Κυριακή Ε΄ Λουκά -«Τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου»

Ἀπόστολος: Γαλ. β´ 16-20

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιστ´ 19-31

«Τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου»

Υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους ως προς την οικονομική τους κατάσταση. Άλλοι βρίσκονται στην οικονομική κορυφή, άλλοι στην τέλεια φτώχεια και αρκετοί μεταξύ των δύο ακραίων καταστάσεων. Πολλοί και ποικίλοι είναι οι λόγοι, τα αίτια που δημιουργείται αυτή η διαφοροποίηση μεταξύ μας.  Αλλά και πολλές προσπάθειες έγιναν διαχρονικά, ειλικρινείς και μη, χωρίς αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές, για να εξομαλυνθούν οι κραυγαλέες διαφορές. Ωστόσο το πρόβλημα παραμένει και οι συνέπειές του είναι φανερές και στη σημερινή εποχή.

Γι αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, παραμένει επίκαιρη και η σοβαρή διαφορά που τονίζεται στη σημερινή παραβολή που ακούσαμε. Ακραία η διαφορά μεταξύ του πλούσιου που «ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς» και του πτωχού Λάζαρου, που «εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ηλκωμένος και επιθυμών χορτασθήναι από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του κυρίου». Ο ένας ντυμένος πλούσια, καλοπερνούσε με κάθε λαμπρότητα. Η κύρια του φροντίδα πως θα περάσει καλύτερα πως θα ζήσει με περισσότερη άνεση αυξάνοντας τα αγαθά του. Ο άλλος φτωχός, και ρακένδυτος, με πληγές στο σώμα του, καθισμένος στην εξώπορτα του πλούσιου, περίμενε να χορτάσει την ατέλειωτη πείνα του από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου, ενώ οι σκύλοι έγλυφαν τις πληγές του. Η μοναδική καθημερινή του σκέψη και φροντίδα ήταν πως θα μπορέσει να βρει λίγη τροφή  για να ηρεμήσει το διαμαρτυρόμενο στομάχι του.

Στην παραβολή αυτή ο Κύριος ζωγραφίζει παραστατικότατα και τονίζει έντονα τις δύο ακραίες αλλά όχι απίθανες περιπτώσεις για να υποδηλώσει τα κοινωνικά καθήκοντα που ο καθένας έχει προς τον πλησίον του. Συγχρόνως όμως με έντονη αλλά και σαφέστατη περιγραφή παρουσιάζει τις χαρακτηριστικές συνέπειες και τα επακόλουθα της σημερινής ζωής και συμπεριφοράς του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου.

Σε δύο επίπεδα κινούνται τα δύο διαφορετικά πρόσωπα της παραβολής. Το γήινο επίπεδο: Ο ένας καθημερινά δυστυχεί και υποφέρει. Ο άλλος περνά τη ζωή πλουσιοπάροχα και ανέμελα. Το άλλο επίπεδο: το μελλοντικό, το αιώνιο, η βασιλεία των ουρανών, που παρουσιάζεται ως η συνέπεια με τη διαφορετική και την εντελώς αντίθετη πορεία του καθενός από τα δύο πρόσωπα.

Φυσικά ο τονισμός της συνέπειας, του επακόλουθου του σημερινού τρόπου ζωής που παίρνει αιώνιες διαστάσεις, ηχεί σαν ένα προειδοποιητικό καμπανάκι για τον άνθρωπο που χρειάζεται να αμειφθεί ή να πιεστεί ή και να απειληθεί, για να προσπαθήσει, να εγκαταλείψει την αφροντισιά και την καλοπέραση του. Περιληπτικά σημειώνει ο Κύριος για να τονίσει τη διαφορά και τη συνέπεια: ο Λάζαρος, ο φτωχός χαίρεται και ο πλούσιος υποφέρει. Ίσως να προσέξατε ότι δεν κατηγορείται και δεν τιμωρείται ο πλούσιος για κακές πράξεις, αλλά για την υπονοούμενη παράλειψη αγαθοεργίας. Μόλις μερικά άχρηστα ψίχουλα που έπεφταν από την πλούσια τράπεζα του πλούσιου είχε στη διάθεση του ο φτωχός Λάζαρος. Κι αυτά όχι επειδή του τα προσέφερε. Δεν μπήκε στον κόπο να τον δει, να τον συμπονέσει, να δει τις ατέλειωτες ανάγκες του. Χωρίς σχεδόν να θυσιάσει τον πλούτο του, με πολύ λίγα θα έκαμε ανεκτή τη ζωή στον δυστυχή Λάζαρο.

Ας γυρίσουμε όμως στην ωμή και καθημερινή πραγματικότητα. Και σήμερα υπάρχουν οικονομικές ή και ταξικές διαφορές. Δεν λύνονται με καταναγκασμούς, με νόμους, αλλά ούτε και με μεγαλόστομες διακηρύξεις.   Κι όμως αυτό το αδύνατο για τις ανθρώπινες οικονομικές θεωρίες, μπορεί να το δραστικά περιορίσει αλλά και να λύσει η θρησκεία μας με τις ευαγγελικές εντολές και οδηγίες και κυρίως την αγάπη.

Περνούμε μια πολύ δύσκολη οικονομική κρίση. Για όλους μας έχει πέσει το επίπεδο της ζωής μας χαμηλότερα. Υπάρχουν όμως και πολλοί συνάνθρωποι μας που και πριν προσπαθούσαν να λύσουν σοβαρά προβλήματα. Σήμερα λοιπόν βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση και κάποιοι αντιμετωπίζουν και προβλήματα διατροφής και επιβίωσης. Οικογένειες με παιδιά στην ανάπτυξή τους, ηλικιωμένοι άρρωστοι και ανήμποροι με χαμηλά ή ανύπαρκτα εισοδήματα, ζουν γύρω μας.

Θα αδιαφορήσουμε;

Ο πλούσιος της παραβολής, αγαπητοί μου, από το ύψος του τραπεζιού, τρώγοντας, πίνοντας και διασκεδάζοντας, δεν έβλεπε τι γινόταν στην πόρτα του σπιτιού του. Δεν έβλεπε την προσωποποίηση της δυστυχίας που ήταν ο Λάζαρος.

Δεν τον κατηγόρησε και δεν τον τιμώρησε ο Κύριος, για κάτι που θα το ονομάζαμε έγκλημα, αλλά για την αδιαφορία του.

Πόσο απλά και με πόσο λίγα και με ελάχιστη προσπάθεια, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά και αιώνια! Τι μας ζητά με την παραβολή αυτή ο Κύριός μας; Λέγει λοιπόν: Ανοίξτε τα μάτια σας, κοιτάξτε γύρω σας. Μη μένετε προσηλωμένοι στον εαυτούλη σας και στην προσωπική σας ικανοποίηση και καλοπέραση. Δώστε κάτι από τα περισσεύματα σας. Συμπονέστε αυτόν που υποφέρει. Δώστε λίγη αγάπη. Προσθέσετε με πραγματικό ενδιαφέρον λίγη ψυχή, ένα γλυκό λόγο, λόγο παρηγορίας. Και μην πείτε: Μα δεν μας περισσεύει τίποτε. Μειώστε τις ανόητες και δαπανηρές ανάγκες σας.

Και όλα αυτά δεν είναι μόνο επενδύσεις για το αιώνιο μέλλον μας. Είναι μήπως λίγη, αγαπητοί μου αδελφοί, η ευχαρίστηση που νοιώθουμε δίνοντας κάτι, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει καμιά σημασία. Αλλά συγχρόνως βοηθούμε στη λύση κάποιων προβλημάτων των συνανθρώπων μας. Λύνουμε προβλήματα που δεν λύνουν νόμοι, διαταγές και ανεδαφικές διακηρύξεις. Και, αγαπητοί μου, ας μην ξεχνούμε, εξασφαλίζουμε τις μελλοντικές απολαβές μας, από τις σημερινές σε αγαθοεργές πράξεις, επενδύσεις μας.

 Δ.Γ.Σ –Μητροπόλεως Πάφου