Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου -« Θάρσει τέκνον∙ αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

Απόστολος: Ρωμ. ΙΒ΄ 6-14

Ευαγγέλιο: Ματθ.  Θ΄ 1-8

« Θάρσει τέκνον∙ αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου »

 Στο κατάμεστο από κόσμο σπίτι της Καπερναούμ, συμβαίνει κάτι το πρωτοφανές. Κάποιοι που μεταφέρουν στους ώμους τους ένα παραλυτικό, επειδή αδυνατούν από την κοσμοσυρροή να εισέλθουν από την είσοδο μέσα στο σπίτι, ξηλώνουν την στέγη του σπιτιού και καθώς το φως του ουρανού ξεχύνεται μέσα στο σπίτι, ένα κρεβάτι κρεμασμένο με σχοινιά, αιωρείται. Πάνω σ’ αυτό βρίσκεται ένας παράλυτος, που κοιτάζει ικετευτικά τον Κύριο, προσμένοντας το θαύμα. Ο Καρδιογνώστης Κύριος, γνωρίζει στην εντέλεια τα συναισθήματα, που πλημμυρίζουν αυτή τη στιγμή, την καρδιά του παραλυτικού. Ξέρει τους δισταγμούς του, που πηγάζουν από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Από την άλλη ο παραλυτικός, τρέμει και φοβάται μήπως οι αμαρτίες του, γίνουν εμπόδιο στο θαύμα.

Απρόσμενα, όμως, αντί ν’ ακούσει λόγια αποδοκιμασίας, ακούει τα ενισχυτικά λόγια του Κυρίου, ο οποίος για να τον καθησυχάσει, του απευθύνει λόγους ενισχυτικούς και τονωτικούς. «Έχε θάρρος, παιδί μου», του λέει, «Μην ανησυχείς. Οι αμαρτίες σου που σ’ έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, έχουν συγχωρηθεί». Γι’ αυτό μη απογοητεύεσαι. Η κατάσταση αυτή της απελπισίας του παραλύτου, μας δίνει σήμερα αφορμή να δούμε κι εμείς γιατί απογοητευόμαστε και γιατί ο Κύριος, είναι το μόνο στήριγμά μας, στην κάθε δυσκολία της ζωής μας.

«Έσχατον πάντων των κακών η απόγνωσις», μας λέει ο άγιος Ευφραίμ ο Σύρος. Τούτο σημαίνει ότι το θέμα είναι σοβαρό και η απόγνωση είναι το χειρότερο κακό στη ζωή μας. Πως όμως φτάνουμε στην απελπισία και την απογοήτευση. Τούτο οφείλεται στην απομάκρυνσή μας από το Θεό, που έχει σαν συνέπεια την απιστία και την έλλειψη της ελπίδας, που χρειαζόμαστε στη ζωή αυτή. Πιστεύουμε ότι με τις δικές μας δυνάμεις, μπορούμε να φτιάξουμε τη ζωή μας. Και δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί όσο απομακρυνόμαστε από το Θεό, τόσο πιο δραματική γίνεται η ζωή μας. Μάλιστα, πολλές φορές, δεν μας λείπει τίποτε από τη ζωή αυτή, αλλά τα πάντα μας λείπουν, γιατί μας λείπει ο Θεός. Και φτάνουμε στο σημείο να μένουμε απαρηγόρητοι, γιατί δεν έχουμε κανένα στήριγμα. Κι ενώ έχουμε την πηγή της χαράς, της ελπίδας και της αισιοδοξίας για το μέλλον μας, που είναι ο Χριστός, δεν βρίσκουμε διέξοδο ειρήνης και γαλήνης στη ζωή μας. Και καταφεύγουμε στους γιατρούς, στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Και φτάνουμε τις περισσότερες φορές να μη αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο παιδί, ένα σκληρό συνεργάτη, μια χρόνια ασθένεια ή τέλος κάποιες αποτυχίες της ζωής μας.

«Θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με», αναφωνεί ο Ψαλμωδός Δαβίδ, και εκφράζει με τους λόγους αυτούς μια πραγματικότητα για τον εαυτό του και για όλους όσους έζησαν και ζούμε και θα ζήσουν στον κόσμο αυτό. Γιατί είναι αλήθεια ότι η ζωή όλων μας είναι ζυμωμένη με θλίψεις και περιπέτειες και συμφορές. Συχνότερα στην κοινωνία μας ακούονται θρήνοι και αναστεναγμοί, παρά τραγούδια και αλαλαγμοί χαράς. Πολύ επιτυχημένα παραλληλίζεται ο ανθρώπινος βίος με τη θάλασσα. Γιατί όπως ακριβώς η θάλασσα έτσι και η ζωή μας, έχει και περιόδους γαλήνης, αλλά και περιόδους με μικρά ή μεγάλα κύματα που είναι οι διάφορες θλίψεις. Είναι φυσιολογικό, επομένως, εφ’ όσο διαπλέουμε τη θάλασσα της παρούσης ζωής, να ταλαιπωρούμαστε και να δοκιμαζόμαστε.

Η απελπισία που νοιώθουμε όλοι μας σήμερα προκαλείται από το πολύ πλήθος των  αμαρτημάτων μας και από το βάρος της συνείδησής μας. Όταν δηλαδή οι πτώσεις μας είναι πολλές και συνεχείς, αισθανόμαστε το βάρος των ασθενειών μας και λιποψυχούμε. Χάνουμε την υπομονή μας και αισθανόμαστε ότι έφυγε ο Θεός από τη ζωή μας. Ιδιαίτερα, σήμερα που η κοινωνία μας με τα διάφορα προβλήματα και κυρίως με το οικονομικό αισθάνεται κουρασμένη, απογοητευμένη και ταλαιπωρημένη από τη ζωή. Πρόκειται για μια κοινωνία που ζει σε μια ατμόσφαιρα αποθάρρυνσης και μελαγχολίας. Τεράστια είναι τα οικονομικά προβλήματα που ορθώνονται καθημερινά μπροστά μας. Αγωνιζόμαστε και εργαζόμαστε μέρα νύκτα, για να τα βγάλουμε πέρα, να ορθοποδήσουμε, να ξανασάνουμε από τις δυσκολίες, που σαν φορτία δυσβάστακτα μας πιέζουν. Κι έρχεται ώρα που αποκάμνουμε και χάνουμε το θάρρος μας και ίσως μερικές φορές από το στόμα μας να βγαίνει η μελαγχολική φράση «δεν υπάρχει για μένα ελπίδα να δω καλύτερες μέρες».

Σ’ αυτές, όμως, τις οριακές στιγμές της ζωής μας είναι η ώρα ν’ ακούσουμε κι εμείς τη φωνή του Κυρίου να μας λέει: «Θάρσει, τέκνον. Μη φοβάσαι, είμαι δίπλα σου». Γιατί στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας μόνο ο Χριστός μπορεί να παρηγορήσει την ψυχή μας. Είναι ο μόνος που μας γνωρίζει καλά. Είναι ο μόνος που ξέρει τα βάθη της ψυχής μας, τον πόνο μας και τις αντοχές μας. Μόνο ο Χριστός μπορεί να παρηγορήσει τις ψυχές μας, γιατί είναι ο Χαριτοδότης, ο Καρδιογνώστης, ο Ελεήμονας. Κατεβαίνει από τα ύψη του Θαβώρ μέσα στο δαιμονισμένο κόσμο μας και μας μεταδίδει μια ακτίνα από το φώς Του. Δεν είμαστε, λοιπόν, μόνοι. Απολαμβάνουμε καθημερινά στην ζωή μας την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας Μητέρας Του. Αισθανόμαστε την παρουσία των Αγίων να μας ενισχύουν στις δύσκολες ώρες μας. Μέσα στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης ακουμπάμε τις κουρασμένες ψυχές μας και παίρνουμε την άφεση και τη θεϊκή παρηγοριά. Ο Θεός δεν στέκεται ούτε στο πλήθος, ούτε στο βάρος των αμαρτιών. Προσέχει τη μετάνοια. Αν είναι δηλαδή θερμή η μετάνοια, ειλικρινής η εξομολόγηση και σταθερή η απόφαση του αγώνα εναντίον της αμαρτίας, τότε, όλα τα συγχωρεί ο μακρόθυμος και πολυέλεος, και αυτά ακόμα τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Αδελφοί μου. Η Αγία μας Εκκλησία νοιάζεται και ενδιαφέρεται για όλους όσοι στη ζωή αυτή έχουν δυσκολίες και έχουν ανάγκη στηριγμού. Και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος μας σήμερα περνά δύσκολες μέρες. Όλα τα σημάδια είναι απογοητευτικά. Παντού πνευματική αδιαφορία, ανηθικότητα, κατήφορος, διάλυση. Ιδιαίτερα στους νέους μας, συστήνουμε να αποφεύγουν την μελαγχολία και την απογοήτευση, μετά από τις σημερινές δύσκολες συνθήκες που ζει ο τόπος μας. Αν όλοι μας αλλάξουμε τρόπο ζωής και αν όλοι μας συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας, την πίστη και την ελπίδα μας στον Πανάγαθο Θεό και αν προχωρήσουμε με θάρρος και αισιοδοξία για το μέλλον αυτού του τόπου, τότε να είμαστε βέβαιοι ότι όλες οι κλειστές πόρτες θα ανοίξουν και μια νέα περίοδος θα ανατείλει για όλους μας. Αυτός μόνος μπορεί να διώξει τα πυκνά σύννεφα που καλύπτουν τον καταγάλανο ουρανό της πατρίδας μας. Αρκεί εμείς να εμπιστευθούμε τη ζωή μας και την ελπίδα μας στον Πανάγαθο και Παντοδύναμο Θεό και Σωτήρα μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

 † Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος- Μητρόπολη Πάφου