Ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος δια τους ετεροδόξους και τους θεολογικούς διαλόγους

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ

Πολλοὶ ἀναγνῶσται τοῦ «Ο.Τ.» ἀποροῦν, διατὶ ὁ «Ο.Τ.» εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸν φιλοπαπισμὸν καὶ φιλοοικουμενισμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ πολλῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερέων. Οἱ καλοπροαίρετοι αὐτοὶ ἀναγνῶσται δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ ὅτι εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους ἰσοπεδώνονται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὑπὸ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ὤφειλον νὰ εἶναι οἱ θεματοφύλακές των καὶ ὑπερασπισταὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Τὴν τακτικὴν αὐτὴν τῶν κεφαλῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπεκάλυπτε καὶ κατήγγειλλε πολὺ δυναμικῶς (ὡς προκύπτει ἀπὸ τὰ βιβλία του καὶ τὴν ἀρθρογραφίαν του) ὁ ἱδρυτὴς τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (Π.Ο.Ε.) καὶ τοῦ «Ο.Τ.» μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Τὴν ἰδίαν τακτικὴν ἠκολούθησε καὶ ὁ διάδοχός του μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης Μᾶρκος Μανώλης. Τὴν ἰδίαν γραμμὴν προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ ἐμεῖς σὺν Θεῷ σήμερον.

Ὁ Γέρων Παΐσιος

Ἀκολούθως παραθέτομεν ἀπόψεις – θέσεις τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Παϊσίου διὰ τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους, τὰς ἐπαφὰς μὲ τὸνΠάπαν καὶ τοὺς Προτεστάντας, τὰ ἀνοίγματα πρὸς τὸν μουσουλμανισμὸν κ.λπ., μετὰ τῶν ὁποίων εἶναι σύμφωνος ὁ «Ο.Τ.». Αὗται ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ

«Γιὰ τὸ θέμα τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν, ποὺ τόσο γίνεται λόγος ἀπὸ τοὺς ἐπιπόλαιους οἰκουμενιστές, ὁ Γέροντας ἔλεγε: “Ἡ ἀληθινὴ ἕνωση θὰ γίνει ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι πραγματικὰ ἑνωμένοι μὲ τὸ Θεό. Δὲν θὰ γίνει μὲ χαρτιὰ καὶ συμφωνητικά!” (Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Β´, σελ. 134).

* * *

Στὴν ἐποχὴ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ (ἀνάμειξη στοιχείων διαφορετικῶν θρησκειῶν), ὅπως εἶναι ἡ δική μας, εἶναι ἰδιαίτερα χρήσιμη ἡ διαπίστωση τοῦ Γέροντα: “Ὅσο σκαλίζουμε τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς ἄλλες θρη- σκεῖες, τόσο πιὸ πολὺ βρωμᾶνε.

Ὅσο σκαλίζουμε τὴν Ὀρθοδοξία, τόσο εὐωδιάζει!” (Λυσίκατου, Διδαχές, σελ. 30). Ὁ Γέροντας, γιὰ νὰ δείξει τὴ διαφορά, ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν Ὀρθόδοξων καὶ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, χρησιμοποιοῦσε τὴν εἰκόνα τοῦ πετρόκτιστου κτηρίου. Ἔλεγε ὅτι «ἂν βγάλουμε τὴ λάσπη ἀπὸ τὸν τοῖχο, δὲν θὰ στηρίζονται οἱ πέτρες μεταξύ τους. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἔβγαλαν τὸ στήριγμα καὶ ἀποσταθεροποίησαν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Προτεστάντες, ἀκόμα πιὸ ἔξυπνοι, ἔβγαλαν καὶ τὰ πετραδάκια ποὺ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στὶς μεγάλες πέτρες καὶ γι᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει κανένα οἰκοδόμημα».

* * *

Ἔγραψε ὁ Γέροντας: “Μετὰ λύπης μου ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν τὸν ἔχουν ἀγαπήσει” (Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Α´, σελ. 509).

* * *

Στὶς οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις τῶν διαφόρων μεγαλοσχήμων κληρικῶν ἐπιβάλλεται ἡ ἀντίδραση, χωρὶς ὅμως νὰ φτάνουμε στὰ ἄκρα. Ὁ Γέροντας διευκρίνιζε: “Ἔχω τὴν γνώμην ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸ ν᾽ ἀποχωριζώμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορά, ποὺ θὰ πταίη ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴ Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωσιν ὁ καθένας νὰ διαμαρτύρεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπο του. Τὸ νὰ διακόψη τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῆ καὶ νὰ δημιουργήση ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακολουθῆ νὰ ὁμιλῆ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον” (Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Α´, σελ.510).

* * *

Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος τό- σο θορύβησε μὲ τὶς οἰκουμενιστικές του δραστηρότητες, ὁ Γέροντας ἔγραψε: “Ὁ Πατριάρχης πῆγε στὴ Ρώμη μὲ κοσμικὴ ἀγάπη. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ δείξει ἀγάπη πρῶτα σὲ μᾶς τὰ παιδιά του καὶ στὴ Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τὴν ἀγάπη του πολὺ μακριά.

Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀναπαύσειμὲν ὅλα τὰ κοσμικὰ παιδιά, ποὺ ἀγαποῦν τὸν κόσμο καὶ ἔχουν τὴν κοσμικὴ αὐτὴ ἀγάπη, νὰ κατασκανδαλίσει ὅμως ὅλους ἐμᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρὰ καὶ μεγάλα, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ” (Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Α´, σελ. 508– 509).

* * *

Ὅσοι ἐπικοινωνοῦν μὲ ἑτεροδόξους —παπικοὺς καὶ προτεστάντες— πρέπει νὰ ἔχουν ἕνα καὶ μοναδικὸ σκοπό: Νὰ τοὺς δείξουν ὅτι βρίσκονται στὴν πλάνη καὶ δὲν πρόκειται νὰ σωθοῦν. Ὅλα τὰ ἄλλα, ποὺ συμβαίνουν μὲ τοὺς θεολογικοὺς διάλογους καὶ τὶς κοινωνικὲς ἐπαφὲς καὶ συμπροσευχὲς εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὸν παραπάνω σκοπό. Ὁ Γέροντας ἔλεγε ὅτι “ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρ θόδοξο νὰ βάζει τὴν καλὴ ἀνησυχία στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴ ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ᾽ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ στερηθοῦν τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ” (Παϊσίου, Ἐπιστολές, σελ. 161).

* * *

Εἶπε ὁ Γέροντας: “Ἄλλο εὐλάβεια καὶ ἄλλο εὐσέβεια – ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ εὐλάβεια διαφέρει ἀπὸ τὴν Δυτικὴ εὐρωπαϊκὴ εὐσέβεια. Ἡ μὲν εὐλάβεια ἔχει θεία χάρη, ἡ δὲ εὐσέβεια ἔχει ἀνθρώπινο μυαλό” (Παϊσίου, Ἁγιορείτικα, σελ.164).

* * *

Εἶπε ὁ Γέροντας: “Ὁ πάπας θέλει νὰ βάλει τοὺς Ὀρθοδόξους ὑποστηρίγματα στὸ οἰκοδόμημα τοῦ καθολικισμοῦ, ποὺ πάει πέρα – δῶθε καὶ εἶναι ἕτοιμο νὰ συντριβεῖ” (Γ.Α., Διδαχές, σελ. 116).

* * *

Ὁ Γέροντας ἀπέτρεπε τοὺς νέους θεολόγους νὰ κάνουν μεταπτυχιακὲς σπουδὲς σὲ εὐρωπαϊκὲς χῶρες, γιατί ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος νὰ μολυνθοῦν ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ μικρόβια τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ.

* * *

Ὅταν ὁ Γέροντας ἐπέστρεψε στὴν Κόνιτσα, γιὰ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Ἱ. Μονὴ Στομίου, διαπίστωσε ὅτι εἶχαν προσηλυτιστεῖ ὀγδόντα οἰκογένειες στὸν Προτεσταντισμό. Ἐκεῖνος, ποὺ πρωτοστατοῦσε, μοίραζε χρήματα στοὺς φτωχοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἐπηρέαζε. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἦταν προκλητικὸ καὶ ὁ Γέροντας τὸ ἀντιμετώπισε μὲ ἀπο- τελεσματικότητα. Συγκέντρωσε μερικοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν ἀγαθὴ προαίρεση καὶ τοὺς προέτρεψε νὰ συγκεντρώνουν διάφορα ποσὰ καὶ νὰ τὰ μοιράζουν οἱ ἴδιοι στοὺς φτωχούς, ποὺ εἶχαν ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὸν προτεστάντη. Ἡ προσπάθεια καρποφόρησε καὶ ὅλες οἱ οἰκογένειες γύρισαν στὴν Ὀρθοδοξία. Προέκυψε συγχρόνως καὶ ἕνα ἀκόμη θετικὸ ἀποτέλεσμα.

Ὅλοι οἱ κοσμικοί, ποὺ συνεργάστη- καν μὲ τὸ Γέροντα, συνδέθηκαν μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπαρνήθηκαν τὸν κοσμικὸ τρόπο ζωῆς.

* * *

Καὶ ἄλλες θρησκεῖες μιλοῦν γιὰ ἄσκηση καὶ πολλοὶ τὴ συγχέουν μὲ τὴν ἄσκηση τῶν Ὀρθοδόξων μοναχῶν. Ὁ Γέροντας διευκρίνιζε: “Σκάβουν, βέβαια, καὶ αὐτοὶ οἱ καημένοι, ἀλλὰ ἀνοίγουν τὸ λάκκο τους. Σκάβουμε καὶ ἐμεῖς καὶ βγάζουμε χρυσάφι” (Γ.Α., Διδαχές, σελ. 92).

* * *

Οἱ χριστιανοὶ συχνὰ ἀνησυχοῦν ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως, ξεχνώντας ὅτι ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι οἱ ἄθεοι ἔχουν ἐφήμερη δύναμη καὶ τελικὰ αὐτοκαταστρέφονται. Ὁ Γέροντας ἦταν πάντα καθησυχαστικός: “Ὅσοι τὰ βάζουν μὲ τὴν πίστη δὲν πρέπει νὰ μᾶς τρομάζουν. Δὲν τὰ βάζουν μὲ μᾶς. Τὰ βάζουν μὲ τὸ Θεό. Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ. Καὶ ὅσοι τὰ βάζουν μὲ τὸ Θεό, κάνουν γκάφες καὶ αὐτογελοιοποιοῦνται, ἀλλὰ ὁ Θεὸς καὶ τὸ κακὸ τὸ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸ ἀγαθό” (Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Α´, σελ. 359).

* * *

Ὁ Γέροντας ἐξηγοῦσε τὴ διάδοση τοῦ μουσουλμανισμοῦ στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερικὴ ὡς ἑξῆς: “Τώρα ἔχει γίνει τῆς μόδας ἡ ἁμαρτία. Οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ μὴ τοὺς ἐλέγχει ἡ συνείδηση βρῆκαν μιὰ κατάλληλη θρησκεία. Θέλεις νὰ ἔχεις σαράντα γυναῖκες, ἐπιτρέπεται. Τὶς βάζεις μετὰ νὰ δουλεύουν καὶ ἔχεις ἕνα ἐργοστάσιο. Μετὰ στὸν παράδεισο θὰ ἔχεις ἑπτὰ καὶ θὰ ἔχεις μιὰ λίμνη μὲ γιαούρτι, ἕνα βουνὸ πιλάφι, ἕνα ποτάμι μέλι, νὰ τὶς ταΐζεις μὲ τὸ φτυάρι. Μετὰ ὅ,τι ἁμαρτία καὶ νὰ κάνεις, ἅμα σὲ πλύνουν μὲ ζεστὸ νερό, ὅταν πεθάνεις, καθαρίζεσαι!Ἐντάξει, βολικὸ κι αὐτό: Τί ἄλλο θέλουμε;” (Ρακοβαλῆ, Παΐσιος, σελ.100).

* * *

Κάποτε ἕνας κακόψυχος ἄνθρωπος βρέθηκε στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας καὶ παρακολουθοῦσε τὴν ἐπικοινωνία τοῦ Γέροντα μὲ τοὺς ἐπισκέπτες. Τὰ ὅσα ἔβλεπε καὶ ἄκουγε τὸν ἐξόργιζαν καὶ εἶχε πάρει ἀπόφαση νὰ βλάψει τὸ Γέροντα. Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα, ὅταν εἶχαν φύγει ὅλοι, ἔκανε ἐπίθεση στὸ Γέροντα καὶ τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ λαιμό, βγάζοντας βλάσφημες κραυγές. Ὁ Γέροντας μόλις ἄκουσε τὶς βλασφημίες, ἀγρίεψε καὶ μὲ μία ἀπότομη κίνηση, τοῦ ξέφυγε καὶ τὸν ἔσπρωξε ἀπότομα. Ὁ βλάσφημος ἔπεσε κάτω καὶ μαζεύτηκε. Φοβισμένος σύρθηκε στὴν πόρτα καὶ χάθηκε. Ἦταν μία δυναμικὴ ἀντίδραση τοῦ Γέροντα σὲ ἕνα βλάσφημο ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε διεστραμμένο νοῦ καὶ ἄγριες διαθέσεις (Λόγοι Β´, σελ. 228 – 229)».

Ορθόδοξος Τύπος, 6/09/2013