Οσία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα (25 Ιουλίου)

Οσία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Η Διακόνισσα Ολυμπιάδα γεννήθηκε καί έζησε στήν Κωνσταντινούπολη, τόν 4ο αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια καί ήταν πολύ πλούσια. Αφιερώθηκε στήν διακονία τής Εκκλησίας διαθέτοντας όλον τόν πλούτο της γιά τήν ανακούφιση τών πτωχών. Λίγο χρονικό διάστημα μετά τόν γάμο της ο σύζυγός της έφυγε από τόν μάταιο αυτόν κόσμο καί αυτή αφιερώθηκε στόν Χριστό καί τήν Εκκλησία. Στόν γάμο της ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επειδή δέν μπορούσε νά παρευρεθή λόγω ασθενείας, τής έστειλε μιά θαυμάσια επιστολή, τήν οποία θά πρέπει νά διαβάζουν όλα τά ανδρόγυνα, επειδή μόνον ωφέλεια έχουν νά αποκομίσουν καί δύναμη γιά τίς δύσκολες περιστάσεις τής ζωής τους.

Ήταν πνευματικό τέκνο τού αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, τόν οποίο βοήθησε στό έργο του μέ μεγάλο ζήλο. Όταν εξορίσθηκε ο ιερός Χρυσόστομος η Ολυμπιάδα δοκίμασε μεγάλη θλίψη καί βαθύ πόνο. Ο άγιος γιά νά τήν παρηγορήση τής έστειλε από τήν εξορία αρκετές επιστολές, από τίς οποίες σώζονται δεκαεπτά. Οι επιστολές αυτές είναι πνευματικός θησαυρός καί θά πρέπει νά αποτελούν εντρύφημα όλων τών πιστών καί ιδιαιτέρως τών εμπεριστάτων καί πονεμένων, επειδή σταλάζουν μέσα στήν καρδιά πνευματική γλυκύτητα καί αληθινή παρηγοριά. Επίσης, στίς επιστολές αυτές φαίνεται η μεγάλη αγάπη τού ιερού Χρυσοστόμου, αλλά καί ο πνευματικός πλούτος τής ευαίσθητης καί γεμάτης αγάπη καρδιάς τής οσίας Ολυμπιάδας.

Η οσία Ολυμπιάδα συνέστησε Μοναστήρι μέ διακόσιες περίπου μοναχές, στό οποίο επικρατούσε η αγάπη καί η ειρήνη, αλλά καί η προσευχή ευωδίαζε, όπως τό αγνό θυμίαμα. Πολλοί δέ πονεμένοι εύρισκαν εκεί παρηγοριά, αλλά καί διδάσκονταν τήν γνήσια ευαγγελική ζωή. Η αγία, ενώ υπηρετούσε συνεχώς τούς άλλους, η ίδια ζούσε πολύ λιτά καί τά ενδύματά της ήταν απλά καί ευτελή. Οι δούλες της, τίς οποίες απελευθέρωσε, ντύνονταν μέ ωραιότερα ενδύματα καί ζούσαν μέ περισσότερη άνεση.

Ετελειώθη εν ειρήνη, «πλήρης αγαθών έργων καί ελεημοσυνών ών εποίει». Ο βίος καί η πολιτεία της μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Η χαρά καί η λύπη εναλλάσσονται στήν ζωή κάθε ανθρώπου καί μάλιστα η λύπη κατέχει αναμφίβολα τήν πρώτη θέση, αφού όπως είναι γνωστόν τά λυπηρά γεγονότα είναι πολύ περισσότερα από εκείνα πού προξενούν χαρά. Δέν υπάρχει άνθρωπος πού νά μήν γεύθηκε στήν ζωή του τόν πόνο καί τήν θλίψη. Μάλιστα, ο πόνος γιά κάποιους συνανθρώπους μας είναι αχώριστος σύντροφός τους σέ όλον τόν επίγειο βίο τους. Τό πρόβλημα, όμως, δέν είναι τά λυπηρά γεγονότα, πού ούτως ή άλλως θά μάς συνοδεύουν σέ όλη μας τήν ζωή, αλλά ο τρόπος μέ τόν οποίο αντιμετωπίζονται, επειδή, όταν δέν αντιμετωπίζονται σωστά, οδηγούν τόν άνθρωπο στήν κατάθλιψη, τήν απόγνωση καί τήν απελπισία. Όταν κανείς παραμένη στήν Εκκλησία καί αγωνίζεται νά ζή σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, τότε μαθαίνει τό πώς θά υπερβαίνη τούς πειρασμούς, τίς δυσκολίες καί τίς θλίψεις καί έτσι χαίρεται αληθινά τήν ζωή του.

Ο ιερός Χρυσόστομος δοκιμάστηκε πολύ στήν ζωή του, αφού υπέστη εξορίες καί διωγμούς εξ αιτίας τού φθόνου καί τής κακίας τών ανθρώπων, αλλά μέ τόν πνευματικό του αγώνα καί κυρίως μέ τήν υπομονή καί τήν αδιάλειπτη προσευχή κατόρθωνε νά διώχνη τήν θλίψη καί τήν αθυμία καί νά έχη χαρούμενη διάθεση. Μάλιστα, εμψύχωνε καί παρηγορούσε όσους τόν επισκέπτονταν, αντί νά δέχεται αυτός παρηγορία από εκείνους. Συμβούλευε δέ, μέσα από τίς επιστολές του, καί τήν μαθήτρια καί πνευματική του κόρη Ολυμπιάδα νά κάνη τό ίδιο. Δηλαδή, νά διώχνη τήν άμετρη λύπη καί αθυμία καί νά αγωνίζεται, μέ τήν βοήθεια τού Θεού καί τήν συνδρομή τού «κυβερνήτη λογισμού», νά διατηρή τήν ειρήνη τής ψυχής της καί νά έχη χαρούμενη διάθεση ενώπιον τού Θεού καί τών ανθρώπων. Στήν συνέχεια, θά καταγραφούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τίς επιστολές αυτές.

«Όσο σφοδρότερη είναι η τρικυμία, τόσο καί τά βραβεία είναι μεγαλύτερα, άν τήν υποφέρετε συνεχώς μέ ευχαρίστηση καί μέ τήν πρέπουσα ανδρεία, όπως καί κάμνετε. Διότι καί οι κυβερνήτες τών πλοίων σέ περίπτωση πού πνέει σφοδρός άνεμος, άν ανοίξουν τά πανιά πέρα από τό κανονικό, ανατρέπουν τό σκάφος άν τά ανοίξουν κανονικά καί όπως πρέπει, τό οδηγούν μέ πολλή ασφάλεια. Γνωρίζοντας, λοιπόν, αυτά μή παραδοθής στήν τυραννία τής αθυμίας, αλλά νίκα τήν τρικυμία μέ τόν λογισμό διότι δέν μπορεί ο κλυδωνισμός νά είναι ανώτερος από τήν ικανότητά σου... Νά κοπιάζης, νά προσπαθής καί νά αγωνίζεσαι, έχοντας τήν συμμαχία τών λόγων μου, ώστε νά εξωθής καί νά αποβάλλης μέ πολλή σφοδρότητα τούς λογισμούς πού σέ ταράσσουν καί σού προκαλούν τόσο θόρυβο καί ζάλη». Καί συνεχίζει: «Δέν θά παύσω νά επαναλαμβάνω συνεχώς ότι η εύθυμη διάθεση δέν οφείλεται τόσο στήν φύση τών πραγμάτων, όσο στήν γνώμη τών ανθρώπων... Η ευθυμία δέν εξαρτάται από τούς ακίνητους νόμους τής φύσεως, τούς οποίους είναι αδύνατον νά αναμοχλεύσουμε καί νά μεταθέσουμε, αλλά από τούς ελεύθερους λογισμούς τής προαιρέσεως, τούς οποίους εύκολα χειριζόμαστε».

Συνήθως, εμείς θεωρούμε τούς άλλους υπεύθυνους γιά τά στραβά καί ανάποδα πού συμβαίνουν στήν ζωή μας καί όχι τόν εαυτό μας μέ τίς αδυναμίες, τά πάθη καί τά λάθη του καί δέν έχουμε τό θάρρος νά αναλάβουμε τίς ευθύνες μας. Αλλά ο ιερός Χρυσόστομος, στήν 17η επιστολή του, τονίζει ότι «εκείνον πού δέν αδικεί ο ίδιος τόν εαυτό του, κανένας άλλος δέν μπορεί νά τόν βλάψη». Έστειλε, μάλιστα, σχετική πραγματεία γιά τό θέμα αυτό στήν οσία Ολυμπιάδα καί τήν προτρέπει νά τήν μελετά, επειδή θά τής είναι «ικανό φάρμακο». Καί τής εύχεται νά είναι πάντα, μέ τήν Χάρη τού Θεού καί τόν προσωπικό της αγώνα, δυνατή καί χαρούμενη.

Εάν εμείς έχουμε τά όποια προβλήματά μας σίγουρα δέν φταίνε σέ τίποτε οι άλλοι νά μάς βλέπουν μέ κατεβασμένα «μούτρα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς μαθαίνει τόν τρόπο μέ τόν οποίο θά υπερβαίνουμε τίς αντιξοότητες καί τά λυπηρά γεγονότα τής ζωής, ούτως ώστε νά μπορούμε νά διατηρούμε τήν ειρήνη τής ψυχής μας, αλλά καί νά έχουμε χαρούμενη διάθεση μπροστά στόν Θεό καί τούς ανθρώπους.–

Εκκλησιαστική Παρέμβαση – Ιούνιος 2012/