Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Αιρέσεις και αιρετικοί κρίνονται και προ Συνοδικής αποφάσεως

ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

Τοῦ κ. Νικ. ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου – Φιλόλογου

ΜΕΡΙΚΟΙ, ὄχι μόνον Οἰκουμενισταί, ἀλλὰ καὶ μὴ Οἰκουμενισταί, ὄχι μόνον ἀσεβεῖς, ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς, νομίζουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζωνται ὡς αἱρέσεις γνῶμες καὶ ὡς αἱρετικοὶ πρόσωπα, ποὺ δὲν ἔχουν προηγουμένως κριθῆ καὶ καταδικασθῆ ἀπὸ Σύνοδο τῆς ᾿Εκκλησίας. Ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ ἄποψι δὲν εἶνε ὀρθή.

῾Ο Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾷ· «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3: 10-11). ῾Η πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία καταδίκασε αἵρεσι, τὸν ᾿Αρειανισμό, καὶ αἱρετικό, τὸν ῎Αρειο, ἔγινε τὸν 4ον μ.Χ. αἰῶνα (τὸ 325). Μέχρι δὲ τότε ἐμφανίσθηκαν διάφοροι αἱρετικοί. Καὶ πῶς οἱ πιστοὶ πρὸ τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου θὰ μποροῦσαν νὰ ἐφαρμόσουν τὴ σύστασι τοῦ ἀποστόλου Παύλου περὶ τῆς τηρητέας στάσεως ἀπέναντι τοῦ Α ἢ τοῦ Β αἱρετικοῦ, ἂν πρὸ Συνόδου δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ θεωροῦν κανένα αἱρετικό;

Πῶς ἐπίσης οἱ πιστοὶ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως θὰ μποροῦσαν νὰ τηρήσουν τὴ σύστασι τοῦ ἀποστόλου ᾿Ιωάννου, «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε»; (Β´ ᾿Ιωάν. 10).

῞Οταν κανεὶς «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», σαφῶς δηλαδή, λέγει κάτι ἀντίθετο πρὸς τὴν Πίστι, δυνάμεθα καὶ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως νὰ χαρακτηρίσωμε αὐτὸ αἵρεσι, καὶ αὐτὸν αἱρετικό (Βλέπε ΙΕ´ Κανόνα Πρωτοδευτέρας Συνόδου). ῾Η Γραφὴ λέγει: «Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95:5). Καὶ γιὰ τὴ λατρεία τῶν ἐθνικῶν λέγει: «῎Εθυσαν τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις» (Ψαλμ. 105:37), «῞Α θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ» (Α´ Κορ. 10:20). ῾Ο ἀρχιοικουμενιστὴς δὲ Πατριάρχης ἀντιθέτως πρὸς τὴ Γραφὴ λέγει, ὅτι σὲ ὅλες τὶς Θρησκεῖες ὁ αὐτὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ τὸν αὐτὸ Θεὸ λατρεύουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο. ᾿Ερωτοῦμε: Δὲν εἶνε τοῦτο ὁλοφάνερη αἵρεσι, ἡ ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξεγείρῃ σὲ διαμαρτυρία ὅλους τοὺς πιστούς;

῾Ο Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ᾿ ὑποτάσσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει» (Α´ Κορ. 14:34. Βλέπε καὶ στίχ. 35). ᾿Επίσης γράφει: «Γυναικὶ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός» (Α´ Τιμ. 2:12). Συμφώνως πρὸς τοὺς θεοπνεύστους αὐτοὺς λόγους δὲν ἐπιτρέπεται στὶς γυναῖκες νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ διδάσκουν στὶς ἐκκλησιαστικὲς συνάξεις, τὴν ὥρα τῆς λατρείας. ᾿Επίσης δὲν ἐπιτρέπεται στὴ γυναίκα νὰ ἐξουσιάζῃ τὸν ἄνδρα. ᾿Εν τούτοις ὁ θεολόγος κ. Παντελῆς Καλαϊτζίδης, ὁ διευθυντὴς καὶ ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς ᾿Ακαδημίας τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος, ἔχει τὸ θράσος νὰ ἀντιτίθεται στὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ νὰ λέγῃ ὅτι πρέπει καὶ οἱ γυναῖκες νὰ ὁμιλοῦν στὶς ἐκκλησιαστικὲς λατρευτικὲς συνάξεις,προχωρεῖ δὲ καὶ λέγει ἀκόμη, ὅτι πρέπει οἱ γυναῖκες νὰ χειροτονοῦνται, νὰ γίνωνται καὶ ἐπίσκοποι, καὶ ὡς ἐπίσκοποι, ἐννοεῖται, νὰ ἐξουσιάζουν ὄχι μόνο τοὺς ἄνδρες τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἱερεῖς.

Καὶ ἐρωτοῦμε: Δὲν εἶνε τοῦτο ὁλοφάνερη αἵρεσι; Καὶ πῶς ὁ Δημητριάδος διώρισε καὶ κρατεῖ στὴ διεύθυνσι τῆς ᾿Ακαδημίας του θεολόγο μὲ αἱρετικὲς ἀντιλήψεις;…

᾿Εὰν λοιπὸν κάποιος λέγῃ κάτι σαφῶς διαφορετικὸ καὶ ἀντίθετο ἀπὸ τὴν Πίστι, οἱ πιστοὶ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ θεωροῦν τὸ λόγο του αἵρεσι καὶ αὐτὸν αἱρετικὸ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως. ᾿Εὰν π.χ. ἐγὼ τρελλαθῶ καὶ κηρύξω ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶνε μυστήριο τῆς ᾿Εκκλησίας, δὲν εἶνε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἀλλὰ ψωμὶ καὶ κρασὶ μὲ συμβολικὴ ἔννοια, χρειάζεται Συνοδικὴ ἀπόφανσι, γιὰ νὰ θεωρηθῶ αἱρετικὸς καὶ νὰ ὑποστῶ κριτικὴ καὶ ἔλεγχο; ῎Αλλωστε οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ ἄλλες Σύνοδοι συγκλήθηκαν, γιὰ νὰ καταδικάσουν διδασκαλίες, οἱ ὁποῖες θεωρήθηκαν αἱρέσεις, καὶ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα θεωρήθηκαν αἱρετικὰ πρὸ τῆς συγκλήσεώς των.

῾Η ᾿Αποστολικὴ Διακονία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἔχει ἐκδώσει φυλλάδιο, στὸ ὁποῖο, χωρὶς ἀπόφασι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατονομάζει 500 περίπου κινήσεις ὡς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες δροῦν στὴν ῾Ελλάδα. Κακῶς ἔπραξε ἡ ᾿Αποστολικὴ Διακονία; ῎Αριστα ἔπραξε.

῎Αριστα πράττουν καὶ ὅσοι χαρακτηρίζουν τὴ Μεταπατερικὴ Θεολογία ὡς αἵρεσι καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς παναίρεσι καὶ πανθρησκεία, καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῶν ὡς αἱρετικούς, καὶ διαμαρτύρονται μὲ ὅλη τὴ δύναμι τῆς ψυχῆς των. ᾿Ανοχὴ ἢ εὐγένεια σὲ θέμα-τα Πίστεως δὲν ἐπιτρέπεται.

Ορθόδοξος Τύπος , 13/04/2012