Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Εις τον Πειραιά εωρτάσθη αυθεντικώς η Κυριακή της Ορθοδοξίας

ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΕΩΡΤΑΣΘΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΩΣ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

1. Ποιμαντικόν μέτρον ἀγάπης τά ἀναθέματα

ΟΝΤΩΣ ≪ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως≫ ἦταν ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως γιορτάσθηκε στόν μητροπολιτικό ἱ. ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στό κέντρο τῆς πόλεως τοῦ Πειραιῶς, προεξάρχοντος τοῦ ὁμολογητοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ και συλλειτουργούντων τῶν ἐφημερίων καί διακόνων τοῦ Ἱ.Ναοῦ,ὡς καί τῶν τιμῆς ἕνεκεν προσκληθέντων πρωτοπρεσβυτέρων καί ὁμοτίμων καθηγητῶν π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ καί τοῦ γράφοντος.

Ἡ χαρά ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων κάθε φορά πού γιορταζόταν ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί αἰῶνες, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων τό 843 στήν Κωνσταντινούπολη, ἦταν ἀσκίαστη καί ὁλοκληρωμένη, διότι ἐπιβεβαιωνόταν ἡ ἐκτίμηση ὅτι τό ψεῦδος τῆς αἱρέσεως δεν πρόκειται νά κυριαρχήσει ὁριστικά ἐπί τῆς ἀληθείας τῶν δογμάτων τῆς πίστεως, ἔστω καί ἄν ταλαιπωρήσει την Ἐκκλησία ἐπί μακρό χρονικό διάστημα, ὅπως συνέβη μέ τήν εἰκονομαχία, ἡ ὁποία ἐκυριάρχησε ἐπί ἐνενήντα ἔτη μέ τίς δύο φάσεις της, τόν 8ο καί τόν 9ο αἰῶνα (726-787 και 815-843). Ἡ φαιδρότης τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως πάντοτε φανερώνεται μέ συνέπεια νά ἀστράπτει καί νά λάμπει μέσα στό φῶς τῆς Ἀληθείας ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἄλλωστε ἦταν καί ὁ σκοπός τῆς καθιερώσεως αὐτῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς τότε ὁμολογητάς ἐπισκόπους καί μοναχούς.

Ὅπως λέγει τό Συναξάρι τῆς ἑορτῆς ἀνακηρύχθηκαν ὀνομαστικά και ἐπαινέθηκανοἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ἀντίθετα οἱ ἀσεβεῖς καί κακόδοξοι ὀνομαστικά κατακρίθηκαν καί ἀναθεματίσθηκαν, ὄχι ἀπό κακία, ἐμπάθεια καί μῖσος ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά ἀπό παιδαγωγική και ποιμαντική φροντίδα καί ἀγάπη, ὥστε οἱ μέν αἱρετικοί ἐλεγχόμενοι νά μετανοήσουν καί νά ἀποκηρύξουν τήν πλάνη, νά προφυλαχθοῦν δέ κυρίως οἱ ὑπόλοιποι πιστοί ἀπό τό νά ἀκολουθήσουν τήν πλάνη. Οἱ Πατέρες και Ἅγιοι εἶχαν πραγματική καί εἰλικρινῆ ἀγάπη καί ὄχι τήν ψευτοειρήνη και ψευτοαγάπη τῶν σημερινῶν ὑποκριτῶν, πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τά ἀναθέματα καί παρουσιάζονται ἔτσι καλύτεροι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων και Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπη ἐλέγχουν καί παιδαγωγοῦν. Λέγει τό Συναξάρι: ≪Καί οὕτω πάλιν ἀναστραφέντες ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (μετά την λιτανείαν) τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπετέλεσαν, ἀναστηλωθεισῶν τῶν ἁγίων καί σεβασμίων εἰκόνων παρά τῶν διειλημμένων ἁγίων Ἀνδρῶν, ἀνακηρυχθέντων μέν τῶν εὐσεβούντων καί ὀρθῶς δοξαζόντων, τῶν δε ἐναντίων ἀσεβούντων καί μή τήν τῶν ἁγίων εἰκόνων τιμήν ἀποδεχομένων, ἀποκηρυχθέντων καί παραδοθέντων τῷ ἀναθέματι. Καί ἔκτοτε ὥρισαν οὗτοι οἱ ἅγιοι ὁμολογηταί ἐτήσιον οὕτω ταύτην τήν ἱεράν πανήγυριν γίνεσθαι, ἵνα μήποτε καί αὖθις τῇ αὐτῇ δυσσεβείᾳ ἐμπέσωμεν≫.

2. Ἔχουμε πέσει τώρα σέ μεγαλύτερη δυσσέβεια ἀπό τούς εἰκονομάχους

Δυστυχῶς ἡ χαρά μας τίς τελευταῖες δεκαετίες δέν ἦταν ἀσκίαστη καί πανευφρόσυνη, ὅταν γιορτάζαμε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο ταλαιπωρεῖται καί σπαράσσεται ἀπό τούς λύκους μιᾶς αἱρέσεως, πολύ χειρότερης ἀπό τήν εἰκονομαχία, τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί εἶναι πολύ χειρότερη ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ἐκτός ἀπό τήν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, τήν ὁποία ἐμπεριέχει, ἔχει κτίσει πολύ χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση, πού ἀνατρέπει ἐκ βάθρων τά θεμέλεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τήν ἀποκλειστικότητα καί μοναδικότητα ἀρνεῖται, ἰσχυριζόμενος ὅτι δέν διασώθηκε κάπου ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά ὅλες οἱ αἱρέσεις μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, συναποτελοῦν την Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ χειρότερη και πιό ἐπικίνδυνη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Δέν γνωρίζουν οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων αἰχμάλωτοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅτι ὁ Προτεσταντισμός, ὁ ἱδρυτής καί κύριος προωθητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τό ≪Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν≫ εἶναι εἰκονομαχικός, ὅτι ἔχει ἐκδιώξει τίς ἅγιες εἰκόνες ἀπό τούς ναούς, ὅτι εἶναι ἀνεικονικός, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι καί τό Ἰσλάμ, πού ἐπηρέασαν τούς παλαιούς εἰκονομάχους; Δέν γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἐναντίον τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων και τῶν λειψάνων; Ὅτι κυρίως εἶναι ἐναντίον τῆς τιμῆς τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Δεσποίνης καί Θεοτόκου, τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποίαν οἱ Ὀρθόδοξοι πάντοτε καθ᾽ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ ἔτους ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε ἰδιαίτερα ὅμως τώρα μέ τήν διάσπαρτη στίς πέντε Παρασκευές ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου; Πῶς δέχονται να συνυπάρχουν καί νά συνταυτίζονται μέσα στό δῆθεν Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, μέ τούς ἐχθρούς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τῶν Ἁγίων γενικῶς καί τῶν τιμίων λειψάνων, μέ τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας, μέ αὐτούς πού ἀναθεματίζει ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνο μέ τήν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί μέ τό σύνολο τῆς ὑμνογραφίας της; Ἡ ποιμαντική καί παιδαγωγική ὀρθότης τῶν μέτρων τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται καί ἐκ τοῦ ὅτι δέν ἀντέχουν οἱ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τήν δύναμη τῶν ἀναθεμάτων, δέν ἀντέχουν ἐλεγχόμενοι τήν ἀντιαιρετική και ἐπικριτική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν ἀντέχουν κἄν τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως. Γι᾽ αὐτό καί κατήργησαν τήν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων συνοδικά ἀπό τό 2005, γιατί νιώθουν πώς αὐτοαναθεματίζονται, γι᾽ αὐτό παραμερίζουν μέ τήν μεταπατερικότητα τούς Ἁγίους Πατέρες, πού καταγγέλλουν ὀνομαστικά καί ἀποκαλύπτουν τούς αἱρετικούς, γι᾽ αὐτό και κατήργησαν καί τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, δεχόμενοι ὡς ἐκκλησίες και τούς ἀρχαίους Μονοφυσίτες, ἀλλά καί τίς σύγχρονες μεγάλες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ὅπου λοιπόν μέ αὐτές τίς παραδοχές γιορτάσθηκε ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Κωνσταντινούπολη, στήν Ἀλεξάνδρεια, στήν Ἀντιόχεια, στά Ἱεροσόλυμα, στήν Μόσχα, στήν Ἀθήνα καί ὅπου ἀλλοῦ δέν ἦταν ≪ἡμέρα χαρμόσυνος και εὐφροσύνης ἀνάπλεως, ἀφού δέν φανερώθηκε ἡ φαιδρότης τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως≫, ἀλλά θέατρο καί ὑποκρισία, ἀνάμειξη τῆς ἀλήθειας μέ τό ψεῦδος, συγκρητιστικός ἀχταρμᾶς.

3. Ἱστορικῆς ἐκκλησιαστικῆς σημασίας ὁ ἑορτασμός στόν Πειραιᾶ

Τήν ἀδιάκοπη ὀρθόδοξη συνέχεια τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας τήν ἔζησε ἡ Ἐκκλησία στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐκεῖ ὄντως ἦταν ≪ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως≫γιά τούς ἑξῆς λόγους. Διότι ὁ θαρραλέος, ὁμολογητής καί τῇ συνειδήσει μάρτυς, μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀνέγνωσε μεγαλοφώνως τά ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν ἀναθέματα, τά ὁποῖα οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι καί λοιποί κληρικοί ἀποσιωποῦν. Ὀνομαστικά ἀνέγνωσε τά ἀναθέματα ἐναντίον τῶν Μονοφυσιτῶν Διοσκόρου καί Σεβήρου, τούς ὁποίους κάποιοι καθηγηταί παρουσιάζουν ὡς ὀρθοδόξους ἀσεβοῦντες και βλασφημοῦντες ἐναντίον ἁγίων συνόδων καί Ἁγίων Πατέρων. Καί το σημαντικώτερο, μοναδικό καί τῶν Ἁγίων Πατέρων ἄξιο καί ἀντάξιο, μαζί μέ τούς ἀρχαίους αἱρετικούς, πού ἀναθεματίζονται στό ≪Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας≫, ἀναθεμάτισε καί τίς σύγχρονες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εὖγε τῆς παρρησίας καί τῆς ὀρθοφροσύνης! Ἡ Ἐκκλησία ὡμίλησε διά τοῦ στόματος τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς.

Ἐνωρίτερα μάλιστα ἀνεγνώσθη στή θέση τοῦ θείου κηρύγματος ἡ ποιμαντική ἐγκύκλιος, πού ἀπέστειλε πρός τό ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, στήν ὁποία γιά πρώτη φορά τά τελευταῖα χρόνια παρουσιάζεται καί ἀναλύεται δημοσίως καί ἐπισήμως, γιατί ὁ Οἰκουμενισμός δέν εἶναι ἁπλῆ αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, κατά τό χαρακτηρισμό τοῦ νέου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας, Σέρβου θεολόγου, Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.

Ἐκεῖ λοιπόν στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στόν Πειραιᾶ ἦταν παροῦσα ἡ στρατευομένη καί ἡ οὐράνια Ἐκκλησία. Ἔχαιραν μαζί μας τά πλήθη τῶν Ἁγίων ὁμολογητῶν καί μαρτύρων, οἱ μεγάλοι Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, οἱ πρόμαχοι καί ὑπέρμαχοι τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ἐξαιρέτως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, οἱ ἀγωνισθέντες ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν ἐπιγόνων του Προτεσταντῶν, καί πολλοί σύγχρονοι ὅσιοι Γέροντες καί Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπῆρξαν καί ἅλλες περίοδοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθοδοξία δέν διασώθηκε στά μεγάλα ἐκκλησιαστικά κέντρα, ἀλλά σέ μικρότερες ἐπαρχίες, σέ μοναστήρια και ἀπομεμονωμένους κληρικούς καί μοναχούς. Εὐχόμαστε αὐτό τό παράδειγμα τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς νά εὕρη μιμητάς, νά πληθυνθῆ τά ἑπόμενα ἔτη. Νά εὐδοκήσει ὁ Θεός νά ἐκδιωχθεῖ τό νέφος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού μᾶς σκιάζει, γιά νά ἀστράψει πάλιν και νά λάμψει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν φαιδρότητα τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως.

Ορθόδοξος Τύπος, 9/03/2012

Δείτε και:

-Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ τίμησε αγωνιστές της Αμωμήτου Πίστεως (Κυριακή της Ορθοδοξίας - Φωτογραφίες)

-Προσφώνηση Πειραιώς Σεραφείμ και αντιφώνηση Λ. Ντετζιόρτζιο - Κυριακή Ορθοδοξίας- 2012