Αχιλλέας Πιτσίλκας, Ο Χριστιανισμός ως θρησκεία αγάπης και ελευθερίας

Ο Χριστιανισμός ως θρησκεία αγάπης και ελευθερίας

Από τον Αχ. Πιτσίλκα, Δρ.Θεολογίας

Ένας επίτιμος δικηγόρος, ο κ. Θρασύβουλος Καβασίδης, έγραψε στην «Ελευθερία» ένα άρθρο με τίτλο «Έλληνες και Χριστιανισμός», στο οποίο διαστρέφει τελείως τα ιστορικά γεγονότα, βλέποντας τα πράγματα με τα γυαλιά του δωδεκαθεϊστή. Επειδή δε σκανδάλισε τους πιστούς, για τούτο θα ήθελα να παρουσιάσω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, σημειώνοντας τα εξής:

1) Ο Χριστιανισμός, ως θρησκεία ή πίστη, ιδρύθηκε από τον ενανθρωπήσαντα Θεό και Σωτήρα, που διακήρυξε ξεκάθαρα το «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν...» (Ματ. 16, 24). Επομένως δεν διαδόθηκε «διά πυρός και σιδήρου», όπως διατείνεται ο κ. Θρασύβουλος Καβασίδης, αλλά διά του κηρύγματος της αλήθειας και με τη βίωση της αγάπης.

2) Ο ίδιος ο Κύριος όταν ο Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι του για να υπερασπιστεί τον Κύριο του είπε να βάλει «την μάχαιραν εις την θήκην της» γιατί «...οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα απολούνται» (Ματ. 25,52). Ο ίδιος δε ο Κύριος καταδικάστηκε από τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες της εποχής και θανατώθηκε στον Γολγοθά, ενώ και οι Εβραίοι προτίμησαν τον λήσταρχο Βαραββά, που, εξαιτίας της απιστίας του προέβαινε σε ληστείες και σε φόνους.

3) Οι άγιοι Απόστολοι διέδωσαν τον Χριστιανισμό ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, δηλαδή κηρύττοντας τον λόγο της αληθείας και βιώνοντας την αγάπη, ενώ «εξέχεαν τα αίματα αυτών ωσεί ύδωρ». Θανατώθηκαν, δηλαδή, από φανατικούς ειδωλολάτρες που ήταν στην πραγματικότητα σατανιστές και για τούτο ανθρωποκτόνοι, όπως ο διάβολος (βλ. Ιω. 8,44).

4) Οι άγιοι Πατέρες ως διάδοχοι του Κυρίου και των Αποστόλων διέδιδαν τον Χριστιανισμό, όπως ακριβώς και οι άγιοι Απόστολοι, δηλαδή κηρύττοντας, βιώνοντας την αγάπη και θαυματουργώντας και όχι θανατώνοντας τους ειδωλολάτρες. Με έναν Πέρση ειδωλολάτρη, για παράδειγμα, ο άγιος Επιφάνιος συζητούσε για έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να τον πείσει ή να τον εκβιάσει. Όταν όμως με τη χάρη του Θεού απομάκρυνε το δαιμόνιο που κατείχε κάποιο νέο, τότε ο ειδωλολάτρης φιλόσοφος θέλησε από μόνος του να γίνει χριστιανός και να ζήσει στο εξής και αυτός σαν τον άγιο.

Μυριάδες δε άγιοι και γενικότερα χριστιανοί, αντίθετα, θανατώθηκαν από ειδωλολάτρες της εποχής τους, που στην πραγματικότητα δεν πίστευαν στον Θεό και για τούτο γίνονταν ικανοί για κάθε έγκλημα.

5) Οι ειδωλολάτρες, όπως είναι γνωστό, κατασκεύαζαν είδωλα που λάτρευαν ως θεούς, ενώ κατά την Αγία Γραφή ήταν έργα «χειρών ανθρώπων» (βλ. Ψαλμ. 113, 12-16). Στα είδωλα δε αυτά πρόσφεραν ως θυσίες συνήθως ζώα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις και τα ίδια τα παιδιά τους στο βωμό του Μολώχ. Πίσω δε από τους κατασκευασμένους θεούς κρύβονταν οι πονηροί δαίμονες (βλ. Ψαλ. 95,5), εφόσον βεβαιώνεται από τον Απ. Παύλο ότι «α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ» (1 Κορ. 10, 20). Εξαιτίας της διαστρέβλωσης αυτής «εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία... ποιείν τα μη καθήκοντα» (Ρωμ. 1, 21-23). Η ειδωλολατρία δηλ. οδηγούσε τους ειδωλολάτρες σε ανηθικότητες και ασχημοσύνες, ενώ όλοι οι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, που θεοποιούσαν και τους εαυτούς των, κήρυτταν διωγμούς φοβερούς εναντίον των χριστιανών, βασανίζοντας αυτούς και θανατώνοντας κατά τον πλέον απάνθρωπο τρόπο.

6) Η δαιμονολατρία των ειδωλολατρών αποδεικνύεται και από την ενασχόλησή τους με τη μαγεία, δηλαδή με την επίκληση των δαιμόνων για την πρόκληση πολλές φορές κακού σε συνανθρώπους τους. Εφόσον όμως οι ειδωλολάτρες, ως μάγοι, μάντες κ.λπ. ήταν σατανοκίνητοι και εφόσον ο σατανάς «εν τη αληθεία ουχ έστηκεν», γίνεται από μόνο του φανερό ότι οι ειδωλολάτρες, που ακολουθούν τον αρχέκακο, γίνονται εγκληματικοί στη ζωή τους, ακολουθώντας τον ψευτοθεό τους.

7) Οι αυτοκράτορες Μ. Θεοδόσιος και Ιουστινιανός, που στάθηκαν πιστά τέκνα της χριστιανικής Εκκλησίας, δικαιώθηκαν από την ιστορία, αποκτώντας τον τίτλο του Μεγάλου, ενώ το ίνδαλμα του δωδεκαθεϊστού κ. Θρασύβουλου Καβασίδη αναγκάστηκε να ομολογήσει το «Νενίκηκας Χριστέ». Ως εραστής παράφρων, λέγει για τον Ιουλιανό ο Παπαρρηγόπουλος, ιστάμενος ενώπιον πτώματος ερωμένης περιποθήτου, εφαντάζετο ο ταλαίπωρος ότι δύναται διά των ασπασμών αυτού και περιπτύξεων να εμφυσήση ζωήν εις σώμα... άψυχον κατακείμενον» (τ. Β, σελ. 441).

8) Ο αληθινός Χριστιανισμός ως «μίμησις θείας φύσεως» δεν υπήρξε ποτέ εγκληματικός, όπως η «άθεη» ειδωλολατρία. Ο Χριστιανισμός, κατά τον άγιο Ιουστίνο, είναι η μόνη αληθινή και «συμφέρουσα φιλοσοφία» και κατά τον Πασκάλ «η μόνη λύση στο ανθρώπινο δράμα». Και τούτο γιατί ο Χριστός είναι «η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιω. 14,6). Είναι το «Φως το αληθινόν, το ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω. 1,2), που έδιωξε τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας. Είναι ο το είναι δους και το ευ είναι χαρισάμενος. Είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Για τούτο ο Πασκάλ έλεγε χαρακτηριστικά ότι «έξω από τον Χριστό δεν υπάρχει παρά σκοτάδι και σύγχυση».

Κύριε Καβασίδη

σκέψου τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων της Ρωσίας, που «εν φόνω μαχαίραις απέθανον».

 Σκέψου τους ιεραποστόλους της Αφρικής σήμερα, που δεν εκβιάζουν κανέναν να δεχθεί με τη βία τον Χριστιανισμό, ενώ οι ίδιοι λιώνουν σαν τα κεριά για να διαφωτίσουν.

Σκέψου, αν θέλεις να σωθείς, ότι η Εκκλησία είναι η κιβωτός της σωτηρίας και ξαναγύρισε στην αγκαλιά της. Ο Χριστός σε περιμένει «έως ημέρα εστί», δηλαδή «άχρι ου το σήμερον καλείται» (Εβρ. 3,13).

Ελευθερία ,23/08/ 2012