Κυριακή ΙΔ’ Λουκά - «Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν, υιέ Δαβίδ ελέησον με»

Αποστολικό ανάγνωσμα: Εφεσ. ε΄ 8-19

Ευαγγελικό ανάγνωσμα: Λουκ. ιη΄ 35-43

«Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν, υιέ Δαβίδ ελέησον με» (Λουκ. ιη΄39)

 Ιδιαίτερα σημαντικά τα όσα διαδραματίζονται σήμερα στην Ιεριχώ, η οποία για άλλη μια φορά δέχεται τη θαυματουργική επίσκεψη και επέμβαση του Ιησού. Και στις δυο επισκέψεις φαίνεται ότι ο Ιησούς στέκεται στον άνθρωπο και τα προβλήματα του. Διακρίνει τη σιωπηλή ή και με κραυγή επιθυμία των ανθρώπων να τύχουν του ελέους του. Αυτοί οι δυο ξεχωρίζουν ανάμεσα στο πλήθος που συνωστίζεται γύρω από τον Ιησού. Ο πρώτος είναι ο Ζακχαίος και ο δεύτερος είναι ο σημερινός τυφλός. Ο Ζακχαίος, όπως θα ακούσουμε και στο ευαγγέλιο της ερχόμενης Κυριακής, θέλει να δει, έστω και από μακριά τον Ιησού, μια και η αμαρτωλότητα του, η μικρόσωμη κατασκευή του και πλήθος των αμαρτιών του δεν του επέτρεπαν να το πράξει.
Αντίθετα ο τυφλός πληροφορείται για την παρουσία του Ιησού και φωνάζει δυνατά «Ιησού, υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με». Κι όταν το προπορευόμενο πλήθος τον μάλωνε και τον καλούσε να σωπάσει, εκείνος φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με» . Η επιμονή και η ένταση της φωνής του επιβεβαίωναν τη μεγάλη πίστη στο πρόσωπο του Ιησού τον οποίο αναγνώριζε, μέσα από τα γεμάτα ικεσία και δύναμη λόγια του, σαν τον αναμενόμενο μεσσία και Λυτρωτή.

Και η πίστη έφερε το θετικό αποτέλεσμα. Ο Ιησούς, που είναι έτοιμος να ακούσει τη γεμάτη πόνο αλλά πίστη φωνή των ανθρώπων σταματά την πορεία και καλεί κοντά του τον άνθρωπο που ζητά τη βοήθεια του, είτε σιωπηλά, όπως το Ζακχαίο, είτε δυνατά, όπως σήμερα τον τυφλό.

Η προσευχή, με όποιο τρόπο κι αν εκφραστεί, όταν γίνεται με πίστη, στο τέλος γίνεται ακουστή από το Θεό. Ο Ιησούς, όχι μόνο στέκει για να ακούσει την επιθυμία – προσευχή των ανθρώπων, αλλά και δίνει και θετική απάντηση, είτε άμεσα είτε με λίγη καθυστέρηση. Μια καθυστέρηση που δεν οφείλεται στην υποτίμηση ή την παραφροσύνη του προσώπου που ζητά τη βοήθεια του, αλλά γιατί θέλει να βγει στην επιφάνεια η δύναμη της πίστης εκείνων που τον καλούν, όπως έγινε με τη Χαναναία και σήμερα με τον τυφλό. Άλλωστε και η προτροπή του Ιησού: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν, πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και το κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. ζ΄ 7-8), είναι μια προτροπή για επιμονή, αλλά συνάμα και μια διαβεβαίωση ότι θα εισακουστεί η προσευχή μας. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι, ενώ οι άνθρωποι δυσανασχετούν, αντίθετα ο Ιησούς σταματά και δίνει εντολή να τον φέρουν κοντά του και στη συνέχεια τον ρωτά: «Τι θέλεις να σου κάνω»; Ο Ιησούς, ως Θεός γνώριζε την επιθυμία του τυφλού. Όμως με την ερώτηση ήθελε να καταστήσει σαφές στο πλήθος που τον ακολουθούσε ότι δεν επρόκειτο για ένα συνηθισμένο ζητιάνο, αλλά για έναν άνθρωπο που είχε δυνατή πίστη και με την οποία ζητούσε να θεραπευθεί.

Έτσι και με μας. Παρά το ότι ο Θεός γνωρίζει τις επιθυμίες και ανάγκες μας, εν τούτοις θέλει να τις ακούσει και από το δικό μας στόμα. Μέσα από τον τρόπο και την ένταση της προσευχής μας θα φανεί προκαταβολικά η εκτίμηση μας σ’ αυτό που ζητούμε, δηλαδή το έλεος του Θεού και άρα ότι είμαστε άξιοι να το δεχθούμε, όπως έγινε σήμερα και με τον τυφλό.

Παράλληλα ο Ιησούς δίνει σήμερα ένα μήνυμα σε όλους μας. Ότι πρέπει να διαθέτουμε χρόνο για να ακούσουμε το συνάνθρωπο και τα προβλήματα του, ανεξάρτητα αν εμείς σαν άνθρωποι θα έχουμε τη δυνατότητα να βρούμε λύση στο πρόβλημα του. Η κατανόηση είναι αναγκαία στις μέρες μας, περισσότερο παρά ποτέ. Αυτή την κατανόηση όλοι την έχουμε ανάγκη.

Και ο Ιησούς στέκει σήμερα με κατανόηση. Διακρίνει την πίστη του τυφλού και του λέει: «Ανάβλεψον». «Απόκτησε το φως σου η πίστη σου σε έσωσε». Ο τυφλός βρήκε αμέσως το φως του και ακολούθησε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Ο τυφλός δεν περιορίστηκε στο να ζητήσει απλά βοήθεια, αλλά χάρη στην πίστη του προσπέρασε τα εμπόδια και όταν εξασφάλισε τη θεραπεία αισθάνθηκε την ανάγκη να δοξολογήσει το Θεό για τη θεραπεία του. Με τον τρόπο αυτό αφήνει παράδειγμα σε όλους μας ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τόσο το Θεό, όσο και τους ανθρώπους για την μακροθυμία, την κατανόηση, το έλεος και την αγάπη τους.

Ο τυφλός αισθάνεται την ανάγκη, μετά τη θεραπεία να δοξολογήσει το Θεό. Το παράδειγμα του το ακολουθούν και οι παρευρισκόμενοι. Έτσι κι εμείς πρέπει να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν εκδηλώνει σε εμάς προσωπικά το έλεος του, αλλά και όταν εκδηλώνει το έλεος του στους άλλους ανθρώπους. Γιατί η δοξολογία είναι συνειδητή έκφραση ευχαριστίας, όχι μόνο για την εκδήλωση του ελέους του, αλλά και για όλες τις καθημερινές μικρές ή μεγάλες δωρεές του. Και η ευχαριστία αυτή είναι αναγκαία, όπως διαπιστώσαμε τόσο στο  σημερινό ευαγγέλιο, όσο και στο ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής. Η ευχαριστία είναι ακόμα απάντηση, αλλά και συναίσθηση της μακροθυμίας του Θεού στον καθένα από μας ξεχωριστά. Είναι ακόμα αφορμή για να γίνουμε παράδειγμα για εκείνους που πρόκειται να πιστέψουν σ’ αυτόν και να οδηγηθούν έτσι στην αιώνια ζωή, όπως ακούσαμε και στο σημερινό «Απόστολο».

Αδελφοί μου, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η πίστη του τυφλού τόσο πριν, όσο και μετά τη θεραπεία. Γιατί αναγνώρισε τη Θεότητα του Ιησού, μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, έστω και αν δεν τον έβλεπε. Αναγνώρισε ακόμα στο πρόσωπο του τη δύναμη της λυτρωτικής αγάπης. Μιας αγάπης που παρακάμπτει εμπόδια, σκοπιμότητες ή άλλες προτεραιότητες και στο τέλος αναδεικνύεται στην υπέρτατη πράξη. Μιας αγάπης και μιας προσφοράς που σαν έννοια είναι συνώνυμη με το Θεό. Με τον τρόπο αυτό διδάσκει τόσο τους παρευρισκόμενους όσο κι εμάς τους μετέπειτα που τον ακολουθούμε ότι οι υψηλές ιδέες και αξίες, όπως αυτή της αγάπης δεν είναι απλή θεωρία, αλλά βίωμα και πράξη. Για τούτο και η φωνή των δυστυχισμένων δεν πρέπει να καταπνίγεται με το πρόσχημα αυτών των αξιών. Σήμερα ο Ιησούς επέκρινε έμμεσα όσους επιτιμούν τον τυφλό. Άμεσα όμως μας δίδαξε όλους ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι όσοι θέλουμε να τον ακολουθούμε αυτή την αγάπη πρέπει να εκδηλώνουμε. Η πίστη στο Θεό τότε μόνο αποκτά ουσία και αξία όταν εκφράζεται μέσα από την αγάπη που ξέρει να υπομένει, να ανέχεται και τέλος που ξέρει να διακονεί, να υπηρετεί τον πονεμένο άνθρωπο. Αυτή την πολυδύναμη πίστη ας αποκτήσουμε κι εμείς. Αμήν.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μητρόπολη Πάφου