Ανάσταση. Γιορτή χαράς

ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΟΡΤΗ ΧΑΡΑΣ

Ανάσταση! Ή πιο μεγάλη, ή πιο χαρμόσυνη , ή πιο ευφρόσυνη γιορτή της χρι­στιανοσύνης. Ή «έορτή τών έορτών καί πανήγυρις τών πανηγύρεων» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. «Ή κλητή καί άγία ήμέρα, ή μία τών Σαββά­των, ή βασιλίς καί κυρία» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Είναι ό,τι και ή άνοιξη ανάμεσα στις εποχές, ό ήλιος ανάμεσα στ’ αστέρια, το χρυσάφι ανάμεσα στα μέταλλα και ή βασίλισσα ανάμεσα στις ημέρες του χρόνου, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Είναι ή μόνη γιορτή πού τη γιορτάζουμε οι πιστοί χριστιανοί σαράντα συνεχόμενες ημέρες από την Κυριακή τού Πάσχα μέχρι τον εσπερινό της Αναλήψεως, αλλά και όλες τις Κυ­ριακές του χρόνου.

Απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου ακούεται ό νικητήριος παιάνας: «Χριστός ανέστη!Αληθώς Ανέστη!» Χτυπούν οι αργυρόηχες καμπάνες και διαλαλούν το τρισχαρούμενο μήνυμα. Ό Λυτρωτής αναστημένος και του θανά­του νικητής. Σκύβουν οι άγγελοι στον άδειο Τάφο. «Ούκ έστιν ώδε, άλλ’ ήγέρθη» (Λουκ. κδ' 6)). Όλη ή δημιουργία συνεορτά­ζει. Λάμπουν τα πρόσωπα, σκιρτούν οι καρδιές. «Ή ιερά και μεγα­λόφωνος πανήγυρις τών Ορθοδόξων αγάλλεται»! «Σήμερον πάσα κτίσις άγάλλεται και χαίρει, ότι Χριστός Ανέστη και άδης έσκυλεύθη»! «Χαράς τα πάντα πεπλήρωται της άναστάσεως την πείραν είληφότα»!

Στη χαρά της Αναστάσεως συμμετέχει όλος ό αόρατος κόσμος των ασωμάτων Δυνάμεων.

«Ανέστη Χριστός, και χαίρουσιν άγγελοι»! Δο­ξάζουν τον Άναστάντα με «άσμα καινόν»! Τέρπεται και άγάλλεται ή θεοχαρίτωτος Άγνή «έν τη έγέρσει τού τόκου της», ή «μητρικώς πάντων ύπεραλγήσασα» κατά το θείο Πάθος του. Άγάλλεται, διότι τον υπεραγαπούσε «ώς γέννημα των σπλάγχνων της, αλλά και ώς μονο­γενή αύτης υιόν και ώς μόνη ούσα μήτηρ αυτού χωρίς ττατρός», καθώς λέει ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης. Συγχαίρουν οι Μυροφόρες γυναίκες, οι όποιες πήγαιναν κλαίγοντας στο μνημείο, για να μυρώσουν «νεκρόν, και ήπήντησαν ζώντα Θεόν, και Πάσχα το μυστικόν τοις μαθηταΐς εύηγγελίσαντο»! Συγχαίρουν οι άγιοι Απόστο­λοι και κάνουν φτερά «οι ωραίοι πόδες» τους, για να εύαγγελισθούν στους έγγύς και στους μακράν την ειρήνη και τη χαρά της Αναστάσεως! Συγχαίρουν οι Άγιοι, οι Όσιοι, οι Μάρτυρες, οι Νεομάρτυρες και οι σύγχρονοι Μάρτυρες, οι όποιοι για την αγάπη του Άναστάντος υπέμειναν τρο­χούς, τηγάνια πυρακτωμένα και άφησαν την τελευταία αναπνοή τους ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη»! Συγχαίρουν οι έν τώ άδη προπάτορες, διότι ό άναστάς Κύ­ριος «πύλας χαλκάς συνέτριψε- ψυχάς, άς κατείχε το πριν ό Άδης, Θεός ών άνέστησε»! Μπροστά στο θάνατο έτρεμαν οι πάντες, αλλά με την Ανάσταση του Χρί­στου αχρηστεύθηκε το θανατερό κεντρί του. «Που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου, άδη, το νΐκος;» (Α' Κορ. ιε' 55). Που είναι, θάνατε, το φαρμακερό κεντρί σου; Που είναι, άδη, ή νίκη σου; «Ανέστη Χρι­στός, και σύ καταβέβλησαι»!

Στη χαρά της Αναστάσεως συμμετέχει και σύμπασα ή δημιουργία. «Σ’ όλη την πλάση λαμπρό γιορτάσι, ή φύση απλώνεται σα χοροστάσι». Γράφει ό Φώτης Κόντογλου στο βιβλίο του Μυστικά άνθη: «Το Πάσχα το μοσχοβόλημα πού βγά­ζουνε τα άνθια και τα βότανα, το κελάηδημα των πουλιών, το λεπτό άγέρι πού σαλεύει τα χλωρά κλαριά, τ’ άλαφρό κύμα πού γλυκομουρμουρίζει στήν ακρογιαλιά, όλα τα νιώθεις να πανηγυρίζουνε την Ανάσταση τού Χριστού... Ώς και οι ξέρες του πελάγου κι εκείνες γιορτάζου­νε. Οι πέτρες θαρρείς πώς είναι κι εκείνες ζωντανές και χαρούμενες. Τίποτα δεν είναι νεκρό και άψυχο. Πουθενά δεν υπάρχει πια θάνατος, πουθενά δεν απόμεινε σκοτάδι».

Άς είναι πεπληρωμένες και οι δικές μας καρδιές από τη χαρά της Αναστάσεως. Δι­ότι «ή πάντων χαρά, Χριστός ή αλήθεια», όλη μας τη ζωή την έκανε γιορτή, γιορτή χαράς, καθώς λέει ό ιερός Χρυσόστομος. Άς είναι και ή δική μας χαρά ανεκλάλητη και δεδοξασμένη, διότι με την Ανάστα­ση τού Χριστού νικήθηκε ό θάνατος, νικήθηκε ό διάβολος, νικήθηκε ή αμαρτία, νικήθηκαν οι εχθροί του Σταυρού του Χρι­στού. Σκιρτούμε από χαρά οι πιστοί χρι­στιανοί «και σκιρτώντες ύμνούμεν τον αίτιον»! Ακόμη και όταν θλιβόμαστε, μάς προτρέπει ό άπόστολος Παύλος να μη στενοχωρούμεθα. Κι όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, να μην απελπιζόμαστε. Κι όταν διωκόμαστε, να μην πανικοβαλλόμαστε, διότι δεν μάς εγκαταλείπει ό άναστάς Κύριος. Φαίνεται ότι μάς κατανικούν και μάς ρίχνουν κάτω στη γη σαν τούς παλαιστές, αλλά δεν χανόμαστε (Β’ Κορ. δ' 8)! Κι όταν αδικούμαστε, να ανοίγουμε αγκαλιές ειρηνοφόρες και να άλληλοσυγχωρούμαστε! Να δίνουμε και να παίρνουμε ολόψυχη τη συγγνώμη μας. Ό,τι λυπηρό συνέβη μεταξύ μας, να το ξε­χνούμε. Δεν υπάρχει πιο χαρούμενη ημέρα από τη Λαμπρή. Δεν ταιριάζει να τη γιορτάζουμε με σκυθρωπά πρόσωπα και πικραμένες καρδιές. Να δίνουμε τα χέρια και να άλληλοσυγχωρούμαστε. Να λέμε το «Χριστός Ανέστη» εχθροί και φίλοι!

Ανάσταση, γιορτή της χαράς,γιορτή της αγάπης! Στον Άναστάντα τα χέρια υψώνει κάθε ψυχή σ’ όποια φυλή. Μαζί κι εμείς να υψώσουμε τα χέρια μας στον Άναστάντα και να Του πούμε: Αναστημένε Κύριε, ανάστησε κι εμάς σε νέα ζωή ειρήνης και χαράς. Κι αξίωσέ μας να ακολουθήσουμε την αναστάσιμη πορεία σου στον ουρανό, αιώνια να ζήσουμε μαζί σου, θείε Λυτρωτή.Αμήν.

«Ο ΣΩΤΗΡ»  15-04-2012