“……..Ἡ μετατροπὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἰς κοσμικήν ἀργίαν προαναγγέλλει τὸ ἐπερχόμενον τέλος εἰς τὰς σχέσεις Κράτους - Ἐκκλησίας ὑπὸ τὰ «χειροκροτήματα» τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας.”
Η
ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ἀπεφάσισε νὰ τερματίση τὴν Ἐκκλησιαστικὴν – πνευματικὴν ἑορτὴν τῶν
Τριῶν Ἱεραρχῶν εἰς τὰ σχολεῖα. Ἡ ἀπόφασις ἐλήφθη ἄνευ οὐσιαστικῆς ἀντιδράσεως τῆς
Ἐκκλησίας. Μετρημένοι εἰς τὰ δάκτυλα οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν.
Εἰς αὐτοὺς συμπεριλαμβάνεται καὶ ὁ Σεβ. Σπάρτης καὶ Μονεμβασίας κ. Εὐστάθιος, ὁ
ὁποῖος ἀπὸ ἄμβωνος διεκήρυξεν ὅτι ἐπιβεβαιώνονται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν
περὶ ὑπουργείου Ἀ-παιδείας καὶ Ἀθεΐας. Ἡ μετατροπὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν
εἰς κοσμικὴν ἀργίαν εἶναι ἀποφασιστικὸν κτύπημα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ
πολιτικὸν προσωπικόν τῆς Χώρας.
Διατί; Διότι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ἔδρασαν μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπισήμου θρησκείας τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς προβολῆς τοῦ Σταυροῦ ὡς κοινοῦ Συμβόλου τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Τὸν δεσμὸν αὐτὸν Ἐκκλησίας - Πολιτείας ἐστερέωσαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι ἐνσαρκώσαντες τοὺς σοφοὺς διδασκάλους καὶ τορνευμένους ἀνθρώπους, ἐνεφάνισαν τὸν ἰδανικὸν τύπον ἀνθρώπου, τόσον ἀπὸ πλευρᾶς ὕψους γνώσεως ὅσον καὶ ἀπὸ πλευρᾶς βάθους ἀγάπης. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι δὲν ἦσαν μόνον σοφοὶ ἀλλὰ ἦσαν καὶ πιστοί. Ὡς γνήσιοι Ἕλληνες κατεῖχον καλῶς τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐγράφη πρωτοτύπως τὸ Εὐαγγέλιον. Τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν μετεχειρίσθησαν ὡς μέσον διδασκαλίας τῶν ἀκροατῶν καὶ ὡς ὄργανον τῆς τότε ἀναπτυσσομένης δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν ὅμως ἐχρησιμοποίησαν ἐναντίον τῶν κακοδόξων καὶ ὡς καταπέλτην ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι, ἀπειλοῦν νὰ ὁδηγήσουν τὸ Ἐκκλησιαστικὸν σκάφος εἰς ναυάγιον. Ἡ παρουσία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἰς μίαν τόσον κρίσιμον περίοδον καὶ ἐπικίνδυνον καμπὴν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κιβωτοῦ, ἀπέτρεψε τὴν ἐκτροπὴν ἐκ τῆς ὀρθῆς πλεύσεως ἐνῶ προέλαβε τὸ ναυάγιον αὐτῆς. Τί μαρτυρεῖ αὐτό; Ὅτι τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κυβερνᾶ διά τῶν σοφῶν «βαθμοφόρων» του τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὀρθοτομεῖ δι᾽ αὐτῶν τὸν λογόν τῆς ἀληθείας.
Οἱ
Τρεῖς Ἱεράρχαι ὁμοιάζουν μὲ μέλισσας τῆς Ἐκκλησίας. Ἔζησαν μὲ τὸ συναίσθημα τοῦ
χρεώστου εἰς τὴν ζωὴν καὶ διεμοίρασαν ἀφειδῶς τοὺς πνευματικοὺς θησαυροὺς των
πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Μιμηταὶ τοῦ Μεγάλου εὐεργέτου Χριστοῦ, ἔταξαν ὡς σκοπὸν τῆς
ζωῆς των τὴν εὐεργεσίαν τῶν ἀνθρώπων, διά τοῦτο καὶ ἔκτισαν φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα,
Νοσοκομεῖα, Γηροκομεῖα, Πτωχοκομεῖα καὶ Ὀρφανοτροφεῖα ὅπου εὕρισκον καταφύγιον
οἱ πονεμένοι καὶ οἱ δυστυχισμένοι τῆς ζωῆς. Ἀνέδειξαν δηλαδὴ τὴν ἄλλην ἀποστολὴν
τῆς Ἐκκλησίας (ἡ πρώτη καὶ κυριοτέρα εἶναι αὐτὴ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν). Παρ᾽ ὅλον
τὸν φόρτον τῶν προβλημάτων καὶ καθηκόντων, ποὺ εἶχον ἐπωμισθῆ, δὲν ἀμελοῦσαν τὴν
μελέτην τῶν συγ- γραμμάτων, ἰδιαιτέρως δὲ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καὶ δὲν παρέλειπον νὰ
συγγράφουν νέα συγγράμματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν μεταφρασθῆ εἰς πολλάς γλώσσας, διά νὰ
διδάσκουν διεθνῶς τὰς μεταγενεστέρας γενεάς πιστῶν καὶ μή. Ὁλόκληρος ὁ βίος τῶν
Τριῶν Ἱεραρχῶν ἦτο μία συνεχὴς εὐεργετικὴ δρᾶσις διά τὸν πιστόν. Ἡ ζωή των ὑπῆρξε
ἀδιάκοπος εὐωδία καὶ εὐάρεστος θυσία, ἀποσκοποῦσα εἰς τὴν σωτηρίαν ψυχῶν καὶ πρὸς
τὴν δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Μὴ
νομισθῆ ὅτι ἡ ἐπίγειος πορεία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἦτο ἀνθόσπαρτος ἢ ἀπηλλαγμένη
θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν. Ὁ μὲν Βασίλειος ὡς ἐπίσκοπος Καισαρείας ὑπέστη
πολλαπλάς πιέσεις ὑπὸ τῶν Ἀρειανιζόντων πολιτικῶν Ἀρχόντων. Ὁ Γρηγόριος ἀνεδείχθη
πρόεδρος τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐδοκίμασε πολλάς πικρίας καὶ ἀπεσύρθη
ἐκ τῆς Προεδρίας. Ὁ δὲ Χρυσόστομος ἐπολεμήθη ἀγρίως ὑπὸ Ἐκκλησιαστικῶν καὶ
πολιτικῶν ἀρχόντων, ὥστε ἀπέθανεν εἰς τὴν ἐξορίαν, μακράν τοῦ ποιμνίου του καὶ
τῆς Πατριαρχικῆς του ἕδρας. Παρ᾽ ὅλας ὅμως τὰς δοκιμασίας καὶ κακουχίας, τὰς ὁποίας
ὑπέστησαν, οὐδέποτε ἐπτοήθησαν, οὐδέποτε ἐδειλίασαν καὶ οὐδέποτε ὑπεχώρησαν ἢ
συνεβιβάσθησαν. (Τὸ ἀντίθετον πράττει σήμερον ἡ πλειοψηφία τῆς Διοικούσης Ἐκ
κλησίας). Οἱ ἀγῶνες των ὑπὲρ τῆς Πίστεως τούς ἐλάμπρυναν καὶ τοὺς ἐδόξασαν
παγκοσμίως. Πολλοὶ δὲ ἀγωνισταὶ τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως ἔγιναν κατὰ καιροὺς
μιμηταὶ τῆς διαγωγῆς των.
Ἡ
ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἦτο οὐσιαστικῶς ἡ ἑορτὴ τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας. Διά τοῦτο
ἡ νεολαία εἶχε (καὶ ἔχει) καθῆκον νὰ πορεύεται ὑπὸ τὸ φῶς τῶν προβολέων τῶν Τριῶν
Ἱεραρχῶν καὶ νὰ ἐνστερνίζεται τὴν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων εἰς τὴν ζωήν της.
Δυστυχῶς ἡ κυβέρνησις, ἡ ὁποία κατηγορεῖ τοὺς ἀντιπάλους της δι᾽ ἀθεΐαν, διακόπτει
τὸν χαρακτῆρα (Ἐκκλησιαστικὸν - Πνευματικὸν κλπ.) τῆς ἑορτῆς καὶ τὴν μετατρέπει
εἰς κοσμικήν, ὑπὸ τὴν παθητικὴν στάσιν τῆς πλειοψηφίας τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας.
Πιστεύομεν ὅτι ἡ διακοπὴ αὐτὴ
προαναγγέλλει τὸν χωρισμὸν Κράτους - Ἐκκκλησίας καὶ τῆς συνδέσεως τῆς Πολιτείας
μὲ τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του. Μία σχέσις ἡ ὁποία ἤρχισεν
ὅταν οἱ Ἕλληνες εἰδωλολάτραι ἐζήτησαν νὰ συναντήσουν τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐκεῖνος ἀπήντησεν
ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα διὰ νὰ δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Συνεχίσθη μετὰ τὴν Ἀνάστασιν
διά τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ τῆς διαδόσεως, ὑπ᾽ αὐτοῦ, τῆς διδασκαλίας
τοῦ Κυρίου μας εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ἑδραιώθη ὁ Χριστιανισμός, μετὰ ἀπὸ τρεῖς αἰῶνας διωγμῶν,
ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἐστερεώθη καὶ ἀνεδείχθη ἡ πολλαπλῆ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας
ὑπὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ ἐγνώρισεν ἡμέρας δόξης ἐπὶ Βυζαντίου. (Ὁ μακαρίτης ἠθοποιὸς
Θύμιος Καρακατσάνης, ὁ ὁποῖος ἀνῆκεν εἰς τὴν Ἀριστεράν, τηλεοπτικῶς εἶχεν ἀναγνωρίσει
τὴν μεγάλην προσφορὰν των εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Παιδείαν, τονίζων ὅτι: Ὁ Μέγας
Βασίλειος ἔλεγε εἰς τοὺς καλογέρους: Προσέξτε. Οἱ σελίδες ποὺ ἔχετε στὰ χέρια
σας εἶναι τοῦ Ἀριστοφάνους ἢ ἄλλων ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ πρέπει νὰ τὶς διασώσουμε).
Σήμερον πολιτικοὶ καὶ διανοούμενοι ἀπαξιώνουν τὸ Βυζάντιον, δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν
προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν πολιτισμόν, ἀπαιτοῦν διακοπὴν τῆς σχέσεως
Κράτους - Ἐκκλησίας καὶ τὸν ἀπογαλακτισμὸν τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἡ μετατροπὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἰς
κοσμικήν ἀργίαν προαναγγέλλει τὸ ἐπερχόμενον τέλος εἰς τὰς σχέσεις Κράτους - Ἐκκλησίας
ὑπὸ τὰ «χειροκροτήματα» τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας.
Γ.Ζ
Ορθόδοξος Τύπος,07/02/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου