Ιερομονάχου Παϊσίου Παπαδοπούλου, Τι πρέπει να κάνουμε τώρα - Στρατηγικὴ του αγώνος

Ἱερομονάχου Παϊσίου Παπαδοπούλου

(Ἱερά Μονή Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Φιλώτα, Φλωρίνης)

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ

Στρατηγικὴ τοῦ ἀγῶνος

Μὲ σπαραξικάρδια ὀδύνη καὶ ἀπροσμέτρητο ἄλγος ψυχῆς παρακολουθοῦμε τὸν τελευταῖο καιρὸ τὸ δράμα τῆς πατρίδος μας προβληματισμένοι γιὰ ὅσα συμβαίνουν. Ὁ βαρὺς χειμώνας ποὺ περάσαμε φέτος μὲ τὰ δυσβάστακτα οἰκονομικὰ μέτρα τοῦ μνημονίου, τὰ ὁποῖα ἀπηχοῦν καὶ ἄλλες παραμέτρους στὴν ἐσωτερική μας πολιτική, ἀκόμη πιὸ ἐπώδυνες καὶ τελικὰ ὁλοκληρωτικές, κάνουν πλέον τοὺς Ἕλληνες νὰ παραμιλοῦν, τσακισμένοι ψυχολογικὰ, μέσα στὸ ἀπελπιστικὸ ἀδιέξοδο στὸ ὁποῖο μᾶς παγίδευσαν ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα καὶ τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμείο στὰ πλαίσια τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης. «Δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐφ’ ἡμᾶς». Ποιός «κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου» θὰ μποροῦσε νὰ περιγράψει παραστατικὰ ὅσα καταλύονται στὸ Ἑλληνικὸ κράτος καὶ ποιά προφητικὴ φωνὴ θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἀφυπνίσει τὴν ἀποχαυνωμένη καὶ χονδροειδὴ ἐσχάτως συνείδησή μας;

Ἀπὸ καιρὸ οἱ ἐπίσημοι κύκλοι τῆς Εὐρωζώνης, σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς διεθνεῖς θεσμικοὺς ἐπενδυτὲς καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς τράπεζες, ποὺ κατέχουν τὸν κύριο ὄγκο τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου χρέους, στὁ ὁποῖο μᾶς ἔριξαν μὲ σκοπιμότητα, ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας ἀφέλειας, ἀποφάσισαν νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν πτώχευση, χωρὶς βέβαια νὰ θιγοῦν οἱ ἀγορές. Ἔπρεπε, ὁπωσδήποτε, σύμφωνα μὲ τὸ συμφέρον τους -ἂς μὴν ξεγελιόμαστε-  νὰ περάσει ὁλόκληρη ἡ δημοσιονομικὴ διαχείριση τῆς χώρας μας στὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς ἐπιτροπείας, δηλαδὴ νὰ συντελεσθεῖ ἡ ἐθνική μας ὁμηρία.  Ἤδη, μὲ ἀφορμὴ τὴν διαχείριση τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους, ἡ Τρόικα σὲ συνεργασία μὲ τὴν «ὁμάδα δράσης» τῶν ἐπιτρόπων, ποὺ ὅρισε ἡ Κομισιὸν, θὰ ἔχει αὐξημένες πλέον ἁρμοδιότητες, τουτέστι ἀσφυκτικὴ ἐποπτεία στὴν Ἑλλάδα, ἤτοι, ὅπως γράψαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἐγκαθιδρύεται μιὰ πολυεθνικὴ στρατιὰ ἐλεγκτῶν, οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ μᾶς κυβερνᾶ. Συντόμως, κάθε ζωτικὸς τομέας τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ διοίκησης θὰ βρίσκεται στὰ χέρια ξένων. Γιατί; Ἀπλὰ, γιὰ νὰ ὑποδουλώσουν τοὺς Ἕλληνες καὶ νὰ χάσουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Τὸ χρέος ποὺ μᾶς λάνσαραν ὀργανωμένα, ἔγινε τὸ ἐργαλείο τῆς καταδυνάστευσής μας. Σὲ λίγο θὰ ἀρχίσουν καὶ νὰ ὁρίζουν τὰ ἐσωτερικά μας θέματα μὲ τὸ πρόσχημα αὐτῆς τῆς ἐποπτείας. Μήπως δὲν ἤθελαν οἱ νεοεποχίτες τρόμο-κεφαλαιοκράτες μαζὶ μὲ τοὺς εὐρωπαίους ἑταίρους μας νὰ χειραγωγηθοῦμε οἱ Ἕλληνες πολίτες μὲ ἄλλοθι τὸν κίνδυνο μιᾶς πτώχευσης, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ τελικὰ ἡ κύρωση τοῦ πακέτου μέτρων ἀπὸ τὴν βουλὴ ψηφίζοντας τὸ νέο μνημόνιο; Ἂν ὄχι, γιατὶ πίεζαν μὲ τέτοια ἐμμονή; Γιατί δάνειζαν μὲ τόσα ὑψηλὰ ἐπιτόκια; Γιατὶ ἄραγε ὅταν ψηφίστηκαν ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο ὅσα ἀφοροῦν τὸ νέο μνημόνιο ἔγινε η ἀναβάθμισή μας ἀπὸ τοὺς οἰκονομικοὺς οἴκους ἀξιολόγησης; Τουλάχιστον αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μᾶς προβληματίσει. Ὅλοι ὅσοι θέλησαν νὰ περάσουν τὰ νέα μέτρα προέβαλαν ὡς ἐπιχείρημα τὴν κρισιμότητα τῶν περιστάσεων, γι’ αὐτὸ καὶ ἔκαναν λόγο γιὰ  ἀναγκαιότητα ὁλοκληρώσεως τῆς ἀναδιάρθρωσης τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους. Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ προτάσσεται τὸ δίλημμα· ἢ προχωροῦμε σὲ διακρατικὴ συμφωνία ἔπειτα ἀπὸ τὴν κύρωση τοῦ μνημονίου ἢ δηλώνουμε πτώχευση. Σὰν νὰ μὴν ἔχουμε συνειδητοποιήσει οἱ ταλαίπωροι ὅτι ἡ πτώχευση ἔχει γίνει, ἀπλῶς τώρα, μᾶς ξεγυμνώνουν ἀπὸ κάθε ἀξιοπρέπεια ἀλλὰ καὶ δυνατότητα ἀνάπτυξης, καὶ αὐτὸ θεωρεῖται σωτηρία!

Εἶναι βέβαια ἀλήθεια ὅτι οἱ περιστάσεις εἶναι πολὺ κρίσιμες, ὅμως αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ προσέξουμε εἶναι ὅτι δὲν ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀλλὰ μᾶς ὁδήγησαν στὶς συγκεκριμένες ἐπιλογές.  Γι’ αὐτὴ τὴν χειραγώγηση δὲν θέλουν νὰ ὁμιλοῦν! Ἑστιάζουν τόσο πολὺ τὸν φακὸ στὸ συγκεκριμένο τρέχον πρόβλημα (σκοπίμως) ἀποπροσανατολίζοντας τὴν κοινὴ γνώμη ὰπὸ τὴν γενεσιουργὸ αἰτία, τὰ μέσα μὲ τὰ ὁποία ὀργάνωσαν τὸ σκηνικὸ τῆς οἰκονομικῆς μας ἐξαθλίωσης καὶ τὴν διαπλοκὴ τῶν ὁμάδων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὥστε νὰ συρθοῦμε τελικὰ ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ ΔΝΤ. Μιλοῦν τώρα γιὰ ἱστορικὴ εὐθύνη καὶ ἀδυναμία ἐπιλογῶν, σὰν μὴν εἶχαν εὐθύνη αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸ ἀποτέλεσμα αὐτό. Θέλουμε, δὲ θέλουμε δηλαδὴ, πρέπει νὰ κάνουμε πλέον ὅσα ἐντέλλονται οἱ «σωτῆρες» μας. Μὲ ἄλλα λόγια, μᾶς προτρέπουν νὰ παραδοθοῦμε στὶς ὀρέξεις τῶν οἰκονομικῶν ἀγορῶν, στὴν ἀποικιοκρατική τους προέλαση γιὰ νὰ ἀφανισθούμε! 

Ὅλα αὐτὰ ὅμως γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι τὸ τίμημα τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν μᾶς ἄρεσε ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Θελήσαμε μιὰ Ἑλλάδα μὲ δυτικὴ νοοτροπία, μὲ εὐδαιμονία χωρὶς Χριστό. Τὴν Ὀρθόδοξη παρακαταθήκη καὶ τὸ Ρωμαίικο σταυροαναστάσιμο ἦθος τὰ ἀπεμπολήσαμε. Οἱ ἄρχοντές μας ψήφισαν νόμους, καὶ ὅλοι μας ἀκολουθήσαμε πρακτικὲς κρατῶν καὶ ἀνθρώπων, ποὺ αὐτονομήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐνῶ πάντοτε ἤμασταν Χριστοκεντρικοί, ἄνθρωποι λειτουργημένοι, τελευταῖα ἀλλοτριωθήκαμε καὶ γίναμε οὐμανιστές, ἄνθρωποι τῆς «Νέας Ἐποχῆς»! Θελήσαμε νὰ ζήσουμε μέσα στὴν ἁμαρτία, δίχως μετάνοια, «ἐλεύθεροι» ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου δοκιμάζοντας τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας, καὶ τώρα, γευόμαστε τὰ ὀψόνια τῆς ἁμαρτίας. Στηριχθήκαμε σὲ ἀνθρώπινα δεκανίκια καὶ ὄχι στὸν Παντοκράτορα. Καθὼς ὅμως λέει ὁ προφήτης Ἱερεμίας· «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον καὶ στηρίσει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ’ αὐτόν, καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ». Παγιδευτήκαμε σὲ αὐτὸ ποὺ δώσαμε τὶς καρδιές μας!

 Μέσα στὴν πνιγηρὴ βέβαια αὐτὴ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐγκλωβισθήκαμε  παιδαγωγούμαστε πρὸς μετάνοια. Διότι, «κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τὴν ἀδυναμία του, ἂν δὲν τὸν  ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ δοκιμαστεῖ λίγο, ἢ μὲ ὅσα βασανίζουνε τὸ κορμὶ ἢ μὲ ὅσα βασανίζεται ἡ ψυχή», σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ κορυφαίου τῶν νηπτικῶν, Ἀββὰ Ἰσαάκ. Θὰ ἔλεγα -ἐκ παραλλήλου καὶ μεταφορικά- ὅτι αὐτὸ συμβαίνει τώρα στὴν Ἑλλάδα. Θέλησαν οἱ Ἕλληνες νὰ δοκιμάσουν τὴν τύχη τους μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, μᾶς ἄφησε παιδαγωγικὰ νὰ δοκιμασθοῦμε. Τώρα τὸ κορμί τῆς πατρίδος μας, δηλαδὴ ἡ Ἑλληνικὴ γῆ μὲ τὸν ὅποιο φυσικό, τουριστικό, ἀναπτυξιακό της πλούτο δοκιμάζεται, καθὼς χάνουμε πλέον ὡς κράτος, τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ψυχή μας, ἡ Ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας, δοκιμάζεται μέσα στὴ λαίλαπα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πρῶτα ἀλλοτριωθήκαμε πνευματικὰ καὶ ἔπειτα πολιτικά. Καὶ ἂν δὲν μετανοήσουμε ἐγκαίρως γιὰ νὰ μᾶς προλάβει ὁ Θεός, στὸ ἑξῆς, ὁ ἐθνικός μας πλοῦτος θὰ κατατρώγεται ἀπὸ τὰ ἁρπακτικὰ τῆς Ε.Ε καὶ τοῦ Δ.Ν.Τ, ὅπως τὸ συκῶτι τοῦ Προμηθέα δεσμώτη.  Συνάμα θὰ βασανίζεται καὶ ἡ ψυχή μας γιὰ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας.  Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο, θὰ ἰσχύει τὸ ψαλμικὸ λόγιο τοῦ προφητάνακτα Δαυΐδ· «Ἀπέστρεψας ἡμᾶς εἰς τὰ ὀπίσω παρὰ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν, καἱ οἱ μισοῦντες ἡμᾶς διήρπαζον ἑαυτοῖς. Ἔδωκας ἡμᾶς ὡς πρόβατα βρώσεως, καὶ ἐν τοῖς ἔθνεσι διέσπειρας ἡμᾶς», ἀφοῦ ἤδη τὰ λιγοστὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἄρχισαν καὶ διασκορπίζονται στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον, ἀφήνοντας τὴν ταλαίπωρη Πατρίδα ἕνα γηροκομεῖο νὰ τὸ σκυλεύουν οἱ κεφαλαιοκράτες τοῦ Σιωνισμοῦ, ἐνῶ γιὰ τὴν ψυχή μας θὰ ἰσχύει ἐκεῖνο ποὺ λέει  παρακάτω· «Ἀπέδου τὸν λαόν σου ἄνευ τιμῆς, καὶ οὐκ ἦν πλῆθος ἐν τοῖς ἀλαλάγμασιν αὐτῶν. Ἔθου ἡμᾶς ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡμῶν, μυκτηρισμὸν καὶ χλευασμὸν τοῖς κύκλω ἡμῶν. Ἔθου ἡμᾶς εἰς παραβολὴν ἐν τοῖς ἔθνεσι, κίνησιν κεφαλῆς ἐν τοῖς λαοῖς» (Ψλμ. 43, 11-15).  

Σὲ ἕναν τόπο ὅμως ποὺ σφραγίσθηκε μὲ τὶς θυσίες ποὺ προσφέρθηκαν αἰῶνες τώρα ἀπὸ τοὺς ἥρωες τοῦ γένους μας καὶ τοὺς παπποῦδες μας, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, γιὰ νὰ μᾶς κληροδοτήσουν τὸ ἀγαθὸ τῆς ἐλευθερίας, σὲ μιὰ πατρίδα ποὺ καθαγιάσθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς φυλῆς μας, οἱ ὁποίοι μὲ τὰ αἵματα τῶν μαρτυρίων τους καὶ τοὺς ἱδρῶτες τῶν ἀσκητικῶν τους καμάτων μᾶς παρέδωσαν τὴν Ἑλληνορθόδοξη Παρακαταθήκη, ἔχουμε πνευματικὸ χρέος καὶ ἱστορικὴ εὐθύνη νὰ ἀντισταθοῦμε. Ὅλα ὅσα μηχανεύθηκαν οἱ πονηροί τῆς «Νέας Τάξεως», θέλοντας νὰ τσακίσουν τὴν ἐλπίδα τοῦ λαοῦ μας, μποροῦν ν’ ἀξιοποιηθοῦν, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα θετικὸ κλίμα γιὰ ἀνάκαμψη καὶ ἐπιστροφὴ στὶς πατρογονικές μας ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικά. Πῶς; Εἴπαμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει σῶμα καὶ ψυχή. Γιὰ νὰ σωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου, εἶναι ἀνάγκη νὰ θεραπευθεῖ πρῶτα ἡ ψυχή της. Ἐπειδὴ εἶναι ἄρρωστη ἡ ψυχή της, ἔχει παραλύσει καὶ τὸ κορμί της, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Χριστός· «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ιω. 5,14). Ἡ ψυχὴ ὅμως τῆς Ἑλλάδος εἴμαστε ἐμεῖς, τὰ παιδιά της, οἱ Ἕλληνες. Συνεπῶς, ἂν ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν πνευματική μας πορεία, ἡ πατρίδα μας θὰ ζήσει. Γιὰ νὰ γίνει κάτι τέτοιο, πρῶτα χρειαζόμαστε ἕνα σταθερὸ σημεῖο ἀναφορὰς καὶ ἔπειτα ἰσχυρὴ θέληση γιὰ νὰ τὸ κρατήσουμε. Τὸ διαχρονικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς μας ὑπάρχει. Μένει ἀπὸ τὴν δική μας πλευρὰ νὰ θελήσουμε. Ὁ Θεὸς ζητᾶ καρποὺς θελήσεως. Ἡ θέλησή μας βέβαια, ὡς λογικὴ ἐπιθυμία καὶ πόθος γιὰ κάτι συγκεκριμένο, ἐν προκειμένω γιὰ τὴν μετάνοιά μας, συνιστὰ τὴν βούλησή μας. Ἡ βούληση ἀναφέρεται στὸν σκοπό, ὄχι ὅμως καὶ στὰ μέσα, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν σκοπό.

Αὐτὸ ποὺ θὰ ἰσχυροποιήσει τὴν θέληση, τὴν βούλησή μας, εἶναι μιὰ θεμελιώδης ἰδέα καὶ ἕνα ἰσχυρὸ αἴσθημα. Λέει ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος· «Ὅταν μιὰ σημαντικὴ καὶ θεμελιώδης ἰδέα ἔρχεται νὰ στηρίξει ἕνα αἴσθημα, τότε αὐτὸ ἰσχυροποιεῖται, γιὰ νὰ ἰσχυροποιήσει μὲ τὴν σειρὰ του καὶ τὴν ἰδέα. Καὶ ἔτσι τὰ δύο μαζὶ γίνονται σὰν ἕνα φρούριο». Ἐν προκειμένω, ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας τὴν  ἰδέα τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἔγινε τὸ φῶς τῆς οἰκουμένης μὲ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία της. Πάνω σ’ αὐτὴ τὴν βάση πρέπει νὰ δουλέψουμε ὅλοι· κατ’ ἐξοχὴν ὅμως, οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος. Στὴν οἰκογένεια οἱ γονεῖς, στὸ σχολεῖο οἱ δάσκαλοι, στὴν Ἐκκλησία οἱ κληρικοί, στὰ πανεπιστήμια οἱ καθηγητές, στὰ θέατρα οἱ καλλιτέχνες καὶ ὅπου ἀλλοῦ, θὰ πρέπει νὰ ἐργασθοῦμε ἐντατικά, ὥστε νὰ ἀναπτερωθεῖ ἡ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος στὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν της, νὰ ἐκφρασθεῖ διαχρονικὰ ἡ ἐθνική μας συνείδηση, καὶ νὰ συγκροτηθοῦμε ἑνωμένοι πρὸς ἕνα κοινὸ σκοπό, νὰ ἀναστηθεῖ ἡ Ρωμιοσύνη! Ὅπως γράφει ἡ Δέσποινα Δαμιανίδου σὲ βιβλίο της γιὰ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια· «Ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση μπορεῖ νὰ ἐκραγεῖ ἀπὸ μιὰ ἰδέα, ἀπὸ ἕνα στίχο ἢ ἀπὸ ἕνα ἐπίγραμμα. Οἱ μεγαλύτερες μάχες μποροῦν νὰ κερδηθοῦν ἀπὸ ἕνα ἐμβατήριο, μ’ ἕναν ἐλεγειακὸ στίχο. Καὶ ἡ ἱστορία τὸ ἐπιβεβαιώνει. Ὁ Τυρταῖος μὲ τὶς ἐλεγείες του κατόρθωσε νὰ μονιάσει τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώσει στὴν προσπάθεια νὰ ἀνακαταλάβουν τὰ χαμένα ἐδάφη τους. Οἱ στίχοι τοῦ Ρήγα καὶ τοῦ Σολομοῦ ἐνέπνευσαν, ἐνθάρρυναν, ξεσήκωσαν τοὺς σκλάβους στὸν ἀγῶνα τῆς ἐλευθερίας». Δὲν κερδίζονται δηλαδή ὅλοι οἱ ἀγῶνες στὰ πεδία τῶν μαχῶν μὲ μεγάλους στρατηλάτες, ἀλλὰ καὶ στὶς οἰκογένειες, καὶ στὰ σχολειά, καὶ στὶς ἐκκλησιές, καὶ στὰ μοναστήρια, καὶ στὸ χῶρο ἐργασίας, καὶ στὶς συναυλίες  καὶ στὴ Σύνοδο μὲ τοὺς Ἱεράρχες· ἀκόμη δὲν τὸ καταλάβαμε; Ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἐπικοινωνία γίνονται οἱ ζυμώσεις, οἱ διεργασίες, ἐκεῖ δίδονται διὰ προσευχῆς οἱ ἐμπνεύσεις, γίνονται οἱ προτάσεις, ἀναπτύσσονται οἱ ἰδέες. Αὐτὴ ἡ ἰδέα θὰ μᾶς ἐμπνεύσει ξανὰ τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας στοὺς Ἕλληνες. Ἂς θυμηθοῦμε λίγο τὸ κρυφὸ σχολειό, τὸν Πατροκοσμά, τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ποῦ μελετοῦσε τὰ κατορθώματα τοῦ Ἀχιλλέα. Οἱ μάχες ὅμως κερδίζονται καὶ στὴν κάλπη. Ὦ, αὐτὴ ἡ κάλπη! Θὰ βροντήξει φέτος, ἂν βέβαια τὸ πάθημα μᾶς ἔγινε μάθημα!

Οἱ καταρρακωμένοι καὶ ἐξευτελισμένοι Ἕλληνες, σὲ τοῦτες τὶς ἐκλογές, θὰ πυροβολοῦν μὲ τὴν ψήφο τους. Ἂς ὀρέγονται ἐκλογὴ οἱ διαπλεκόμενοι στὴν προδοσία καὶ τὸ ξεπούλημα τῆς πατρίδος μας. Θὰ μείνουν μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό! Οἱ περισσότεροι φαίνεται νὰ συνειδητοποίησαν ὅτι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ πόλεμο. Ἂν ἐρευνήσουμε τὰ πράγματα σὲ βάθος, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι στὴν πραγματικότητα χτυποῦν τὴν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπία, τὴν Ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ ἀγῶνας διεξάγεται γιὰ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τῆς πατρίδος μας. Ἂς μὴ ξεγελιόμαστε ἀπὸ τὴν ὑποκρισία καὶ τὶς ἁβροφροσύνες τους. Ἡ πραγματικότητα εἶναι σκληρὴ καὶ ἀδυσώπητη. Ὅπως σὲ μιὰ σύρραξη πρέπει νὰ γνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός, τί δύναμη φέρει, ποιά εἶναι τὰ ὅπλα του, τί τακτικὴ ἀκολουθεῖ, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ὡς ἀγωνιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ὡς θεηγόροι ὁπλῖτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ διακρίνουμε τὴν πονηρία καὶ συνάμα τὴν ἀδυναμία τους. Ὅταν πιστέψουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε, θὰ ἔχουν χάσει τὴν δύναμή τους. Ἂν, ὅμως, ὅλοι περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ κάνουμε τὸ ἀνθρώπινο, αὐτὸ ποὺ μποροῦμε, ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἂς μὴ ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὰ κατευθυνόμενα καὶ καλοπληρωμένα μέσα ἐνημέρωσης, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀποχαυνώνουν. Ἄς ἀναλογιστοῦμε τί εὐθύνη καὶ συνάμα τί δυνατότητες ἔχουμε. Ἂς μὴν ἀφεθοῦμε μοιρολατρικὰ στὴν πανουργία τῶν ἐχθρῶν μας. Πρόβατα ψάχνουν! Γίναμε ὅλοι ἥρωες τῆς πολυθρόνας· στὰ καφενεία, στὶς παρέες παριστάνουμε τοὺς σοφούς. Συζητοῦμε, ἀπλῶς γιὰ νὰ σχολιάζουμε καὶ νὰ λέμε. Μέχρι ἐκεῖ φτάνει ἡ δράση μας. Μὲ μεμψιμοιρίες ὅμως τοῦ τύπου «δὲν γίνεται τίποτε», «εἴμαστε τελειωμένοι», δίχως ἀγῶνες καὶ παλικαριά, ξεκοβόμαστε ἀπὸ τὰ φρονήματα καὶ τὴν νοοτροπία τῶν ἐσαεὶ ἀγωνιστῶν Ἑλλήνων. Τὸ νὰ βγάζουμε ὁ καθένας μας τὸν ἑαυτό του ἔξω ἀπὸ τὴν μάχη καὶ νὰ μένουμε θεατὲς δὲν εἶναι ἡ λύση. Δὲν εἶναι βέβαια λίγοι καὶ ἐκείνοι ποὺ ἀπαξιοῦν πλέον νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ πολιτικά, πρόσωπα καὶ πράγματα, διότι ὁ λαὸς αἰσθάνεται πλέον προδομένος κάτω ἀπὸ τὸν προκλητικό τους χλευασμὸ καὶ νιώθει τέτοια ἀποστροφὴ ποὺ δὲν θέλει οὔτε στὰ κανάλια νὰ τοὺς ἀκούει, πολὺ περισσότερο νὰ προσέλθει στὶς κάλπες γιὰ νὰ τοὺς ψηφίσει κατὰ τὶς ἐπικείμενες ἐκλογές, διότι ἀηδίασε. Δὲν ἔχει ἄδικο, ὅμως τὴν ἐπιλογὴ νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τὴν θεωρῶ προσωπικὰ, καὶ ἀνεύθυνη καὶ ἐπικίνδυνη. Φοβοῦμαι ὅτι θὰ ἐπαναληφθοῦν σκηνικὰ, νὰ ψηφίζουν ἄσχετοι καὶ θὰ βλέπουμε πάλι οἰκονομικοὺς μετανάστες μὲ τὶς κομματοσημαίες στὰ χέρια νὰ ζητωκραυγάζουν γιὰ προκαθορισμένο ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα. Ὅταν ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ προσέλθουμε στὶς κάλπες, θὰ βροῦν οἱ ἐπιτήδειοι ψηφοφόρους γιὰ νὰ κάνουν τὴν δουλειά τους. Θεωρῶ ὅτι ὅλοι πλέον γνωρίζουμε τί παίζεται. Ἂς ἔχουμε ἐγρήγορση καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα νὰ δραστηριοποιηθοῦμε ἑνωμένοι ἀντιμνημονιακά.

Αὐτὸ ποὺ πρωτίστως χρειάζεται, τὴν ὥρα ποὺ ὁ πόλεμος μαίνεται, εἶναι νὰ δείξουμε αὐτοκυριαρχία. Νὰ μὴν τὰ χάσουμε πάνω στὴν ἀναμπουμπούλα ποὺ ὑπάρχει, ἀλλὰ νηφάλια καὶ μέσα ἀπὸ ἕνα κλίμα προσευχῆς, ἀφοῦ ἐκτιμήσουμε σωστὰ τὴ φάση, στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ ὅλη κατάσταση, νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ἀπαιτεῖ ἡ κρισιμότητα τῶν περιστάσεων. Νομίζω ὅτι ἡ ἄμεση κίνηση ποὺ ἐπιτακτικὰ πρέπει νὰ γίνει εἶναι νὰ μὴν ἐκλεγεῖ κυβέρνηση ποὺ ψήφισε τὸ μνημόνιο. Εἶναι ἀνάγκη, τούτη τὴν ὥρα, νὰ δοῦμε ποιοί εἴμαστε αὐτῆς τὴς θέσεως, μὲ τὶς ἴδιες ἀνησυχίες, τὴν αὐτὴ ἀγωνία καὶ τὸν ἴδιο πόνο γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν πατρίδα μας. Δὲν εἶναι καθόλου συνετὸ, σ’αὐτὴ τὴ καμπὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, νὰ χωριζόμαστε ἀπὸ κόμματα σὲ φατρίες, σὲ ὅποιο ἰδεολογικὸ καὶ κομματικὸ χῶρο καὶ ἂν ἀνήκουμε. Πρέπει νὰ συστρατευθοῦμε ἀντιμνημονιακά. Ὁπωσδήποτε, σ’ αὐτὴ τὴ φάση θὰ ὑπάρξει καὶ πολιτικὴ κίνηση, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ἐκπροσωπήσει στὶς ἐπικείμενες ἐκλογὲς καὶ ἐντός ὀλίγου καὶ στὸ κοινοβούλιο, ὅμως εἶναι ἀνάγκη νὰ δράσουμε συλλογικὰ πρῶτα ἐμεῖς, καὶ γνωρίζετε γιατί. Πολὺ ἁπλὰ, διότι μέσα ἀπὸ τὸ στημένο παιχνίδι μὲ τοὺς χρηματοδότες τῶν καναλιῶν, τὰ πατροναρισμένα γκάλοπ καὶ τὴν τακτική ἀφ’ ἑνὸς τῶν εὐρωπαίων ἑταίρων μας καὶ ἀφ’ ἑτέρου τῶν κεφαλαιοκρατῶν, δὲν εἶναι ἁπλῆ ὑπόθεση νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ κατευθυνόμενο ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα. Θὰ πετύχουμε ὅμως, ἐφ’ ὅσον δικτυωθοῦμε γρήγορα καὶ ἀποτελεσματικὰ μεταξύ μας, ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο, ὥστε τὰ γνωστὰ μεγάλα μέχρι τώρα κόμματα νὰ πάρουν τὸ πιὸ μικρὸ ποσοστό, γιὰ νὰ μὴν μπορέσουν οὔτε κἂν νὰ συγκυβερνήσουν. Ἡ ἀλλαγὴ στὸ πολιτικὸ σκηνικὸ δὲν εἶναι δυνατὴ χωρὶς τὸν ἐνεργὸ ρόλο ὅλων μας, δηλαδὴ ἂν δὲν πάρει ὁ ἀγῶνας μας τὴν μορφὴ ἑνὸς κινήματος. Καὶ κίνημα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει, ἂν δὲν πάρουμε τὸ θέμα τῆς συνεννόησής μας στὰ σοβαρά. Σήμερα μὲ τὸ διαδίκτυο εἶναι εὔκολο νὰ ἐπικοινωνοῦμε. Χρειάζεται ὁ καθένας μας ὅμως νὰ μιλᾶ καὶ στὸν κύκλο του. Ὅπως μὲ μιὰ λαμπάδα ἀνάβουν πολλὲς καὶ στὴν συνέχεια ἡ κάθε μιὰ ἀνάβει ἄλλες, ἕνα τέτοιο σχῆμα συνεννόησης χρειάζεται. Θὰ πρέπει πλέον νὰ ἀνοίξουμε καλὰ τὰ μάτια μας καὶ νὰ ψηφίσουμε μὲ πνευματικὰ καὶ πατριωτικὰ κριτήρια. Ὄχι ἀνθρώπους τῆς Μασονίας καὶ ὄχι ἀνθρώπους τοῦ μνημονίου. Ὄχι ἀθέους, οὔτε βέβαια ψευτοχριστιανοὺς ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ χρησιμοθηρικοὺς μόνο λόγους καὶ βάζουν ὑποψηφίους στὸ κόμμα τους Δωδεκαθεϊστὲς ἢ ἄλλους αἱρετικούς. Δὲν εἶναι φρόνιμο νὰ περιμένουμε τὶς ἀλλαγὲς ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν πολιτική. Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ ἐλαφρότητες. Θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς τύχης μας, ἂν ἀφεθοῦμε στὴν προδοτικὴ πολιτικὴ τῶν γνωστῶν μεγάλων μέχρι τώρα κομμάτων, τὰ ὁποῖα βέβαια θὰ εἰσαγάγουν τοὺς καμουφλαρισμένους εἰσβολεῖς στὴν αἱματοβαμμένη πατρίδα μας, γιὰ νὰ μᾶς καταδυναστεύσουν μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἐποπτείας καὶ τῆς βοήθειας. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ στρατηγικὴ ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε!   

Δὲ μποροῦμε ὅμως νὰ λειτουργήσουμε ξεκομμένοι ἀπ’ τὸ ἱστορικό μας παρελθόν. Χρειάζεται, λοιπόν, ἡ ἱστορικὴ μνήμη ἀφ’ ἑνὸς τοῦ ἐνδόξου μας παρελθόντος -κλασικὴ ἀρχαιότητα, Βυζάντιο, Ἐπανάσταση τοῦ 1821, Μακεδονικὸς Ἀγώνας, Ἔπος τοῦ 1940, ὅ,τι ἄλλο-  καὶ ἀφ’ ἑτέρου τῶν παθημάτων μας ἀπὸ τῆν διχόνοια. Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ἀποτυπώνει μὲ πολὺ πόνο τὴν κατάντια μας ἀπὸ τὶς φατρίες: «Θεέ, συγχώρεσε τοὺς παντίδους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πάρουν τὸν ἀγέρα ποὺ ἀναπνέουμε καὶ τὴν τιμὴν ποὺ μὲ τὸ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι πήραμε. Ἐμεῖς τὸ χρέος, τὸ κατὰ δύναμιν, ἐπράξαμεν. Καὶ αὐτοὶ βγῆκαν σήμερον νὰ προκόψουν τὴν Πατρίδα. Μᾶς γέμισαν φατρία καὶ διχόνοια. Καὶ τὴν Πατρίδα δὲν τὴν θέλουν Μητέρα κοινή. Ἀμορόζα εἰς τὰ κρεβάτια τους τὴν θέλουν. Γι’ αὐτὸ περνοῦν καὶ ρεθίζουν τὸν κόσμον μὲ τέχνες καὶ καμώματα. Καὶ καζαντίσαν αὐτοὶ πουγγιὰ καὶ ἀγαθὰ καὶ ἀφῆκαν τοὺς ἀγωνιστές, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ εἰς τὴν ἄκρην. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι λύκοι, ποὺ φέραν δυστυχήματα καὶ κίντυνον εἰς τὸν τόπον. Ἂς ὄψονται. Τότε ποὺ ἡ Τουρκιὰ ἐκατέβαινε ἀπὸ τὰ ντερβένια καὶ ὁλίγοι ἔτρεχαν μὲ ὀλίγα ντουφέκια, μὲ τριχιὲς δεμένα, νὰ πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριὰν ἢ θάνατον, οἱ φρόνημοι ἀσφάλιζαν τὶς φαμελιές τους εἰς τὰ νησιὰ κι’ αὐτοὶ τρέχαν εἰς ρεματιὲς καὶ βουνά, μὴ βλέποντας ποτὲ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ ὅταν ἀκοῦγαν τὰ ντισμπάρκα τῶν Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δική τους τὴν Πατρίδα καὶ κυνηγοῦν τοὺς ἀγωνιστές. Ἐγίναμε θηρία ποὺ θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ἀνθρωπινὰ νὰ χορτάσουν. Καὶ χωρίζουν τὸν κόσμον σὲ πατριώτες καὶ ἀντιπατριῶτες. Αὐτοὶ γίναν οἱ σημαντικοὶ τῆς Πατρίδος καὶ οἱ ἄλλοι νὰ χαθοῦν. Δὲν ξηγιῶνται γλυκότερα νὰ φυλάξωμεν πατρίδα καὶ δοῦμε λευτεριὰν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δὲν φτιάχνεται χωρὶς οὗλοι νὰ θυσιάσουν ἀρετὴν καὶ πατριωτισμόν. Καὶ χωρὶς νὰ πάψει ἡ μέσα, ἡ δική μας τυραγνία.

Καὶ βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τὴς ἑβραιουργιᾶς, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγία Πίστη, τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα διὰ τὰ νέα παθήματα. Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰ καντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον. Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα: «Δὲν βλέπετε ποὺ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιόψαθα; Βοηθῆστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταδέχτηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας».

Ἕνας δικός μου ἀγωνιστὴς μοῦ ἔφερε καὶ μοῦ διάβασεν ἕνα παλαιὸν χαρτί, ποὺ ἔγραψεν ὁ κοντομερίτης μου Ἅγιος παπάς, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τὸν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα δέντρον Τούρκοι καὶ Ἑβραῖοι, διότι ἔτρεχεν ὁ εὐλογημένος παντοῦ καὶ ἐδίδασκεν Ἑλλάδα, Ὀρθοδοξία καὶ Γράμματα. Ἔγραφὲν ὁ μακάριος ἐκεῖνος ὅτι: «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσει, νὰ φονεύσει τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μου βγάλει, ἔχω χρέος σὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ νὰ ὑβρίσει τὸν Χριστὸν μου καὶ τὴν Παναγία μου, δὲ θέλω νὰ τὸν βλέπω». Τὸ χαρτὶ τοὺ πατέρα Κοσμᾶ ἔβαλα καὶ μοῦ τὸ ἐκαθαρόγραψαν. Καὶ τὸ ἐκράτησα ὡς Ἅγιον Φυλαχτόν, ποὺ λέγει μεγάλην ἀλήθειαν. Θὰ πῶ νὰ μοῦ γράψουν καλλιγραφικὰ καὶ τὸν ἄλλον ἀθάνατον λόγον του, «τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε ὡς αἴτιον». Θέλω νὰ τὸ βλέπω κοντὰ στὰ ᾿κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ἀνάξιοι λέγουν ὅτι ἂν τὰ φτιάξουμε μὲ τὸν δικέρατον Πάπαν, θὰ ὀλιγοστέψουν οἱ κίντυνοι, τὰ βάσανα καὶ ἡ φτώχεια μας, τρομάρα τους.

Καὶ εἶπαν οἱ ἄθρησκοι, ποὺ ἐβάλαμεν εἰς τὸν σβέρκο μας, νὰ μὴ μανθάνουν τὰ παιδιά μας Χριστὸν καὶ Παναγία, διότι θὰ μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἰσχυροί. Καὶ βγῆκαν ἀκόμη νὰ ᾿ποτάξουν τὴν Ἐκκλησίαν, διότι ἔχει πολλὴν δύναμη καὶ τὴν φοβοῦνται. Καὶ εἶπαν λόγια ἄπρεπα διὰ τοὺς παπάδες. Ἐμεῖς, μὲ σκιάν μας τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σὲ κάστρα, σὲ ντερβένια, σὲ μπογάζια καὶ σὲ ταμπούργια. Καὶ αὐτὸς ὁ Σταυρὸς μᾶς ἔσωσε. Μὰς ἔδωσε τὴν νίκη καὶ ἔχασε (ὁδήγησε σὲ ἧττα) τὸν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόση μικρότητα στὸν Σταυρό, τὸν σωτῆρα μας! Καὶ βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τοὺς ξένους καὶ τοὺς παπάδες μας, τοὺς ζυγίζουν ἄναντρους καὶ ἀπόλεμους. Ἐμεῖς τοὺς παπάδες τοὺς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καὶ δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διὰ νὰ βλογᾶνε τὰ ὅπλα τὰ ἱερά, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ μὲ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι, πολεμώντας σὰν λεοντάρια. Ντροπὴ Ἕλληνες!»

Χρειάζεταἶ λοιπὸν πολὺ νὰ σκεφτοῦμε οἱ Νεοέλληνες τὸ κοινό μας χρέος ἀπέναντι στὴν Πατρίδα;