Ιερομόναχος Δαμασκηνὸς , Υπόμνημα για τον θεολογικό κατήφορο που απειλεί την Εκκλησία. Το πιλοτικό πρόγραμμα του σχεδιαζόμενου νέου μαθήματος των Θρησκευτικών.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ 
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Δημοσιεύουμε εν συνεχεία επιστολιμαίο κείμενο το οποίο εστάλη στην Αυτού Μακαριότητα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμο Β΄ και την Αγία και Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος προ τεσσάρων περίπου μηνών, από τόν οσιολογιώτατο Ιερομόναχο π. Δαμασκηνό Αγιορείτη, ο οποίος διετέλεσε Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους επί μακρόν, κατά τά έτη 1977-78 και εκ δευτέρου από το 1982 έως το 1992.

Το κείμενο – υπόμνημα του Γέροντος Δαμασκηνού, του οποίου η γνώμη είναι βαρύνουσα λόγω της μακράς πείρας του στην αγιορειτική διοίκηση, αλλά και ως Πνευματικού στην Ελλάδα και την Ομογένεια, άπτεται καιρίως των πνευματικών αιτίων της συγχρόνου εθνικής, πολιτικής και εκκλησιαστικής κρίσεως. Αφού αναπτύσσει την έξωθεν κατά της Ελλάδος πολεμική των ξένων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, στρέφεται και στα «του οίκου του Θεού» και με πολλή ευγένεια και σεβασμό περιγράφει την ευθύνη όλων των Χριστιανών, αλλά πρωτίστως της επισήμου Εκκλησίας, για την ανάσχεση του πνευματικού κακού και των θεολογικών εκτροπών.

Ο Γέρων Δαμασκηνός μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερουσών επισημάνσεων για τους πέριξ και έσω κινδύνους, αναφέρεται στην ευκαιρία που έχει η Εκκλησία να ορθώσει το πνευματικό της ανάστημα εν μέσω της κρίσεως και να ανακτήσει την πρωτοβουλία στον πνευματικό και παντοειδή πόλεμο που υφίσταται η Ορθοδοξία και το Γένος.

Ιδιαιτέρως ανήσυχος είναι ο Αγιορείτης Γέρων, στο β΄ ήμισυ της επιστολής,  για την προώθηση της θρησκειολογικής γραμμής του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, Συμβούλου του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αλλά και Διευθυντού του Περιοδικού «Θεολογία», επισήμου οργάνου της Ιεράς Συνόδου· η εκτροπή προς την θρησκειολογία εντοπίζεται και στην παρόμοια γραμμή του Περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ», το οποίο έχει μεταλλαχθεί ες άκρον σε σχέση με την αγιορειτική του απαρχή, επί του μακαριστού Π. Νέλλα.

Ο τέως Αρχιγραμματεύς π. Δαμασκηνός υπενθυμίζει και την αυστηρή στάση της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους για τη διαθρησκειακή συμπροσευχή στην Ασίζη το 1986· η Ιερά Κοινότης είχε τότε εκφράσει την καταδίκη του γεγονότος προς τον αοίδιμο Πατριάρχη Δημήτριο και είχε απαγορεύσει δις την είσοδο στο Άγιον Όρος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ. Βρεττανίας Μεθοδίου Φούγια, που είχε συμμετάσχει, χωρίς μεταμέλεια, στα δρώμενα της Ασίζης.

Το κείμενο κατακλείεται με έξι επισημάνσεις προς τον Μακαριώτατο και την Ιερά Σύνοδο. Ακολουθεί παράρτημα του Γέροντος Δαμασκηνού, το οποίο θα δημοσιεύσουμε ξεχωριστά, που περιέχει αποσπάσματα από θεολογικά περιοδικά και ιστοχώρους· αυτά καταδεικνύουν την έκταση της θεολογικής εκτροπής του κ. Γιαγκάζογλου και άλλων θεολόγων σε κείμενα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το πιλοτικό πρόγραμμα του σχεδιαζόμενου νέου μαθήματος των Θρησκευτικών.

Ἐν Ἁγίῳ ὄρει τῇ 15.8.2013 

Ἀριθμὸς πρωτ. 39 

·         1. Τῷ Μακαριωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ἹΕΡΩΝΥΜΩι

·         2. Τῇ Ἁγίᾳ καὶ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

Μακαριώτατε καὶ σεπτὲ Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἱεραρχίαν τῆς καθ΄ Ἑλλάδα, Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, 

Ὑποκλίνας νοερῶς τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, τιμῶ καὶ σέβομαι πάντας Ὑμᾶς τοὺς διαδόχους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, τῶν συγκροτησάντων τὰς ἁγίας, Οἰκουμενικὰς Συνόδους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀσπαζόμενος τὰς χαριτοβρύτους χεῖρας πάντων Ὑμῶν, δι΄ ὧν διαπορθμεύεται ἡ Θεία Χάρις τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τὸ πλήρωμα τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας.

Ὡς Ἱερομόναχος διαβιῶν ἐν Ἁγίῳ ὄρει ὑπὲρ τὰ τεσσαράκοντα ἔτη, διακονήσας ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν εἰς τὰ καθ΄ ἡμᾶς δημόσια διοικητικὰ πράγματα, καὶ κατὰ καιροὺς ὑπηρετήσας περιοδικῶς τῇ εὐλογίᾳ πολλῶν Ἀρχιερέων ἐν τῇ ἡμεδαπῇ καὶ ἀλλοδαπῇ τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπί τι διάστημα, καθ΄ ὃ προετοιμάζονται οἱ πιστοί, ἵνα προσέλθωσι εἰς τὰ ἄχραντα μυστήρια εἰς μεγάλας τοῦ ἔτους ἑορτάς, εἶμαι γνώστης ἐκ τοῦ σύνεγγυς τῆς Ὑμετέρας ἐγρηγόρσεως, ὡς καὶ τῶν ἀγώνων Σας εἰς τὴν κατὰ Θεὸν διαποίμανσιν τοῦ ποιμνίου, τὸ ὁποῖον ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεπιστεύθη εἰς τὴν ἁγιωσύνην Σας, ἵνα ὁδηγήσητε αὐτὸ εἰς νομὰς σωτηρίους καὶ ἐν τῷ εὐδίῳ λιμένι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὑπὲρ οὗ ποιμνίου ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου ἐξέχεεν ἐν τῷ Σταυρῷ τὸ τίμιον Αὑτοῦ Αἷμα.

*

Κατὰ τὴν διαδρομὴν τῶν αἰώνων ἑκατομμύρια μάρτυρες καὶ ὁμολογηταὶ ἐθυσιάσθησαν, ὁμολογοῦντες τὴν ἀκλινῆ πίστιν των εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, καὶ στίφη ἁγίων Πατέρων, ἐν Συνόδοις Οἰκουμενικαῖς, καί, διὰ τοῦ λόγου καὶ τῶν συγγραμμάτων των, διετύπωσαν, τῇ ἐπινεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὰ ὀρθόδοξα περὶ τοῦ Θεοῦ δόγματα καὶ ἡρμήνευσαν ἀλαθήτως τὸν λόγον τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὑποστάντες ἐξορίας καὶ θλίψεις, πολλάκις μέχρι θανάτου, ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας. Τὸ ἡμέτερον Γένος σεμνύνεται, ὅτι εἶναι τὸ Ἔθνος εἰς ὃ ἐδόθη ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, «ποιῆσαν τοὺς καρποὺς Αὐτῆς», μετὰ τὴν ἔκπτωσιν τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ. (Ματθ. 21, 43).

Ὡσαύτως σεμνύνεται ἐν Κυρίῳ, ὅτι δὲν ἐκράτησε δι΄ ἑαυτὸ τὸν θησαυρὸν τῆς πίστεως καὶ τῆς ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ μετελαμπάδευσε τοῦτον εἰς τοὺς Σλαυϊκοὺς λαούς, μὲ πρωτοβουλίαν τοῦ ἐν ἁγίοις μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου. Προσέτι συνεχίζει τὸν Εὐαγγελισμὸν σήμερον εἰς Ἀσίαν καὶ Ἀφρικήν, μακρὰν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων καὶ πολιτικῶν σκοπιμοτήτων. Μετὰ τὴν κατάπαυσιν τῶν διωγμῶν τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων καὶ τὸν ἐκχριστιανισμὸν τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς λεγομένης Βυζαντινῆς περιόδου, ἡ Ἐκκλησία μετεμόρφωσε τὸν ἀρχαῖον Ἑλληνικὸν κόσμον καὶ ἐχρησιμοποίησε τὰς κατηγορίας τῆς Ἑλληνικῆς σκέψεως, διὰ τῶν μεγάλων Πατέρων, καὶ τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, διὰ νὰ διατυπώσῃ, τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς Ὅρους καὶ τοὺς κανόνας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δι΄ ὧν ἀρδεύεται, ζωογονεῖται καὶ διοικεῖται, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, μέχρι τῆς σήμερον.

Καθ΄ ὅλην τὴν περίοδον ταύτην ἡ Ἐκκλησία συνειργάσθη ὑποδειγματικῶς μὲ τὴν Αὐτοκρατορικὴν ἐξουσίαν, μὲ ἐξαίρεσιν ὀλίγων αὐτοκρατόρων, πολεμίων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῷ 1453 ἐστήριξε καὶ διέσωσε τὸ Γένος καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀναδείξασα πλῆθος νεομαρτύρων.

*

Πάντοτε ἦτο λοιπὸν οἰκουμενικὸς ὁ Ἑλληνισμός, μὲ τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, τὸν πολιτισμόν του, τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, τὴν ὀρθὴν ἀντίληψιν διὰ τὸ νόημα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, διὸ καὶ τὸ Βυζάντιον ἐμισήθη ἀπὸ τὴν διαφοροποιημένην ἐκ τῆς ἀληθείας Δυτικὴν Εὐρώπην.

Ὁ Ἑλληνισμὸς γνωρίζει νὰ πορεύηται ἀποστολικῶς «διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ εὐφημίας καὶ δυσφημίας» (Β΄ Κορινθ. 6,8). Ἄξιος τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν μαρτύρων.

Ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἡ μέριμνα τῶν ἁγίων ἱεραρχῶν καὶ ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, πρώτη καὶ μοναδική, ἦτο ἡ διαφύλαξις τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου ἐκ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν. Οἱ διάλογοι μετ΄ αὐτῶν διεξήγοντο ἐν Συνόδοις˙ μετὰ ἀπὸ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν ἐκαλοῦντο εἰς μετάνοιαν καὶ μένοντες ἀδιόρθωτοι ἀπεκόπτοντο τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἐσπατάλει ἡ Ἐκκλησία τὸν χρόνον της εἰς ἀσκόπους συζητήσεις καὶ διέκοπτε τὴν κοινωνίαν μετ΄ αὐτῶν εἰς τὸ διηνεκές.

Εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τοὺς ἀλλοθρήσκους, εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐφαρμόζοντες τὴν ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ ἐκήρυττον τὴν Ἀλήθειαν, χωρὶς νὰ διδάσκουν τὴν πλάνην καὶ τὸ ψεῦδος ὁμοῦ, δῆθεν διὰ νὰ μὴ ἐρεθίσουν τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ τὸν διάβολον καὶ διαταράξουν τὴν «εἰρήνην», διὸ καὶ οἱ διῶκται τῆς ἀληθείας τοὺς ὡδήγησαν εἰς τὸ μαρτύριον.

Tὸ περίφημον διάταγμα τῶν Μεδιολάνων καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸ βάπτισμα τοῦ Αὐτοκράτορος Μ. Κωνσταντίνου, ἦτο ὁ θρίαμβος τῆς Ἀληθείας καὶ ἡ κλῆσις πάντων τῶν μὴ χριστιανῶν, ἐν ἐλευθερίᾳ νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμά του, διὸ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἤλλαξε πνευματικῶς ὁ ἀρχαῖος κόσμος, σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων (ἡ Μάνη π.χ. ἐξεχριστιανίσθη τὸν 9ον μ.Χ. αἰῶνα). Τὸ διάταγμα δὲν ἦτο συμβιβασμὸς τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν πλάνην. 

Ἀντιθέτως σήμερον τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων παρερμηνεύθη ὑπό τινων, οἵτινες ἀποπειρῶνται νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν, οὐχὶ διὰ νὰ ἀναδείξουν τὸν θρίαμβον τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ διὰ νὰ καλλιεργήσουν τὴν πλάνην τοῦ διαβόλου εἰς βάρος τῆς χριστιανικῆς Ἀληθείας. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Θεολογία της ἔμεινεν ἀνόθευτος ἐκ τῆς πλάνης. Δὲν ἐδίδασκε παράλληλα μὲ τὴν Ἀλήθειαν καὶ τὴν πλάνην διὰ νὰ εἰρηνεύῃ διαβολικῶς μετὰ τῶν ἐναπομεινάντων εἰδωλολατρῶν. Ἐκήρυττε τὴν Ἀλήθειαν ἐλευθέρως, χωρὶς διπλωματίαν καὶ ἄφηνε ἐλευθέρους τους εἰδωλολάτρας νὰ τὴν δεχθοῦν ἢ νὰ τὴν ἀπορρίψουν. Δὲν ἐδίδασκε θρησκειολογίαν.

Ὡσαύτως οὔτε ἡ Πολιτεία ἐδίδασκε τοὺς ὀλυμπίους θεοὺς παραλλήλως μὲ τὸν χριστιανισμόν, διὰ νὰ κρατῇ δῆθεν τὴν ἑνότητα τῶν ὑπηκόων της. Μάλιστα προσεπάθει ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καὶ τῇ ὀρθοδοξίᾳ νὰ ἑνώσῃ τοὺς λαοὺς τῆς Αὐτοκρατορίας, οἱ ὁποῖοι εἶχον δεχθῆ τὸν Ἑλληνικὸν πολιτισμόν. Ταῦτα μέχρι τῷ 1453 μ.Χ. 

*

Μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐγένετο ἡ Ἐκκλησία Ἐθναρχοῦσα καὶ ἐκράτησε τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν ὀρθοδοξίαν, κατὰ τοὺς αἰῶνας τῆς τουρκικῆς δουλείας. Ἔτσι ἐξετέλεσε τὸν «κανόνα» τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ Γένους μας, μέχρι τῷ 1821. Ὅτε δὲ ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἄρσεως τοῦ «κανόνος», ἐπρωτοστάτησε εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τῷ 1821 καὶ ἐδημιούργησε μὲ τὰς θυσίας τῶν ἡρώων τῆς Ἐλευθερίας τὸ νέον Ἑλληνικὸν κράτος, τὴν φυσικὴν προέκτασιν τοῦ Βυζαντίου.

Εἰς τὸ πρῶτον Σύνταγμα τῆς ἐν Τροιζῆνι Ἐθνοσυνελεύσεως οἱ ἥρωες τῆς Ἐλευθερίας προέταξαν τὸ ὄνομα «τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος», τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἀποτελεῖ μοναδικὸν φαινόμενον δι΄ ὅλα τὰ Συντάγματα τῶν κρατῶν τοῦ κόσμου.

Αὕτη ἡ σχέσις συναλληλίας τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ κράτους μὲ τὴν Ἐκκλησίαν, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βυζαντίου, ἐσυνεχίσθη καθ΄ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος μέχρι σήμερον, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἀθέων καὶ ἀφρόνων πολιτικῶν.

*

Τὰ πράγματα ἐν Ἑλλάδι ἤλλαξαν ἄρδην μὲ τὴν ἔνταξιν τῆς χώρας εἰς τὴν Ε.Ο.Κ τῷ 1981, ἐρήμην τῆς γνώμης τοῦ λαοῦ, χωρὶς δηλαδὴ τὴν διεξαγωγὴν δημοψηφίσματος.

Τὸ δὲ τραγικώτερον συνέβη μετὰ τὴν ἔνταξιν εἰς τὸ ἑνιαῖον νόμισμα καὶ εἰς τὴν λεγομένην εὐρωζώνην, μὲ πλαστὰ οἰκονομικὰ στοιχεῖα, καὶ τὸ ξεπούλημα τοῦ εἰς χρυσὸν ἀποθέματος τῆς Ἑλλάδος, ὡς ᾄδεται πανταχοῦ τῆς χώρας. Ἡ ἱστορία μας, ἡ πνευματικὴ φυσιογνωμία μας, ἡ παράδοσίς μας, ὁ πολιτισμός μας ἐν γένει ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος καὶ εἰς τὴν Βυζαντινὴν ἐποχὴν εἶχε καὶ ἔχει τὴν ἰδικὴν του Ἀνατολικὴν φυσιογνωμίαν. Εἶναι διάφορος τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ, διὸ καὶ ἕως σήμερον μισεῖται ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους, οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύουν ἑαυτοὺς ἀχαρίστους, καθότι, ὅσας προόδους ἐπετέλεσαν εἰς τὰς ἐμπειρικὰς ἐπιστήμας καὶ τὴν Τεχνολογίαν, μετὰ τὴν Ἀναγέννησιν, τὰς ὀφείλουν εἰς τὰ λαφυραγωγημένα ὑπ΄ αὐτῶν χειρόγραφα τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῷ 1204 μ.Χ. καὶ ἐν συνεχείᾳ τῷ 1453 μ.Χ., μὲ τὴν ἐξαγοράν των ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἦτο ἀνέκαθεν ἔνθεος. Εἶναι γνωστὴ ἡ ῥῆσις τοῦ Πλουτάρχου «εὕροις δ΄ ἄν ἐπιὼν πόλεις ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους, ἀβασιλεύτους, ἀοίκους, ἀχρημάτους, νομίσματος μὴ δεομένας, ἀπείρους θεάτρων καὶ γυμνασίων - ἀνιέρου δὲ πόλεως καὶ ἀθέου, μὴ χρωμένης εὐχαῖς… μηδὲ θυσίαις ἐπ΄ ἀγαθοῖς… οὐδεὶς ἔσται γεγονὼς θεατής˙ ἀλλὰ πόλις ἄν μοι δοκεῖ μᾶλλον ἐδάφους χωρὶς ἢ πολιτεία τῆς περὶ θεῶν δόξης ὑφαιρεθείσης παντάπασιν σύστασιν λαβεῖν ἢ λαβοῦσα τηρῆσαι. Τοῦτο μέντοι τὸ συνεκτικὸν ἁπάσης κοινωνίας καὶ νομοθεσίας ἔρεισμα καὶ βάθρον οὐ κύκλῳ περιιόντες οὐδὲ κρύφα καὶ δι΄ αἰνιγμάτων, ἀλλὰ τὴν πρώτην τῶν κυριωτάτων δοξῶν προσβαλόντες εὐθὺς ἀνατρέπουσιν.» (Πλουτάρχου, πρὸς Κωλώτην, Ἠθικὰ τομ. 29, ἐκδ. ΚΑΚΤΟΣ)

Ἡ Εὐρώπη, ἀπὸ τὴν Ἀναγέννησιν καὶ ἐντεῦθεν, κρατεῖ ἀπόστασιν ἀπὸ τὸν χριστιανισμὸν καί, εἰς τὴν πλειοψηφίαν των, τὰ κράτη της εἶναι ἐπισήμως ἄθεα. Ὁ πολιτισμός της εἶναι ὑλιστικὸς καὶ πνευματικῶς διεφθαρμένος, καθὼς καὶ οἱ θεσμοί της. Ἡ αἵρεσις εἰς τοὺς Δυτικοὺς χριστιανοὺς καὶ ἡ ἀθεΐα, τῶν πλείστων πολιτικῶν καὶ διανοουμένων, ἐχαρακτήριζε τὴν Εὐρώπην μετὰ τὸ Σχῖσμα καὶ χαρακτηρίζει τὴν σημερινὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν.

Οἱ Εὐρωπαῖοι, ὡς γνωστόν, ἠρνήθησαν κατὰ τὴν σύνταξιν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος νὰ κάνουν ἀναφορὰν εἰς τὰς χριστιανικὰς ῥίζας τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Κλασσικὸν παράδειγμα τῆς ἀρνήσεως τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους ὑπὸ τῶν Εὐρωπαίων εἶναι ἡ ἄρνησίς των νὰ δεχθοῦν τὸν ἐκπρόσωπον τῆς Ἰταλίας εἰς τὰς Βρυξέλλας, κ. Μποτιλιῶνι, μόνον διότι κατεδίκασε τὴν ὁμοφυλοφιλίαν. 

Τί καλὸν εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένῃ ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τοιούτους Εὐρωπαίους, μὲ τοιαύτην ἀντίληψιν διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ἐλευθερίαν; Ἀρνοῦνται ὄχι ἁπλῶς τὴν Ἀνατολικὴν πολιτιστικὴν Ἑλληνικὴν παράδοσιν, ἀλλὰ συλλήβδην τὸ ἦθος τῆς Βίβλου, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. 

Ἴδετε τὴν συμπεριφορὰν τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι τῶν λαθῶν τῆς Πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς Ἑλλάδος καὶ κυρίως τὴν συμπεριφορὰν τῆς Γερμανίας. Δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν χριστιανισμόν, οὐδὲ κἂν μὲ τὸν λεγόμενον οὐμανισμόν της. Σήμερον ἡ Εὐρώπη ἄγεται ἀπὸ τὸν Σιωνισμόν, καὶ τὴν προσκύνησιν τοῦ χρυσοῦ μόσχου τῆς Σιναϊτικῆς ἐρήμου.

Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶχε πάντοτε τὴν ἰδικήν του ταυτότητα: ἦσαν ἡ Πνευματικὴ Ἑλληνικὴ Ἀνατολή! Ὁδηγοὶ δι΄ αἰῶνας πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστὸν τῶν Εὐρωπαίων. Σήμερον ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι χωρὶς φωνὴν εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ δέχεται μόνον «ὁδηγίας», διότι ἡ Ἑλλὰς στερεῖται ἀξίων τῆς ἱστορίας της πολιτικῶν καὶ πνευματικῶν ἡγετῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ὑπῆρξε ποτὲ σκοταδισμός. Δὲν ἐθεσμοθέτησε παπικὰ ἀλάθητα καὶ αὐθεντίας. Δὲν εἶχε «ἱερὰς ἐξετάσεις», διὸ καὶ δὲν κατανοεῖται ὁρωμένη ὑπὸ τὸ Δυτικὸν πρῖσμα. Δὲν ἠμπόδισε τὴν τεχνολογικὴν πρόοδον καὶ τὴν ἀνάπτυξιν τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, ἀλλὰ καὶ δὲν τὴν ἐθεοποίησε. Πάντοτε ἐκράτησε τὴν ἰσορροπίαν μεταξὺ τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ὕλης. Ἐκαλλιέργησε τὸν χριστιανισμὸν εἰς τὴν ζωὴν τῶν πολιτῶν. Δὲν ἠρνήθη τὴν παροῦσαν ζωήν, ἐν ὀνόματι τῆς μελλούσης, διεπότισεν ὅμως μὲ τὸ ὀρθόδοξον χριστιανικὸν πνεῦμα τὴν παροῦσαν ζωήν, ὅσον ἦτο δυνατὸν εἰς τὴν προαίρεσιν τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μία ὁμολογία, ἢ Ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ ἔκφρασις τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀπαραχαράκτου καὶ ἀναλλοιώτου λόγου τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, διὸ καὶ δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὰς πλάνας καὶ τὰς αἱρέσεις. Ἡγίασε τὸν παρόντα βίον. Χωρὶς νὰ θεωρῇ τὴν παροῦσαν ζωὴν, ὡς Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, προσεπάθησε νὰ μιμηθῇ διὰ τῶν ἁγίων, τὸ πολίτευμα τῆς ἐν οὐρανῷ Βασιλείας, ὅσον ἦτο δυνατὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον, τὸν συμπεπλεγμένον μὲ τὴν ὕλην, καὶ «διὰ πράξεως καὶ θεωρίας εἰς τὴν ἐνδεχομένην ἀνθρώποις ἤλασεν τελειότητα…», καὶ «εἰς τὸν ὑπέρφωτον γνόφον καὶ τὴν λεπτὴν αὔραν τῆς ἐν Πνεύματι θεωρίας, οἱ ἅγιοι εἰσῆλθον, τὸ παχὺ νέφος διασχίσαντες τῆς ὕλης καὶ δι’ ἀγνωσίας καὶ ἀβλεψίας, ἰδεῖν καὶ γνῶναι, τὸν ἀθεώρητον καὶ ἄγνωστον, ὡς δυνατὸν ἀνθρώπῳ κατηξιώθησαν» (κατὰ τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην). Ταῦτα εἶναι ἄγνωστα καὶ ἄψαυστα εἰς τὸν ἐκκοσμικευμένον Δυτικὸν αἱρετικὸν καὶ σχισματικὸν κόσμον.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει εἰς τὸ ἁγιολόγιόν της Δυτικοὺς χριστιανοὺς μετὰ τὸ σχῖσμα, διότι ἅγιος δύναταί τις νὰ γίνῃ μόνον ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἔχουν κατὰ καιροὺς διακηρύξει ἀπλανεῖς ὀρθόδοξοι σύγχρονοι θεολόγοι.

*

Μὲ τὴν ἔνταξιν τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ δὴ τὴν Εὐρωζώνην καὶ μὲ τὴν τεχνητὴν οἰκονομικὴν ἄνθησιν ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐθαμβήθη ἀπὸ τὸ ἄφθονον εὐρωπαϊκὸν χρῆμα καὶ ἐλησμόνησεν, ἐν πολλοῖς, τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὰς πολιτιστικάς του ῥίζας.

Ὁ λαὸς καθοδηγούμενος ἀπὸ ἀθέους καὶ ἀνεντίμους πολιτικούς, ἐκτὸς ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, κουρασμένος ἀπὸ τοὺς πολέμους τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος καὶ τὰς συνεχεῖς ἀπειλὰς τῆς Τουρκίας, ὑποκινουμένης οὐχὶ σπανίως ἀπὸ τὴν Δύσιν, ἐνόμισε, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ οἰκονομικοῦ παραδείσου.

Ἠπατήθησαν ὅμως ἀμφότεροι, λαὸς καὶ ἡγεσία, ὡς ἠπατήθη ἡ Εὔα ὑπὸ τοῦ ὄφεως ἐν τῷ ἀληθινῷ θεϊκῷ παραδείσῳ. Ἐθεώρησαν «ὡραῖον καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν» τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου, χωρὶς τὰς ἀσφαλιστικὰς κλεῖς τῶν θείων ἐντολῶν, αἱ ὁποῖαι ἀποτρέπουν τὴν «παράχρησιν τοῦ κόσμου», κατὰ τὸν θεόπνευστον λόγον τῶν ἁγίων Πατέρων. Εἰς τὸν πειρασμὸν δυστυχῶς δὲν ὑπέκυψαν μόνον ὁ λαὸς καὶ ἡ Πολιτική του ἡγεσία, ἀλλὰ φεῦ καὶ πολλοὶ ἐκ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου καὶ ἐξ αὐτοῦ εἰσέτι τοῦ μοναχικοῦ τάγματος, τοῦ θεωρητικῶς ἐπαγγελλομένου τὴν ἀκτημοσύνην, ὡς μίαν ἐκ τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, προσκυνήσαντες τὸν «χρυσοῦν μόσχον».

*

Τὴν πρώτην εὐθύνην διὰ τὴν κρίσιν φέρουν οἱ Πολιτικοί, οἱ κυβερνήσαντες κατὰ τὴν περίοδον ταύτην τὴν χώραν, οἱ δημοσιογράφοι, καὶ ἐν γένει ὁ πνευματικὸς κόσμος.

Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προσαρμογῆς εἰς τὰ Εὐρωπαϊκὰ δεδομένα καὶ τοῦ κακῶς νοουμένου ἐκσυγχρονισμοῦ, οἱ Πολιτικοὶ ἠλλοίωσαν τὴν νομοθεσίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ τοὺς πνευματικοὺς καὶ ἄλλους θεσμούς, ἐξηπάτησαν τὸν λαὸν μὲ τὴν ἐπίπλαστον οἰκονομικὴν ἄνθησιν, ἐξησφάλισαν τὴν ἀτιμωρησίαν των εἰς τὴν ὑπ΄ αὐτῶν διασπάθισιν τοῦ δημοσίου χρήματος καὶ ἐνόμισαν ὡς ἄφρονες, ὅτι θὰ ἐπιβληθοῦν, μὲ τὴν πονηρίαν, εἰς τοὺς πονηροτέρους καὶ πολυπληθεστέρους Εὐρωπαίους. 

Ἀφ΄ ὅτου πλέον δὲν ἠδύνατο νᾶ κρύψουν τὴν ἀποτυχίαν των -ἐκαυχῶντο οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν, ὅτι ὁ δρόμος τῆς προόδου τῆς Ἑλλάδος, θὰ εἶναι κλειστός, ὅσον ὁ χριστιανισμὸς θὰ ἐπηρεάζῃ τὴν παιδείαν καὶ τοὺς θεσμούς - πόσον διεψεύσθησαν! – ὑπέκυψαν, ὡς ἀνδρείκελα, εἰς τοὺς Εὐρωπαίους καὶ τὸ Δ.Ν.Τ., δεσμεύσαντες τὴν ἐθνικὴν κυριαρχίαν, τὸν δημόσιον πλοῦτον τοῦ ὑπεδάφους, τοῦ ἐδάφους καὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐξηυτέλισαν τὴν ἐθνικὴν ἀξιοπρέπειαν, χωρὶς μέχρι σήμερον οἱ πνευματικοὶ ἡγέται τῆς χώρας νὰ τοὺς καλέσουν νὰ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὸ πολιτικὸν προσκήνιον, ὡς ἀναξίους τῆς Ἑλλάδος, τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ λαοῦ.

Οἱ Εὐρωπαῖοι μὲ ἡγέτιδα δύναμιν τὴν Γερμανίαν, ἀμετανόητον εἰσέτι καὶ διαπνεομένην ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χίτλερ, τὸ μεταλλαγμένον εἰς οἰκονομικὸν χιτλερισμόν, προσπαθοῦν νὰ ταπεινώσουν τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ ὲπιτύχουν ὅ,τι ἀπέτυχον κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον.

Τὰ δίκαια τοῦ λαοῦ δυστυχῶς εἰς τὴν παροῦσαν ὥραν ὑπερασπίζονται σθεναρῶς, μόνον ἀθεϊστικαὶ καὶ ὑλιστικαὶ δυνάμεις. Διό, ἐάν, ὁ λαός, τὰς ἐμπιστευθῇ, διὰ τὴν λύτρωσιν ἐκ τῶν δεινῶν, καὶ ἐὰν αἱ δυνάμεις αὗται θελήσουν νὰ πολεμήσουν τὴν Ἐκκλησίαν, δὲν θὰ τὴν ὑπερασπισθῇ, ὁ λαός.

Οὐδεμία ἄλλη ἐποχὴ παρέσχε τὴν εὐκαιρίαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀναβαθμίσῃ τὸ κῦρος της ἐνώπιον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐὰν διακατείχετο ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας.

Ἔτσι ἐφθάσαμεν εἰς τὴν παροῦσαν κρίσιν καὶ ἀντὶ νὰ πράξωμεν τὸ γενναῖον διάβημα ἤτοι: νὰ ἀποχωρήσῃ ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν ἢ τοὐλάχιστον ἀπὸ τὴν Εὐρωζώνην, μὲ ταυτόχρονον διάγγελμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν λαὸν διὰ Νινευϊτικὴν μετάνοιαν, ἀφ΄ ἑνὸς οἱ πολιτικοὶ ἐξακολουθοῦν, καίτοι ὑπεύθυνοι τῆς κρίσεως, νὰ παραπλανοῦν τὸν λαὸν καὶ νὰ ἐπισύρουν τὸν τρόμον τῆς ὁλικῆς καταστροφῆς, εἰς περίπτωσιν ἐπιστροφῆς εἰς τὴν δραχμήν, καὶ ἐφαρμόζοντες πρωτοφανῆ δικτατορίαν εἰς τὰ παγκόσμια χρονικά, ὑπὸ τὸν μανδύαν τῆς Δημοκρατίας, ξεπουλοῦν τὸν δημόσιον πλοῦτον καὶ ἐξαθλιώνουν οἰκονομικῶς τὸν λαόν, μηδενὸς σοβαρῶς ἀνθισταμένου, κοιμωμένων πάντων δίκην ὄφεων χειμερίας νάρκης, ἀδιαφοροῦν, ἐὰν ὁ κόσμος, ποὺ ἐπίστευσε μόνον εἰς τὸ χρῆμα αὐτοκτονῇ καὶ ὁδηγῆται εἰς μίαν δουλείαν εἰς τοὺς Εὐρωπαίους, χειροτέραν καὶ ἐπικινδυνωδεστέραν διὰ τὸ μέλλον τῶν ἐπερχομένων γενεῶν, ἐκείνης τῆς Τουρκοκρατίας, ὁ δὲ πνευματικὸς κόσμος, πάσης μορφῆς, σιωπᾷ, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.

Ὁ λαὸς ἀναζητεῖ ἀπὸ τὴν Πολιτείαν ἡγέτας τύπου τῶν ἡρώων τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, τύπου Ἰωάννου Προδρόμου, Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ κ.λπ.

Ἡ σιωπὴ καὶ ἡ θέα τῶν τεκταινομένων, χωρὶς σοβαρὰν ἀντίδρασιν εἰρηνικῆς μορφῆς, δὲν δύναται νὰ ἐπιφέρῃ ῥιζικὴν ἀλλαγὴν τοῦ ῥοῦ τῶν δυσμενῶν ἐξελίξεων.

*

Τὸ τραγικώτερον ὅμως καὶ ἐπικινδυνωδέστερον εἶναι ἡ ἐπιμονὴ τῶν λεγομένων θεολόγων, μικρᾶς μειοψηφίας, ἀλλὰ πεισμώδους καὶ ἀποφασιστικῆς εἰς τὰς ἐνεργείας της, διὰ τὴν πνευματικὴν μετάλλαξιν τῆς Ἑλλάδος.

Ἡ ὁμὰς αὕτη τῶν θεολόγων, οἱονεὶ προέκτασις τῆς Τρόϊκα, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀπὸ δεκαετίας Σύμβουλον τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, κ. Σ. Γιαγκάτζογλου, καὶ ὁμὰς ἑτέρων θεολόγων, τινὲς τῶν ὁποίων (δέκα τὸν ἀριθμόν) εἶναι μέλη τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ (νῦν ἐκπεσόντος ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας) περιοδικοῦ ΣΥΝΑΞΗ, ἱδρυθέντος τῇ παροτρύνσει σεπτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Π. Νέλλα, προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθῇ δυναστικῶς καὶ παρὰ πᾶσαν δημοκρατικὴν δεοντολογίαν εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν τῶν Ἑλληνοπαίδων, μεταβάλουσα τὸ μάθημα τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς θρησκειολογίαν, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς παρουσίας μιᾶς μικρᾶς μειοψηφίας λαθρομεταναστῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα, καὶ ἐπειγομένη νὰ ἐφαρμόσῃ Εὐρωπαϊκὰς ὁδηγίας ὡς καὶ ἄλλων σκοτεινῶν κέντρων.

Ἐπὶ ἔτη τώρα ὁ κ. Γιαγκάτζογλου εἶναι ἀμετακίνητος εἰς τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας καὶ τὸ Παιδαγωγικὸν Ἰνστιτοῦτον, ὑφ΄ ὅλας τὰς Πολιτικὰς μεταλλάξεις, ἐν σχέσει μὲ ἄλλους συναδέλφους του.

Ὁ κ. Γιαγκάτζογλου ὑποβάλλει ὑπομνήματα εἰς τοὺς Ὑπουργοὺς Παιδείας τὸ πρῶτον ἀπὸ τὸ 2008 εἰς τὸν κ. Στυλιανίδην, (ὅρα τεῦχος 108, περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ, σελ. 71-79), δημοσιογραφεῖ εἰς τὸ διαδίκτυον καὶ ἄλλα περιοδικὰ θεολογικοῦ καὶ μὴ περιεχομένου, προκειμένου νὰ ἐπιβάλῃ τὸ πεπλανημένον καὶ ἀρρωστημένον φρόνημά του εἰς τὰ Σχολεῖα τῆς Ἑλλάδος. Ἐκπλήσσει ἡ ἐπιμονή του καὶ ἡ ἐργώδης προσπάθειά του νὰ καταργήσῃ τὸν ὀρθόδοξον τρόπον ἀγωγῆς τῶν Ἑλληνοπαίδων καὶ νὰ ἀναμίξῃ τὴν ἀλήθειαν μὲ τὸ ψεῦδος, τὰ πνευματικὰ μῦρα μὲ τὰς πνευματικὰς σήψεις καὶ νὰ μεταβάλῃ τὸ μάθημα τῆς ὀρθοδόξου ἀγωγῆς εἰς θρησκειολογίαν.

Εἰς τὰ γραπτά του ἀποτυποῦται ὁ κλασσικὸς τῦπος τοῦ ἐκ τῆς ὑπερηφανείας πεπλανημένου θεολόγου, τὸν ὁποῖον ἀκολουθεῖ τυφλὰ ἡ ὁμὰς τῶν ἐμπειρογνωμόνων θεολόγων, συν-πλανηθεῖσα μετ΄ αὐτοῦ, μᾶλλον μωρολόγου, κατὰ τὸν λόγον τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία… (Ρωμ. 1, 22), διότι αὐτὸς καὶ οἱ ὁμόφρονες του παραθέτουν τὴν Ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, παραλλήλως μὲ τὴν πλάνην τοῦ Σατανᾶ, χωρὶς νὰ ὁμολογοῦν, ποία εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ποία ἡ πλάνη τῶν θρησκειῶν.

Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ: εἰς ποίαν ἐμπειρικὴν ἐπιστήμην παρατίθενται εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν αἱ ὑγιεῖς ἐπιστημονικαὶ ἀνακαλύψεις μαζὶ μὲ τὰς ἐσφαλμένας, χωρὶς ὁ διδάσκαλος νὰ ὑποδεικνύῃ εἰς τὸν μαθητήν, ἢ ὁ ἰατρὸς εἰς τὸν φοιτητὴν ποία ἡ ὑγεία καὶ ποία ἡ ἀσθένεια; Ποία ἡ ἀλήθεια καὶ ποία ἡ πλάνη; Οὐδαμοῦ.

Ἡ ἐκπεσοῦσα ἐκ τῆς ὑγιοῦς χριστιανικῆς ἀληθείας Δυτικὴ Εὐρώπη, μὲ τοὺς διεφθαρμένους ἐκ τῆς πλάνης θεσμούς της καὶ τὸν καθοδηγούμενον ὑπὸ τοῦ διαβόλου Εὐρωπαϊκὸν νοῦν, τὸν ἄμοιρον θείας χάριτος, δίδουν ὁδηγίας σεβασμοῦ τῆς «ἑτερότητας», δηλαδὴ τῆς πλάνης.

Καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι ἐν Εὐρώπῃ τῆς Ἑλλάδος, τῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Ρουμανίας, ὡς ἄγευστοι τῆς πνευματικῆς ὑγείας τῆς ὀρθοδοξίας, χωρὶς φωνήν, συντάσσονται μὲ τὰς εὐρωπαϊκὰς ὁδηγίας. Τὸ veto χρησιμοποιοῦν μόνον διὰ τὰ ὑλικὰ συμφέροντα, τὸ χρῆμα, καὶ τοὺς πολιτικοὺς σχηματισμούς.

Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον, διατί οἱ ἁρμόδιοι δυτικόφρονες ἀξιοῦν μόνον τὸν σεβασμὸν εἰς τὴν θρησκείαν τῶν λαθρομεταναστῶν καὶ δὲν εἰσηγοῦνται νὰ σεβώμεθα ὁμοιοτρόπως τὴν «ἑτερότητα» καὶ εἰς τὸ πολιτικόν των φρόνημα καὶ τὴν κοινωνικὴν ζωήν των, καθόσον, ὡς γνωστόν, εἰς τὰς πλείστας χώρας τῆς καταγωγῆς των ἰσχύει ὁλοκληρωτικὸν πολίτευμα καὶ πολυγαμία εἰς τὴν κοινωνικήν των ζωήν.

Εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσι ὅτι οἱ λαθρομετανάσται κατευθύνονται ἀπὸ κέντρα, τὰ ὁποῖα ἐσκεμμένως θέλουν νὰ καταστρέψουν τὴν πληθυσμιακὴν καὶ τὴν πνευματικὴν ὁμοιογένειαν τῆς Ἑλλάδος, καθὼς καὶ ὅτι ἡ θρησκεία μόνον μπορεῖ νὰ συντηρήσῃ τὴν πληθυσμιακὴν καὶ πνευματικὴν ἀνομοιομορφίαν καὶ εἰς τὸ ἀπώτερον μέλλον νὰ προκαλέσῃ σύγκρουσιν τῇ ὑποκινήσει τῶν γνωστῶν αὐτῶν κέντρων (τύπου Κοσσυφοπεδίου).

Πόσοι ἐξ αὐτῶν, ὡς πληροφορούμεθα, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὰς πλάνας τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν των, ἀναζητοῦν νὰ μάθουν καὶ νὰ ἀνεύρουν τὸν ἕνα καὶ μόνον Ἀληθῆ Τριαδικὸν Θεόν, ὡς ἀπεκαλύφθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀρνοῦνται οἱ ψετοορθόδοξοι, διότι ἡ ζωή των καὶ τὸ φρόνημά των πάσχει λόγῳ κακῆς βιοτῆς. Σημειωτέον ὅτι ἐν Κρήτῃ, παρακινηθέντες ὑπὸ τοῦ καθηγητοῦ νὰ ἐξέλθουν τῆς αἰθούσης οἱ ἀδιάφοροι περὶ τὰ ὀρθόδοξα θρησκευτικά, ἐξῆλθον οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, καὶ ἔμειναν οἱ ἀλλόθρησκοι ξένοι, κατὰ μαρτυρίαν Μητροπολίτου τῆς Ἀνατολικῆς Κρήτης.

*

Ἐκ ποίων ὅμως αἰτιῶν διαταράσσεται ἡ εἰρήνη εἰς τὸν κόσμον, ἀπειλεῖται ἡ ὁμαλὴ συμβίωσις, ἡ ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ ἀξιοπρέπειά των;

Οἱ ἅγιοι Πατέρες συμβουλεύουν πάντας ἡμᾶς διὰ νὰ δώσωμεν ὀρθὰς ἀπαντήσεις, ἐν προκειμένῳ, νὰ εἴμεθα μὲ τὸν Θεὸν καὶ οὐχὶ ἁπλῶς νὰ ὁμιλῶμεν διὰ τὸν Θεόν. Κατὰ τὸν Ἅγιον Διονύσιον Ἀρεοπαγίτην: «Θεολόγους, φησίν, ὡς λόγον Θεοῦ ἐξαγγέλλοντας»(PG 3, 252) καὶ κατὰ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν «περὶ Θεοῦ γάρ τι λέγειν καὶ Θεῷ συντυγχάνειν οὐχὶ ταὐτόν˙ ἐκεῖνο μὲν γὰρ καὶ λόγου δεῖται… ἔτι δὲ συλλογισμῶν… καὶ γένοιτ΄ ἂν δήπου καὶ τοῖς τοῦ αἰῶνος τούτου σοφοῖς, κἂν μὴ κεκαθαρμένοι τελέως τὸν βίον ὦσι καὶ τὴν ψυχήν. Θεῷ δὲ συγγενέσθαι κατ΄ ἀλήθειαν τῶν ἀδυνάτων, εἰ μὴ πρὸς τῇ καθάρσει καὶ ἡμῶν αὐτῶν ἔξω, μᾶλλον δὲ ὑπεράνω γενοίμεθα, καταλιπόντες πᾶν ὅ,τι τῶν αἰσθητῶν μετὰ τῆς αἰσθήσεως, ὑπεραρθέντες δὲ λογισμῶν καὶ συλλογισμῶν καὶ γνώσεως πάσης καὶ τῆς διανοίας αὐτῆς, ὅλοι δὲ γενόμενοι τῆς, κατ΄ αἴσθησιν νοεράν, ἐνεργείας, ἣν θείαν αἴσθησιν ὁ Σολομῶν προεῖπε, καὶ τυχόντες τῆς ὑπὲρ γνῶσιν ἀγνοίας, ταὐτὸν δὲ εἰπεῖν τῆς ὑπὲρ πᾶν εἶδος τῆς πολυθρυλήτου φιλοσοφίας, εἴπερ τῆς κατ’ ἐκείνην διαφερούσης μοίρας τέλος ἡ γνῶσις ἐστίν… «τὴν ἱερὰν ἡσυχίαν» εὑρίσκωμεν χειραγωγὸν… τὴν λήθην τῶν κάτω καὶ μύησιν τῶν ἄνω, τὴν τῶν νοημάτων ἐπὶ τὸ κρεῖττον ἀπόθεσιν… καὶ καθάπερ ἐν ὑπερῴῳ τοῦ βίου, νυκτὸς καὶ ἡμέρας εὐχαῖς καὶ δεήσεσιν προσκαρτεροῦντες, θίγομέν πως τῆς ἀθίκτου καὶ μακαρίας φύσεως ἐκείνης. Καὶ οὕτως αὐτοῖς ἀνακραθέντος ἀπορρήτως τοῦ ὑπὲρ αἴσθησιν καὶ νοῦν φωτός, ἐν ἑαυτοῖς ὡς ἐν ἐσόπτρῳ θεωροῦσι τὸν Θεὸν οἱ τὴν καρδίαν δι΄ ἱερᾶς ἡσυχίας καθαρθέντες.» (Γρηγ. Παλαμᾶς, ΕΠΕ 11, 326-328)

Ἀληθὴς θεολογία πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν.

«ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει- διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ.» (Ἰωάνν. 8,47) «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλος ἐστὶν τῆς ἁμαρτίας… ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε»(Ἰωάνν. 8, 34-36)

Ἡ ἀληθὴς ἐλευθερία χορηγεῖται εἰς τὸν ἄνθρωπον, μόνον ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, τὸν διάβολον καὶ τὸν θάνατον. Μόνον ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή…» (Ἰωάνν. 14,6) Πῶς ὅμως θὰ ἔλθῃ εἰς τὸν ἄνθρωπον ἡ ἀληθὴς ἐλευθερία, χωρὶς τὸ κήρυγμα; «Πῶς οὖν ἐπικαλέσωνται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; Πῶς δὲ πιστεύσωσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; Πῶς δὲ ἀκούσωσιν χωρὶς κηρύγματος;… ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τὴν εἰρήνην».(Πρὸς Ρωμαίους 10, 14-15) Διὸ καὶ ὁ Κύριος μετὰ τὴν Ἀνάστασιν ἀπέστειλεν τοὺς ἀποστόλους εἰς πάντα τὰ ἔθνη… (Ματθ. 28,19)

Αὐτὸ τὸ κήρυγμα, τὴν μοναδικότητα αὐτοῦ καὶ τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ἐξ αὐτοῦ ἐλευθερίαν ἐκ τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου, τὴν εἰρήνην μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὸν οἱονδήποτε ἄνθρωπον, ἀρνοῦνται οἱ μωρολόγοι οὗτοι μὲ τὰ θρησκειολογικὰ πιλοτικὰ προγράμματά των. Ἄρα ὁ σεβασμὸς εἰς τὴν «ἑτερότητα» εἶναι πλάνη, ἀνεπίτρεπτος δι΄ ὀρθοδόξους θεολόγους.

Ὁμοίως ἡ ἀληθὴς ἔννοια τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εὑρίσκεται οὐχὶ εἰς τοὺς διεφθαρμένους ἐκ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἀθεΐας Εὐρωπαϊκοὺς θεσμούς, ἀλλὰ εἰς τὴν ὀρθόδοξον θεολογίαν καὶ ζωήν, ἔνθα ἡ Ἐκκλησία ᾄδει «Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου». Δὲν ὑπάρχει εἰς τὰ διεφθαρμένα ἐκ τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδὰμ φρονήματα τοῦ ἀνθρώπου. Ταῦτα εἶναι δικαιώματα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐξουσιάζει τὸν νοῦν τοῦ ἀβαπτίστου ἀνθρώπου καὶ τὸν ὁδηγεῖ εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον.

Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς γῆς ἠκούσθη διὰ πρώτην φοράν, ὅτε ἦλθε εἰς τὸν κόσμον, μὲ τὴν γέννησιν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ». Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2, 14)

Κατὰ συνέπειαν δὲν ἔρχεται ἡ εἰρήνη μὲ τὴν σύμπραξιν δῆθεν τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ διαβόλου εἰς προσευχὰς τύπου Ἀσίζης (συμπροσευχαὶ Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μεθ΄ ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων) οὐδὲ μὲ τὴν ἁπλῆ γνῶσιν τῶν θρησκειῶν. Αὐτὴν τὴν ἀπάτην μόνον ὁ Πάπας ἦτο δυνατὸν νὰ ἐπινοήσῃ. Τὰς συμπροσευχὰς εἰς τὴν Ἀσίζην κατεδίκασεν ὁμοφώνως ἡ σεπτὴ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω διὰ περισπουδάστου Ἱεροκοινοτικοῦ Γράμματος, πρὸς τὸν ἀοίδιμον Πατριάρχην Δημήτριον, τὸ Φθινόπωρον τοῦ 1986, καὶ ἀπηγόρευσε δὶς τὴν εἴσοδον εἰς τὸ Ἅγιον ὄρος τοῦ μακαριστοῦ Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας Ἀρχιεπισκόπου Μεθοδίου Φούγια, διότι ἠρνήθη νὰ ἀποκηρύξῃ τὴν δαιμονικὴν συμμετοχήν του εἰς τὴν ἐν λόγῳ προσευχήν. Εἰς τὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴν ἡ Ἱ. Κοινότης τοῦ Ἁγίου ὄρους μεταξὺ ἄλλων ἔγραφε πρὸς τὸν Πατριάρχην: «σύμπραξις τοῦ Σατανᾶ μὲ τὸν Χριστὸν διὰ τὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας». (ἐπιστολὴ Ἱ. Κοινότητος πρὸς τὸν Πατριάρχην, Φθινόπωρον 1986)

Ὁ Κύριος ἀπήτησε τὴν ὁμολογίαν παρὰ τῶν πιστευόντων, διὰ νὰ ὁμολογήσῃ ἡμᾶς ἔμπροσθεν τοῦ οὐρανίου Πατρός. Τὴν δὲ διπλωματίαν καὶ τὴν ὑποκρισίαν κατεδίκασε ὑπὲρ πάσας τὰς ἁμαρτίας μὲ τὸ «οὐαί».

Δὲν εἶναι ἄσχετον νὰ ὑπενθυμίσωμεν εἰς τοὺς ἐκπεσόντας τούτους ἐκ τῆς Ἀληθείας Θεολόγους τὸν ὕμνον τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν ἀληθῆ ἐλευθερίαν: «Τὸν ἐκ δουλείας τὴν κτίσιν τῶν εἰδώλων λυτρωσάμενον καὶ παραστήσαντα ταύτην ἐλευθέραν τῷ ἰδίῳ Πατρί, σε, Σωτήρ, ὑμνοῦμεν καὶ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». (η΄ ὠδὴ τοῦ Κανόνος τῆς Ἀναλήψεως)

Ἡ ἰδική των πρότασις, τῶν ἐκπεσόντων τούτων θεολόγων, καὶ τῆς ἐκπεσούσης ἐκ τοῦ ὀρθοτομεῖν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μὲ τὴν ἔκδοσιν τοῦ γνωστοῦ ψηφίσματος στηρίξεως τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος μεταλλαγῆς τοῦ μαθήματος ἀγωγῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων εἰς θρησκειολογίαν καὶ μάλιστα μὲ ἀπαράδεκτα οἰκονομικὰ ποσὰ συγγραφῆς νέων βιβλίων (2.380.000 εὐρώ), ἐν καιρῷ τοιαύτης οἰκονομικῆς κρίσεως, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἀποθνήσκουν ἐκ τῆς πείνης καὶ αὐτοκτονοῦν Ἕλληνες, εἶναι ἀπαράδεκτος.

Ἡ ἐξίσωσις τῆς ἀληθείας μὲ τὴν πλάνην, τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεανθρώπου, μὲ τοὺς ψευδοθεοὺς τῶν θρησκειῶν, καὶ ἡ ἀπονομὴ τοῦ τίτλου τῆς ἁγιότητος, εἰς τὸν Βούδδα, τὸν Μωάμεθ, τὸν Δαλάϊ Λάμα καὶ τὸν Κομφούκιον ἀποτελεῖ ὕβριν κατὰ τῆς ἀληθείας, ἐμπαιγμὸν τῆς νεολαίας, ὑποκρισίαν ἐσχάτου εἴδους καὶ ἄρνησιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἤδη μόνοι των, οὗτοι οἱ μωρανθέντες θεολόγοι, ἔχουν θέσει ἑαυτοὺς οὐσιαστικῶς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπολείπεται ἡ Ἐκκλησία τυπικῶς νὰ ἐπικυρώσῃ, ἐφ΄ ὅσον μείνουν ἀμετανόητοι, τὴν ἀποκοπὴν ἀπὸ τὸ Σῶμα της, ὡς σεσηπότων μελῶν. 

Ἂς φαντασθῶμεν τὸν Κύριον, ἐντελλόμενον τοῖς ἀποστόλοις ὅπως πορευθῶσιν εἰς τὰ ἔθνη καὶ διδάσκουν τὴν Ἀλήθειαν, ἀναμεμιγμένην μὲ τὰς πολυπολιτισμικὰς πλάνας, τὰς δαιμονικὰς λατρείας, τῆς Ρωμαϊκῆς Οἰκουμένης. Θὰ ὑπῆρχε σήμερον χριστιανικὴ Ἀλήθεια; Θὰ εἶχε στερεωθῇ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ χριστιανισμός; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Ἔτι ἂς φαντασθῶμεν τὸν Ἀπόστολον Παῦλον περιερχόμενον τὰς Ἀθήνας καὶ σεβόμενον τὰς πλάνας τοῦ Ἑλληνικοῦ δωδεκαθέου, «τὴν ἑλληνικὴν ἑτερότητα». Θὰ ἦσαν σήμερον αἱ Ἀθῆναι χριστιανικαὶ καὶ ἡ οἰκουμένη;

Προσέτι ἂς φαντασθῶμεν τοὺς ἁγίους μάρτυρας, προκαλουμένους νὰ σεβασθοῦν τοὺς ψευδοθεοὺς τοῦ Διοκλητιανοῦ, νὰ θυσιάζουν καὶ νὰ συμπροσεύχωνται μετ΄ αὐτῶν εἰς προσευχὰς τύπου Ἀσίζης, ἔνθα ὁ Πάπας μετ΄ ἀλλοθρήσκων, παρισταμένων καὶ ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων τοπικῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔκαιε τῷ 1986 θυμίαμα εἰς τὸν Μέγα Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος, ἔχων ἀπέναντι του ὅλην τὴν χορείαν τῶν ἀρχηγῶν τῶν ψευδοθρησκειῶν. Θὰ ὑπῆρχε σήμερον Χριστιανισμός; 

Προσέτι ἂς φαντασθῶμεν τοὺς Ἁγίους Πατέρας νὰ σέβωνται τὴν «ἑτερότητα» τῶν αἱρέσεων κατὰ τὴν διεφθαρμένην Εὐρωπαϊκὴν ὁδηγίαν. Θὰ ὑπῆρχε σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Ὄντως ἐμωράνθησαν οἱ «θεολόγοι» τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος μεταλλάξεως τοῦ μαθήματος τῆς ὀρθοδόξου ἀγωγῆς τῶν Ἑλληνοπαίδων εἰς θρησκειολογίαν.

Ἀποσπάσματα ἐκ τῶν ἀπόψεων τῶν Θεολόγων τῆς θρησκειολογίας, ὡς ἐδημοσιεύθησαν εἰς τὸ διαδίκτυον καὶ εἰς ἄλλα θεολογικὰ καὶ μὴ περιοδικά, ἐν εἴδει παραρτήματος, εἰς ἃ ἐρείδομεν τὰς κατηγορίας ἡμῶν ἐναντίον των, παραθέτομεν μετὰ τὸ τέλος τοῦ παρόντος ὑπομνήματος εἰς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν.

Ὡσαύτως οἱ πεπλανημένοι οὖτοι θεολόγοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὰ ἐν τῷ διαδικτύῳ κείμενά των, διότι ἐπρωτοστάτησεν εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀποτινάξεως τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ ὡς δῆθεν ὑπηρετήσασαν τὸν κακῶς νοούμενον ἐθνικισμόν. Τοῦτο δὲ πράττουν, διότι δὲν ἐγνώρισαν τί εἶναι στέρησις τῆς ἐλευθερίας καὶ βαρβαρότης κατακτητοῦ. 

Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε, 

καὶ Σεπτὴ τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, 

1. Τὰ τελευταῖα ἔτη λαμβάνουν χώραν πρωτοφανῆ ἐγκλήματα καὶ τραγικὰ λάθη εἰς τὴν Ἑλλάδα, τὰ ὁποῖα εἰς ἄλλας ἐποχὰς θὰ ἦσαν ἀκατανόητα.

Χάνεται ἡ Πατρίδα μας καὶ ἀπειλεῖται τώρα καὶ ἡ πνευματικὴ φυσιογνωμία της, ἡ ὀρθοδοξία.

Ὁ ἐχθρὸς κτυπᾷ τὴν σπονδυλικὴν στήλην τοῦ Ἔθνους, τὴν ἐκπαίδευσιν τῆς νεολαίας μας, τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος. Ὡρισμένοι οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ἑρμηνεύσουν τὴν παθητικὴν ἀδράνειαν τῶν Ἑλλήνων λέγουν, ὅτι ἡ χώρα ῥαντίζεται μὲ ὑπνωτικὰ μὲ τὰ διερχόμενα ξένα ἀεροπλάνα. Δὲν γνωρίζω ἐὰν εἶναι ἔτσι ἡ ἀλήθεια. Ἄλλη εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀδιαφορίας κατ΄ ἐμέ. Εἶναι ἡ ψυχρότης τῆς καρδίας ἡμῶν περὶ τὴν πίστιν καὶ τὴν φιλοπατρίαν, λόγω ἐλλείψεως ἁγιότητος.

Ἴσως ἡμαρτήσαμεν περισσότερον τοῦ συνήθους. Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ κατακρίνω οὐδένα, διότι πρῶτος ἔχω ἀνάγκην τῆς Μετανοίας καὶ τοῦ θείου ἐλέους.

Θεωρῶ ὅμως ἀδιανόητον τὴν σιωπὴν καὶ τὴν παθητικὴν στάσιν ἔναντι τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ καὶ τῶν ὀργάνων του, εἴτε εἰς τὴν Πολιτικήν, εἴτε εἰς τὸν τομέα τοῦ Πνεύματος. 

Σημειωτέον ὅτι, ὅπου ἐχάθη τὸ κράτος εἰς τὸ παρελθόν, - π.χ. Αἴγυπτος, Παλαιστίνη, Συρία, Μ. Ἀσία - ἐχάθη καὶ ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία, ἢ τοὐλάχιστον ἐτραυματίσθη, ἢ τὸ πλήρωμα, ἢ μέρος αὐτοῦ τοὐλάχιστον ἐγένοντο ἐξωμόται. Λυποῦμαι διότι γνωρίζω ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ χρησιμοποιήσουν τὸν ἄμβωνα τῆς Ἐκκλησίας διὰ νὰ ἐπισημάνουν μὲ ταπεινοφροσύνην καὶ ἀγάπην τὰ αἴτια τοῦ κακοῦ καὶ τοὺς πρωταιτίους τῶν κακῶν καὶ ἐμποδίζονται, δυστυχῶς ἀπὸ ἐκεῖ, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνθαρρύνωνται, διὰ μίαν κακῶς νοουμένην εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τῶν πρωτεργατῶν τοῦ κακοῦ. (Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν συνεκρούετο μὲ τὴν φαυλότητα τῶν Φαρισαίων δὲν θὰ τὸν ἐσταύρωναν οὗτοι καὶ ὁ κόσμος θὰ ἔκειτο εἰσέτι ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου.)

Κατὰ τὸν Γρηγόριον τὸν Θεολόγον «κρεῖσσον ἐστὶ ἐπαινετὸς πόλεμος ἢ εἰρήνης, χωριζούσης Θεοῦ»(PG 35,488 C). Ὑπάρχουν καί τινες , οἱ ὁποῖοι νομίζουν ἢ ταυτίζουν τὸ κράτος μὲ τὰ παρερχόμενα πρόσωπα τῶν πολιτικῶν καὶ θεωροῦν, ὅτι ἔχουν ὑποχρεώσεις «διαφόρων εἰδῶν», διὸ καὶ προτιμοῦν τὴν σιωπήν, παρὰ τὴν Ἀλήθειαν. Ἔτσι ὅμως προχωρεῖ τὸ κακὸν καὶ τὰ πράγματα ἐξελίσσονται ἐπὶ τὰ χείρω.

Ἐὰν χαθῇ ἡ Ἑλλάς, τὴν ὁποίαν οἱ Πρόγονοι μας ἐδημιούργησαν μὲ τὸ αἷμά των καὶ τὴν ἐκληρονόμησαν εἰς ἡμᾶς, θὰ χαθῇ καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἡ φυσικὴ προέκτασις τῆς Βυζαντινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἐὰν ἐπιβληθῇ τὸ πνεῦμα Γιαγκάτζογλου καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, ἀπειλεῖται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὡρισμένοι ἴσως θέλουν τὴν Ἑλλάδα νὰ μεταβληθῇ εἰς μουσειακὴν νεκρούπολιν τύπου Ἐφέσου, Πόντου καὶ Καππαδοκίας, χωρὶς Ὀρθοδόξους Ἕλληνας ἢ μὲ Ἑλληνοφώνους ἁπλῶς μετανάστας, ἀλλὰ ἀλλοθρήσκους ἢ καὶ μὴ Ἑλληνοφώνους εἰσέτι. (Ἡ κυρία Διαμαντοπούλου ἄλλωστε ἐπρότεινε τὴν ἀντικατάστασιν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης μὲ τὴν Ἀγγλικήν. - Ἀλήθεια τί ὡραίους πράκτορας ἔχει ὁ Χένρυ Κίσσινγκερ εἰς τὴν Ἑλλάδα!-)

Ἐπιβάλλεται κατὰ τὴν ἐμὴν ταπεινόφρονα γνώμην ἡ ὑγιὴς εἰρηνικὴ ἀντίδρασις, πρωτίστως τῆς σεπτῆς ἱεραρχίας καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ συστράτευσις πάντων ἡμῶν ἱερέων, διακόνων καὶ μοναχῶν, ὡς καὶ τῶν ὑγιῶν θεολόγων διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων, τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐάν τις εἶναι δειλὸς καὶ δὲν εἶναι ἕτοιμος διὰ θυσίαν, πρέπει νὰ παραχωρήσῃ τὴν θέσιν εἰς ἄλλους προθύμους διὰ θυσίαν καὶ μαρτύριον εἰσέτι.

Ἐὰν ἀδιαφορήσωμεν, καὶ ἀφήσωμεν νὰ γίνῃ τὸ θέλημα τῶν σκοτεινῶν κέντρων καὶ τῶν μεμωραμένων θεολόγων, πρέπει, ὡς ἀνάξιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν περιστάσεων ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι νὰ ἀποθέσωμεν τὰ ἐπιτραχήλια καὶ τὰ ὠμοφόρια ἡμῶν εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν καὶ νὰ ἔλθουν ἄλλοι ἄξιοι τῆς κρισιμότητος τῶν καιρῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ. 

2. Θεωρῶ ἐπιβεβλημένον νὰ διαφωτισθῇ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς διὰ νὰ ἀξιώσῃ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς διεξαγωγὴν δημοψηφίσματος, διὰ νὰ ἐξέλθωμεν ἀπὸ τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Εὐρωζώνην, δεδομένου ὅτι ἡ περαιτέρω παραμονή μας θὰ ἀποβῇ ὀλέθριος διὰ τὸ μέλλον τῆς χώρας καὶ τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Εἶναι ἤδη γνωστὸν ὅτι προσφάτως καθηγητὴς τοῦ Χάρβαρντ(R. Unger), καταγόμενος ἐκ Βραζιλίας , εἰς συνέντευξίν του διὰ τὴν ἑλληνικὴν οἰκονομικὴν κρίσιν, ἐπρότεινε, ὡς ἀσφαλεστέραν διὰ τὴν Ἑλλάδα, διὰ νὰ ἀποκτήσῃ αὐτοπεποίθησιν, καὶ νὰ ῥυθμίσῃ ἐλευθέρως τὴν οἰκονομίαν της, χωρὶς πιέσεις ἀπὸ τὴν Εὐρώπην, τὴν ἔξοδον τῆς Ἑλλάδος ἐκ τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς εὐρωζώνης.

Ὁ ἀείμνηστος δημοσιογράφος Παλαιολόγος περὶ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 ἔγραφε εἰς τὸ ΒΗΜΑ τῶν Ἀθηνῶν: «μὲ τοὺς Τούρκους ἐκρατήσαμεν τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, μὲ τοὺς Εὐρωπαίους εἶναι ἀμφίβολον, ἐὰν θὰ ἐκρατούσαμεν ἀμφότερα!» 

3. Προκαλεῖ ἀπορίαν καὶ προβληματισμὸν τὸ γεγονός, ὅτι ὁ Σ. Γιαγκάτζογλου διευθύνει εἰσέτι τὸ περιοδικὸν τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία», καίτοι πολεμεῖ τὸ μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς γνωστὸν διὰ τοὺς νήφοντας, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, μέσω τῆς δημοσιογραφίας εἰς τὸ διαδίκτυον καὶ ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Συμβούλου τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Φρονῶ ταπεινῶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐνεργήσῃ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀποπομπήν του ἐκ τῆς Δ/νσεως τοῦ περιοδικοῦ «Θεολογία», νὰ ἐνεργήσῃ παρὰ τῇ Πολιτείᾳ τὴν ἀποπομπήν του ἐκ τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὡς ἔπραξε παλαιότερον διὰ τὴν Δραγώνα καὶ τὴν Ρεπούση. 

4. Συντάσσομαι μὲ τοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς, τὴν σεπτὴν Ἱερὰν Κοινότητα τοῦ Ἁγ. ὄρους Ἄθω, τοὺς ἁγίους Καθηγουμένους, καὶ τοὺς ὀρθοδόξους θεολόγους, τοὺς ἀξίους τοῦ ὀνόματός των, οἱ ὁποῖοι κατεδίκασαν, ὡς προδοτικὸν τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς πίστεως ἡμῶν, τὸ πιλοτικὸν πρόγραμμα θρησκειολογίας τῶν ἐμπειρογνωμόνων τῆς ὁμάδος Γιαγκάτζογλου. Ἐπιβεβαιῶ ὅτι στεροῦνται Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καὶ ὀρθοδόξου τοιούτου – δὲν εἶναι οὔτε κἂν προτεστάνται θεολόγοι -. Δὲν σέβονται τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἱεραρχίαν, τὸν ἱερώτατον θεσμὸν τοῦ Ἐπισκόπου, τὴν προέκτασιν τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τὸν χρόνον. Ἀρνοῦνται ὅτι ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία πρέπει νὰ ἔχῃ λόγον εἰς τὴν χριστιανικὴν ὀρθόδοξον ἀγωγὴν τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας, τοῦ μέλλοντος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἑλλάδος. Μόνον ἄφρονες, ἄθεοι καὶ ἐχθροὶ τῆς ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ εἰσηγοῦνται τοιαῦτα.

Ἐξωθοῦν, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, τοὺς Πολιτικοὺς εἰς τὸν χωρισμὸν τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ χριστιανισμὸς φρονοῦν ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζῃ τὸν δημόσιον βίον, τοὺς κρατικοὺς θεσμούς, καὶ τὴν Παιδείαν. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει λόγον διὰ τὰ δημόσια πράγματα τοῦ Κράτους θὰ παρελαύνουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀνενόχλητοι, χωρὶς νὰ στηλιτεύωνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. - Κρῖμα διὰ τὸν ξεπεσμὸν τῆς Ἀμερικῆς ποὺ προωθεῖ τὸν Σοδομιτισμὸν καὶ τὰς παρελάσεις του εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, καθὼς ἐγράφη προσφάτως εἰς τὸν Τύπον! -

Οἱ «θεολόγοι» οὗτοι ἀγνοοῦν τὴν ἱστορίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἶναι ἐχθροὶ τοῦ ἔθνους καὶ τῆς νεολαίας καὶ ὑποκριταὶ ἀπέναντι τῶν λαθρομεταναστῶν, διότι τοὺς στεροῦν τὴν δυνατότητα νὰ γνωρίσουν τὴν μοναδικὴν περὶ Θεοῦ Ἀλήθειαν, χωρὶς ὑποκρισίαν καὶ νὰ ἀποπτύσσουν τὸν Σατανᾶν. 

5. Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν εἶχε ποτὲ προνόμια ἰδιοτελῆ ἀπὸ τὸ κράτος, ὡς διατείνεται ὁ κ. Γιαγκάτζογλου, διὰ νὰ τὰ στερηθῇ ἐν περιπτώσει ὁριστικοῦ χωρισμοῦ ἀπὸ τῆς Πολιτείας. Πάντοτε ἦτο ἐσταυρωμένη. Γνωρίζει τὴν ἀγχόνην καὶ τὸ ἐκτελεστικὸν ἀπόσπασμα τῶν λειτουργῶν της ὑπὸ τῶν ἑκάστοτε δημίων.

Ἐθυσιάσθη, ἀλλὰ δὲν ἐθυσίασε τοὺς ἀντιπάλους τοῦ φρονήματός της. Μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διοργανωτὴς τρομοκρατίας ἢ βίας.

Διὰ τὴν ὀρθόδοξον, Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀληθὴς ἑνότης τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους καὶ ἡ Παγκοσμιοποίησις θὰ ἔλθῃ μόνον ἐν Χριστῷ, ἐν τῷ Εὐαγγελικῷ λόγῳ καὶ τῷ αἵματι τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου της, τὸ ὁποῖον ἐξέχεεν ἐν Γολγοθᾷ ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.

Ἡ σωτηρία ὅμως προϋποθέτει νὰ Τὸν ἀναγνωρίσῃ πᾶς ἄνθρωπος Θεὸν καὶ Σωτῆρα καὶ ἀφοῦ βαπτισθῇ νὰ τηρῇ τὰ προστάγματά Του.

Τὸ «ἵνα ὦσι ἕν, καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν» τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸν Διονύσιον τὸν Ἀρεοπαγίτην πραγματοποιεῖται μόνον ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καὶ τῇ ἁγιότητι τοῦ βίου, οἵαν ἔχει ἡ ζωὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μόνον, ὅταν μιμηθῶμεν τὴν Ἁγ. Τριάδα ἐν τῇ ἁγιότητι καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἔχομεν ἀληθῆ ἑνότητα. (πρβλ. PG 3, 777)

Δυστυχῶς ὅμως οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ πλανεμένοι δὲν δεικνύουν σημεῖα μετανοίας, παρὰ τοὺς μακροχρονίους μετ΄ αὐτῶν Διαλόγους.

Τὸ πλήρωμα τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπόλλυται ἐν τῇ ζωῇ, μακρὰν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ Ἐκκλησία καταναλίσκεται, εἰκῆ καὶ μάτην, πρὸς ἐπιστροφὴν τῶν αἱρετικῶν καὶ πεπλανημένων.

Εἶναι ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύξῃ καθολικὴν μετάνοιαν εἰς τὸν ὀρθόδοξον λαόν. «Εἰ γὰρ πάντες ἁμαρτωλοὶ ἐσμέν, καὶ οὐδεὶς ὑπέρτερος τῶν πειρασμῶν, οὐδεμία ἄρα τῶν ἀρετῶν ὑψηλοτέρα τῆς μετανοίας, ὅτι οὐδὲ τελειωθῆναι δύναται τὸ ἔργον αὐτῆς πώποτε- προσήκει γὰρ αὕτη πᾶσιν ἁμαρτωλοῖς, καὶ δικαίοις πάντοτε, τοῖς βουλομένοις σωτηρίας τυχεῖν καὶ οὐδεὶς ἐστὶν ὅρος τελειώσεως, ὅτι ἡ τελειότης καὶ τῶν τελείων, ὄντως ἀτέλεστος». (Ἰσαὰκ Σῦρος, Λόγος ΝΕ σελ. 220, ἐκδ. Νικ. Θεοτόκη, Λειψία ᾳψο)

Ἄλλως ἡ εἰρήνη ἐν τῷ κόσμῳ θὰ εἶναι μία χίμαιρα.

Σήμερον οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ μεγάλοι τῶν λαῶν κατευθύνονται ἀπὸ σκοτεινὰ καὶ ἀντιχριστιανικὰ κέντρα καὶ ἀπὸ τοὺς αἰωνίους σταυρωτὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας, χωρὶς ἴχνος μετανοίας, ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, μέχρι σήμερον. Τὸ φαινόμενον τῆς τρομοκρατίας δὲν ἔχει τὰ βαθύτερα αἴτια εἰς τὰς θρησκευτικὰς ἀντιθέσεις˙ εὑρίσκεται εἰς τὰς ἀδικίας τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, εἰς βάρος τῶν ἀδυνάτων. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς περισπούδαστον θεολογικὸν λόγον εἰς τὸ Μ. Σάββατον γράφει, ὅτι ὁ Κύριος ἐνίκησε τὸν διάβολον πρῶτον μὲ τὴν ἄσκησιν τῆς δικαιοσύνης ἐν τῷ ἐπιγείῳ βίῳ του καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐχρησιμοποίησε τὴν δύναμιν διὰ νὰ τὸν συντρίψῃ μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του. Ἄρα εἷς γνήσιος τοῦ Χριστοῦ ἐκπρόσωπος ἐκ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας, πρέπει νὰ εἴπῃ εἰς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, ὅτι ἡ τρομοκρατία καταπολεμεῖται πρῶτον μὲ τὴν ἄσκησιν τῆς δικαιοσύνης ὑπ΄ αὐτῶν εἰς τὴν διεθνῆ παγκόσμιον πολιτικὴν καὶ μετά, εἰς ὅσους εἶναι ἀδιόρθωτοι, χρησιμοποιεῖται ἡ δύναμις. (πρβλ. Γρηγ. Παλ., ΕΠΕ 9, 466 κ.ἑ) Οἱ διάλογοι τῶν θρησκειῶν ἄλλως θὰ εἶναι ἀναποτελεσματικοὶ καὶ ἄσκοποι διὰ τὴν ἐξάλειψιν τοῦ φαινομένου τῆς τρομοκρατίας.

Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν περίοδον τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας μὲ κέντρον τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἔνθα ἐδέσποζε ἡ ὀρθόδοξος θεολογία καὶ ἡ ἁγιότης, ἐχάρασσαν τὴν πνευματικὴν πορείαν τοῦ κόσμου, ἦσαν φῶς τοῦ κόσμου καὶ ὁδοδεῖκται τῶν λαῶν καὶ τοῦ πολιτισμοῦ.

Σήμερον εἴμεθα οὐραγοὶ τῶν νοσούντων πνευματικῶς Πολιτικῶν, διότι ἐλλείπει ἡ ἁγιότης ἐκ τοῦ βίου ἡμῶν καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς τικτομένη ἀληθὴς ὀρθόδοξος θεολογία, ὅρασις καὶ ἀντίληψις περὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ νοήματος τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.

6. Ἐκ τῆς ἐπικοινωνίας μου μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἔχω ἀκούσει πολλοὺς νὰ διερωτῶνται «ποία εἶναι ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας γι΄ αὐτὰ ποὺ συντελοῦνται εἰς τὴν χώραν; Μήπως εἶναι ἡ Ἐκκλησία δεσμία τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία πολιτικὴ ἐξουσία φαίνεται νὰ ἐλέγχεται πλήρως ἀπὸ οἰκονομικὰ κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ; Τελεῖ ἡ Ἐκκλησία σὲ ὁμηρία ἀντίστοιχον αὐτῆς τῶν ἁπλῶν πολιτῶν, εἰς τὸ πλαίσιον ἐπιβολῆς ἐμμέσων ἐκβιασμῶν διὰ τὴν περικοπὴν οἰκονομικῶν ἀπολαβῶν καὶ προνομίων; Γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ σήμερον νὰ ἐκφέρῃ ἄποψιν καὶ διὰ τὰς καθημερινὰς σφαγὰς χριστιανῶν – σφαγὰς ποὺ συντελοῦνται ἀπὸ ἀκραῖα ὑποκινούμενα ἰσλαμικὰ στοιχεῖα εἰς τὸ πλαίσιον θρησκειοκάθαρσης, ὁμοίας μὲ τὴν ἐθνοκάθαρσιν τῶν Χίτλερ καὶ Στάλιν, ἐνῶ ἡ πολιτισμένη Εὐρώπη σιωπᾷ ἔνοχα, καθόσον ἡ ἡγεσία της μετέχει εἰς αὐτὴν τὴν πολιτικὴν σκοπιμότητα – εἰς τὰς χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς; Συμφώνως πρὀς τὸν ἐπίγειον νομοθέτην συμπράττει εἰς τὸ ἔγκλημα αὐτὸς ποὺ τὸ βλέπει νὰ διαπράττεται καὶ σιωπᾶ καὶ δὲν τὸ καταγγέλλει. Ἡ σιωπὴ τῆς Ἐκκλησίας σήμερον μπορεῖ νὰ ἀποτελέσῃ αὔριον αἰτία στοχοποιήσεώς της, καθόσον θὰ ταυτισθῇ μὲ τοὺς ὑπαιτίους τῆς σημερινῆς καταστάσεως, καὶ, ναὶ μέν, τὰ ἰδεώδη γαλουχοῦν τὰς γενεὰς ἀλλὰ ἀδυνατοῦν νὰ τὰς θρέψουν, πλὴν ὅμως τὰ ἰδεώδη εἶναι αὐτὰ ποὺ διετήρησαν τὴν χριστιανικὴν πίστιν καὶ τὰς παραδόσεις γιὰ ἑκατοντάδας ἔτη δουλείας καὶ κατοχῆς, ὅτε ὁ λαὸς ἐπείνα.

Ποία θὰ εἶναι αὔριον ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία σήμερον σιωπᾷ διὰ τὰς ἐφαρμοζομένας μεθόδους ἀργοῦ θανάτου εἰς τὸν λαόν της; Ποία ἡ ἀνάγκη ὑπάρξεώς της αὔριον, ὅταν σήμερον περιορίζῃ ἀσφυκτικὰ τὸν ῥόλον της εἰς τὴν παροχὴν εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης καὶ διατροφῆς, ῥόλον τὸν ὁποῖον κάλλιστα δύναται νὰ διεκπεραιώσῃ μία ἐκ τῶν ἑκατοντάδων Μ.Κ.Ο., αἵτινες δημιουργοῦνται καὶ ἐλέγχονται ὑπὸ οἰκονομικῶν κέντρων τοῦ ἐξωτερικοῦ;» Τὰ ἀνωτέρω ἤκουσα ὑπὸ πολλῶν καὶ τὰ μεταφέρω εἰς τὰς Ὑμετέρας Θεοτιμήτους Ἀρχιερατικὰς ἀξίας. 

Ἐν κατακλεῖδι περαίνων τὴν ἐπιστολήν μου, ἐν ταπεινώσει καὶ βαθυτάτῳ υἱϊκῷ σεβασμῷ, θέτω πάντα ταῦτα ὑπ΄ ὄψιν τῆς Ὑμετέρας Θεοτιμήτου Ἀρχιερατικῆς ἀξίας, ἀφοῦ μακροχρονίως ἐμελέτησα, διὰ τὰ καθ΄ Ὑμᾶς, καίτοι θεωρῶ δεδομένην τὴν Ὑμετέραν ὑπεύθυνον ποιμαντικὴν ἐγρήγορσιν.

Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτοῦμαι βαθυσεβάστως τὰς Ὑμετέρας Θεοπειθεῖς Ἀρχιερατικὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας, ἵνα ὁλοκληρώσω τὴν μετάνοιάν μου μέχρι τῆς ἐξόδου μου ἐκ τοῦ παρόντος βίου, διὰ νὰ παραστῶ ἀκατακρίτως εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα εἰς τὸ ἀδέκαστον καὶ φοβερὸν βῆμα τοῦ Χριστοῦ.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ υἱϊκῆς ἀφοσιώσεως ἀσπάζομαι τὰς χαριτοβρύτους χεῖρας πάντων Ὑμῶν. 

Ἱερομόναχος Δαμασκηνός

ὁ τοῦ Φιλαδέλφου

________________________________________

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Περιέχον ἀποσπάσματα ἐκ τῶν δημοσιευμάτων τοῦ Σ. Γιαγκάτζογλου καὶ τῶν ὁμοφρόνων του ἐμπειρογνωμόνων τοῦ Πιλοτικοῦ θρησκειολογικοῦ Προγράμματος. 

1. Ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα ἐκ τῶν δημοσιευμάτων τοῦ κ. Γιαγκάτζογλου 

Ὁ εἰρημένος κ. Γιαγκάτζογλου καὶ Σύμβουλος ἀμετακίνητος, ἐν ἀντιθέσει μὲ συναδέλφους του, εἰς τὸ Παιδαγωγικὸν Ἰνστιτοῦτον ἀπὸ τὸ ἔτος 2003 ἐπὶ Σημίτη, εἰς τὸ τεῦχος 108 τοῦ περιοδικοῦ «ΣΥΝΑΞΗ» σελ. 71-79, μὲ ἕνα συγκεχυμένον καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενον τρόπον συλλογισμῶν, προετείνει ἤδη ἀπὸ τὸ 2008 εἰς τὸν τότε Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Στυλιανίδην τὴν μεταβολὴν τοῦ μαθήματος θρησκευτικῶν εἰς θρησκειολογίαν ὡς καὶ νὰ μὴ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν.

«Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχηση», γράφει, «ἢ μύηση στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη» (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 75)

«Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ὁρίζεται καὶ δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ καμμία Ἐκκλησία, δόγμα, ἢ ὁμολογία, ἐνῶ ἡ διδακτέα ὕλη του καθορίζεται ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο»…. «διαφορετικὰ καὶ ἐφ΄ ὅσον ἡ Πολιτεία δὲν σχεδιάζει, οὔτε ἐποπτεύει, τὸ μάθημα γίνεται κλειστὸ καὶ ἄρα ἀνεξέλεγκτο» (σελ. 76 ἔνθ. ἀνωτ.)

«νὰ θεωρῆται ὄχι θρησκευτικὴ κατήχηση ἢ ὁμολογιακὸ μάθημα, ἀλλὰ μάθημα μὲ γνωσιολογικὸ περιεχόμενο»

«οἱ μαθηταὶ στιγματίζονται μὲ τὴν ἀπαλλαγὴ ἢ μὴ ἀπαλλαγή»(ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 78)

«τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν ἀποτελεῖ μύηση σὲ μιὰ ἐθνοκεντρικὴ ἢ ὁμολογιακὴ ὀρθοδοξία, ἀλλὰ ἀποτελεῖ γνώση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς βιβλικῆς ἱστορίας καὶ βιβλικοῦ λόγου»

Ἐνῶ δὲ ἡ Ἰταλία ἠγωνίζετο δι΄ ἀναθεώρησιν τῆς ἀποφάσεως τοῦ Πρωτοβαθμίου Εὐρωπαϊκοῦ δικαστηρίου δι΄ ἀποκαθήλωσιν τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὰ Δημόσια Σχολεῖα ὁ κ. Γιαγκάτζογλου ἔγραφε: «Ἀλήθεια, τί μᾶς ἐμποδίζει σὲ ἕνα σχολεῖο ὅπου φοιτοῦν καὶ ἄλλοι μὴ ὀρθόδοξοι μαθητὲς νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα θρησκευτικὰ καὶ πολιτισμικὰ σύμβολα ἢ στοιχεῖα; (Περιοδικὸ Νομοκανονικὴ θεώρησις Ἐκκλησιαστικοῦ καὶ Κανονικοῦ δικαίου, τεῦχ. 1, Ἀπρίλ. 2010, σελ. 23-48) εἰς τὴν ἱστοσελίδα του εἰς τὸ διαδίκτυον (http://sumboulos theologon. Blogspotcom.au 2012/03- blog- post75) δηλαδὴ δίπλα εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας νὰ προσθέσωμεν τὰ σύμβολα τοῦ διαβόλου.

Εἰς ἄλλην ἱστοσελίδα του εἰς τὸ διαδίκτυον, www.pischols.gr/lessons religious/analecta/40/pdE, γράφει καὶ ἐξωθεῖ τοὺς πολιτικοὺς εἰς τὸν χωρισμὸν Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος». «Θεωρεῖ τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ μονοφωνικὸν καὶ μὴ ἀνταποκρινόμενον εἰς τὰς ἀνάγκας μιᾶς ἐλεύθερης καὶ πλουραλιστικῆς κοινωνίας» (σελ. 6)

«Ἡ προβολὴ νομοθετικῶν ἀξιώσεων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συνήθιζε νὰ θεωρῆ τὸν ἑαυτόν της ἐκφραστὴ τῆς Ἑλληνικότητας τοῦ Ἔθνους, συμβιβάζεται μὲ τὴν νέαν Εὐρωπαϊκὴ πραγματικότητα, ποὺ ἰσχύει στὴν Ἑλλάδα; Μία ἀναδρομὴ στὶς τεταμένες σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας, ἀπὸ τὴν μεταπολίτευση, ὥς τὶς μέρες μας, δείχνει, ὅτι ἡ προοπτικὴ τοῦ χωρισμοῦ, ἀργή, ἀλλὰ σταθερή, εἶναι πλέον ἡ ἱστορικὴ μοῖρα τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Μία τέτοια ἐξέλιξη θὰ σημάνῃ καὶ τὸ τέλος τῶν ἱστορικῶν προνομίων τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν Ἑλλάδα –καὶ σαφῶς τὸ κλείσιμο τοῦ ἱστορικοῦ κύκλου τῶν θρησκευτικῶν, ὡς ὁμολογιακοῦ μαθήματος». (ἔνθ. ἀνωτ. σελ 7)

Εἶναι ὁπαδὸς τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ πολυπολιτισμικότητος. Ἀμφισβητεῖ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Ἀλήθειας τοῦ χριστιανισμοῦ˙ ὑπάρχουν κατ΄ αὐτὸν καὶ ἄλλες ἀλήθειες:

«Ἡ Ἀλήθεια δὲν ἀποδεικνεύει τὸν ἑαυτόν της θριαμβολογῶντας βερμπαλιστικὰ πάνω στὶς ἄλλες ἀλήθειες…»(σελ.13)

«Ἡ σύγχρονη ὀρθοδοξία δὲν πρέπει νὰ προσκολλᾶται ἄγονα καὶ νὰ ἀναπολεῖ νοσταλγικὰ ἐξωραΐζοντας τὸ ἔνδοξο βυζαντινό της παρελθόν, νὰ κλείνεται σὲ ἕνα εἶδος ναρκισσισμοῦ καὶ δυναμοκεντρικῆς καὶ ἰδιοκτησιακῆς ἀντίληψης γιὰ τὴν κατοχὴ τῆς ἀλήθειας.» (ἔνθ. ἀνωτ. σ. 14)

Καὶ εἰς τὰς προτάσεις του καταλήγει μεταξὺ ἄλλων: «Τὸ Θ. Μ. δὲν πρέπει νὰ εἶναι τὸ κεκτημένο ἐφαλτήριο ποδηγέτησης τῶν συνειδήσεων. Ὁ τῦπος τοῦ λαϊκοῦ θεολόγου, ποὺ δὲν ἐξαρτᾶται διοικητικὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γι΄ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἀσκεῖ κριτικὰ τὸ λειτούργημά του, εἶναι μία οὐσιαστικὴ ἀνάγκη τοῦ δημόσιου σχολείου» (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 15)

Παραποιεῖ καὶ συκοφαντεῖ τοὺς Πατέρας καὶ τὴν Βίβλον: «μέσα ἀπὸ μιὰ θεολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας, ὡς ἀλληλοσεβασμός, ἀποδοχὴ καὶ εἰρηνικὴ συνύπαρξη μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἢ ὅποια ἄλλη ἑτερότητα, εἶναι διάσπαρτα μέσα στὴ Βίβλο καὶ τὰ πατερικὰ κείμενα». (σελ. 14: «Ἡ φυσιογνωμία καὶ ὁ χαρακτήρας τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος. www. pischols. gr/ lessons religious/analecta/40/ pdE)

2. Ἀπόψεις τῆς ὁμάδος τῶν ἐμπειρογνωμόνων ἐκ τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος, τῆς ὁποίας εἶναι ἐπικεφαλῆς ὁ κ. Γιαγκάτζογλου. 

Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Γιαγκάτζογλου: «συνιστᾷ γελοιοποίησιν τοῦ μαθήματος ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ» ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 78, δηλαδὴ ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν μὴ ὀρθοδόξων. Καὶ σχολιάζω: Δὲν εἶναι γελοιοποίησις καὶ ἐμπαιγμὸς τῶν μαθητῶν τοῦ Σχολείου τῶν Ἑλληνοπαίδων, ὅταν αὐτὸς καὶ ἡ ὁμήγυρις τῶν ἐμπειρογνωμόνων –(δέκα ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὰς δύο ὁμάδας εἶναι μέλη τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ ἐκπεσόντος ἐκ τῆς ὀρθοδοξίας περιοδικοῦ ΣΥΝΑΞΗ, τοῦ ἀειμνήστου Νέλλα καὶ τέσσαρες ἐξ αὐτῶν, ἐν οἷς καὶ ὁ Γιαγκάτζογλου, υἱοὶ ἱερέων, Ὑφαντῆς καὶ Μόσχος καὶ Νευροκοπλῆς) – Εἰς τὸ πρόγραμμα σπουδῶν Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου γράφουν διὰ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος (ποῦ εἶσαι προφῆτα Ἱερεμία νὰ γράψῃς νέους θρήνους): «πληροφοροῦνται γιὰ ἁγίους ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν τοῦ κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάϊ Λάμα, Γκάντι» (Πρόγραμμα σπουδῶν στὰ θρησκευτικὰ Γυμνασίου, Ἀθῆναι 2011, σελ. 57), ὡς ἀναγράφεται εἰς τὸ διαδίκτυον.

Καὶ σχολιάζω: ποῖος ὀρθόδοξος ἱερεὺς θὰ τολμήσῃ νὰ δόσῃ τὴν θείαν κοινωνίαν εἰς τοιούτους ἀναξίους τοῦ ὀνόματος τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, προδότας θεολόγους; Καὶ συνεχίζουν:

«Σύμβολα θρησκειῶν: ὁ Σταυρός,… τὸ ἄστρον τοῦ Δαυίδ, ἡ ἡμισέληνος, … τὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ… σβάστικα (ἰνδουϊσμός)… τὸ ὤμ τοῦ Βούδδα, ἀχίμζα) σελ. 31 Πρόγραμμα σπουδῶν στὸ Δημοτικὸ Γ΄καὶ Δ΄τάξη ἐν τῷ διαδικτύῳ. Καὶ ἐν συνεχείᾳ τοποθετοῦν τὴν προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ δίπλα στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις: «ἀντιλαμβάνονται (τὰ παιδιά) τὴν θέση τῆς προσευχῆς στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις- ἐπισημαίνουν τὴν οἰκουμενικὴ διάσταση τῆς προσευχῆς - ἀναγνωρίζουν τὸ ρόλο τῆς προσευχῆς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πρωϊνὴ προσευχὴ στὸ Σχολεῖον, Ἁγιασμὸς… εἰκόνες προσευχῆς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο… τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ… ὁ Ἰησοῦς προσεύχεται… Τελώνης καὶ Φαρισαῖος… Πῶς προσεύχονται οἱ Μουσουλμᾶνοι, προσευχὲς Ἑβραίων –Σεμά, Παγκόσμιοι τόποι προσευχῆς… (τζαμιά, ναούς, βωμούς… προσευχὴ (ἁγίου!) Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης… Διαφορετικοὶ τόποι προσευχῆς στὴν Ἱερουσαλὴμ (σημ. γράφοντος: ἐννοοῦν τὸν Πανάγιον τάφον, τὸ τεῖχος τῶν δακρύων καὶ τὸ τέμενος τοῦ Ὀμάρ) καὶ ὅλα αὐτὰ εἰς τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ, χωρὶς νὰ λένε τί εἶναι πλάνη καὶ τί Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι ὁ διάβολος καὶ ποῦ ὁ Θεός. Ἄφρονες! Οὐχὶ Θεολόγοι.

Καὶ συνεχίζουν: «ἕνα παιδὶ βαπτίζεται εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Βάπτισμα Χρῖσμα Ρωμαιοκαθολικῶν - Προτεσταντῶν. Τελετὲς ἐνηλικιώσεως σὲ θρησκεῖες τοῦ κόσμου:Μπάρ Μιτσβά, ἐνηλικίωση Μουσουλμάνων, Ἰνδουϊστῶν. Γιορτὲς τοῦ κόσμου γεμᾶτες χαρὰ καὶ φῶς. Χανουκά. Diwali (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 41)

«τὰ διακιώματα τῶν παιδιῶν. Ἡ παγκόσμια γλῶσσα τῶν παιδιῶν: παιχνίδι, τέχνη, μουσική». (σελ. 33) 

«Ἡ ἁμαρτία δὲν τιμωρεῖται, συγχωρεῖται» σελ. 55 Πρόγραμμα σπουδῶν Γυμνασίου (σημείωση γράφοντος: τότε γιατί ὁ Θεὸς ἔριξε πῦρ ἐξ οὐρανοῦ εἰς τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα;)

- Ἰὼβ: ἡ διατύπωση ἑνὸς αἰνίγματος

- Τὸ μεγάλο ζήτημα τῆς θεοδικίας στὸ Ἰσλάμ (σελ. 55 ἔνθ. ἀνωτ.)

- Νὰ βροῦν στοιχεῖα γιὰ τὶς ὄψεις τῆς σύγχρονης θεολογίας: «-θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης-Φεμινιστικὴ θεολογία»σελ. 57

- «Τὸ βιβλίο τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννη: ὄχι κινδυνολογία, ἀλλὰ ποιητικὲς εἰκόνες γιὰ τὴν Βασιλεία»σελ. 58

- «Βουδισμὸς -ἡ ζωὴ εἶναι πόνος -ἀνακύκληση τῶν ὑπάρξεων» σ. 56

- «Γνῶμες συγχρόνων γιὰ τὸν Ἰησοῦ, ἑνὸς Ἑβραίου (π.χ. Μποῦμερ), ἑνὸς Ἰνδουϊστὴ (π.χ. Γκάντι) καὶ ἑνὸς ἀγνωστικιστὴ (π.χ. Μαρσὲλ Μαρσώ) σελ. 40

- «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ Κοράνι καὶ τὴν λογοτεχνία τοῦ Ἰσλάμ» σ. 40

- Ἀπὸ τὴν εἰκόνα στὴν ὁμοίωση: Ὁ Ἅγιος Σέργιος Ραντονέζ -ὁ Φραγκῖσκος καὶ ἡ Κλάρα τῆς Ἀσίζης. σελ. 41

- Τί συμβαίνει ὅταν θεωροῦμε ξένο τὸν διαφορετικὸ ἀπὸ μᾶς; (μισαλλοδοξία, ρατσισμός, διακρίσεις, πόλεμοι, γενοκτονίες καὶ «ὁλοκαυτώματα», στίγματα τοῦ πολιτισμένου κόσμου). Ἡ νομικὴ κατοχύρωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. σελ. 42 (σημ. τοῦ γράφοντος: Ἀλήθεια, οἱ Μασῶνοι τοὺς ἐδίδαξαν τί θὰ περιλάβουν εἰς τὸ πρόγραμμα;)

- «ἐξετάζουν καὶ ἀξιολογοῦν τὸν ῥόλον τῆς διάσπασης καὶ τῆς ἀντιπαλότητος καὶ σὲ ἄλλες θρησκεῖες. Ἀναγνωρίζουν καὶ διερευνοῦν τὶς προσωπικές τους ἰδέες». «Ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες τῶν ἐφήβων: συγκρούσεις ποὺ τραυματίζουν (μὲ φίλους, γονεῖς, σχολικὸ περιβάλλον). «Ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας: χριστιανοὶ ποὺ διώκουν χριστιανούς». … «τὸ Σχῖσμα: Αἰτίες, πρόσωπα, γεγονότα». «Ἡ θρησκευτικὴ νομιμοποίηση τῆς βίας, σταυροφορίες».

- Ἱερὲς Γραφὲς θρησκειῶν… Κοράνιο, Βέδες, βουδιστικὴ τριπιτάκα. «Ἡ ἰνδικὴ τζαϊνιστικὴ ἀρχὴ τῆς ἀχίμζα, τῆς μὴ βίας πρὸς ὅλα τὰ ζωντανὰ ὄντα…» (σελ.44)

- «σκοποὶ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν:

- «ἀνάδειξη τῶν οἰκουμενικῶν ἀξιῶν τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν τοῦ κόσμου..»… «τὴν κατανόηση τῆς ἐποχῆς καὶ τῶν ἀναγκῶν της καὶ τὴν μεθερμηνεία τοῦ θεολογικοῦ λόγου στὶς σὐγχρονες πολυπολιτισμικὲς κοινωνίες» (σελ. 22 εἰς τὴν ἱστοσελίδα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας… Πρόγραμμα σπουδῶν στὰ Θρησκευτικὰ Α΄Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου.

Πλείονα δύναται πᾶς ἐνδιαφερόμενος νὰ ἀνεύρῃ εἰς τὰς ἱστοσελίδας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ τὰς ἱστοσελίδας τοῦ κ. Γιαγκάτζογλου, ὡς καὶ εἰς τὸ Περιοδικὸν ΣΥΝΑΞΗ.

Διερωτᾶται ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης εἶναι οὗτοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι; Ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸν ἢ φοβοῦνται κατὰ τὴν Σημίτειον λογικὴν τὸν θρησκευτικὸν στιγματισμόν;

Ἀλήθεια! Ὁ Χένρυ Κίσσινγκερ καὶ ἡ ὁμήγυρις τῆς διεθνοῦς Μασωνίας θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεύρουν πιστότερον ἄνδρα ἀπὸ τὸν κ. Γιαγκάτζογλου καὶ τὴν ὁμήγυριν τῶν ἐμπειρογνωμόνων τοῦ προγράμματος αὐτοῦ, διὰ νὰ ἀλλάξουν τὴν πνευματικὴν φυσιογνωμίαν τῆς Ἑλλάδος; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Οὐδαμοῦ εἰς τὸ Πιλοτικὸν πρόγραμμά των ἀναφέρεται ἡ λέξις Θεάνθρωπος διὰ τὸν Χριστόν, οὐδαμοῦ Θεοτόκος, οὐδαμοῦ ὁμιλοῦν διὰ τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου, οὐδαμοῦ διὰ τὰ ἔργα καὶ τὸ φρόνημα τῆς σαρκός, διὰ τὴν σωφροσύνην καὶ ὅτι τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὐδὲ καταδικάζουν, τὴν πορνείαν, ὁμοφυλοφιλίαν κ.λπ. Γι΄ αὐτοὺς τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ γνῶσις τῶν θρησκειῶν καὶ τί συνέβαλον αἱ θρησκεῖαι εἰς τὸν Πολιτισμόν.

Ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι δι΄ αὐτοὺς περιφρονητέα καὶ ἀσήμαντα θέματα διὰ νὰ πληροφορήσουν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς λαθρομετανάστας περὶ αὐτῶν. Δὲν λέγουν εἰς τὰ παιδιὰ ὅτι ὁ Μόνος νικητὴς τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι εἶναι ὁ Μόνος ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸν Θεόν! «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων…ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτοῖς» (Ψαλμός 134)

Φρονῶ ταπεινῶς καὶ πάλιν ὅτι πρέπει ἡ Σεπτὴ Ἱεραρχία νὰ τοὺς καλέσῃ εἰς μετάνοιαν, καὶ ἐὰν ἀρνηθοῦν νὰ τοὺς ἀποκόψῃ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς σεσηπότα μέλη.

Αἱ ἀπόψεις των, ὁ τρόπος ποὺ τὰς παραθέτουν, τὸ περιεχόμενον τῶν προτάσεων των, μόνον σύγχυσιν δύνανται νὰ προκαλέσουν εἰς τὰ ἀθῶα εἰσέτι πλάσματα τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου.

Ἀντιμετωπίζουν τὴν Ἑλλάδα, ὡς μίαν χώραν διαθρησκειακῆς ἱεραποστολῆς, τύπου ζούγκλας ἀφρικανικῆς, ποὺ δὲν ἔχει ἱστορίαν, θρησκείαν καὶ πολιτισμόν. Εἶναι πλέον ἐπικίνδυνοι ὅλων τῶν αἱρετικῶν τῆς Ἱστορίας.

impantokratoros &katanixis