Φαναριώτικες «αποτυχίες»
Αν παρατηρήσει κανείς με ψυχραιμία τις
εξελίξεις γύρω από κρίσιμα για το Φανάρι ζητήματα θα παρατηρήσει ότι πολλά εξ
αυτών στέφονται με πλήρη αποτυχία. Τούτο εμμέσως ομολογούν κάποιες φορές και οι
ίδιοι οι Φαναριώτες. Αυτές ωστόσο οι φαναριώτικες «αποτυχίες» πολύ ωφελούν την
Εκκλησία. Ενδεχόμενες «επιτυχίες» των Φαναριωτών στα
ζητήματα αυτά θα οδηγούσαν σε μεγάλους κλυδωνισμούς το πλοίο της Εκκλησίας.
Συγκεκριμένα,
η λεγόμενη οικουμενική κίνηση ή μάλλον καλύτερα η παναίρεση του οικουμενισμού
που υπηρετείται από αρκετούς Φαναριώτες έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο.
Διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συναντήσεις παραμένουν άκαρπες και έχουν
μετατραπεί σε ταξιδάκια αναψυχής με πλούσια γεύματα, χαμόγελα στους φωτογράφους
και «αλληλοκατανόηση» μεταξύ λίγων, των ίδιων πάντα, προσώπων, τα οποία σε
καμία περίπτωση δεν εκπροσωπούν τη βούληση και την άποψη των εκκλησιών στις
οποίες ανήκουν. Καμία απόφασή τους δεν συνοδεύεται από συνοδική επικύρωση αλλά
ουσιαστικά οι διάλογοι παραμένουν σε ένα «ακαδημαϊκό» επίπεδο.
Ο
πόθος του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να συγκροτηθεί επί των ημερών του «Αγία και
Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας» προσκρούει σε διαφωνίες μεταξύ των Ορθοδόξων
Εκκλησιών και είναι μάλλον απίθανο να πραγματοποιηθεί τα προσεχή χρόνια.
Η
πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Άγιον Όρος και η σκληρή του
γλώσσα προς τους μοναχούς της Μονής Εσφιγμένου δεν στάθηκαν ικανές για την
επιβολή της πατριαρχικής άποψης ότι οι περισσότεροι από 100 μοναχοί της Μονής
θα πρέπει άμεσα να την εγκαταλείψουν. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πίστεψε πως θα
μπορούσε να επιλύσει ο ίδιος το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, που κανείς από
τους προκατόχους του δεν μπόρεσε να λύσει. Τώρα διαπιστώνει πως η εκκλησιαστική
τάξη δεν επιβάλλεται με την πυγμή, τους κοσμικούς δικαστές και τα ΜΑΤ.
Η
Θεολογική Σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή και όπως όλα δείχνουν δεν
πρόκειται να ανοίξει εύκολα. Τα ανταλλάγματα που ζητούν οι Τούρκοι είναι τόσο
βλαπτικά για την πατρίδα μας ώστε να καθιστούν αδύνατη κάθε συνεννόηση Ελλήνων
και Τούρκων για το ζήτημα αυτό.
Οι
παραπάνω «αποτυχίες» όσο κι αν προβληματίζουν τους Φαναριώτες ουδόλως βλάπτουν
την Εκκλησία.
Οι
αντιδράσεις πολλών παραδοσιακών κληρικών, μοναχών και λαϊκών εναντίον του
οικουμενιστικού βηματισμού των Φαναριωτών πετυχαίνουν τη διαφύλαξη του
εκκλησιαστικού σώματος από τον μολυσμό της σύγχρονης αυτής παναίρεσης.
Το
μόνο σημαντικό θέμα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια Μεγάλη Σύνοδος των
Ορθοδόξων θα ήταν η καταδίκη του οικουμενισμού. Αφού όμως το θέμα αυτό φαίνεται
πως δεν βρίσκεται στα θέματα της Συνόδου, η διαρκής αναβολή της συγκρότησης
μιας τέτοιας Συνόδου σε τίποτε δεν βλάπτει. Επιπλέον δε ζητήματα όπως η
χειροτονία των γυναικών ή αλλαγές στη νηστεία, που ακούγεται πως κάποιοι ζητούν
να συζητηθούν σε μια τέτοια Σύνοδο, είναι δυνατόν να οδηγήσουν την Εκκλησία σε
νέες περιπέτειες.
Τέλος,
γιατί να επιδιώκουμε τόσο ένθερμα το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης; Μήπως
λησμονήσαμε τους πολλούς θεολόγους και επισκόπους, αποφοίτους της Σχολής, που
είναι σήμερα πρωτεργάτες της οικουμενι(στι)κής κίνησης;
Ορθόδοξος
Τύπος, 15/11/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου