Λυκούργος Νάνης, Ο λαός του Θεού περιμένει απ την επίσημη Εκκλησία και τους υγιώς φρονούντες εκπροσώπους των θεολογικών σχολών ….να κόψουν το βήχα των όσων επιθυμούν να μας ομογενοποιήσουν θρησκευτικά, εθνικά και πολιτιστικά.

Μετά τους αγιορείτες ηγουμένους και ο εκλεκτός θεολόγος Νικόλαος Βασιλειάδης στηλίτευσε κατά χριστιανικό πρωτίστως και δευτερευόντως κατά επιστημονικό χρέος την υπό τινων ορθοδόξων θεολόγων δυστυχώς αναληφθείσα επιχείρηση μετατροπής του χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών από ομολογιακό σε πανθρησκειακό.

Ο κος Βασιλειάδης με την κρυστάλλινης διαύγειας συλλογιστική του αναδεικνύει το μέγεθος της πνευματικής ζημίας  που πρόκειται να υποστούν οι μαθητές των σχολείων μας άμα τη υλοποιήσει και εφαρμογή του νέου προγράμματος σπουδών. Με την εν θέματι παρέμβαση του εγκρίτου θεολόγου προστέθηκε μία ακόμη κραυγή αγωνίας και φωνή διαμαρτυρίας κοντά στις τόσες άλλες για την επικείμενη αρνητική εξέλιξη που συνεπάγεται όχι μόνο για τα παιδαγωγικά μας πράγματα αλλά πρωτίστως και κυρίως για την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία των μαθητών μας η υιοθέτηση και υλοποίηση του νέου προγράμματος σπουδών.

Οι διαμαρτυρίες οσημέραι πληθαίνουν και οι αντιδράσεις διογκώνονται. Διαμαρτυρίες που εκπορεύονται από επιστημονικούς φορείς και άλλες συλλογικότητες όπως η ΠΕΘ και ορθόδοξες ιεραποστολικές αδελφότητες αλλά και μεμονωμένα από ευαισθητοποιμένους ιεράρχες, καταξιωμένους ακαδημαικούς θεολόγους κληρικούς και λαικούς, σεβαστούς καθηγουμένους ιερών μονών, ιστολόγια που διακρίνονται για την προσήλωσή τους στο ορθόδοξο ήθος αλλά και από πλήθος πιστών.

Αναντιλέκτως η διόγκωση της αντιδράσεως και αντιστάσεως  όπως θέλουμε  να ελπίζουμε απέναντι στην επιχειρούμενη αποορθοδοξοποίηση της χώρας μας αποτελεί παρήγορο κατ αρχήν γεγονός που χαροποιεί το λαό του Θεού και τον πληροί ελπίδων. Απ την άλλη ικανός αριθμός μελών του χριστεπωνύμου πληρώματος καταλαμβάνεται από βαθειά θλίψη που ταχέως μετατρέπεται σε αγανάκτηση αναλογιζόμενος την απουσία ουσιαστικής ενασχόλησης της πλειοψηφίας των ιεραρχών μας με το συγκεκριμένο ακανθώδες ζήτημα. Και διερωτάται κανείς! Πρόκειται για έλλειψη συνειδητοποιήσεως του ελλοχεύοντος κινδύνου και συνακόλουθη υποτίμηση της σοβαρότητας του θέματος; Πρόκειται για προσπάθεια συγκάλυψης των ενόχων που εξ όσων καταγγέλεται συγγενεύουν ιδεολογικώς με τον πρώην Θηβών και νυν Αθηνών; Διότι είναι αν μη τι άλλο αδιανόητο απ τη μια μεριά κάποιοι μητροπολίτες να εκτοξεύουν τα βέλη τους βγαίνοντας στον εξώστη της δημοσιότητας κατά των νοταλγών του χιτλερισμού και απ την άλλη να ποιούν την νήσσαν κατά το κοινώς λεγόμενο για τη διαστροφή του χαρακτήρα του θρησκευτικού μαθήματος που εξ αντικειμένου αποτελεί τον υποκάρδιο πόθο των νεοταξιτών.

 Δυστυχώς η πλειονότητα των εν Ελλάδι επισκόπων μας απογοήτευσε με την ηττοπαθή στάση της τόσο απέναντι στο αισχρούργημα corpus christi όσο και απέναντι στη λυσσώδη επιχείρηση εξαφάνισης της ιδιοπροσωπείας μας μία πτυχή της οποίας συνιστά αναμφιρρήστως και η υποβάθμιση των Θρησκευτικών. Άκόμη περισσότερο απογοητεύει η επιεικώς απαράδεκτη στάση των εκπροσώπων των θεολογικών μας σχολών που κατά λογική ακολουθία και όντες οι καθ ύλη αρμόδιοι επί του θέματος θα έπρεπε σύσσωμοι να αποδοκιμάσουν τα όσα τεκταίνονται από συναδέλφους τους δυστυχώς και να προτάξουν τα στήθη τους προκειμένου να αποκρούσουν και ακυρώσουν την προσπάθεια αλλοίωσης του χαρακτήρα του μαθήματος. Αντ΄ αυτού βλέπουμε ικανό αριθμό προφεσσόρων να πρωτοστατούν στη συγκεκριμένη εξέλιξη και να προσπαθούν να την τεκμηριώσουν επιστημονικά. Και προβάλλει αμείλικτος ο ακόλουθος συνειρμός: πριν καιρό οι κυρίες και οι κύριοι προφέσσορες ουσιαστικά ζήτησαν την κεφαλήν επί πίνακι των δύο ομολογητών επισκόπων Πειραιώς και Κυθήρων οι οποίοι υπείκοντες στη φωνή της επισκοπικής τους συνειδήσεως καυτηρίασαν και ήλεγξαν τις οικουμενιστικές εκτροπές υψηλόβαθμων εκκλησιαστικών αξιωματούχων στην Ελλάδα και τη Σερβία. Για το corpus christi όμως όπως και για την αποορθοδοξοποίηση της πατρίδας μας έπαθαν γλωσσοδέτη προφανώς και έκαναν τουμπεκί καταπίνοντας τη γλώσσα τους. Χαλασμός κόσμου για τον εθνικισμό και σοβινισμό και μούγκα για το διεθνισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Αφωνία για το Μπάλαμαντ, το Πόρτο Αλλέγκρε, τη Γροιλανδία, την Ασσίζη, τις θρονικές εορτές στο Φανάρι, τα αίσχη του Γερμανίας και πλουραλισμός πύρινων λόγων απ τα ιστολόγια της γνωστής φράξιας για  τους εθνικιστές χρυσαυγίτες με τους οποίους βέβαια ο υποφαινόμενος κάθε άλλο παρά συμφωνεί ιδεολογικά. Αλλά αυτή η πρεμούρα με την επιλεκτική καταδίκη των χρυσαυγιτών δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σχετικά με το πόσο γνήσια και αυθόρμητη είναι. Ο λαός του Θεού περιμένει απ την  επίσημη Εκκλησία και τους υγιώς φρονούντες εκπροσώπους των θεολογικών σχολών να αχοληθούν σοβαρά με το θέμα και να κόψουν το βήχα των όσων επιθυμούν να μας ομογενοποιήσουν θρησκευτικά, εθνικά και πολιτιστικά. Ειδικά απ τους ποιμένες αναμένει να αφήσουν τα συλλείτουργα που τελευταία έχουν πυκνώσει και που τόσο απωθούν και να αναλάβουν ουσιαστικό αγώνα ενάντια στους σχεδιασμούς της νέας τάξης. Ίδωμεν!

Λυκούργος Νάνης