Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η Εκκλησιαστική αντίδρασις κατά της ομοφυλοφιλίας

Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας

ΑΝΑΖΗΤΩΜΕΝ ΤΗΝ ΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΤΗΣ ΔΙΣ, ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ, ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

1. Τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο

Ὅλα τὰ πάθη εἶναι ἄτιμα, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅμως ἄτιμο, ἀτιμότατο, εἶναι ἡ Ὁμοφυλοφιλία: «Πάντα μὲν οὖν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία»1. Ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα καὶ ἂν ἀναφέρεις, δὲν εἶναι ἴσο μὲ αὐτὴν τὴν παρανομία, ἡ ὁποία ἀνατρέπει ὄχι μόνο τοὺς θετοὺς ἀνθρώπινους νόμους ἀλλὰ καὶ τοὺς νόμους τῆςφύσεως: «Καὶ ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης… Οὐ γὰρ οἱ θετοὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τῆς φύσεως ἀνατρέπονται νόμοι»2. Σὲ ἄλλο σημεῖο ὀνομάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία «κολοφῶνα τῶν κακῶν καὶ κεφάλαιον τῆς συμφορᾶς»3.

Τὶς ἀναφορὲς αὐτὲς τὶς κάνει σὲ δύο ἔργα του, ὅπου ἀναλύει σὲ ἔκταση τὸ βλάσφημο καὶ βρώμικο αὐτὸ πάθος. Ἑρμηνεύοντας ἐν πρώτοις τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπου ὁ οὐρανοφάντωρ καὶ κορυφαῖος Ἀπόστολος καταδικάζει ἀπερίφραστα αὐτὸ τό «πάθος τῆς ἀτιμίας» αὐτὴν τήν «ἀσχημοσύνη», ὡς συνέπεια τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Θεοῦ· ἡ δεύτερη ἀναφορά του γίνεται στὴν τρίτη πραγματεία του ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τοῦ Μοναχισμοῦ, ὅπου, ἀφοῦ ἀπαριθμεῖ τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη, μὲ τὰ ὁποῖα ἀνατρέφονται οἱ νέοι μέσα στὶς πόλεις, παρουσιάζει στὸ τέλος ὡς τὸ χειρότερο κακό, ὡς «κολοφῶνα», ὡς ἀποκορύφωμα, τῶν κακῶν τὴν ὁμοφυλοφιλία. Συμφωνώντας δὲ μὲ αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση, ποὺ δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ, ὅπως προκύπτει μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων, ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία: «Οὐδὲν γὰρ ἀληθῶς μυσαρώτερον ἢ ἀκαθαρτώτερον τῶν οὕτω πορνευομένων τε καὶ πορνευόντων»4.

Ἡ ἀναφορά μας αὐτή, ἡ ἐνδεικτική, σὲ δύο ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῶν ὁποίων μάλιστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖται μεγάλος ἀναμορφωτὴς τῶν ἠθῶν τῆς ἐποχῆς του, κατὰ τὴν κρίσιμη περίοδο τοῦ 4ου αἰῶνος, ὅταν ἡ εἰδωλολατρία καὶ ἡ συμπαρομαρτοῦσα ἠθικὴ ἔκλυση καὶ διαφθορὰ ἀντιστέκονταν στὴν ἀνακαινιστικὴ δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, ἔγινε γιὰ νὰ φανεῖ συγκριτικὰ καὶ ἱστορικὰ ἡ ἀδυναμία τῆς ποιμαίνουσας ἐκκλησίας νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων σήμερα, ποὺ ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό, πατερικό, ἔχει κατορθωθῆ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀντιστάθηκε ἡ Ἐκκλησία μὲ ἀξίους ποιμένες καὶ ἔθεσε τέρμα στὴν ἠθικὴ κατάπτωση καὶ παρακμὴ τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὁ ὁποῖος ἀνάμεσα στὶς ἄλλες σκοτεινὲς πλευρές του κατατρυχόταν καὶ ἀπὸ τὴ σεξουαλικὴ διαστροφὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ παρατήρηση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στό «Πηδάλιο», ὅτι εἶναι τόσο φοβερὸ πρᾶγμα ἡ ἀρσενοκοιτία, ὥστε ὁ ἴδιος ὁ Θεός «ἠθέλησε νὰ καταβῇ προσωπικῶς, διὰ νὰ ἰδῇ ἂν τῇ ἀληθείᾳ ἐνεργῆται τοιαύτη ἁμαρτία, ὡσὰν νὰ μὴ ἐπίστευε καλά, ἂν ἦτο δυνατὸν νὰ εὑρεθῇ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν μία τοιαύτη τερατώδης κακία. Οὕτω γὰρ ἔλεγε διὰ τοὺς ἀρσενοκοίτας Σοδομίτας ’’Καταβὰς οὖν ὄψομαι εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή ἵνα γνῶ’’» (Γέν. 18, 13). Στὸ ἴδιο σχόλιο στὸν 7ο κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου παραθέτει ὁ Ἁγιορείτης Ἅγιος γνώμη τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «διὰ μόνην τὴν ἁμαρτίαν αὐτὴν ἀργοπόρησεν εἰς τόσας χιλιάδας χρόνους νὰ γένη ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ»5.

2. Ματαιώνεται ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου

Μετὰ τὴν ἐπὶ γῆς, λοιπόν, παρουσία τοῦ κατ᾽ ἐξοχὴν ἁγνοῦ, ἀμώμου καὶ παρθένου Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐγεννήθη ἀπὸ τὴν ὑπέραγνη ἄσπιλη, ἄμωμη καὶ ἄχραντη Θεοτόκο Μαρία, ποὺ μὲ αὐτὴν τὴν ἁγνότητά της εἵλκυσε τὴν προσοχὴ τοῦ Θεοῦ, ἄρχισε νέα ἱστορικὴ σωτήρια περίοδος, νέος αἰώνας, κατὰ τὸν ὁποῖο κατορθώνουν οἱ ἄνθρωποι νὰ νικήσουν τὰ σαρκικὰ πάθη, νὰ παύσουν νὰ εἶναι σάρκες, ὅπως ὀργισμένος διεπίστωνε ὁ Θεός, ὅταν ἀποφάσισε τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀρχαίου κόσμου μὲ τὸν κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε. Σκοπὸς τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, ἦταν ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ δὲν ἐπρόκειτο νὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ ἐφαρμόσει ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς τὸ δικό του σχέδιο, ποὺ θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.

Βλέποντας λοιπὸν ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε νὰ ἀθετοῦν αὐτὸν τὸν σκοπὸ τῆς δημιουργίας καὶ ὅλη τους ἡ ζωὴ νὰ διέρχεται ζυμωμένη μὲ τὰ σαρκικὰ καὶ τὴν πονηρία, ὡσὰν νὰ μεταμελήθηκε ποὺ ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, τὸν παραβάτη τοῦ θείου σχεδίου, τῇ συνεργίᾳ τοῦ Πονηροῦ, καὶ ἀποφάσισε νὰ τὸν καταστρέψει παιδαγωγικά, ἐνῶ συγχρόνως μὲ τὴν ἐξαίρεση τοῦ Νῶε ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ἔδειχνε τὴν φιλανθρωπία Του καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς μελλοντικῆς σωτηρίας του ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Σωτῆρα Χριστό. Εἶναι συγκλονιστικὰ τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀφυπνίσουν ἰδιαίτερα τοὺς ποιμένες, τοὺς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ποὺ ἐπιτρέπουν καὶ ἀφήνουν, μὲ ἀσύγκριτα μεγάλες εὐθύνες, νὰ ξαναγίνουν οἱ ἄνθρωποι σάρκες, δοῦλοι τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, αἰχμάλωτοι τοῦ Διαβόλου. Ὅταν, λέγει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, εἶδε ὁ Θεὸς ὅτι «ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων ἐπί τῆς γῆς καί πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας», ἀποφάσισε νά ἀποσύρει τὴν Χάρη καὶ τὴν προστασία Του, τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο δὲν κατοικεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία· «Καί εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» καί «ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπὸ ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτόν»6.

Ἐπιβεβαιώνοντας τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρας Χριστός, ἐκτὸς τοῦ ὅτι διαζωγραφίζει τὴν εἰς τὰ σαρκικὰ ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πραγματοποιεῖται μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ἐγκαταλείπονται τὰ παλαιὰ πάθη, τὰ γήϊνα, τὰ σαρκικά, καὶ βιώνεται ἀπὸ τώρα κατὰ τὶς δυνατότητες κάθε πιστοῦ, εἴτε μέσα στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς ἐγκράτεια καὶ σωφροσύνη, εἴτε στὸν ἰσάγγελο βίο τῶν μοναχῶν μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας, ἡ πορεία ἀπὸ τὸ «κατ᾽ εἰκόνα» στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἡ νίκη τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς σάρκας, ἡ ἀγγελοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ θέση τοῦ φθονεροῦ καὶ ἐκπεσόντος ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ τάξη Ἑωσφόρου. Ἀναφερόμενος ὁ Χριστὸς στὴν αἰφνιδιαστικὴ ἔλευση τῆς ἡμέρας τῆς κρίσεως, ποὺ θὰ ξαφνιάσει ὅσους ἀνέμελα καὶ ἀφρόντιστα ζοῦν μέσα στὶς ὑλικὲς καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις, λέγει ὅτι θὰ πάθουν αὐτὸ ποὺ ἔπαθαν πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι, δίνοντάς μας ἔτσι ἀκριβέστατη εἰκόνα τῆς ὑλιστικῆς καὶ σαρκικῆς ζωῆς τους: «Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Νῶε ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»7. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς προσθέτει καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Σοδομιτῶν, ὅμοιο πρὸς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ: «Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας»8. Ὁ ἴδιος εὐαγγελιστὴς παρουσιάζει τὸν Σωτῆρα Χριστὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὰ σαρκικὰ καὶ ζοῦν ὡς ἄγγελοι «Οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καὶ ἐκγαμίζονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται… ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες»9.

3. Ὁ παλαιὸς κόσμος τῆς σάρκας καὶ ὁ νέος τοῦ πνεύματος

Μέσα λοιπὸν στὴν καινὴ κτίση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὁ καινὸς ἄνθρωπος, ὁ νέος ἄνθρωπος, ποὺ κτίσθηκε ἐν Χριστῷ, θάπτει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, νεκρώνει τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα τῆς μεταμορφώσεώς του κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ κατ᾽ εἰκόνα Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζοῦμε αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἡ ἄγονη πρὶν καὶ στεῖρα ἀνθρωπότητα ἐγέννησε καὶ ἐκαρποφόρησε ἑκατομμύρια ἁγίων ἀνθρώπων, ὁσίων, ἀσκητῶν, παρθένων, νέων καὶ νεανίδων, ποὺ κατόρθωσαν μὲ τοὺς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὄχι νὰ ἀποφύγουν ἁπλῶς τὸ παρὰ φύσιν καὶ νὰ μείνουν εἰς τὸ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ νὰ φθάσουν καὶ εἰς τὸ ὑπὲρ φύσιν, ἐκπλήττοντας ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους ποὺ ἔβλεπαν ἀνθρώπους συνδεδεμένους μὲ σάρκα νὰ κατανικοῦν τὸν ἄσαρκο Σατανᾶ καὶ νὰ συναγωνίζονται τοὺς ἀγγέλους. Οἱ ὕμνοι πρὸς τοὺς ὁσίους ἀσκητὰς αὐτὰ τὰ κατορθώματα ἐξυμνοῦν. Διδάσκουν οἱ ὅσιοι ἄνδρες καὶ οἱ ὅσιες γυναῖκες «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Ἔζησαν ὡς «ἄσαρκοι» ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι», «τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν». Τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Μεγάλου Ἁγιορείτου Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ ἐν τῷ Ἄθω, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Μεγίστης Λαύρας καὶ θεμελιωτοῦ τοῦ Ἀθωνικοῦ Μοναχισμοῦ, ἐκφράζει ὡραιότατα τὸ μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς νέας ἐποχῆς τῆς Χάριτος, τῆς κατανικήσεως τοῦ Σατανᾶ καὶ τῆς σάρκας ἀπὸ ἐν σαρκὶ ζῶντας ἀνθρώπους: «Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν σου κατεπλάγησαν Ἀγγέλων τάγματα· πῶς μετὰ σώματος πρὸς ἀοράτους συμπλοκὰς ἐχώρησας πανεύφημε καὶ κατετραυμάτισας τῶν δαιμόνων τὰς φάλαγγας».

4. Πῶς καταντήσαμε τώρα ἔτσι δοῦλοι τῆς σάρκας καὶ τοῦ Διαβόλου; Ποῦ εἶναι οἱ ποιμένες;

Καὶ πῶς σήμερα φθάσαμε στὸ κατάντημα αὐτὸ Θεέ μου, Ἅγιοι Ἀπόστολοι, Ἅγιοι Μάρτυρες, Ὅσιοι Θεοφόροι καὶ Θεοφόρες Πατέρες καὶ Μητέρες, Ἅγιε Ἀθανάσιε τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Πῶς ἐπανῆλθε στὴν Ἁγιοτόκο Ἑλλάδα, στὴν Θεσσαλονίκη τοῦ ὁσίου καὶ παρθένου μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὁ παλαιός, γηρασμένος, σάπιος, βρώμικος κόσμος τῆς ἁμαρτίας, καὶ μάλιστα ἡ καύχηση γιὰ τὴν πιὸ βδελυρὴ ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ Σοδομισμοῦ, τῆς ἀρσενοκοιτίας; Ποῦ εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ποιμένες, νὰ ἐκδιώξουν, νὰ ἀποκόψουν τὰ σεσηπότα, γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς ὑγιεῖς, νὰ ἀγωνισθοῦν, νὰ συμπλακοῦν πρὸς τοὺς δαίμονας, νὰ λυτρώσουν καὶ τοὺς δαιμονιῶντας ἀκολάστους; Γιατὶ σιωποῦν καὶ ἀπρακτοῦν; Γιατὶ περὶ ἄλλα μεριμνοῦν καὶ τυρβάζουν; Γιὰ ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ ἐκλογὲς ἡμετέρων, γιὰ καλοπέραση καὶ φιληδονία «τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες», μὲ τὸ «κουσούρι» τῆς ὁμοφυλοφιλίας νὰ ἐξαπλώνεται στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν καὶ νὰ μᾶς καθιστᾶ ἀναπολογήτους;

Στὴν Ἀθήνα ἐπὶ δέκα χρόνια παρελαύνει ὑπερήφανα ὁ Σατανᾶς μὲ τοὺς ὁμοφυλοφίλους καὶ δὲν ὑψώνει ὁ ἀρχιεπίσκοπος τὸν Σταυρό, τὸ ὅπλο κατὰ τοῦ Διαβόλου, καλώντας σὲ πάνδημο Χριστιανικὸ συλλαλητήριο. Τὸν παρακαλοῦν ὀλίγοι ἱερεῖς νὰ πάρει θέση καὶ ἐκεῖνος σιωπᾶ. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ σύνοδος, ἐνῶ ὑπάρχουν συν οδικὲς ἀποφάσεις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἄλλων τοπικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν. Ὑπάρχει πιὸ ἐπεῖγον, πιὸ ἐπίκαιρο καὶ πνευματικὸ θέμα ἀπὸ τὴν ἐπίσημη συνοδικὴ καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ποὺ στέλνει τοὺς νέους καὶ τὶς νέες στὴν ἀπώλεια, καταστρέφει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ αὐξάνει τὸ μεγάλο ἀφανιστικὸ δημογραφικὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος; Ποιούς φοβοῦνται καὶ ποιούς ὑπολογίζουν; Τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς ἢ τὸν παντοδύναμο Κύριο; Μήπως ἔχουν χάσει τὴν πίστη τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ τοὺς ἔλειψε τὸ θάρρος; Μήπως ἀληθεύουν ὅσα περὶ εὐρείας διαδόσεως τοῦ πάθους μεταξὺ τῶν κληρικῶν λέγονται καὶ φοβοῦνται νὰ καταδικάσουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς δικούς τους;

Στὴν Θεσσαλονίκη ποὺ συνετάραξε τὸν κόσμο μὲ τὰ συλλαλητήρια γιὰ τὸ ἐθνικὸ θέμα τῆς Μακεδονίας, καὶ ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει ἔδαφος γιὰ παρόμοια χριστιανικὴ ἀντίδραση στοὺς ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ προωθοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση εἶναι ὑποτονικὴ καὶ ἀσθενική, ἐνῶ γιὰ τρίτη χρονιὰ ἐφέτος ὁ δήμαρχος ὑψώνει τὸ ἀνάστημά του, βλασφημεῖ τὸν Θεὸ καὶ διασύρει τὴν ἁγιοτόκο Θεσσαλονίκη, τιθέμενος ἐπὶ κεφαλῆς τῆς παρελάσεως ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ξεκίνησε ἡ ἀντίσταση τὴν πρώτη χρονιὰ μὲ ἐλάχιστους Χριστιανοὺς στοὺς δρόμους νὰ ἀντιδροῦν στὴν ἀναίσχυντη παρέλαση. Συνεχίσθηκε τὴν δεύτερη χρονιὰ μὲ τὴ συγκέντρωση 19.500 ὑπογραφῶν διαμαρτυρομένων γιὰ τὴν παρέλαση καὶ μὲ τήν ἀνοικτὴ συγκέντρωση τῶν χριστιανικῶν σωματείων στὸν προαύλιο χῶρο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, χωρὶς καμμία βοήθεια ἀπὸ τὸν μητροπολίτη καὶ τὶς ἐνορίες. Καὶ ἐφέτος, ποὺ τὰ ἴδια χριστιανικὰ σωματεῖα εἶχαν τὴν πρωτοβουλία τῶν ἀντιδράσεων, ἡ μητρόπολη ἔδωσε βέβαια τὴν εὐλογία γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις, μὲ ἠχηρὴ ὅμως καὶ κραυγαλέα ἀπουσία τῶν ἱερέων καὶ στὴν ἀγρυπνία τῆς Ἀχειροποιήτου καὶ στὴν ἀνοικτὴ συγκέντρωση στὴν πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ὅλοι διερωτῶνται· ποῦ εἶναι οἱ ἱερεῖς, τί συμβαίνει μὲ τὸ ἱερατεῖο τῆς Θεσσαλονίκης; Ἔπρεπε τὸ ἁγιασμένο ράσο νὰ πρωτοστατεῖ καὶ ὄχι νὰ ἀκολουθεῖ ἢ καὶ νὰ ἀντιδρᾶ στὸν θεάρεστο ἀγώνα γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα. Τώρα τὸ ποίμνιο μπροστὰ καὶ οἱ ποιμένες πίσω ἢ παντελῶς ἀπόντες.

Ἀκόμη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, συγχωρῆστε μας καὶ λυπηθῆτε μας Ὑπεραγία Θεοτόκε, Παρθένε, Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἁγνή, ἄμωμε Δέσποινα, καὶ ὅλος ὁ χορὸς τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ὑποδέχθηκε καὶ ὑποδέχεται μὲ τιμὲς καὶ ἐπαινετικοὺς λόγους καὶ προσφωνήσεις τὸν ἀρχιτέκτονα τοῦ σκανδαλισμοῦ καὶ ὑποστηρικτὴ τῆς βδελυρῆς ἁμαρτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας, δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, ἐνισχύοντας τὴν ἀναίδεια καὶ τὴν ἀσχημοσύνη του.

5. Τὸ χρέος τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς συνόδου, τῶν μητροπολιτῶν, τοῦ Ἁγ. Ὄρους

Ὅσοι Θεσσαλονικεῖς ἀντιδράσαμε καὶ ἀντιδροῦμε θὰ ἐξακολουθήσουμε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ μικρὸ αὐτὸ χρέος τῆς ὁμολογίας. Περιμένουμε ὅμως καὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχιποιμένες καὶ συμποιμένες νὰ ἐπιτελέσουν τὸ χρέος τους. Ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὴν σύνοδο νὰ καταδικάσουν τὶς παρελάσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ νὰ μὴ παίρνουν μέρος σὲ καμμία ἐκδήλωση ποὺ παρίσταται ὁ προστάτης τους στὴν Ἀθήνα δήμαρχος Γ. Καμίνης, στὸν ὁποῖο νὰ ἀπαγορεύσουν τὴν εἴσοδο στοὺς ναούς, μέχρις ὅτου σταματήσει τὶς σκανδαλώδεις ἀσχημοσύνες τῶν παρελάσεων. Ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης νὰ πράξει τὸ ἴδιο μὲ τὸν δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, καὶ τοῦ χρόνου νὰ ἀναλάβει ὁ ἴδιος μὲ τοὺς ἐφημερίους νὰ ὀργανώσει τὶς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ καλέσει καὶ ἄλλους ἐπισκόπους σὲ παμμακεδονικὸ συλλαλητήριο. Προτεραιότητα ἔχουν τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ ὕστερα τῆς πατρίδος, ἡ ὁποία ἄλλωστε χωρὶς τὴν πίστη δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖ. Τὸ ράσο πρέπει νὰ φανεῖ, νὰ κυματίσει, νὰ ἀναπαύσει συνειδήσεις καὶ ὄχι φοβισμένο νὰ κρύβεται. Τοὺς δὲ ἀγαπητοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες παρακαλοῦμε νὰ μὴ δεχθοῦν στὸ ἑξῆς τὸν δήμαρχο Θεσσαλονίκης στὸ Ἅγιον Ὄρος, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ τὸν τιμήσουν, γιατὶ ἔτσι συμμετέχουν στὸ βλάσφημο ἔργο του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ἐναντίον τῆς ζωῆς τῶν Ὁσίων Ἀθωνιτῶν Πατέρων. Δὲν θὰ χαθεῖ ὁ κόσμος, ἂν ἡ «Ἁγιορειτικὴ Ἑστία» στερηθεῖ τὴ βοήθεια τοῦ Δημάρχου. Θὰ ἔχει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἀθωνιτῶν Ὁσίων Πατέρων.

Εὐχαριστοῦμε ὅσους ἐπισκόπους, ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ἀνησυχοῦν μαζί μας, συμμερίζονται τὴν ἀγωνία καὶ τὴν πικρία τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμπαρίστανται στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς ἠθικῆς παρακμῆς καὶ τῆς καταργήσεως τῶν Χριστιανικῶν ἀξιῶν στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.

………………………………………………………………………

Σημειώσεις:

1. Εἰς τὴν Πρός Ρωμαίους Ὁμ. 4, 1, PG 60, 416-417.

2. Αὐτόθι, 2, PG 60, 410.

3. Πρὸς τοὺς πολεμοῦντας τοῖς ἐπὶ τὸ μονάζειν εἰσάγουσι 3, 8, PG 47, 360-361

4. Λόγος στηλιτευτικὸς κατὰ εὐνούχων, ΠΓ 76, 1109.

5. Πηδάλιον, ἔκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1990, σελ. 593-594.

6. Γέν. 6, 3-8.

7. Ματθ. 24, 37-39.

8. Λουκᾶ, 17, 26-29.

9. Λουκᾶ, 20, 34-36. Ματθ. 22, 30: «Ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί».

Ορθόδοξος Τύπος,27 /06/2014