Τριώδιο. Δυνατή ικεσία

ΔΥΝΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ

Τριώδιο! Ή κατανυκτικότερη περίοδος του εκκλησιαστικού έτους. Περίοδος κατά την οποία ή αγία μας Εκκλησία μάς καλεί σε εντατικότερο πνευματικό αγώνα και εκτενέστερη προσευχή, προκειμένου να γίνουμε δεκτικοί του θείου ελέους και της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.

   Πώς όμως θα μπορέσουμε να ελκύσουμε το έλεος του Θεού επάνω μας; Πώς θα επισύρουμε τούς οικτιρμούς του στο έκάστοτε ζήτημα πού έντονα μάς απασχολεί; Τί προσευχή πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι μάς άκουσε ό Κύριος; Με τί τρόπο μπορεί ό άνθρωπος να κινήσει τα θεϊκά σπλάχνα προς αντίληψη και βοήθειά του;

Κανόνες για την προσευχή δεν υπάρχουν. Προσευχή είναι ή ανάταση όλης της υπάρξεως μας, του είναι μας προς τον Θεό. 'Η αναφορά του εαυτού μας σ’ Εκείνον. 'Η προσκαρτέρηση, ή αναμονή μας δίπλα στο θρόνο του με το βλέμμα σταθερά και υπομονετικά προσηλωμένο στα χέρια του, έως ότου κινηθούν αυτά για να μάς ελεήσουν. «Ώς οφθαλμοί δούλων εις χείρας τών κυρίων αύτών... ούτως οι οφθαλμοί ήμών προς Κύριον τον Θεόν ήμών, έως ου οίκτειρήσαι ήμας» (Ψαλμ. ρκβ' [122] 2). Προσευχή μπορεί να είναι ή επίμονη κραυγή μας προς το θρόνο του Θεού, σαν εκείνη της Χαναναίας. Το ίδιο όμως προσευχή ολοκληρωμένη, ικεσία δυνατή προς τον Θεό μπορεί να είναι απλώς και ή σιωπή μας. Ό ικέτης συχνά σιωπά. Και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεται στη θέση του ικέτου είναι ικανό να ελκύσει επάνω του συμπαθή τα βλέμματα των άλλων. Άλλοτε πάλι περιορίζεται να αναφέρει μόνο την κατάστασή του, χωρίς να καταφεύγει σε αιτήματα: «Πεινώ», «δεν έχω να ζήσω», «είμαι άστεγος»...

   Στους διαδρόμους των εξωτερικών ιατρείων μεγάλου Νοσοκομείου το σκηνικό: Ένας πατέρας και δίπλα το μικρό του παιδί. Το παιδί αμίλητο έχει ακουμπισμένο το κεφαλάκι του στον ώμο του πατέρα. Φαίνεται από το χρώμα τού προσώπου του και την υγρότητα των ματιών του πώς ψήνεται στον πυρετό. Δεν λέει τίποτε. Μόνο ακουμπά στον πατέρα. Εκείνος το οδηγεί από το ένα ιατρείο στο άλλο...

Αληθινά, τί κραυγαλέα ικεσία αυτό το ακούμπημα στον ώμο τού πατέρα!

   Πόσο δυνατή προσευχή, βοή ικεσίας προς τον Θεό ή εγκατάλειψη τού εαυτού μας στον βραχίονά του τον ισχυρό!...

Στην Αγία Γραφή έχουμε δύο περιπτώσεις κραυγαλέας ικεσίας προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, πού εντούτοις προσεφέρθησαν με τη μεγαλύτερη λεπτότητα, ευγένεια ψυχής.

Ή πρώτη:

   Το αίτημα των δύο αδελφών, Μάρθας και Μαρίας, προς τον Χριστό να έλθει για να θεραπεύσει τον άρρωστο αδελφό τους Λάζαρο. Βρισκόταν μακριά ό Κύριος, και οι αδελφές στέλνουν και Του απευθύνουν έτούτα τα λόγια: «Κύριε, ϊδε όν φιλείς ασθενεί» (Ιω. ια’ 3). Τίποτε άλλο. Κανένα αίτημα στο Χριστό. Μόνο γνωστοποίηση της καταστάσεως. ’Ίδε, Κύριε, αυτός πού αγαπάς είναι άρρωστος.

’Ίδε, Κύριε, το παιδί μου είναι άρρωστο... Ίδε, Κύριε, τα οικονομικά μας βαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο... ’Ίδε, Κύριε, ή οίκογένειά μου πάει να διαλυθεί... Ίδε, Κύριε... Κι Αυτός πού βλέπει, γνωρίζει τί θα κάνει...

Ή δεύτερη:

   Στον γάμο της Κανά το κρασί τελείωσε. Ή Μητέρα τού Χριστού ζητεί από τον Υιό της θαύμα. Ποιά ικεσία άραγε μπορεί να έχει μεγαλύτερη ισχύ στο θρόνο του Θεού από την ικεσία της Ύπεραγίας Θεοτόκου; Ποιά πρεσβεία, μεσιτεία, προσευχή μπορεί να γίνει από τον Υιό περισσότερο δεκτή από τη δέηση «μητρός προς εύμένειαν Δεσπότου»; Ποιός άλλος έχει μεγαλύτερη παρρησία στον Κύριο Ιησού Χριστό από τη Μητέρα του;

   Και να ό τρόπος πού προσφέρεται αύτη ή δέηση, ή πρεσβεία, ή μεσιτεία: «Οίνον ούκ έχουσι» (Ιω. β' 3). Αυτό. Τίποτε άλλο. Ή Μητέρα δεν λέει στον Υιό τί θα κάνει• μόνο γνωστοποιεί. «Κρασί δεν έχουν». Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του Χριστού. Ή παράκληση της Παναγίας για τον κόσμο στο θρόνο του Υιού της τελειώνει έδώ. «Οίνον ούκ έχουσι». Ή ισχυρότερη παράκληση, πού κυριολεκτικά δονεί τα σπλάχνα του Υιού, δεν είναι καν παράκληση. Μόνο γνωστοποίηση!...

   Τί ευγένεια, λεπτότητα, βάθος προσευχητικής δεήσεως κρύβουν τα λόγια αυτά! Τί ταπείνωση φανερώνουν! Τί εμπιστοσύνη στην αγαθή Πρόνοια του Θεού για τη ζωή μας!

 «Προσευχόμενοι δέ μή βαττολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί- δοκούσι γάρ ότι έν τη πολυλογία αύτών είσακουσθήσονται. μή ούν όμοιωθήτε αύτοίς- οίδε γάρ ό πατήρ ύμών ών χρείαν έχετε πρό του ύμάς αίτήσαι αύτόν» (Ματθ. ς' 7-8). Γνωρίζει ό Πατέρας σας τί ανάγκη έχετε, προτού εσείς Του απευθύνετε δέηση. Αυτό μάς είπε ό Χριστός, όταν μάς δίδαξε πώς να προσευχόμαστε.

   «Μή βαττολογήσητε». Η δύναμη της ικεσίας, ή αποτελεσματικότητα της προσευχής δεν εξαρτάται από τα πολλά λόγια και τα ευρηματικά λεκτικά σχήματα. Κάποια παιδικά ψελλίσματα, δύο λόγια σαν αυτά της Μάρθας και της Μαρίας μπορούν να κάμψουν τον Θεό.

   Ή ακόμα και καθόλου λόγια. Ή εναπόθεση μόνο της υπάρξεως μας στην άπειρη αγάπη του. Ή έμπονη σιωπή μας. Ή στροφή του βλέμματός μας σ’ Αυτόν. Ένας αναστεναγμός. Αρκούν.

«Ο ΣΩΤΗΡ»1-2-2012