30 Νοε 2014

Η Κοινή Δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου που υπέγραψαν στο Φανάρι (30/11/2014)

Ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν πρός τόν Θεόν εὐγνωμοσύνην μας διά τήν δωρεάν τῆς νέας ταύτης συναντήσεώς μας, ἡ ὁποία μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα, παρουσίᾳ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κλήρου καί τῶν πιστῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά ἑορτάσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί αὐταδέλφου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἡ μνήμη τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν τήν καλήν ἀγγελίαν τοῦ Ἐυαγγελίου εἰς τόν κόσμον διά τοῦ κηρύγματος καί τῆς μαρτυρίας τοῦ μαρτυρίου των ἐνισχύει ἐντός ἡμῶν τήν ἐπιθυμίαν νά συνεχίσωμεν τήν κοινήν ἡμῶν πορείαν πρός τήν ὑπέρβασιν, ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα μᾶς διαιροῦν.

         Κατά τήν εὐκαιρίαν τῆς συναντήσεώς μας εἰς Ἱεροσόλυμα τόν παρελθόντα Μάϊον, κατά τήν ὁποίαν ἐμνήσθημεν τοῦ ἱστορικοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου Ϛ' καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὑπεγράψαμεν κοινήν δήλωσιν. Σήμερον, κατά τήν εὐτυχῆ νέαν ταύτην ἀδελφικήν ἡμῶν συνάντησιν, ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπαναβεβαιώσωμεν τάς κοινάς ἡμῶν προθέσεις καί ἀνησυχίας.
         Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας, ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί, ὑπεράνω ὅλων, μεταξύ τῶν Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων. Ὡσαύτως, προτιθέμεθα νά στηρίξωμεν τόν θεολογικόν διάλογον, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἀκριβῶς πρό τριάκοντα πέντε ἐτῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου καί τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β' ἐδῶ εἰς τό Φανάριον, καί ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται κατ' αὐτάς μέ τά πλέον δύσκολα ζητήματα, τά ὁποῖα ἐσημάδευσαν τήν ἱστορίαν τῶν διαιρέσεών μας καί ἀπαιτοῦν προσεκτικήν καί λεπτομερῆ μελέτην. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν παρέχομεν τήν διαβεβαίωσιν τῆς διαπύρου προσευχῆς μας ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ζητοῦντες ἀπό τούς πιστούς μας νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των μέ τάς ἰδικάς μας «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ΄, 21).
         Ἐκφράζομεν τήν κοινήν ἡμῶν ἀνησυχίαν διά τήν τρέχουσαν κατάστασιν εἰς τό Ἰράκ, τήν Συρίαν καί ὅλην τήν Μέσην Ἀνατολήν. Εἶμεθα ἡνωμένοι ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ μας διά εἰρήνην καί σταθερότητα καί εἰς τήν θέλησιν νά προωθήσωμεν τήν ὑπέρβασιν τῶν συγκρούσεων διά τοῦ διαλόγου καί τῆς καταλλαγῆς. Ἐνῷ ἀναγνωρίζομεν τάς προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι ἤδη καταβάλλονται πρός προσφοράν βοηθείας εἰς τήν περιοχήν, συγχρόνως καλοῦμεν ὅλους ὅσοι ἔχουν εὐθύνην διά τάς τύχας τῶν λαῶν νά ἐπιτείνουν τήν δέσμευσίν των ἔναντι τῶν κοινοτήτων αἱ ὁποῖαι ὑποφέρουν, περιλαμβανομένων καί τῶν χριστιανικῶν, καί νά τάς ἐνισχύσουν νά παραμείνουν εἰς τήν χώραν τῆς καταγωγῆς των. Δέν δυνάμεθα νά ἀποδεχθῶμεν μίαν Μέσην Ἀνατολήν χωρίς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ἐκεῖ ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια. Πολλοί ἀπό τούς άδελφούς καί τάς ἀδελφάς μας διώκονται καί ὑπεχρεώθησαν βιαίως νά ἐγκαταλείψουν τάς ἐστίας των. Φαίνεται ὅτι ἀκόμη καί ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἔχει χαθῆ· τό ἀνθρώπινον πρόσωπον δέν ὑπολογίζεται πλέον καί δύναται νά θυσιασθῇ δι᾿ ἄλλους σκοπούς. Καί, τό τραγικώτερον, πάντα ταῦτα συναντοῦν τήν ἀδιαφορίαν τῶν πολλῶν. Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α' Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τό ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος. Ἡ τρομερά κατάστασις τῶν χριστιανῶν καί ὅλων ὅσοι ὑποφέρουν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καλεῖ ὄχι μόνον εἰς συνεχῆ προσευχήν, ἀλλά καί εἰς τήν κατάλληλον ἀνταπόκρισιν ἐκ μέρους τῆς διεθνοῦς κοινότητος.
         Αἱ σοβαραί προκλήσεις, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζει ὁ κόσμος εἰς τήν παροῦσαν κατάστασιν ἀπαιτοῦν τήν ἀλληλεγγύην ὅλων τῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, καί διά τοῦτο ἀναγνωρίζομεν ὡσαύτως τήν σπουδαιότητα τῆς προωθήσεως ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου μετά τοῦ Ἰσλάμ ἐπί τῇ βάσει ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί φιλίας. Ἐμπνεόμενοι ἀπό κοινάς ἀξίας καί ἐνισχυόμενοι ἀπό γνήσια ἀδελφικά αἰσθήματα, Μουσουλμάνοι καί Χριστιανοί καλοῦνται νά ἐργασθοῦν ἀπό κοινοῦ χάριν τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῶν δικαιωμάτων κάθε προσώπου, ἰδιαιτέρως εἰς τάς περιοχάς ἐκείνας, ὅπου ἄλλοτε ζοῦσαν ἐπί αἰῶνας μέ εἰρηνικήν συνύπαρξιν, καί ἤδη ὑφίστανται ἀπό κοινοῦ τήν τραγικότητα τῆς φρίκης τοῦ πολέμου. Ἐπί πλέον, ὡς Χριστιανοί Ἡγέται, καλοῦμεν ὅλους τούς θρησκευτικούς ἡγέτας νά ἐπιδιώξουν καί ἐνισχύσουν τόν διαθρησκειακόν διάλογον καί νά καταβάλουν κάθε προσπάθειαν διά τήν οἰκοδόμησιν ἑνός πολιτισμοῦ εἰρήνης καί ἀλληλεγγύης μεταξύ ἀνθρώπων καί λαῶν. Ἐνθυμούμεθα, ἐπίσης, ὅλους τούς λαούς, οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονται ἀπό τά δεινά τοῦ πολέμου. Ἰδιαιτέρως προσευχόμεθα διά τήν εἰρήνην εἰς τήν Οὐκρανίαν, χώραν μέ ἀρχαίαν Χριστιανικήν παράδοσιν, καί ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός ὅλα τά ἐμπλεκόμενα μέρη νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδόν τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου πρός τόν σκοπόν τοῦ τερματισμοῦ τῶν συγκρούσεων, ὁ ὁποῖος θά ἐπιτρέψῃ εἰς ὅλους τούς Οὐκρανούς νά ζήσουν μέ ἁρμονίαν.
         Ἡ σκέψις μας στρέφεται πρός ὅλους τούς πιστούς τῶν Ἐκκλησιῶν μας ἀνά τόν κόσμον, τούς ὁποίους χαιρετοῦμεν παραθέτοντες αὐτούς εἰς τόν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὥστε νά εἶναι ἀκάματοι μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὑψώνομεν τήν διάπυρον προσευχήν μας πρός τόν Κύριον ὅπως χαρίσῃ τήν δωρεάν τῆς εἰρήνης ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι εἰς ὅλην τήν ἀνθρωπίνην οἰκογένειαν.
         «Αὐτός δέ ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴῃ ὑμῖν τήν εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπῳ. Ὁ Κύριος μετά πάντων ὑμῶν» (Β' Θεσσ. γ΄ ,16).
         Ἐκ Φαναρίου, 30 Νοεμβρίου 2014.                  
Δείτε και:

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

powersΕως τωρα, απο το Φαναρι εχουν διδαχθει ΤΡΕΙΣ αιρετικες ομοφρωνιες μετα των Λατινων.

1) Η ιεραρχία της αγιας Τριαδας
2) Η υφειμενη του Θεου Πατρος θεια φυση του Κυριου ημων Ιησου Χριστου
3) Η συμβολή του Υιου στην αϊδιο υπαρξη του αγιου Πνευματος.

Καποιος θα πρεπει να πει στο Φαναρι, οτι, οταν ομολογουν ως θρησκευτικη πιστη, οτι οι Πατερες καταγγελουν σαν ειδωλολατρια, δεν ειναι δυνατον να αποφυγουν την ενοχη της.

Γερασιμος Θηκαρας

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΟΣ είπε...

Τις ημέρες αυτές είδαμε φοβερά γεγονότα εις βάρος της Πίστεώς μας να συμβαίνουν στο Φανάρι, που επισημάνθηκαν ήδη από άλλα κείμενα ή σχόλια. Προσωπικά επεσήμανα, πρώτα σε πρόσφατη συνέντευξη του Πατριάρχη και σήμερα στο κείμενο της κοινής Διακήρυξης μία σημαντική, κατά την γνώμη μου, λεπτομέρεια. Ο όρος Ένωσις των Εκκλησιών αντικαθίστατε πλέον με τον όρο Ενότητα των Εκκλησιών. Ένωση σημαίνει, ότι γίνονται ένα, δύο διαφορετικά Εκκλησιαστικά Σώματα, δύο δηλαδή Εκκλησίες, στην περίπτωσή μας, μία αληθινή, η Ορθόδοξη και μία αιρετική κοινότητα η Παπική " Εκκλησία " . Ο όρος Ενότητα Εκκλησιών και μάλιστα της πρώτης χιλιετίας ,όπως οι ίδιοι λέγουν ότι θέλουν να επιτύχουν, ακριβέστερα εκφράζεται από τον Άγιο Ειρηναίο Λυώνος ΒΕΠΕΣ 5 115-116 ( έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως), και αφορά τις κατά τόπους Χριστιανικές Εκκλησίες, που είχαν την ίδια Πίστη, δηλαδή ουσιαστικά τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, που αποτελούσαν ένα Εκκλησιαστικό Σώμα και όχι τους Αιρετικούς. Η αναφορά στο κοινό ανακοινωθέν του στόχου της πλήρους ενότητος των Χριστιανικών Εκκλησιών διευρύνει τα όρια της Εκκλησίας, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά και τις Αιρετικές Εκκλησίες ( Παπικούς, Μονοφυσίτες, Αγγλικανούς, Λουθηρανούς, Παλαιοκαθολικούς κ.λ.π.) με τους οποίους επιδιώκεται πλέον όχι ή Ένωση , αλλά η Ενότητα, παρά τις Δογματικές διαφορές, και μάλιστα η πλήρης ενότητα, δηλαδή η Κοινωνία εν τοις Μυστηρίοις. Η χρήση της φράσεως, πλήρης ενότητα, ως στόχος, αντί μόνο της λέξεως ενότητα, μας δίδει το δικαίωμα να συμπεράνουμε, ότι για τους Οικουμενιστές η Ενότητα ήδη υφίστατε, με την έννοια της πρώτης χιλιετίας, και τώρα προσπαθούν σταδιακά να την καταστήσουν πλήρη. Αδελφοί και Πατέρες τα πράγματα αποδεικνύονται εξαιρετικά σοβαρά, εδώ δεν έχουμε απλά μία ακόμη ιστορική προσπάθεια Ψευδενώσεως Παπισμού και Ορθοδοξίας, αλλά πλήρη αποδοχή, εμπέδωση και εφαρμογή του Άθεου Δόγματος του Οικουμενισμού

Ανώνυμος είπε...

Τα κοινά τους αφεντικά έτσι τους ώρισαν να παίξουν. Μαριονέτες στα χέρια των γνωστών επιτήδειων ''ανθρωπιστών''...
Ζούμε,δυστυχώς, μια βάρβαρη ισοπέδωση των πάντων στο όνομα δήθεν της αγάπης. Ποιάς αγάπης, όμως;
Οι σοφοί παππούδες μας έλεγαν ότι δεν πρέπει να θυσιάζουμε την Αλήθεια εν ονόματι της ''αγάπης''.
Διότι χωρίς Αλήθεια δεν νοείται Αγάπη.
Χωρίς Αλήθεια, ζούμε μια ''αγάπη'' ανάπηρη, αλόκοτη, με υπολογισμούς και κρατούμενα.
Και σε ό, τι αφορά στην σημερινή θεατρική παράσταση της Πόλης, αξίζει να πούμε ότι άλλη είναι η αγάπη της Ρωμηοσύνης και άλλη η Φράγκικη. Στην παράσταση, βέβαια, παίζει μονάχα η φράγκικη, διότι φράγκοι είναι και οι ... ''διαιτητές''.

Η πρώτη αγάπη, η Ρωμαίηκη, προσφέρεται με το φιλότιμο, ενώ η δεύτερη, η παπική, χρησιμοποιεί την αριθμητική και το ντεφτέρι.
Η πρώτη έρχεται ως έκφραση της ενοίκησης μέσα μας της Χάριτος του Θεού ( γι' αυτό και είναι καθαρή και άδολη), ενώ η δεύτερη θεωρείται ως ανθρώπινη κατάκτηση ( γι' αυτό και ενέχει το στοιχείο της εμπάθειας).
Διαφορές που ούτε καν τις υποπτευόμαστε σήμερα ( ως ακατήχητοι και ανέραστοι), ενώ οι παππούδες μας όχι μονάχα τις συζητούσανε ανάμεσα στον καφέ και το τάβλι, στα διαλείμματα της δουλειάς τους, αλλά και τις βίωναν ολοζώντανες σε κάθε στιγμή του βίου τους!

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Θηκαρά θα ήμουν ευγνώμος αν μας λέγατε κάποιες λεπτομέριες ή αν μας παραπέμπατε κάπου.
Υ.Γ. Ομφρωνίες δεν γράφεται με «ο»;
Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com