Κυριακή της Τυρινής - «Το ένδυμα της ψυχής»

Αποστολικό Ανάγνωσμα : Ρωμ .ιγ'11 - ιδ΄ 4

«Ἀλλ’ ἐνδύσασθε τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν»

Γυμνούς μᾶς κάνει ἡ ἁμαρτία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Οἱ ἁμαρτίες μᾶς ἀφαιροῦν κάθε θεία δόξα καί τιμή. Διώχνουν τόν ἅγιο Πνεῦμα. Ἀπομακρύνουν τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἐξαφανίζουν τά χαρίσματα καί τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ. Καί ἀφοῦ ἀπογυμνώσουν τήν ψυχή ἀπό κάθε στολίδι της καί ἁρπάσουν τόν πλοῦτο της ἐπιτίθενται διά τῶν ἁγριωτάτων παθῶν καί πληγώνουν τήν ψυχήν καί δέν σταματοῦν παρά μόνον ὅταν τήν νεκρώσουν καί τήν μετατρέψουν σέ σπήλαιο ληστῶν. 
Αὐτά ἔχει ὑπόψιν του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα Κυριακή τῆς Τυροφάγου, πρό τῶν πυλῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μᾶς συμβουλεύει νά ἀρνηθοῦμε τά ἔργα τοῦ σκότους, τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας πού μᾶς ἀφαιροῦν τό θεῖο ἔνδυμα, τήν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς μας, τό πατρικό πλοῦτο πού μᾶς χάρισε, καί νά φροντίσουμε νά ἐνδυθοῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό πού εἶναι τό ἔνδυμά μας.

«Ἐνδυθῆτε τόν Κύριο Ἰησοῦν Χριστό».

1) Ἡ ἔκπτωσή μας ἐκ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός Πατέρας ὅταν μᾶς ἐδημιούργησε μᾶς ἐστόλισε μέ πλούσια καί ποικίλα χαρίσματα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς διδάσκει, ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο ἄκακο, εὐθύ, χωρίς λύπες καί θλίψεις, ἐλεύθερο, αὐτεξούσιο, λογικό, σκεπτόμενο, ἀθάνατο, ἀναμάρτητο, εὐτυχισμένο. Τόν κατέστησε βασιλέα τῆς ὁρατῆς κτίσεως καί τόν ἐτίμησε μέ τήν φιλία του καί τήν ἀγάπη του «Κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί ἐποίησεν αὐτόν» συνοψίζει ὁ Προφήτης καί νομοθέτης Μωϋσῆς ἐνῶ κατοικοῦσε στήν γῆ μέ τό νοερό του εὑρισκόταν στόν οὐρανό μαζί μέ τίς νοερές καί πνευματικές φύσεις καί οὐσίες.

Ἀλλοίμονο ὅμως!!

Ὁ ἄνθρωπος δέν παρέμεινε σ’ αὐτή τήν μακαρία καί θεία κατάσταση. Ἦλθε ὁ διάβολος καί τοῦ ἔμαθε τήν ἀνυπακοή στόν Θεό του, καί εὐεργέτη του. Τόν συμβούλεψε νά περιφρονήσει τήν θεία ἐντολή καί νά παρακούσει νά μή φυλάξει τό θεῖο πρόσταγμα. Τόν ἐκολάκευσε ὁ πονηρός ὅτι θά γινόταν Θεός καί ἐκεῖνος ὁ ἀνόητος καί ὀλιγόπιστος ἐγωϊστής καί βιαστικός ἀκολούθησε τήν συμβουλή τοῦ ἐχθροῦ του καί ἐξέπεσε. Δυστυχῶς ἐξέπεσε ὁ ἄνθρωπος. Ἐξέπεσε καί ἀπώλεσε τά πάντα. Ποῦ εἶναι ἡ εὐτυχία; Δυστυχία καί ταλαιπωρία συνάντησε στή ζωή του. Ποῦ εἶναι ἡ ζωή καί ἡ ἀθανασία; Ἀντί αὐτῶν ἁρρώστειες, πόνος, φθορά, θάνατος καί διάλυση. Ποῦ εἶναι ἡ βασιλεία; Ὁ Βασιλιᾶς ἔγινε δοῦλος. Καί ἡ ἄλογος φύση δέν ὑπακούει σ’ αὐτόν πιά. Ποῦ εἶναι ἡ φιλία τοῦ Θεοῦ καί ἡ μακαρία ἐπικοινωνία μαζί του; Ἔχασε τόν Θεό κρύφθηκε ἀπό τά μάτια του ἡ θεωρία Του. Τόν ἀπεστράφησαν τά ἐπουράνια. Ἀποκόπηκε ἀπό τήν φυσική του πατρίδα καί ἀναγκάσθηκε νά κατοικεῖ στόν Ἅδη. Ἔχασε τόν πατέρα του καί συνάντησε τούς ἐχθρούς του τούς δαίμονες γιά νά τόν βασανίσουν καί νά τόν καταγελοῦν. Ποῦ πῆγαν τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀθανασία, ἡ ἐλευθερία, τό αὐτεξούσιο, οἱ ἀρετές; Ἀλλοίμονο χάθηκαν!!

Ἔκτοτε αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Σ΄ αὐτή τήν κατάστασή του ὁδηγεῖ καί σήμερα ἡ ἁμαρτία καί τά πάθη. Γυμνός ἀπό θεία δόξα ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος περιφέρεται στόν κόσμο αὐτό μέχρι νά παραδώσει τήν ψυχή του γιά νά τήν κληρονομήσουν χαιρεκακοῦντες οἱ δαίμονες πού κατόρθωσαν νά τόν ὁδηγήσουν στόν Ἅδη, στήν κόλαση καί νά τόν ἐμποδίσουν νά ζήσει στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ποιά γλώσσα μπορεῖ νά περιγράψει τήν πτώση; Ποιός θρῆνος μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσει γιά τήν δυστυχία; Ποιός νοῦς θά μπορέσει νά συλλάβει τό ὕψος ἀπό τό ὁποῖο γκρεμισθήκαμε; Αὐτό τόν ἁδαμιαῖον θρῆνο ἀποδίδουν τά ὡραιότατα τροπάρια καί ὁ ὕμνος τῆς σημερινῆς Κυριακῆς πού θρηνοῦν καί μᾶς παρηγοροῦν γιά τήν πτώση μας καί τήν ἔξωσή μας ἀπό τόν Παράδεισο.

2. Ἡ παρηγορία μας.

Μποροῦμε ὅμως νά παρηγορηθοῦμε ὅταν ἀκούσουμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο πού μᾶς προτρέπει νά ἐνδυθοῦμε τόν Χριστό. Φορόντας τό βασιλικό ἔνδυμα ἀποκτοῦμε ὅλα ὅσα μᾶς ἐστέρησαν οἱ ἁμαρτίες καί μᾶς ἀφαίρεσε ὁ διάβολος. Ὅλα τά ἀποκτοῦμε πάλι καί πολλά περισσότερα.

Πῶς ὅμως θά ἐνδυθοῦμε τόν Χριστό; Μέ τά ἁγιώτατα μυστήρια, τό βάπτισμα, τό χρίσμα, τήν μετάνοια-ἐξομολόγηση, τήν θεία Κοινωνία. Ἀλλά καί μέ τόν προσωπικό ἀγῶνα μας γιά τήν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὑπακοή στό θεῖο θέλημα καί τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.

Ὅλα αὐτά στολίζουν τήν ψυχή. Φέρνουν μέσα μας τήν θεία χάρη. Καταδιώκουν τήν ρυπαρές ἐπιθυμίες τήν ἰλύν καί τόν βόρβορον θεραπεύουν τίς πληγές τῶν ἀνθρώπων, ἐλευθερώνουν τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Κάνουν τόν ἄνθρωπο ἀρεστό στό Θεό καί τοῦ χαρίζουν καί τόν ἐπαινό του.

«Ἐνδυθῆτε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν»

Καλλίτερο ἀπό αὐτό τό σύνθημα δέν θά μποροῦσε νά μᾶς δώσει ἡ Ἐκκλησία μας. Σύνθημα γιά τήν περίοδο πού ἀρχίζει σήμερα. Νά ἀγωνισθοῦμε νά φορέσουμε αὐτό τό θεϊκό ἔνδυμα τό ὁποῖο ὑφαίνουν οἱ ἀρετές. Ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, ἡ σωφροσύνη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ σύνεση, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ταπείνωση, ἡ ἀφιλαργυρία, ἡ πτωχεία, ἡ νηστεία, ἡ ἐλπίδα, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀνδρεία, ἡ ἐλεημοσύνη, ὅλες οἱ ἄλλες.

Διάλεξε ἀπό αὐτά τά θεία στολίδια καί χαρίστε τα στήν ψυχή σας νά τήν στολίσουν γιά πάντα εἰς αἰώνα αἰῶνος. Ἀμήν.

«Αρχιμ. Καλλίνικος Νικολάου, Ι.Μ. Καισαριανής»