ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ἑβρ. α΄ 10 - β΄ 3
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ
Μάρκ. β΄ 1-12
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ
Ἀσφυκτικὰ γεμάτο τὸ σπίτι στὴν Καπερναούμ, ὅπως
μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Δὲν μποροῦσε κανεὶς οὔτε κὰν ἔξω στὴν
πόρτα νὰ πλησιάσει. Κι ὅμως, ἕνας ἄνθρωπος παράλυτος, ξαπλωμένος σὲ φορεῖο, κατόρθωσε
νὰ φτάσει ἀκριβῶς μπροστὰ στὸν Κύριο. Ὄχι μόνος του βέβαια, ἀλλὰ «αἰρόμενος ὑπὸ
τεσσάρων». Τέσσερις γεροδεμένοι ἄνδρες τὸν σήκωσαν, τὸν ἀνέβασαν στὴ στέγη τῆς
οἰκίας, τὴν ξήλωσαν σὲ ἕνα τμῆμα της κι ἀπὸ ἐκεῖ τὸν κατέβασαν στὸ σημεῖο ποὺ ἦταν
ὁ Χριστός. Τολμηρὸ καὶ ἔξυπνο ἐγχείρημα!
Πόσο ἐφευρετικὴ λοιπὸν γίνεται ἡ ἀγάπη! Οἱ
τέσσερις συνοδοὶ τοῦ παραλυτικοῦ δὲν ἀπογοητεύτηκαν ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου,
ποὺ τοὺς ἐμπόδιζε νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο. Ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης ποὺ ἔκαιγε στὶς
καρδιές τους δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ἡσυχάσουν ἂν δὲν ἔβρισκαν λύση. Καὶ τελικὰ βρῆκαν
τὴ λύση μ’ ἐκεῖνο τὸ ἀπίστευτο τόλμημα νὰ τὸν κατεβάσουν ἀπὸ τὴ στέγη!
Αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἂς καλλιεργήσουμε κι ἐμεῖς. Ἀγάπη
ποὺ ἐμπνέει γιὰ νὰ ὑπερβαίνουμε τὰ ἐμπόδια καὶ νὰ ἀνακουφίζουμε πολλοὺς ἀδελφούς
μας: ἀσθενεῖς ποὺ στενάζουν ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν ταλαιπωρία μέσα στὰ νοσοκομεῖα·
ἀνθρώπους μὲ κινητικὰ προβλήματα ποὺ δὲν ἔχουν κάποιον νὰ τοὺς μεταφέρει· ἡλικιωμένους
ποὺ ἀναζητοῦν λίγη συντροφιά· πολύτεκνες μητέρες ποὺ πασχίζουν νὰ ἀνταποκριθοῦν
στὶς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τους. Σὲ κάθε ἔργο φιλανθρωπίας ἂς εἴμαστε πρόθυμοι νὰ
βοηθοῦμε χωρὶς νὰ μᾶς λυγίζουν οἱ δυσκολίες. Ἡ ἀγάπη κάνει θαύματα!
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ποὺ διέκρινε τὴν πίστη τοῦ
παραλυτικοῦ – καὶ τῶν συνοδῶν του – ἀμέσως τοῦ χάρισε αὐτὸ ποὺ εἶχε πρωτίστως ἀνάγκη:
τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του. Τότε κάποιοι Γραμματεῖς ἄρχισαν μὲ τὸ λογισμό τους
νὰ κατηγοροῦν τὸν Κύριο ὡς δῆθεν βλάσφημο. Σκέπτονταν: Πῶς τολμᾶ νὰ λέει «ἀφέωνταί
σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἀφοῦ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες;... Ἀμέσως ὅμως
ὁ Κύριος Ἰησοῦς ὡς καρδιογνώστης Θεὸς ἀντιλήφθηκε τοὺς λογισμούς τους καὶ τοὺς ἐπέκρινε:
«Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;». Γιατί κυκλοφορεῖτε τέτοιους
λογισμοὺς μέ σα στὶς καρδιές σας;...
Ἂς σταθοῦμε λίγο σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Εἶναι ἀλήθεια
ὅτι οἱ λογισμοὶ ἀποτελοῦν ἕναν ὁλόκληρο κόσμο μέσα μας ποὺ ἐπηρεάζει τὴ ζωή
μας, κατευθύνει τὶς πράξεις μας, διαμορφώνει τὴν ὅλη μας προσωπι-κότητα. Ἀπὸ τοὺς
λογισμοὺς ξεκινοῦν εἴτε οἱ καλὲς εἴτε οἱ ἁμαρτωλές μας πράξεις.
Εἶναι ἀνάγκη λοιπὸν νὰ παλέψουμε σκληρὰ στὸ
πεδίο τῶν λογισμῶν. Νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ μὴ μολύνεται ὁ νοῦς μας ἀπὸ σκέψεις
καὶ φαντασίες πονηρὲς καὶ ἀκάθαρτες, ἐντυπώσεις καὶ ἀναμνήσεις ἁμαρτωλές,
μοχθηρὲς καὶ ζηλότυπες. Ἂς προσευχόμαστε νὰ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του, γιὰ νὰ
καθαρίζει τὸ ἐσωτερικό μας, νὰ φωτίζεται ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὸ θεῖο Νόμο καὶ ἡ
καρδιά μας νὰ γίνεται κατοικητήριο δικό Του.
«Τί εἶναι εὐκολότερο;», συνέχισε ὁ Κύριος ἐλέγχοντας
τοὺς ἀπορημένους Γραμματεῖς, «νὰ πῶ στὸν παραλυτικό, εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες
σου, ἢ νὰ τοῦ πῶ, σήκω καὶ πάρε στὸν ὦμο σου τὸ κρεβάτι σου καὶ
περπάτα;»... Ὁπωσδήποτε ἐκεῖνοι θεωροῦσαν δυσκολότερο αὐτὸ τὸ τελευταῖο.
Κι
ἐμεῖς ἴσως τὸ ἴδιο θὰ λέγαμε. Διότι πολὺ πιὸ βέβαιο καὶ ὁρατὸ ὡς ἀποτέλεσμα εἶναι
τὸ θέαμα ἑνὸς παραλύτου ποὺ σηκώνεται καὶ περπατᾶ, παρὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἡ ψυχή
του θεραπεύτηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Κι ὅμως τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας μιᾶς ψυχῆς ἀποτελεῖ
ἀσυγκρίτως ἀνώτερο θαῦμα ἀπὸ κάθε σωματικὴ ἴαση. Ὅσο ἀνώτερη εἶναι ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ
σῶμα, τόσο πιὸ σημαντικὴ εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴ σωματικὴ ὑγεία.
Τί
ὠφελεῖ ἂν ἔχουμε σωματικὴ ὑγεία, ἀλλὰ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μᾶς
πιέζει τὴ συνείδηση; Ὁ ἀσθενὴς ποὺ ἐξομολογεῖται καὶ λαμβάνει τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν,
ἀκόμη κι ἂν δὲν ἀποκτήσει ἀμέσως τὴν ὑγεία τοῦ σώματός του, πάντως αἰσθάνεται τὸ
φορτίο τῆς ἀσθενείας του νὰ γίνεται πολὺ πιὸ ἐλαφρό.
Γι’
αὐτὸ κι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία στὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου εὔχεται «εἰς ἴασιν
ψυχῆς τε καὶ σώματος». Ἂς ζητοῦμε λοιπὸν πρῶτα τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας κι ἔπειτα
τὴν ὑγεία τοῦ σώματος. Ἔχουμε ἀνάγκη πρωτίστως ἀπὸ μετάνοια. Αὐτὸ εἶναι τὸ
δυσκολότερο θαῦμα, ἀλλὰ σωτήριο γιὰ τὴν ψυχή μας
“Ο ΣΩΤΗΡ”15/03/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου