Δ΄Κυριακή των Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος) – Η Αδιάψευστη Ελπίδα μας

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. στ´ 13 – 30

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μᾶρκ. θ´ 17 – 31

Ἦχος: βαρύς. Ἑωθινόν: Ζ´

Η ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ

1. Οι υποσχέσεις του Θεού

Ό Θεός τηρεί τις ύποσχέσεις Του! Αύτό ακριβώς το­νίζει ό θεόπνευστος Απόστολος στή σημερινή άποστολική περικοπή, καί γιά τόν λόγο αύτό φέρνει ώς παράδειγμα τις θεϊκές επαγγελίες πρός τόν δίκαιο Αβραάμ: «Τω Αβραάμ έπαγγειλάμενος ό Θεός... ώμοσε καθ' έαυτοϋ, λέγων- ή μήν ευλογών εύλογήσω σε καί πληθύνων πληθυνώσε»- όταν έδωσε ό Θεός τις ύποσχέσεις στόν Αβραάμ, ορκίστηκε ότι θά τις πραγματοποιήσει καί εΐπε: Σου ύπόσχομαι άληθινά ότι θά σέ εύλογήσω πολύ πλούσια καί θά πληθύνω πάρα πολύ τούς άπογόνους σου.

Δέν ήταν αύτή ή μοναδική ύπόσχεση πού έλαβε ό Αβραάμ άπό τόν Θεό. Του υποσχέθηκε πρώτα ότι θά γινόταν κτήμα του ή γή Χαναάν, έπειτα ότι οί άπόγονοί του θά πολλαπλασιάζονταν σάν τά άστρα τοϋ ούρανοϋ καί σάν τήν άμμο τής θαλάσσης καί, τέλος, ότι έπρόκειτο νά άποκτήσει παιδί, κι άς ήταν σέ προ­χωρημένη ήλικία κι αύτός κι ή σύζυγος του ή Σάρρα. Καί πραγματοποιήθηκαν όλες αύτές οί επαγγελί­ες τοϋ Θεοϋ, διότι είναι άπολύτως άδύνατο νά πει ψέ­ματα ό Θεός- «άδύνατον ψεύσασθαι Θεόν».

Άν λοιπόν στήν έποχή τής Παλαιάς Διαθήκης άποδεικνύεται ό Κύριος πιστός στις ύποσχέσεις Του, πολύ περισσότερο τώρα, πού μάς φανέρωσε τήν άπειρη συγκατάβαση καί τήν άμετρη άγάπη Του μέ τήν ενανθρώπηση καί τή σταυρική Του θυσία καί άπέδειξε τή δύναμή Του μέ τήν Άνάστασή Του, έχουμε τήν άπόλυτη βεβαιότητα ότι θά τηρή­σει τόν λόγο Του. Θά είναι πάντοτε μαζί μας, σύμφωνα μέ τήν άδιάψευστη ύπόσχεσή Του, και θά μάς περιβάλλει μέ τό έλεος και τήν άγάπη Του, γιά νά μάς οδηγήσει μέ άσφάλεια στήν αιώνια Βασιλεία Του, όπου θά άπολαύσουμε τά άγαθά πού έχει ύποσχεθεΐ γιά όλους τούς πι­στούς δούλους Του.

2. Ο κατάλληλος δέκτης

Πράγματι, ό πανάγαθος Θεός μάς δια­βεβαιώνει μέ τόν έγκυρο λόγο Του ότι θά μάς χαρίσει ό,τι μάς χρειάζεται στή ζωή μας έδώ στή γή και πολύ περισσότερο θά μάς καταστήσει κληρονόμους Του στή Βασιλεία τών Ουρανών. Γιά νά πραγμα­τοποιηθούν όμως αύτές οί έκπληκτικές έπαγγελίες, δέν άρκεΐ μόνο ή άξιοπιστία τοΰ Θεοϋ. Αύτή είναι δεδομένη. 'Εκείνο πού χρειάζεται έπιπλέον είναι ή άποδοχή τοϋ άνθρώπου. Ό δίκαιος πατριάρχης Αβραάμ προβάλλεται ώς τό πλέον άξιομίμητο παράδειγμα, διότι «μακροθυμήσας έπέτυχε τής έπαγγελίας». Περίμενε μέ ύπομονή πολλά χρόνια, κι έτσι πέτυ­χε τήν έκπλήρωση τής εύλογίας πού τοϋ ύποσχέθηκε ό Θεός ώς πρός τό σημείο πού άναφερόταν στήν έπίγεια ζωή. Απέ­κτησε δηλαδή άπό τή Σάρρα παιδί, άπό τό όποιο πληθύνθηκαν οί απόγονοι τοΰ πατριάρχη κι έγιναν μεγάλο έθνος.

Στή σύγχρονη έποχή, όταν όλα προω­θούν τή νοοτροπία τοϋ νά άποκτάς ό,τι έπιθυμεΐς εύκολα και γρήγορα, οπωσ­δήποτε δέν δημιουργείται ό κατάλληλος χώρος στήν ψυχή μας γιά νά μαθητεύσει στήν πίστη, τήν ύπομονή και τήν έγκαρτέρηση. Κι όμως! Είναι τόσο άπαραίτητες αύτές οί άρετές στήν πνευματική ζωή! Άς διδαχθούμε άπό τόν Αβραάμ κι άς μάθουμε νά προχωρούμε στή ζωή χωρίς βιασύ­νη άλλά μέ τήν πεποίθηση ότι κάθε κα­τάκτηση κορυφής θέλει άγώνα και πολλή ύπομονή.

3. "Αγκυρα, ελπίδος

Είναι άλήθεια ότι ή έλπίδα δίνει νόημα στή ζωή. Πολύ περισσότερο ή έλπίδα ή όποία στηρίζεται στή χριστιανική πίστη άποτελεΐ βάση και θεμέλιο τής ζωής. Αύτή τήν έλπίδα, λέει ό θείος Απόστολος, «ώς άγκυραν έχομεν τής ψυχής άσφαλή τε και βεβαίαν»· τήν έχουμε σάν άγκυρα τής ψυχής σταθερή και άμετακίνητη, πού μάς άσφαλίζει άπό τούς πνευματικούς κινδύ­νους. Ή έλπίδα τοϋ πιστού χριστιανού δέν είναι κάτι θεωρητικό και άόριστο. "Εχει ώς άρραγές θεμέλιο τό πρόσωπο τοΰ Κυρίου 'Ιησού Χριστού και ώς προοπτική αιώνια τή Βασιλεία τών Ούρανών. 'Εκεί «όπου πρό­δρομος ύπέρ ήμών είσήλθεν'Ιησούς, κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ άρχιερεύς γενόμενος εις τόν αιώνα»· έκεΐ, στόν ούρανό, ώς πρό­δρομος μπήκε ό Ιησούς πρν άπό μάς και γιά χάρη μας, γιά νά μάς ανοίξει τόν δρό­μο και γιά νά μάς έτοιμάσει τόπο. Και έτσι άναδείχθηκε Αρχιερέας όχι προσωρινός άλλά αιώνιος, σύμφωνα μέ τή νέα ιερα­τική τάξη πού προτύπωσε ό Μελχισεδέκ.

Ήταν κλειστός γιά τους άνθρώπους ό δρόμος πρός τόν ούρανό. Τόν είχε φρά­ξει ή άμαρτία. Κι έγινε άνθρωπος ό Κύρι­ος και, άφοϋ ολοκλήρωσε τό άπολυτρωτι- κό Του έργο, ώς έκπρόσωπος δικός μας εισήλθε στόν ούρανό γιά νά Τόν άκολουθήσουμε κι έμεΐς. Λοιπόν, δέν είμαστε πλέ­ον αιχμάλωτοι στή γή! Ό πόνος, οί πειρα­σμοί, οί άδικίες, άκόμη και ό φόβος τοΰ θα­νάτου, δέν έχουν πιά δύναμη άκατανίκητη. Δέν μάς τρομάζουν! Έχουμε τόν αιώ­νιο Αρχιερέα μας, τόν παντοδύναμο ένανθρωπήσαντα Υιό τοΰ Θεοϋ, πού συνέτριψε τόν διάβολο, νίκησε τόν θάνατο και μάς χάρισε ζωή και άφθαρσία. Σ' Αύτόν στηρί­ζουμε τήν έλπίδα μας!       

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”