Δυστυχώς, θέλουμε Χριστό χωρίς Σταυρό!

Καθώς ανέτειλε ο νέος χρόνος 2013…

Δεν είναι δύσκολο να φτάσει κάποιος στο χείλος του γκρεμού. Όσο ψηλά κι αν έχει ανεβεί πνευματικά στο παρελθόν. Τα κρυμμένα πάθη δεν λένε ποτέ «φτάνει!». «Φτάνει πια!», το λέγει μόνο η καρδιά που μετανοεί. Τα πάθη δεν έχουν σταματημό και τελειωμό. Είναι «φιλεπίστροφα». «Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβάνε…» Πόσοι και πόσοι δεν καταστράφηκαν στο διάβα της πνευματικής πορείας και της εκκλησιαστικής ιστορίας…

Είναι φοβερό και θλιβερό συνάμα φαινόμενο η εξαχρείωση μιας ψυχής ευλογημένης και ενός προσώπου εξαγιασμένου. Η καταστροφή συντελείται σιγά-σιγά. Από την μια αμαρτία στην άλλη. Από το ένα πάθος στο άλλο. Ο κατήφορος αρχίζει ήρεμα και αυξάνει ταχύτητα, όσο κατρακυλάει ο άνθρωπος. Στο τέλος ο δούλος του Θεού αμαρτάνει ασύστολα και ξέφρενα, χωρίς φρένο, ασύδοτα. Σκληραίνεται και πωρώνεται. Φτάνει σε βάθη κακίας και καταφρονεί τη μακροθυμία του Θεού και την φωνή της συνειδήσεώς του.

Α) Τι φταίει όμως; Όλα αυτά προέρχονται από έλλειψη βίας και αγώνα.«Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Δυστυχώς λυπούμαστε τον εαυτό μας και δεν τον «λυπούμε» καθόλου. Τον χαϊδεύουμε και δεν του λέμε ποτέ «ΟΧΙ». Το αποτέλεσμα μετά είναι γνωστό: μας κατακυριεύει. Τα πρίν αδιανόητα, τώρα γίνονται καθημερινά. Ο χριστιανός αυτός αρχίζει πλέον να αηδιάζει τον εαυτό του και να σκανδαλίζει τους γύρω του.

Οι παλιοί χριστιανοί είχαν βρεί το μυστικό της πνευματικής υγείας και εσωτερικής ευτυχίας. Είχαν πρόγραμμα στη ζωή τους. Ασκούσαν τον εαυτό τους σε όλες τις πρακτικές αρετές. Δεν του χαρίζονταν. Άγαμοι κατά Θεόν και έγγαμοι άγιοι μέσα στον κόσμο ζούσαν αποφασιστικά για το Θεό και είχαν πάρει στα σοβαρά την βασιλεία των ουρανών και τη σωτηρία της ψυχής τους. Εφάρμοζαν μοναχικές αρετές, όπως «βία φύσεως διηνεκή και φυλακή των αισθήσεων ανελλιπή». Έδιναν αίμα και έπαιρναν πνεύμα. Γέμιζαν με τη χάρη του αγίου Πνεύματος. Αλήθεια πόσο μακριά είμαστε εμείς την σήμερον ημέραν! Πως όμως και συμβαίνει αυτό;

Αυτό συμβαίνει διότι οι μέν κληρικοί εφησυχάζουν επαναπαυόμενοι στη χάρη της Ιερωσύνης και της θείας λατρείας, αλλοιούμενοι πνευματικά, προσωρινά μόνο, μέσα από τα βυζαντινά μέλη και τους ήχους της εκκλησιαστικής μουσικής και από το ανατεθειμένο από τον Χριστό θεϊκό, λειτουργικό και αγιαστικό έργο που επιτελούν. Οι δε λαϊκοί καμαρώνουν και παρηγορούνται από το πόσους γεροντάδες γνωρίζουν εναλλάξ ως πνευματικούς και πόσα κομποσχοίνια στα χέρια φοράνε από τις ισάριθμες φορές που επισκέφτηκαν το Άγιο Όρος.

Λείπει από όλους μας – υπάρχουν βεβαίως και λαμπρές εξαιρέσεις – ο προσωπικός σκληρός και ανηφορικός αγώνας και δρόμος, από τον οποίο εξαρτάται η απόκτηση και ενέργεια της θείας χάριτος. Είναι πολύ ωραίο θέαμα να βλέπεις και να ακούς χριστιανούς, να αναφέρουν ασκητικούς αγώνες και θαύματα γερόντων και οι ίδιοι να μη θέλουν στην προσωπική τους ζωή να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους πέραν του πληκτρολογίου και της οθόνης του υπολογιστή τους.

Β) Είπαμε προηγουμένως για πρόγραμμα πνευματικό. Σαφώς σαφέστατα. «Χωρίς προσευχή και μελέτη, πνευματική ζωή δεν γίνεται», λέγει ο άγιος Νείλος ο ασκητής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τι σημαίνει ο λόγος ότι πρέπει να διώχνω «αυθωρεί και παραχρήμα, εν τω άμα, άνευ της ουδεμιάς καθυστερήσεως, μετά πλήρους αποδοκιμασίας» (π. Ευσέβιος) την προσβολή της αμαρτίας και την πειρασμική εισήγηση του πονηρού; Εδώ πλέον ελεγχόμαστε πλείστοι, όσοι ακριβώς επιτρέπουμε ένοχες τέρψεις του πνεύματος και των αισθήσεων. Και μη πάει η σκέψη μας μόνο στον ευαίσθητο τομέα της ηθικής με τη στενή έννοια. Μολυσμός του πνεύματος είναι και η μνησικακία και η εχθρότητα και η εκδικητική φαντασία και η αλαζονεία του φρονήματος και η μεγάλη ιδέα. Πολλοί πάσχουμε από «μεγαλοϊδεατισμό».

Δεν έχουμε σταυρώσει ούτε τη σάρκα ούτε το φρόνημα. Λείπει η έμπρακτη μετάνοια, η ταπείνωση, η αυτογνωσία και η γενναία αποφασιστικότητα κάθε μέρα. Αφήνουμε παραθυράκια στην ηδονή και ερωτοτροπούμε με την αμαρτία. Θέλουμε ένα Χριστό χωρίς Σταυρό. Αυτό όμως δεν γίνεται. Δεν υπάρχει Εκκλησία, Ορθοδοξία, Ανάσταση, Χριστός Κύριος Ιησούς, χωρίς Σταυρό και Γολγοθά.

Γ) Υπάρχει όμως βαθιά μέσα μας και κάτι άλλο. Που ζητούμε την ευτυχία; Πιθανόν όλα να πηγάζουν από αυτό. Ο άνθρωπος βαθιά μέσα του ζητεί την χαρά και την απόλαυση σε οποιοδήποτε χρόνο και χώρο. Που λοιπόν ζητάμε την ευχαρίστηση; Από ποιόν; Πότε; Πόση; Πως; Τι είδους χαρά; Από τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά καθορίζεται εν πολλοίς η στάση της ζωής μας, ο πνευματικός προσανατολισμός μας και η προοπτική μας για το μέλλον. Παλιά έλεγαν πολύ πετυχημένα: «ζούμε και εργαζόμαστε υπό το πρίσμα της αιωνιότητος» (sub specie aeternitatis). Ζούμε λοιπόν με τον Χριστό, για τον Χριστό, προς δόξαν Του και για την αιώνια μακαριότητα;

Δυστυχώς ζούμε εντελώς χοϊκά. Ζητώντας τη χαρά στα γλυφιτζούρια του κόσμου. Αποδεχόμενοι γήϊνες παρηγοριές. Κι όμως πολλοί αρχίζουν δειλά πλέον να το ομολογούν. Τι λένε; Πρώτον, ότι η στέρηση είναι πηγή ευτυχίας και δεύτερον, ότι η πνευματική Εκκλησιαστική ζωή είναι πηγή χαράς κι εδώ και εκεί. Και στη γη και στον ουρανό.

Δ) Πόσες φορές το χρόνο ηχούν στ΄ αυτιά μας τα αναστάσιμα λόγια του Κυρίου μας! «Απαρνησάσθω εαυτόν», «αράτω τον Σταυρόν», «τι ωφελήσει άνθρωπος εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;» και άλλα πολλά. Δεν μας κάνει εντύπωση το φρικτό τέλος της άκαρπης συκιάς και ο πνιγμός των δισχιλίων γουρουνιών, αλλά και άλλα γεγονότα, που μιλάνε για μετάνοια εδώ και τώρα; Για αγώνα εδώ και τώρα; Για αλλαγή πορείας εδώ και τώρα;

Η Αποκάλυψη μας λέγει ότι «ο Κύριος εγγύς»! Ορθότατο! Αλλά και ο κίνδυνος της πτώσεως - αν δεν μετανοήσουμε - και της κοπής, πάλι είναι εγγύς! «Μετανοείτε, λοιπόν και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω», τονίζει ο Κύριος. Αυτός είναι ο Σταυρός μας για τη Νέα Χρονιά!

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Χριστιανική Εστία Λαμίας