Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Πίστις: Η βάσις της αγάπης

ΠΙΣΤΙΣ: Η ΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Ο ΠΙΣΤΟΣ ἄνθρωπος ἔχει ἕνα μοναδικὸ πλεονέκτημα σὲ σύγκριση μὲ τὸν ἄπιστο καὶ ἄθεο. Ὅ,τι σκέφτεται, ὅ,τι ἐπιθυμεῖ καὶ ὅ,τι ἐπιδιώκει εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ἀσυμβίβαστος μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο καὶ ὁ ἀφοσιωμένος στὸ Θεό. Ἡ πίστη του εἶναι τὸ σταθερὸ πνευματικὸ θεμέλιο. Πάνω σὲ αὐτὴ χτίζει, μὲ αὐτὸ καὶ κάθε του προσπάθεια ἔχει ἄμεση ἐπιτυχία. Καὶ στὶς περιπτώσεις ἀκόμα, ποὺ φαίνονται ὅτι ἀποτυγχάνει, τελικὰ ἔχει ἐπιτυχίες.

Ἡ πίστη εἶναι ἡ βάση τῆς ἀγάπης. Μεγάλη ἀπώλεια δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται, ὅταν ἡ ἀγάπη μειωθεῖ, γιατί αὐτὸ εἶναι κάτι, ποὺ εὔκολα ἐπανορθώνεται.

Ἀντίθετα, σοβαρὴ ἀπώλεια εἶναι νὰ χάσει ὁ ἄνθρωπος τὴν πίστη καὶ νὰ βρεθεῖ μετέωρος καὶ ἀπροσανατόλιστος.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἀναφερόμενος στὴν πίστη, ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς ἀγάπης, ἔγραφε: “Ξαγρύπνα ἀσταμάτητα, γιὰ νὰ κρατᾶς τὴν πίστη, καὶ ξαγρύπνα ἀσταμάτητα ὥστε ὁ σπόρος τῆς ἀγάπης, τὸν ὁποῖο ἡ πίστη φέρνει μέσα της, νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ σοῦ φέρει χαρά. 

Ἐφόσον μόνη της ἡ πίστη χωρὶς τὴν ἀγάπη, θὰ παρέμενε κρύα καὶ ἄχαρη. Ὅμως καὶ ὅταν μέσα σου κρυώσει ἡ ἀγάπη, καὶ δὲν αὐξηθεῖ καὶ δὲν φέρει καρπὸ χαρᾶς, κράτα τὴν πίστη καὶ περίμενε. Κράτα τὴν πίστη μὲ κάθε κόστος. Καὶ περίμενε, ἀκόμα καὶ χρόνια, μέχρι ἡ ἀγάπη νὰ φυτρώσει ἀπὸ τὴν πίστη. Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη, θὰ ἔχεις χάσει πολλά, ὅμως ἐὰν χάσεις καὶ τὴν πίστη, τὰ ἔχασες ὅλα. Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη, θὰ χάσεις τὸν καρπὸ ἀπὸ τὸ δένδρο, ὅμως ἐὰν χάσεις τὴν πίστη, θὰ ἔχεις κόψει τὸ δένδρο”.

Ἡ πίστη δίνει διάρκεια στὴν ἀγαθοεργία. Ὁ ἐλεήμων γιὰ παράδειγμα εἶναι πάντα ἐλεήμων. Προσφέρει πάντα, ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητές του. Διατηρεῖ γενικὰ τὴν πνευματικὴ ζωή. Ὁ πιστὸς εἶναι ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος, ὁ μετανοῶν, ὁ μετέχων στὰ ἱερὰ μυστήρια, ὁ γρηγορῶν καὶ γενικὰ ὁ ζῶν κατὰ Θεόν, προσέχοντας πάντα νὰ μὴἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσω ὅτι καὶ ἡ πίστη ἐπηρεάζεται ἀπὸ διαφόρους ἐξωτερικοὺς παράγοντες καὶ μπορεῖ νὰ αὐξομειώνεται, ἰδίως ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει τὶς ἀνάλογες ἐμπειρίες. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ τροφοδοτεῖται πνευματικὰ μὲ τὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐπικοινωνία του μὲ τοὺς ἀδελφούς.

Ὁ πιστὸς δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζεται εὔκολα ἀπὸ τὰ ἀρνητικὰ φαινόμενα, ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία, ὅπως εἶναι ἕνα σκάνδαλο κληρικοῦ ἢ ἀπὸ τὴ δραστηριότητα ἑνὸς δεδηλωμένου ἀθέου ἢ ἀπὸ τὶς ἀντιχριστιανικὲς ἀποφάσεις καὶ πράξεις τῶν πολιτικῶν. Αὐτὰ πάντα θὰ ὑπάρχουν, γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ τὰ προσπερνάει καὶ νὰ μὴ τοὺς δίνει πολλὴ σημασία. Ἐπίσης νὰ μὴ ἔχει ἐμπιστοσύνη σὲ ἀνθρώπους, ποὺ ἐμφανίζονται ὡς σπουδαῖοι, γιατί τυχαίνει νὰ φέρουν κάποιο ἀξίωμα, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἄπιστοι καὶ ἀδιάφοροι περὶ τὴ θρησκεία. Οὔτε καὶ στοὺς ὑποκριτὲς πρέπει νὰ ἔχει ἐμπιστοσύνη, ποὺ κρύβουν ἐπιμελῶς τὴν ἀσέβειά τους καὶ συνήθως δραστηριοποιοῦνται στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα.

Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν ζῶσα πίστη καὶ ἀρνοῦνται κάθε συμβιβασμὸ μὲ τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους.

Ορθόδοξος Τύπος, 27/12/2013