Κυριακή Ε΄ Νηστειών –« Οὐκ οἴδατε τί αιτεῖσθε»

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Εβρ. θ' 11 - 14

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα:  Μαρκ. ι΄ 32 – 45

« Οὐκ οἴδατε τί αιτεῖσθε»

 Τρία χρόνια έζησαν από κοντά τον Ιησού. Έζησαν μαζί Του. Συνέφαγαν και συμπροσευχήθηκαν. Ένοιωσαν την αγάπη Του. Τρία χρόνια περιπλανήθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν, σε πόλεις και χωριά της Παλαιστίνης. Άλλοτε διωκόμενοι και άλλοτε φιλοξενούμενοι από τους οπαδούς και τους πολυπληθείς μαθητές Του. Για τρία χρόνια, αγαπητοί μου αδελφοί, είχαν την θεία εύνοια να είναι καθημερινά κοινωνοί της θείας διδασκαλίας του Κυρίου. Ένοιωθαν όλο και με περισσότερη βεβαιότητα τη θεία Του προέλευση. Το ομολόγησε πρώτος ο Ναθαναήλ:   «Σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ». Είδαν έκπληκτοι, οι μαθητές Του, να θεραπεύει τους πάσχοντες από σοβαρές και αγιάτρευτες ασθένειες. Με τη δύναμή Του πέτυχαν και εκείνοι να θαυματουργήσουν. Κι όμως δύο από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, τα δύο παιδιά του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, άκουσαν από το στόμα του θείου Διδασκάλου:« Οὐκ οἴδατε τί αιτεῖσθε».

Δεν ξέρετε τί ζητάτε!  Ζητούσαν την πρωτοκαθεδρία, δίπλα στο Δάσκαλο, αγαπητοί μου. Ζητούσαν θρόνους, δόξες και τιμές. Πράγματι τον τελευταίο καιρό, η Μεσσιανική φήμη του Διδασκάλου, είχε καλύψει όλη την Παλαιστίνη. ΄Ετρεχαν όλοι να Τον δούν, να Τον  ακούσουν, να δεχτούν οι πάσχοντες τη θεραπεία Του. Δεν ξέρετε τί ζητάτε, αντιλλάλησε, σαν επαναλαμβανόμενη ηχό στα αυτιά τους, αυστηρή η γεμάτη αγάπη φωνή Του. Μεγάλη ήταν η έκπληξη των δύο, αλλά και πολύ έντονη και ανθρωπινα δικαιολογημένη, η αντίδραση των υπολοίπων, που πιθανόν κάποια παρόμοια αίτηση θα μπορούσαν να υποβάλουν.

Αλλά αυτή η απαίτηση θα μπορούσε να βασιστεί στην πεποίθηση των Ισραηλιτών, που περίμεναν τον Μεσσία σαν επίγειο άρχοντα – βασιλέα, να του απαλλάξει από τον ζυγό των Ρωμαίων. Οι μαθητές όμως του Κυρίου θα έπρεπε να είχαν ήδη αντιληφθεί πόσο μακριά ήταν αυτή η προσδοκία από την αλήθεια. Ελευθερωτής βέβαια και βασιλιάς θα ήταν από δω και μπρός ο Κύριος, αλλά γι αυτούς που τον αποδέχονταν. Βασιλιάς θα εγκαθίστατο στις ψυχές των πιστών οπαδών Του. Ελευθερωτής πραγματικός θα γινόταν, λυτρωτής από τα δεσμά της αμαρτίας. Ελεύθεροι θα ζούσαν όλοι εκείνοι που Τον ακολούθησαν και Τον ακολουθούν. Φαίνεται όμως ότι και αυτό δεν είναι τόσο απλό και εύκολο. Χριεάζεται αγώνας, προσπαθεια.

Ήταν το τελευταίο ταξίδι τους στα Ιεροσόλυμα. Ταλαιπωρημένοι από την πεζοπορία, ακολουθούν και παρακολουθούν δίπλα Του. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι φτάνει το τέλος, συνεχίζει, σχεδόν με αγωνία, να διδάσκει τους μαθητές Του. Δίδει τις τελευταίες συμβουλές Του. Ο χρόνος θα που είναι μαζί τους είναι τραγικά λίγος. Και οι μαθητές; Θαμπομένοι από την λάμψη του προσώπου Του, κουρασμένοι αλλά ειρηνεμένοι από την διδασκαλία Του, κρέμωνται κυριολεκτικά από το στόμα Του. Είχε ήδη υποδείξει στους δύο φιλόδοξους απαιτητές, αλλά και στους υπόλοιπους αγαπημένους Του μαθητές που παρακολουθούσαν, γιατί όχι και σε μας, τί περιμένει τον ίδιο τον Ιησού. Προφητικά και με λεπτομέρειες περιγράφει, τι θα υποστεί τις λίγες μέρες που ακολουθούν. Θα εισέλθει στα Ιεροσόλυμα, φτάνοντας θριαμβευτής, στο απόγειο της δόξας Του, που Του προσφέρει ο λαός. Και να καταλήξει: «Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί γραμματεῦσι, καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ, καί ἐμπαίξουσιν αὐτόν καί ἐμπτύσσουσιν αὐτῷ καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται». Γνωρίζει και τα προδηλώνει στους μαθητές Του. Θα παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, θα καταδικασθεί σε θάνατο, θα Τον εμπαίξουν, θα Τον φτύσουν, θα Τον θανατώσουν, αλλά την τρίτη μέρα θα αναστηθεί. Και επειδή είναι και τέλειος άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση Του, νοιώθει όλα εκείνα που θα συμβούν. Νοιώθει και δείχνει όλον τον πόνο, που θα Του προκαλέσουν. Ωστόσο οι μαθητές Του, δεν μπόρεσαν να Τον κατανοήσουν ακόμη.

Τί άραγε θα έπρεπε να ζητήσουν οι δύο μαθητές του Κυρίου; Προφανώς παρενόησαν. Νόμισαν ότι θα είχαν τον Χριστό να μένει μαζί τους για πάντα, βασιλιάς και άρχοντας. Ενώ Εκείνος ήλθε για να λυτρώσει την ψυχή μας από την αμαρτία.

Φαίνεται λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι κάποιες άλλες αξίες και άλλες διακρίσεις πρέπει να επιζητούμε. Είναι φανερό, ότι αυτό που ενδιαφέρει τον Κύριό μας, είναι η ψυχή μας. Η ψυχή μας, που είναι αθάνατη και που συνεπώς πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να καθίσει δίπλα στον Χριστό και να απολαύσει την αιώνια δόξα. Οι άρχοντες του κόσμου αυτού, συμπληρώνει, θεωρούν και χρησιμοποιούν τους άλλους ως δούλους. Δεν είναι έτσι ο Χριστός. Οι άρχοντες θέλουν τους άλλους δούλους γιατί δεν τους αγαπούν. Θέλουν μόνο να διακρίνονται, να είναι οι πρώτοι. Πρώτος ωστόσο είναι εκείνος που βοηθά στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Συμπαραστέκεται στους άλλους στα προβλήματά τους. Αυτός που χωρίς διάκριση αλλά με πραγματική αγάπη, πλησιάζει τον συνάνθρωπό του και τον παρηγορεί. Γιατί και ο Χριστός «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι και δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν». Ο Χριστός δεν ήλθε να Τον υπηρετήσουμε. Ήλθε να μας υπηρετήσει και να δώσει την ψυχή σαν λύτρο για να εξαγοράσει πολλούς.

Πλησιάζουμε, αγαπητοί μου, να τερματίσουμε το στάδιο των αρετών, τής προετοιμασίας για την μεγάλη εβδομάδα των παθών του Κυρίου μας. Ας ετοιμάσουμε την ψυχή μας, κατοικητήριο του Χριστού, για να αξιωθούμε και το έπαθλο του νικηφόρου αυτού αγώνα.

 Δ.Γ.Σ