Κυριακή Θ΄ Λουκά - Η Παραβολή του άφρονος πλουσίου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ - ΚΑ΄ Κυριακῆς: Γαλ. β΄ 16-20

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ- Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιβ΄ 16-21

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

1. Σὲ ποιὸν ἀνήκουν τὰ ἀγαθά;

Δραματικὴ καὶ συγκλονιστικὴ εἶναι ἡ Παραβολὴ ποὺ μᾶς  παρουσίασε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ἕνας πλούσιος μεγαλοκτηματίας εἶδε μὲ πολλὴ εὐχαρίστηση ὅτι τὰ χωράφια του ἀπέδωσαν ἄφθονη σοδειά.

Ἀντὶ ὅμως νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ γιὰ τὴ δωρεά Του αὐτή, τὴν εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς, ἄρχισε νὰ τὸν κυριεύει ἀγωνία καὶ ταραχή:

–Τί νὰ κάνω;... Δὲν ἔχω ποῦ νὰ μαζέψω ὅλους αὐτοὺς  τοὺς καρποὺς τῶν χωραφιῶν μου! Ἤθελε νὰ τὰ κρατήσει ὅλα δικά του. Νὰ ἀπολαύσει μόνος του ὅλα τὰ κέρδη ἀπὸ τὴ συγκομιδή. Πόσο ἐγωιστικὰ σκεπτόταν αὐτὸς ὁ πλούσιος ἄνθρωπος!... Μιλᾶ γιὰ τὰ ἀγαθά, σὰν νὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ δικά του: «Ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;... συνάξω... πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου»... Αὐτὴ ἡ ἐπανάληψη τῆς κτητικῆς ἀντωνυμίας «μου» εἶναι ἐνδεικτικὴ τῆς σκέψεώς του: Οὔτε τοῦ Θεοῦ, οὔτε κανενὸς ἄλλου· ὅλα εἶναι δικά μου καὶ μόνο δικά μου!!!

Ὅμως, ἂν ἐξετάσουμε ἀντικειμενικὰ τὰ πράγματα, εὔκολα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι τίποτε δὲν ἀνήκει σ’ ἐμᾶς. Γιὰ παράδειγμα, στὸν τομέα τῆς γεωργίας καὶ τῆς καλλιέργειας τῆς γῆς, ποιὸς εἶναι ὁ κύριος παράγοντας τῆς ἐπιτυχίας; Ὁ Θεὸς βέβαια! Αὐτὸς δημιουργεῖ τὶς κατάλληλες καιρικὲς συνθῆκες καὶ ἄλλες περιστάσεις, ὥστε ἡ γῆ νὰ καθίσταται εὔφορη καὶ νὰ δίνει πλούσιους καρπούς. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἰσχύει μόνο γιὰ τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς ἀλλὰ γιὰ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε. Ὅ,τι ἔχουμε, τὸ ἔχουμε λάβει ἀπὸ τὸν Θεό. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»(Ψαλμ. κγ΄ 1, Α΄ Κορ. ι΄ 26). Ὅλη ἡ γῆ καὶ καθετὶ ποὺ τὴ γεμίζει ἀνήκει στὸν Κύριο. Ἐμεῖς εἴμαστε ἁπλῶς οἰκονόμοι καὶ διαχειριστὲς τῶν ἀγαθῶν Του.

2. Δὲν θὰ μείνουμε στὴ γῆ γιὰ πάντα

Ὅλα τὰ εἶχε σκεφθεῖ ὁ πλούσιος. Ὅλα  τὰ εἶχε ὑπολογίσει καὶ τὰ εἶχε σχεδιάσει μὲ ἀκρίβεια. Ἔκανε ὅμως ἕνα πολὺ βασικὸ λάθος: Νόμισε ὅτι θὰ μείνει στὸν κόσμο αὐτὸ γιὰ πάντα. «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά», ἔλεγε. Ἀλήθεια, ποιὸς τοῦ εἶπε πόσα χρόνια θὰ ζήσει;... Ἀπὸ ποῦ ἤξερε ὅτι θὰ ζήσει «ἔτη πολλά», γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθά του;... Κι ὅμως κατέστρωσε σχέδιο μακροχρόνιας ζωῆς χωρὶς καμία πρόβλεψη, οὔτε κὰν ὑποψία ὅτι ἐνδέχεται νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ θάνατος καὶ νὰ ἀνατρέψει τὰ σχέδιά του.

Πράγματι ἦταν «ἄφρων» ὁ πλούσιος αὐτός! Μόλις ἕνα βῆμα τὸν χώριζε ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα καὶ καθόταν καὶ ὀνειροπολοῦσε φαγοπότια, ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις. Κι ἐνῶ ἔκανε τόσες ἑτοιμασίες, βρέθηκε ἐντελῶς ἀπροετοίμαστος γιὰ τὴν πιὸ κρίσιμη ὥρα: τὴν ὥρα τοῦ θανάτου.

Μήπως ὅμως κι ἐμεῖς κάνουμε αὐτὸ τὸ λάθος; Διότι πολλὲς φορὲς ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς βιοτικὲς ὑποθέσεις καὶ τὶς ἐγκόσμιες ἀπολαύσεις ξεχνοῦμε τὴν αἰώνια προοπτική μας. Νομίζουμε ὅτι θὰ ζήσουμε στὴ γῆ πολλὰ χρόνια καὶ δὲν σκεπτόμαστε ὅτι τὰ χρόνια αὐτά, ὅσο πολλὰ κι ἂν εἶναι, κάποτε θὰ καταλήξουν στὴ φοβερὴ ἐκείνη ὥρα ποὺ θὰ σημάνει τὸ πέρασμά μας στὴν αἰωνιότητα. Καὶ τότε τί σημασία θὰ ἔχει ἂν εἴχαμε μικρὸ ἢ μεγάλο μισθό, τί θὰ μᾶς χρησιμεύσουν τὰ χρήματα ποὺ ἀποταμιεύαμε ἢ τὰ ἀκίνητα ἢ ὅποια ἄλλη περιουσία; Τί νόημα θὰ ἔχει ἂν περνούσαμε τὴ ζωή μας μὲ φαγοπότια καὶ διασκεδάσεις; Ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἔχει ἀξία θὰ εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς ψυχῆς. Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀρετῶν ποὺ ἀποταμιεύε-ται στὸν οὐρανό.

3. Η καλύτερη ἐπένδυση γιὰ τὸ μέλλον

Ὅταν ὁ Κύριος τελείωσε τὴν Παραβολή, εἶπε: «Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν». Αὐτὸ θὰ πάθει καὶ τέτοιο τέλος θὰ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐγωιστικὰ αὐτὸς καὶ μόνο τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, καὶ δὲν φροντίζει νὰ πλουτίζει «εἰς Θεόν», δηλαδὴ νὰ ἀποταμιεύει μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης στὸν οὐρανὸ θησαυροὺς πνευματικούς, στοὺς ὁποίους εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

Ὁ κατὰ Θεὸν πλοῦτος, δηλαδὴ οἱ ἀρετές μας καὶ μάλιστα ἡ ἐλεημοσύνη, ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη ἐπένδυση γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Ἂς ἐργαστοῦμε λοιπὸν τώρα γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Τώρα! Χωρὶς ἀναβολή. Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος: Ὑπόσχεσαι ὅτι θὰ δώσεις σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, ὅταν γεμίσεις τὶς δεύτερες ἀποθῆκες... Τί σὲ ἐμποδίζει νὰ τὰ δώσεις τώρα;... Ὁ πεινασμένος λιώνει, ὁ γυμνὸς παγώνει, ὁ ὀφειλέτης πιέζεται ἀπὸ τὸ ἄγχος τῶν χρεῶν του, καὶ σὺ ἀναβάλλεις τὴν ἐλε-ημοσύνη γιὰ αὔριο;

Ἡ Παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχουμε ἀνήκουν στὸν Θεὸ καὶ μᾶς τὰ χαρίζει Ἐκεῖνος, εἴτε περισσότερα εἴτε λιγότερα, γιὰ νὰ ἐξασκούμαστε στὴν ἀγάπη ἀλλὰ καὶ στὴν ὑπομονή, στὴν ἐλεημοσύνη ἀλλὰ καὶ στὴν ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Του.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”