Η αναισχυντία [και η ξετσιπωσιά]

Η Αναισχυντία [και η ξετσιπωσιά]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου  -συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Αναισχυντία είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός. Ενώ δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθειά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Η αναισχυντία παρουσιάζεται συχνά σε μερίδα πολιτικών, που ανερυθρίαστα υπόσχονται πριν από εκλογές μέτρα θετικά για το λαό και εν συνεχεία “λησμονουν” κάθε λόγο τους, ή στη χειρότερη των περιπτώσεων, σε περιόδους οικονομικής στενότητος, όπως σήμερα στην πατρίδα μας, φροντίζουν μόνο για τις απολαβές της κάστας τους. Γενικά, η αναισχυντία εμφανίζεται ως κωρωνίδα της υποκρισίας. Έτσι οι αναίσχυντοι με τη στάση τους αυτή προσθέτουν κακό πάνω στο κακό που έκαναν.

ΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ: Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στους σχολιαστικούς λόγους του στον Εκκλησιαστή (Ε΄ομιλία) τονίζει: “Οι μολύναντες εαυτούς και κελευσθέντες μη πρότερον επιβήναι, έως αν αποκαθαίρωνται την κηλίδαν την εκ των αμαρτημάτων, είτα αναισχυντούντες, χαλεπώτερον το τραύμα εργάζονται και μείζον το έλκος. Ου γαρ ούτω το αμαρτάνειν εστί χαλεπόν, ως η μετά την αμαρτίαν αναισχυντία, και το μη πείθεσθαι τοις ιερεύσι τα τοιαύτα κελεύουσι”. Δηλαδή, κατά τον Ιερό Πατέρα, αυτοί που έχουν καθαρθεί από κάποιο σοβαρό ανόμημά τους και έπειτα αναισχυντούν στο ίδιο ατόπημα επιφέρουν στον εαυτό τους μεγαλύτερη πληγή (έλκος).

Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου γράφει ότι “η αναισχυντία ούτε όρια ούτε κόρον έχει”, μ' άλλα λόγια η αναισχυντία φτάνει σε απίστευτα ύψη, καλύτερα βάθη, την παρρησία λέγοντας: “Απορώ μ' αυτούς που συγχέουν πράγματα κι ονόματα. (...) συγχέουν αμαρτάνοντας την παρρησία με την αναισχυντία. Διότι, εμποδίζουν την εκδήλωση της παρρησίας, προτιμώντας την “παιδαγωγίᔨτης αναισχυντίας, νομίζοντας πως αναισχυντία είναι η φλυαρία με αναιδή τρόπο για τα χειρότερα από τα πάθη.Τολμούν χωρίς να κοκκινίζουν, να χαρακτηρίσουν θεία αμέλεια τη θεία μακροθυμία!” (PG 78, 1501). Γενικά κατ' αυτόν τον εκκλησιαστικό Πατέρα, η παρρησία θεωρείται θεραπεία ενώ η αναισχυντία, όπως προσθέτει αλλού, “λοιμική κατάστασις” (1576).

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: Δεν είναι άραγε αναισχυντία η δημόσια εμφάνιση γυναικών, που θέτουν τη μόδα υπεράνω της Θρησκείας, με ημίγυμνη η σχεδόν ολόγυμνη περιβολή, αποτολμούν και εισβάλλουν έτσι στους φοβερούς τόπους της λατρείας τυ Θεού; "Ο καταραμένος Διάβολος θα βγει απ' το καυκί του", προφήτευσε o άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ανάλογες εμφανίσεις αυτών σε Μυστήρια της Εκκλησίας, όπως στο Γάμο και το Βάπτισμα. Με την ξετσιπωσιά των γυναικών επαληθεύεται ο λόγος τού αγίου Κοσμά κατά τον ζωηρότερο τρόπο. Μήπως όμως εσχάτως και το ανδρικό φύλο δεν αρχίζει να μιμείται το γυναικείο με τις εμφανίσεις του; Τι ποιο χαρακτηριστικό από μια εικόνα κάποιου “επιβάτη” σαγιονάρων, με σορτσάκι, βαθύ ντεκολτέ ενός κολάν πουκάμισου [και στο βάθος του ντεκολτέ να κρέμεται και ο σταυρός], και όλα αυτά κατά τη διάρκεια “προσκυνήματος” σε κάποιο Μοναστήρι το καλοκαίρι, ανάμεσα στο πρωινό μπάνιο και το ουζάκι! Μήπως αναισχυντία δεν κρύβεται πίσω από τις πολυτελείς δεξιώσεις και επιδείξεις μόδας;

 Γράφει σχετικά ο Μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος:“Εάν μπορούσα θα στεκόμουν ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων δεξιώσεων και επιδείξεων μόδας, και προσωπικά θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο καθένας θα έπρεπε, με ενεργό τρόπο, να ντροπιάσει εκείνες τις επιδεικτικές πλεονεξίες, οι οποίες υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας». Όλοι ορθώς καταδικάζουμε τους Tαλιμπάν για τον μεσαιωνικό μισογυνισμό τους. Σχεδόν κανένας, όμως, δεν καταδικάζει την ξετσιπωσιά, τη γύμνια των γυναικών του "πολιτισμένου", "χριστιανικού" κόσμου. Κανένας δεν λέει τίποτα για τα παντελόνια και τα κολάν της ντροπής, τους γυμνούς αφαλούς, τα στήθη απ' έξω. Aς μη γελιόμαστε. Eδώ, στη Δύση, δεν κυριαρχεί ο νόμος των Tαλιμπάν, αλλά ο νόμος του δικτάτορα που λέγεται μόδα. H σεμνότητα, δυστυχώς, έχει εξαφανιστεί, ακόμα και σαν λέξη. H μόδα τα σάρωσε όλα κι έγινε το άλλο άκρο, ο αντίποδας των "Tαλιμπάν". Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: “Ωσαύτως και γυναίκας εν καταστολή κοσμίω, μετὰ αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μη εν πλέγμασιν ή χρυσώ ή μαργαρίταις ή ιματισμώ πολυτελεί, αλλ' ό πρέπει γυναιξὶν επαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' έργων αγαθών” (Α΄Τιμ. Β΄9-10). Η διδασκαλία του Iησού Xριστού, είναι απλή.

Διαβάζοντάς την καταλαβαίνουμε τι ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο και πώς ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να ελευθερωθεί από τη δουλεία της αμαρτίας. Διαφορετικά, χωρίς την ελευθερία του Xριστού, ο σημερινός άνθρωπος θα βασανίζεται ανάμεσα στους "Tαλιμπάν" της Aνατολής και στην ξετσιπωσιά- αναισχυντία της Δύσης.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ: “Εάν μή Κύριος οικοδομήση οίκον εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες”, γράφει η Αγία Γραφή. Από την άλλη, μπορεί διαπλοκή, εξαπάτηση, εύκολος πλουτισμός, ψεύδος, ασυδοσία και ατιμωρησία να είναι γνωρίσματα μίας Δημοκρατίας; Μπορεί ο πολιτικός άρχων να καλύπτει τις ασχήμιες του με την ασυλία, ελέω “δημοκρατίας”; Μπορεί οι πανθομολογούμενα εξαρτώμενοι και ελεγχόμενοι, έστω έμμεσα, θεσμοί, από κέντρα ανομίας να εγγυηθούν αξίες όπως, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, νομιμότητα; Μπορεί το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα να θεμελιώσει κοινωνία όπου θα κυριαρχούν ο σεβασμός σε αξίες και ιδανικά, η προσήλωση σε παραδόσεις του ελληνικού πολιτισμού; Η απάντηση στα ρητορικά αυτά ερωτηματα είναι: απολύτως όχι. Κι αυτό διότι η “Δημοκρατία” μας μετετράπει, προϊόντος του χρόνου, σε σύστημα απολύτου διαφθοράς και εναντιώθηκε σε αξίες, παραδόσεις και ιδανικά που αναδείκνυαν τον Ελληνισμό λίκνο πολιτισμού. Στο όνομα του εκσυγχρονισμού, το πολιτικό αυτό σύστημα σαπίζει, ύπουλα, δομικά στοιχεία της ταυτότητάς μας, όπως Γλώσσα, Ιστορία, Παιδεία γενικότερα, αλλά και πίστη στο Θεό. Τα κάθε μορφής κέντρα εντός κι εκτός Ελλάδας εργάστηκαν συστηματικά ώστε να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση στο λαό ότι μοναδική αξία είναι το χρήμα και η απόκτηση πλούτου, ανεξάρτητως τρόπου επίτευξης του στόχου αυτού! Κι αυτό γιατί η αρχομανία, δημιούργησε μία κάστα νεοπλουσίων, που ως σήμερα αποτελεί στήριγμα στην εξουσία τους. Με ειδικές νομοθεσίες και προνόμια, [επιδοτήσεις, δάνεια] ενίσχυαν την κάστα αυτή με αντάλλαγμα να τους θωρακίζει ώστε να συνεχίζουν το, διαβρωτικό, έργο τους. Για να εξασφαλιστεί μάλιστα η ατιμωρησία των πολιτικών “φίλων” τους αναλαμβάνουν την καθοδήγηση του ελληνικού λαού, λεηλατώντας θεσμούς που στηρίζουν τη λειτουργία της κοινωνίας (Εκκλησία, Δικαιοσύνη, προωθούμενοι σε θέσεις κλειδιά ιδρύοντας τράπεζες και αγοράζοντας τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά, ποδοσφαιρικές ομάδες!

 Μαζί μ’αυτά αγοράζουν και τις συνειδήσεις αυτών που θα μπορούσαν να αρθρώσουν κάποιο λόγο αντίστασης. Έτσι συμβάλλουν στη μετατροπή του ελληνικού λαού σε ζαλισμένο τρομοκρατημένο κοπάδι. Προσδίδουν στον Έλληνα πολίτη, χαρακτήρα ζώου, καλλιεργώντας ένστικτα, υποβιβάζοντας τον ψυχικό πλούτο του. Τον κάνουν να νοιάζεται μόνο για την “ευημερία” της τέρψης των αισθήσεων. Και δυστυχώς άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότεροι εναποθέσαμε τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο αποδεχόμενοι το σαθρό διαβρωτικό προϊόν που μας πλάσαραν και συνεχίζουν με αναισχυντία να πλασάρουν. Και οι ηγέτες, όσο πιο ένθερμοι θιασώτες παρουσιάζονται σε διάφορες διεθνείς λέσχες (π.χ. Μπίλντεμπεργκ), όσο ακολουθούν και εφαρμόζουν τις πρακτικές τους μέσα από την αποδοχή του υπερδανεισμού, την τυφλή προσήλωση στις αγορές, την πίστη στους χρηματιστηριακούς οίκους, τόσο μεγαλύτερες θέσεις εξουσίας αναλαμβάνουν. Και ο μέσος πολίτης, τυφλωμένος μεν από την απύθμενη αναισχυντία πολιτικών, δεν βλέπει, από την άλλη, διέξοδο, επιμένοντας να εναποθέτει τις ελπίδες σ' αυτούς. Ο εγκλωβισμένος νεοέλληνας δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω του την πελατειακή σχέση που έχτισαν πολιτικοί “ηγέτες” μας. Κι αυτό το στοιχείο αποτελεί σήμερα γνώρισμα του ζαλισμένου κοπαδιού, του ελληνικού λαού. Όμως, σηματοδοτεί συγχρόνως και το βαθμό της πίστης μας έναντι του Σωτήρα Χριστού που περιμένει να Τον καταστήσουμε Ποιμένα, για να μας βγάλει από αδιέξοδα και πνευματική - υλική χρεοκοπία, που οδηγηθήκαμε από τον άρχοντα του σκότους, τον στυλοβάτη αυτού του σαθρού δημοδικτατορικού συστήματος. Οι ορθόδοξοι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί γνωρίζουν ότι μοναδική πηγή της ελευθερίας είναι ο Σωτήρας Χριστός και το Ευαγγέλιό Του. Ο πιστός απορρίπτει το ψεύδος και την αδικία προβάλλοντας τη δικαιοσύνη του τριαδικού αληθινού Θεού. Η έννοια της ελευθερίας του Χριστού, ακόμη, είναι αντίθετη στιην υποταγή στους χωρίς όρια αναίσχυντους πολιτικούς άρχοντες που ως μεσαιωνικοί Ναΐτες “ιππότες” λυμαίνονται τον μόχθο βιοπαλαιστών ταυτιζόμενοι διαχρονικά με τις κάστες Φαρισαίων και αφρόνων πλουσίων.

………………………………………………………….

Βιβλιογρ. Αρχ. Αρσένιος Κωτσόπουλος Αθηνα 2011, “Πληγωμένες Σχέσεις, Ένθεες Συνθέσεις” Εκδοση Β΄ Εκδ.: Αγαθός Λόγος.Διονύσης Μακρής, περιοδ. Στύλος Ορθοδοξίας Μάρτιος 2012