Κυριακή Δ΄ Ματθαίου - «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος»

Αποστολικό Ανάγνωσμα (Ρωμ. στ΄  18 – 23)

«Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί προσωποποιεῖ τήν ἁμαρτία καί τήν παρουσιάζει σάν ἐργοδότη, σάν «ἀφεντικό», στό ὁποῖο δουλεύουν μερικοί ἄνθρωποι. Ἡ ἀξία καί ἡ ποιότητα τοῦ ἐργοδότη κρίνονται συνήθως ἀπό τόν μισθό πού δίνει στούς ἐργάτες του. Καί ὁ Ἀπόστολος ρωτάει: Ποιός εἶναι ὁ μισθός, μέ τόν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει ἐκείνους πού ἀνήκουν στό στρατόπεδό της; Καί δίνει τήν ἀπάντησι ὁ ἴδιος: «Ἡ ἁμαρτία πληρώνει τούς ἀνθρώπους μέ μισθό τό θάνατο»!

Ἡ ἀπάντηση εἶναι συντριπτική, ἀλλά ἀληθινή. Ὁ ἄνθρωπος διαλέγει συνήθως τό δρόμο τῆς ἁμαρτίας, γιατί νομίζει, ὅτι ἔτσι θά προοδεύσει περισσότερο, θά ἐπικρατήσει εὐκολώτερα καί θά εὐτυχήσει. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι διαφορετική, ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν ἀποτυχία καί τό θάνατο. Καί ὅταν ὁ Παῦλος λέγει «θάνατο», ἐννοεῖ κυρίως τόν πνευματικό θάνατο, τόν χωρισμό δηλαδή ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ἡ μεγαλύτερη καταστροφή πού μπορεῖ νά πάθει ὁ ἄνθρωπος.

Ἄς μήν ἀπατᾶται ἑπομένως κανείς.  Καί ἰδιαίτερα οἱ νέοι. Ἡ ἁμαρτωλή ζωή ὑπόσχεται συνήθως πολλά: Ἀνεξαρτησία, ἀπόλαυση, δύναμη, εὐτυχία! Στήν πραγματικότητα ὅμως οἱ ἀπολαύσεις τοῦ ἀνθρώπου στή ζωή τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἴσες μέ τό μηδέν. Καί κάτι χειρότερο: Ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος!

Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καί μιά ἄλλη εἰκόνα ἀπό τό θεσμό τῆς δουλείας, πού ἐπικρατοῦσε στή ρωμαϊκή ἐκείνη ἐποχή. Ἀναφέρεται στήν περίπτωσι πού ἕνα ἀφεντικό ἀγόραζε ἕνα δοῦλο καί ἀντί νά τόν τιμωρῆ καί νά τόν βασανίζη, ὅπως συνέβαινε συνήθως, τοῦ χάριζε τήν ἐλευθερία του.

Μέ τήν εἰκόνα αὐτή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διδάσκει δύο σημαντικές ἀλήθειες. Πρῶτα, ὅτι ὅσοι ἀναγνωρίζουν τόν Θεό σάν Κύριο καί ἀφεντικό τους, αὐτοί στήν πραγματικότητα δέν εἶναι δοῦλοι, ἀλλά ἐλεύθεροι. Διότι ὁ φιλάνθρωπος Θεός τούς χαρίζει καί τούς ἐξασφαλίζει τήν ἐλευθερία τους. Τό νά ἀνήκει κανείς στόν Θεό εἶναι μιά «χρυσή σκλαβιά». Γιατί ὁ «δοῦλος τοῦ Θεοῦ» στήν πραγματικότητα εἶναι ὁ πιό ἐλεύθερος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.

Ἡ δεύτερη ἀλήθεια πού διδάσκει ὁ Ἀπόστολος εἶναι ἡ ἀμοιβή τῆς ἐνάρετης ζωῆς. Ἄν ἡ ἁμαρτία πληρώνει τούς δούλους της μέ τόν ἐξευτελισμό καί τό θάνατο, ἡ ἀρετή ἀμείβει τόν ἐνάρετο ἄνθρωπο μέ τήν αἰώνια ζωή κοντά στόν Χριστό.

Ὁ ἀκροατής τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς τοποθετεῖται τελικά μπροστά στήν εὐθύνη τῆς ἐκλογῆς ἀνάμεσα στή ζωή καί τό θάνατο. Δέν ὑπάρχει μέση, οὐδέτερη θέση γιά τά πνευματικά θέματα.

Ὅταν ὁ Μωϋσῆς ἐπρόκειτο νά πεθάνη, κάλεσε τό λαό νά κάνη τήν ἴδια ἀποφασιστική ἐκλογή: «Ἔβαλα μπροστά σας – τούς εἶπε – τή ζωή καί τό θάνατο, τήν εὐλογία καί τήν κατάρα. Διαλέξετε λοιπόν τή ζωή γιά νά ζήσετε εὐτυχισμένοι σεῖς καί οἱ ἀπόγονοί σας» (Δευτ. 30, 19).

Τήν ἴδια ἀποφασιστική ἐκλογή καλεῖται νά κάνη καί ὁ καθένας μας καί μάλιστα οἱ νέοι. Αὐτοί πού τώρα ἀνοίγονται στή ζωή καί βρίσκονται, σάν τόν μυθικό Ἡρακλῆ, μπροστά στό σταυροδρόμι τῆς Ἀρετῆς καί τῆς Κακίας. Φωτισμένοι ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ γιά τίς συνέπειες τῆς ἐκλογῆς δέν ἔχομε παρά νά διαλέξωμε ὅλοι «τή στενή πύλη καί τόν δύσκολο δρόμο, πού ὁδηγεῖ ὅμως στήν αἰώνια ζωή» (Ματθ. 7, 14), ὅπως μᾶς προέτρεψε ὁ Κύριός μας. ΑΜΗΝ!

Ι. Μητρόπολη Χίου