγιοπνευματικά τους χαρίσματα, αλλά και υπερφυσικά σημεία, που συνοδεύουν πολλές φορές τη ζωή και το έργο τους. Εφόσον λοιπόν πρέπει να ακολουθούμε και τους συγχρόνους αγίους, ερωτάται και πάλι ο κ. Π.Σ.: Γνωρίζει έστω και ένα σύγχρονο άγιο (επισήμως αναγνωρισμένον ή μη), που αποτειχίστηκε, εξ αιτίας του Οικουμενισμού; Έδωσε ποτέ το σύνθημα της αποτειχίσεως ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, του οποίου ρητό φιλοξενείται στην κορυφή του ιστολογίου των αποτειχισμένων; Αποτειχίστηκε ο άγ. Πορφύριος, ο άγ. Παΐσιος κ.ά., ώστε να τους ακολουθήσει και ο λαός; Κάλεσε ποτέ σε αποτείχιση τα χιλιάδες πνευματικά του τέκνα ο αγωνιστικότερος επίσκοπος των καιρών μας, ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης; Κήρυξε ποτέ αποτείχιση ο σφοδρότερος πολέμιος των αιρέσεων στις ημέρες μας μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος; Μήπως το έκανε ο άγιος Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας με τα αναρίθμητα πνευματικά τέκνα και δεν το γνωρίζουμε; Τι λέγετε, αδελφέ εν Χριστώ κ. Π.Σ., όλοι αυτοί, που αναφέραμε, και πολλοί άλλοι, που δεν αναφέραμε, δεν γνωρίζουν τι λέγουν οι Πατέρες και οι Κανόνες;  Ήταν όλοι δειλοί και άνανδροι ή μήπως αντιπατερικοί και μεταπατερικοί; Και εφόσον αυτοί, οι άγιοι, δεν κήρυξαν και δεν κάλεσαν τον πιστό λαό σε αποτείχιση από τους οικουμενιστές, είχε το δικαίωμα να το κάνει ο λαός μόνος του, δίχως αυτούς; Μήπως θέλετε να ανακηρύξουμε εμείς οι λαϊκοί εαυτούς απλανείς οδηγούς στην οδό της αποτειχίσεως και να καλέσουμε τους κληρικούς και τους μοναχούς, μεταξύ αυτών και αγίους, να μας ακολουθήσουν; Σε ποιο στράτευμα, μάλιστα εν καιρώ πολέμου, τέθηκαν επικεφαλής στρατιώτες υπαρχόντων αξίων αξιωματικών; Και εάν αυτό δεν συμβαίνει στα κοσμικά στρατεύματα, θα συμβεί στην Στρατευομένη Εκκλησία, μέσα στην οποία πρέπει όλα να γίνονται «ευσχημόνως και κατά τάξιν»; Βλέπουμε και εμείς οι λαϊκοί τις προδοσίες των οικουμενιστών, την αδράνεια των ιερέων, την σκανδαλώδη σιωπή του Αγίου Όρους. Δεν θα δώσουμε όμως εμείς το σύνθημα της αποτειχίσεως, αλλά οι κληρικοί, μεταξύ των οποίων, όπως είπαμε, υπάρχουν και άγιοι. Όταν έπεφτε ως αστραπή εκ του ουρανού ο Εωσφόρος και οι άγγελοί του, το «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» δεν το είπε άγγελος προς αρχαγγέλους, αλλά ο ενδοξότερος και λαμπρότερος Ταξιάρχης των ασωμάτων Δυνάμεων, ο αρχάγγελος Μιχαήλ προς τους άλλους αρχαγγέλους και αγγέλους. Αγγέλους ονομάζει η Αποκάλυψη και τους επισκόπους. Και σήμερα, που πολλοί επίσκοποι και ιερείς και θεολόγοι πέφτουν στην άβυσσο του Οικουμενισμού, δεν θα βρει ο Θεός έναν ή δύο ή τρεις αξίους επισκόπους να σταματήσουν την νέαν αυτή πτώση στην πλάνη και στην αίρεση και να στηρίξουν και να καθοδηγήσουν τον λαό του; Θα διαγράψουμε και θα εκμηδενίσουμε όλους τους επισκόπους και ιερείς και μοναχούς και θα αυτοδιοριστούμε εμείς οι λαϊκοί επιτελάρχες του Στρατεύματος και θα κηρύξουμε επιστράτευση αποτειχίσεως; «Πάντες οι κληρικοί εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός»;   

Γράφει ο κ. Π.Σ., ότι ο υποφαινόμενος έχει παραλύσει από τον φόβο μήπως μείνει μακριά από την “εκκλησία των πονηρευομένων" και των κοινωνούντων με αυτή! Με εκπλήσσει η ευκολία, με την οποία ο αδελφός μας κάνει διάγνωση της «παραλυσίας» μου, δίχως να με γνωρίζει, και μάλιστα από τόσο μακριά! Του απαντώ:

«Εκκλησία πονηρευομένων» αποτελούν οι οικουμενιστές. Οι οικουμενιστές όμως δεν είναι η Εκκλησία. Την διάκριση αυτή θα έπρεπε να είναι σε θέση να την κάνει, ως έγκριτος θεολόγος. Εάν υιοθετήσουμε την εκκλησιολογία του, θα πρέπει να παραδεχθούμε, ότι στην «εκκλησία των πονηρευομένων» ανήκαν και οι άγιοι, που αναφέραμε. Λίγη σοβαρότητα εκ μέρους κάποιων αποτειχισμένων δεν θα έβλαπτε. Εμείς, αγαπητέ κ. Π.Σ., δεν ανήκουμε στην «εκκλησία των πονηρευομένων», αλλά στην Εκκλησία του Χριστού. Δεν βαπτιστήκαμε στο όνομα του Κωνσταντινουπόλεως, του Δημητριάδος, του Μεσσηνίας ή του αγίου Τορόντο, αλλά  στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Η Εκκλησία δεν ανήκει στους οικουμενιστές, ανήκει στο Χριστό. Και, όσο η Εκκλησία έχει στους κόλπους της πολλούς αξίους και Ορθοδόξους κληρικούς, τελεί έγκυρα Μυστήρια και αναδεικνύει αγίους, θα ήταν παραφροσύνη να αποτειχιστούμε από αυτή. Διότι αυτό μας καλείτε να κάνουμε. Σύνθημά σας είναι όχι μόνο να μην έχουμε κοινωνία με τους οικουμενιστές, αλλά να μην έχουμε κοινωνία και με όσους έχουν κοινωνία και μνημονεύουν τους οικουμενιστές! Στην ουσία μας προτείνετε να παύσουμε να έχουμε κοινωνία με όλους τους Ορθοδόξους επισκόπους της γης, εφόσον πολλοί από αυτούς είναι οικουμενιστές, όσοι δε δεν είναι, ανέχονται τους οικουμενιστές και ευρίσκονται σε κοινωνία μαζί τους. Και εφόσον όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της γης μνημονεύουν κάποιον από τους προαναφερθέντες επισκόπους στους ναούς των, να παύσουμε να εκκλησιαζόμαστε, να εξομολογούμαστε, να κοινωνούμε, και να παραμένουμε σε κατ’ οίκον (πνευματικό) περιορισμό (μόνο το βραχιολάκι θα μας λείπει!), για να μη ριφθούμε στην γέενα του πυρός, ενώ στην πραγματικότητα ετοιμάζουμε οικειοθελώς εαυτούς γι’ αυτήν την γέενα, αλλά μέσω άλλης οδού, την οποία δεν υποδεικνύουν οι Πατέρες, αλλά ο Σατανάς δια του εκ δεξιών λογισμού της άκαιρης και εγωιστικής αποτειχίσεως, αφού προηγουμένως μας έχει πείσει, ότι όλοι οι επίσκοποι είναι ανάξιοι, είτε επειδή είναι οικουμενιστές, είτε διότι διστάζουν να παύσουν το μνημόσυνο των οικουμενιστών! Αυτό όμως, που μας προτείνετε, δεν είναι αποτείχιση από κάποιον αιρετικό ή αιρετίζοντα επίσκοπο, όπως συμβουλεύει ο Μ. Αθανάσιος, αλλά αποτείχιση από την Εκκλησία! Ένας Αυγουστίνος Καντιώτης, αγαπητέ κ. Π.Σ., έψαχνε, όπως γνωρίζουν πνευματικά του τέκνα, να βρει άλλους δύο επισκόπους, ώστε να παύσουν από κοινού το μνημόσυνο του πατριάρχου Βαρθολομαίου και δεν εύρισκε. Και δεν προχώρησε σε αποτείχιση μόνος του. Μήπως τον είχε παραλύσει και αυτόν ο φόβος, μήπως μείνει μακριά από την «εκκλησία των πονηρευομένων;». Μήπως δεν γνώριζε και αυτός τι λέγουν οι Πατέρες και οι Κανόνες;

Αναφέρεται επίσης ο κ. Π.Σ. σε κάποιον Ι. Κανόνα, δίχως να τον ονομάζει (από τα συμφραζόμενα υποθέτω, ότι εννοεί τον ΙΕ´ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου), και με εγκαλεί, διότι δεν τον εφαρμόζω στο Εξωτερικό, όπου διαμένω! Φέρει δε ως παράδειγμα τους τρείς μητροπολίτες και το Άγιον Όρος, που διέκοψαν το μνημόσυνο του Αθηναγόρα με αφορμή τα «αμφιλεγόμενα τότε, νηπιακά οικουμενιστικά του ανοίγματα»!

Αυτό, που διαφεύγει της προσοχής του, είναι το ότι απευθύνεται σε λαϊκό και όχι σε κληρικό. Ως θεολόγος θα έπρεπε να γνωρίζει, ότι ο συγκεκριμένος Κανόνας αφορά στους κληρικούς και μόνο σ’ αυτούς. Εάν ήμουν κληρικός, θα μπορούσα να κάνω χρήση του Κανόνα, να παύσω το μνημόσυνο του αποδεδειγμένα αιρετικού εκκλησιαστικού προϊσταμένου μου και να αποτειχιστώ από αυτόν. Δεν είμαι όμως κληρικός. Ας παύσουν επιτέλους ωρισμένοι «αποτειχισμένοι», μιμούμενοι τους Παλαιοημερολογίτες, να κρατούν ως λάβαρο του αγώνα τους τον ΙΕ´ Κανόνα και, παρερμηνεύοντάς τον, να καλούν αγωνιζομένους πιστούς  λαϊκούς να τον εφαρμόσουν.

Εδώ στο Εξωτερικό, αγαπητέ κ. Π.Σ., δεν έδωσε κανένας μέχρι τώρα κληρικός το σύνθημα της αποτειχίσεως. Εάν και όταν το δώσει, θα δούμε τι θα κάνουμε. Στην Ελλάδα αποτειχίστηκε ο αγωνιστικός και ασκητικός και αδίκως καθαιρεθείς ιερομόναχος π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς και τα πνευματικά του τέκνα τον ακολούθησαν και καλώς έπραξαν. Και η αποτείχισή του αυτή έλαβε μεγαλύτερη εγκυρότητα και κανονικότητα μετά την κοινωνία του με τον επίσης καθαιρεθέντα αδίκως και αντικανονικώς μαρτυρικό Σέρβο Μητροπολίτη πρ. Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο. Άλλα όμως τέτοια παραδείγματα κληρικών και μάλιστα επισκόπων μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν. Και όσο δεν υπάρχουν, οι ευσεβείς Ορθόδοξοι λαϊκοί πιστοί θα παραμένουν εντός της κανονικής Εκκλησίας και θα αντιδρούν και θα διαμαρτύρονται και θα ελέγχουν τους οικουμενιστές εκ των έσω. Διότι οποιαδήποτε αποτείχιση λαϊκών μελών της Εκκλησίας, καθ’ ην στιγμή κανένας επίσκοπος και κανένας πρεσβύτερος δεν συμμετέχει σ’ αυτήν,  ισοδυναμεί με απόπειρα πνευματικής αυτοκτονίας. Και σε τέτοια απόπειρα έχουν προβεί ορισμένοι αφελείς και υπερευαίσθητοι Ορθόδοξοι, υπερήφανα δυστυχώς πνεύματα, θεολογικότεροι των θεολόγων γενόμενοι, και αγιότεροι των αγίων και πατερικότεροι των Πατέρων, οι οποίοι έπαυσαν να εκκλησιάζονται και να μετέχουν των Ιερών Μυστηρίων σε οποιοδήποτε ναό, και μένουν στο σπίτι τους, «ίνα μη μιανθώσι» από το μικρόβιο του Οικουμενισμού, και κινδυνεύουν έτσι, επί πολύ αφιστάμενοι της Θ. Κοινωνίας, να γίνουν «θηριάλωτοι υπό του νοητού λύκου» και να χάσουν την ψυχή τους, μη αντιλαμβανόμενοι σε ποια πονηρή παγίδα τους έρριψε ο Διάβολος. Ο μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος είχε ελέγξει αυστηρώς τέτοια πρόσωπα και, με σχετικό άρθρο του, είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο, που διατρέχουν. Δυστυχώς τα πρόσωπα αυτά, απ’ ό,τι γνωρίζει ο γράφων, «ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι».

Η Εκκλησία, παρά το γεγονός, ότι διοικείται από πολλούς οικουμενιστές, διαθέτει και καλούς επισκόπους και αναδεικνύει, όπως είπαμε, Παϊσίους και Πορφυρίους, και επομένως παραμένει και σήμερα εργαστήριο μοναδικό αγιότητος και ταμειούχος της θείας χάριτος. «Όπου η Εκκλησία, εκεί πάρεστι το Πνεύμα του Θεού, και όπου το Πνεύμα του Θεού, εκεί πάρεστιν η Εκκλησία και πάσα χάρις», γράφει ο Άγ. Ειρηναίος (Κατά αιρέσεων, 3, 24, 1, PG 50, 459). Παρούσης επομένως της θείας χάριτος και του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία, την οποία, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, διοικούν πολλοί ακατάλληλοι και ανάξιοι και οικουμενιστές επίσκοποι, εμείς θα την εγκαταλείψουμε;

Ο υποφαινόμενος γνωρίζει, ότι το άρθρο του αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις και σχόλια εκ μέρους κάποιων αποτειχισμένων, στα οποία όμως δεν προτίθεται να απαντήσει, όχι διότι στερείται επιχειρημάτων, αλλά διότι είναι πεπεισμένος, ότι ένας ατέρμονας διαδικτυακός διάλογος μαζί τους θα αποβεί άκαρπος και ανωφελής. Κάθε πιστός έχει (πρέπει να έχει)  Πνευματικό πατέρα. Αλλοίμονο αν δεν έχει. Ας συζητήσει λοιπόν το σοβαρότατο αυτό θέμα της αποτειχίσεως μαζί του και ας πράξει ό,τι ο Πνευματικός του υποδείξει. Αυτό έχει πράξει και ο υποφαινόμενος και έχει την συνείδησή του αναπαυμένη.

Δείτε και: -Χρήστος Κ. Λιβανός, Έλεγχος της επισκοπικής αφωνίας και απραξίας έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού