Δίχως μετάνοια κανείς δέν μπορεῖ νά σωθῇ.

ΔΙΧΩΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΗ

Τό ἔργον τοῦ φθονεροῦ ἐχθροῦ μας διαβόλου εἶναι τό νά μᾶς σπρώχνῃ εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ἀλλά δέν ἠμπορεῖ νά μᾶς κάμῃ νά ἁμαρτήσωμε, ἐάν ἐμεῖς δέν θέλωμε. Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑπεύθυνος, ἐάν θά ἀκολουθήσῃ τόν Χριστόν ἤ τόν δαίμονα.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ξένη πρός τήν φύσιν τῆς ψυχῆς, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι θανάσιμος ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἀλλά δέν εἶναι ἀθεράπευτος. Τό φάρμακο διά τήν θεραπείαν της εἶναι μόνον ἡ μετάνοια. Δίχως μετάνοιαν κανείς δέν ἠμπορεῖ νά σωθῇ. Λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ Πατριάρχες, οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὅλος ὁ κόσμος νά σέ συγχωρήσουν, εἶσαι ἀσυγχώρητος, ἐάν δέν μετανοήσῃς ἔμπρακτα».

Ἡ ἀληθινή ἔμπρακτη μετάνοια, ἔχει ὀνομασθῆ ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας «δεύτερο Βάπτισμα», ἤ «ἀνανέωσις τοῦ Βαπτίσματος». Ἡ ἀληθινή μετάνοια εἶναι ὁ ἀσφαλής δρόμος, πού μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτό καί οἱ Ἅγιοί μας τόσον ἔντονα ἐζητοῦσαν ἀπό τόν Θεόν: «Δώρησαί μοι μετάνοιαν ὁλόκληρον».

Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας θά πρέπῃ πάντα νά εἶναι περί μετανοίας. Αὐτό ἦταν τό κήρυγμα ὅλων τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἕως καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Αὐτό ἦταν καί τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι, ἔχομε ἀνάγκην μετανοίας, διότι οὐδείς ἀναμάρτητος.

Ἡ μετάνοια εἶναι κατάστασις ἐμπόλεμος, ἕνας πόλεμος διαρκής καί ἀκατάπαυστος κατά τῶν τριῶν ἐχθρῶν μας, τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ διαβόλου καί τοῦ κόσμου. Ὁ μεγαλύτερος ὅμως ἐχθρός εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει συνεχῶς νά παλεύῃ μέ τόν ἴδιον τόν ἑαυτόν του, δηλαδή μέ τά πάθη του. Ὅποιος ἐνίκησε τόν ἑαυτόν του, δέν ἔχει νά φοβᾶται κανέναν ἀντίπαλον. Εἶπε Γέρων: «Εἰς ὅλην μου τήν ζωήν ἐπάλαιψα μέ τόν ἑαυτόν μου, διά νά σώσω τόν ἑαυτόν μου ἀπό τόν ἑαυτόν μου». Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος: «Ἡ μετάνοια δέν τελειώνει ποτέ παρά μόνον τήν ὥραν τοῦ θανάτου». 

Ἄς μετανοοῦμε λοιπόν συνεχῶς.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ