Κυριακή Β΄ Νηστειών- «Τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου».

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Εβρ. α΄10 – β΄3

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Μάρκ. β΄1 – 12

 «Τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου».

Η Καινή Διαθήκη, όλο το έργο και τη διδασκαλία του Ιησού, πράξεις, ενέργειες, θαύματα, παραβολές, όλα τα ανακεφαλαιώνει σε μια μόνο έννοια, όπου φαίνεται με ενάργεια η βαθιά κοινωνική και πνευματική παρουσία Του στον κόσμο και στην ιστορία: στην έννοια της αγάπης. Αυτό μας αποδεικνύει το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού. Παράλληλα όμως, στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Β΄ Νηστειών, φαίνεται καθαρά η θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος προσφέρει όχι μόνο την υγεία αλλά και την άφεση των αμαρτιών στον παραλυτικό. Ο παραλυτικός ζητά τη γιατρειά του και ο Ιησούς του προσφέρει την απαλλαγή από την αμαρτία.

Η αμαρτία, που είναι η αστοχία της χρήσεως της ελευθερίας μας, καλλιεργεί άβυσσο ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, που μόνο με το έλεος του Θεού γεφυρώνεται. Η αμαρτία μας είναι το παραμέρισμα της αγάπης του Θεού. Η άρση της αμαρτίας και των συνεπειών της είναι η εκ νέου λειτουργία της αγάπης του Θεού μέσα μας.

Στην Εκκλησία αδιάκοπα επιζητούμε το έλεος του Θεού. «Κύριε ελέησον». Η τραγωδία του ανθρώπου βρίσκεται στο ότι δεν αναγνωρίζει την πνευματική του αναπηρία, παραδέχεται την αμαρτωλότητα του όχι στην ουσία της, αλλά στις συνέπειες της (καλές πράξεις), και ενεργεί στηριζόμενος στον εγωισμό του με σκανδαλώδεις κινήσεις που όμως απομακρύνουν το Άγιο Πνεύμα από την καρδιά του.

Στις αδιέξοδες αυτές περιπτώσεις πρέπει να γνωρίζουμε: α) όταν διώχνουμε με τον εγωισμό μας το Πανάγιο Πνεύμα, ναι μεν αυτό αποσύρεται, αλλά δεν απομακρύνεται από κοντά μας, β) το Άγιο Πνεύμα περιμένει με αγάπη και υπομονή την κατάλληλη στιγμή, που μάλιστα την προετοιμάζει, ώστε ο καθένας μας να γαληνεύσει στην καρδιά του, για να έλθει και να σκηνώσει μέσα μας, και γ) το Άγιο Πνεύμα απαντά αμέσως στο αίτημα της καρδιάς μας, έρχεται και φανερώνει το ιλαρό πρόσωπο του Κυρίου, γι’ αυτό και μας καθαρίζει από πάσης κηλίδος.

Για να γίνουν αυτά πρέπει ο καθένας από εμάς να έχει την κατάλληλη προετοιμασία. Αν εμείς δε συνεργούμε, τότε ο Χριστός δεν επιβάλλει την παρουσία του αναγκαστικά. Όταν παραπονιόμαστε ότι δεν αισθανόμαστε την αγάπη του Θεού, αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός μας έχει εγκαταλείψει, αλλά ότι εμείς δεν είμαστε σε θέση να δεχθούμε την αγάπη Του. Γι’ αυτό και πρέπει δια της μετάνοιας και της προσευχής να επιζητούμε πάντα το έλεος του Θεού. Ο άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος μας δίδει μια πολύ όμορφη εικόνα για τον άνθρωπο της μετάνοιας: «Η σελήνη, η οποία μεγαλώνει και πάλι μικραίνει, είναι τύπος του ανθρώπου, ο οποίος άλλοτε πράττει καλά κι άλλοτε αμαρτάνει, και κατόπιν με τη μετάνοια επανέρχεται στην ενάρετη ζωή. Λοιπόν, δε χάθηκε ο νους όποιου αμάρτησε, καθώς νομίζουν μερικοί, όπως της σελήνης το σώμα δε λιγόστεψε, αλλά μόνο το φως της. Αποκτά, λοιπόν, πάλι ο άνθρωπος τη λαμπρότητα του με τη μετάνοια, όπως η σελήνη μετά το λιγόστεμα της ξαναντύνεται πάλι το φως».

Η άφεση των αμαρτιών προσφέρεται μέσα στην Εκκλησία δια των Μυστηρίων. Τη σωτηριώδη φωνή του Κυρίου, που άκουσε ο παραλυτικός, «τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου», την ακούμε και εμείς, που ζητάμε με ταπείνωση και αυτομεμψία, την άφεση των αμαρτιών και προσερχόμαστε στο μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Αν η αμαρτία είναι ο πνευματικός θάνατος, η μετάνοια και η άφεση των αμαρτιών είναι η ζωή και η ανάσταση. Αν η αμαρτία αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και σκοτίζει το νου, η άφεση των αμαρτιών είναι το γεγονός που μας καθιστά πρόσωπα , αφού ο άνθρωπος είναι πρόσωπο μόνο όταν συνδεθεί με το Πρόσωπο του Τριαδικού Θεού.

Ας μεταμορφωθούμε, λοιπόν, με την άσκηση στην πίστη και μαζί της με όλες τις άλλες ευαγγελικές ασκήσεις, της αγάπης, της προσευχής, της νηστείας, της ταπείνωσης, της θεοσέβειας, της σωφροσύνης, της πραότητας, της εγκράτειας. Έτσι ακατάπαυστα αυξάνουμε «την αύξησιν του Θεού» (Κολ. 2,19) μέχρι να γίνουμε θεάνθρωποι κατά χάριν.

Γιώργος Σαββίδης