Οικουμενικός Πατριάρχης:«Αμφότεροι οι προκάτοχοι ημών (Ἰωακείμ Γ΄ & Αθηναγόρας) ειργάσθησαν, σὺν τοις άλλοις, διὰ την ενότητα των χριστιανών»

Ἀντιφώνησις  τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου  Βαρθολομαίου κατά τήν Δεξίωσιν ἐπί τῇ Πρώτῃ τοῦ Ἔτους (1 Ἰανουαρίου 2012).

Ἱερώτατοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι, Ἐντιμότατοι,
Προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ὁ Κύριος, ἐν τῇ ἀφάτῳ εὐσπλαγχνίᾳ Αὐτοῦ, ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς καὶ τὸ ἐναρξάμενον νέον ἔτος ἵνα δοξάσωμεν Αὐτὸν καὶ πληροφορεῖ ἡμᾶς μυστικῶς διὰ τῆς χάριτός Του ὅτι ἐν Αὐτῷ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καί ἐσμεν. Ὁ Κύριος, ὁ εἰπὼν ἡμῖν ὅτι «καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται» (Λουκ. κα΄ 18), οὐ μόνον ἐφύλαξεν ἡμᾶς κατὰ τὸν παριππεύσαντα ἐνιαυτόν, ἀλλὰ καὶ ἠξίωσε τῶν πλουσίων εὐλογιῶν Αὐτοῦ. Τοσοῦτον ἀναντιρρήτως ἀπέδειξε καὶ πάλιν τὴν πρὸς ἡμᾶς ἄφατον Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν καὶ ἀγάπην.

Δόξαν ἀναπέμπομεν Αὐτῷ διὰ τὴν συμπλήρωσιν εἰκοσαετίας εἰς τοὺς οἴακας τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ πεντηκονταετοῦς ἱερατικῆς διακονίας καὶ δι’ ὅλας τὰς εὐργεσίας καὶ δωρεάς Του τὰς ὁποίας ἀδιαλείπτως ἐκχέει καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τῆς ἐργασίας ἡμῶν εἰς τὸν ἀμπελῶνα Αὐτοῦ. Μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς προστασίας καὶ τῆς παρουσίας Του διηνύσαμεν τὸ προηγούμενον ἔτος. Μὲ τὴν ἰδίαν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸ θέλημα Αὐτοῦ θὰ διέλθωμεν καὶ τὸ ἀρξάμενον, εὖ εἰδότες ὅτι «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;» (Ρωμ. η΄ 31). 
Ἂς ποιήσωμεν λοιπὸν μίαν νέαν ἐκκίνησιν καὶ ἐφέτος, λαμβάνοντες νέας ἀποφάσεις, πλήρεις θάρρους καὶ τῆς δυνάμεως ἐκείνης, διὰ τὴν ὁποίαν ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν: «οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ’ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν. ἀββᾶ, ὁ Πατήρ. Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ. Εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ» (Ρωμ. η΄ 15).

Ἐκ παραλλήλου, ἡ ἀρχὴ ἑκάστου ἔτους ἐνθυμίζει εἰς ἡμᾶς τὴν πορείαν ἡμῶν πρὸς τὸ ἀναπόφευκτον γεγονὸς τῆς ἀναχωρήσεως ἡμῶν ἐκ τοῦ προσκαίρου τούτου κόσμου, μειοῦσα τὴν χρονικὴν ἀπόστασιν ἀπὸ τῆς συναντήσεως ἡμῶν μετὰ τοῦ δικαίου Κριτοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὕτω καλεῖ ἡμᾶς ἵνα συγκεντρώσωμεν περισσότερον τὰς σκέψεις μας εἰς τὴν ἐν γένει πορείαν τοῦ βίου ἡμῶν καὶ ἑτοιμάσωμεν ἑαυτοὺς καλλίτερον διὰ τὴν συνάντησιν ταύτην μετὰ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, πάντοτε μὲ τὴν βεβαίαν πίστιν ὅτι ὁ θάνατος ὑπάρχει ἡ θύρα ἐκείνη διὰ τῆς ὁποίας εἰσερχόμεθα εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὴν ἀτελεύτητον μακαριότητα, ἔνθα «δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ» (Ρωμ. ιδ΄ 17), ἔνθα ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ φωνὴ ἀγαλλιάσεως, ἔνθα φῶς τὸ ἀληθινὸν τῆς ἁγίας Τριάδος.

Οὕτως ὁ χρόνος μετατρέπεται εἰς περισπούδαστον προσδοκίαν τοῦ χριστιανοῦ, τοῦ ἀφορῶντος μετὰ πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Λυτρωτὴν καὶ Θεὸν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ προετοιμάζει ἡμᾶς διὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ἐν ᾗ μετὰ πάντων τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ θὰ ἀκούσωμεν παρὰ τοῦ Σωτῆρος τὴν μακαρίαν φωνήν: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄ 34).

Ἐὰν στρέψωμεν τὰ ὄμματα ἡμῶν εἰς τὴν πορείαν τοῦ κόσμου συχνάκις ἀπογοήτευσις καὶ ἀπόγνωσις καταλαμβάνει ἡμᾶς. Θλίψεις, ταραχαί, ἀδελφοκτόνοι πόλεμοι, ἀδικίαι, οἰκονομικὴ κρίσις καὶ ἐξαθλίωσις, πεῖνα καὶ ἕτερα πολλὰ ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ λησμονῶμεν ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπεύθυνος διὰ τὰ ἀτελείωτα παθήματα αὐτοῦ. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσῃ ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀποστασίας του εἶναι τραγικαὶ διὰ τὸν ἴδιον καὶ διὰ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου. Διότι αἱ συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας, ὡς καὶ τῆς ἁγιότητος, εἶναι παγκόσμιοι. Θέτων ἑαυτὸν ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν θέσιν τοῦ Θεοῦ, ἐφευρίσκει ἐξύπνους ὅρους ἵνα ὀνομάσῃ καὶ ἐξωραΐσῃ τὰ πάθη αὐτοῦ καὶ τὴν πεπτωκυῖαν ζωήν του, νομίζων ὅτι οὕτω θὰ ἀποφύγῃ τοὺς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως καὶ τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀποστασίας. Ὅμως ὁ Κύριος λέγει ὅτι «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. κδ΄ 35).

Διὰ τοῦτο, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ἂς μείνωμεν κατὰ τὸ παρὸν ἔτος ἡνωμένοι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία παρέχει εἰς ἡμᾶς τὴν βεβαίαν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Ἂς πολιτευθῶμεν καὶ κατὰ τὸ νέον ἔτος ἀξίως τῆς κλήσεως ἡμῶν καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης ἧς ἐτύχομεν παρὰ τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος ἡμῶν, «ᾧ ἐδόθη πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18), ἐνέδυσεν ἡμᾶς μὲ τὴν τριπλῆν ἐξουσίαν τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ τῆς ἱερωσύνης, ἐν μέσῳ τοῦ ἐξαγορασθέντος διὰ τοῦ τιμίου Αὐτοῦ αἵματος λαοῦ Του.

Διωρίσθημεν ἵνα οἰκονομῶμεν καὶ τελῶμεν τὰ ἐκκλησιαστικά μυστήρια, ἀναλόγως πρὸς τὰς πνευματικὰς ἀνάγκας τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, ἵνα κηρύττωμεν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἰς τοὺς ὑφ’ ἡμῶν ποιμαινομένους καὶ ἵνα λύωμεν τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. Οὕτως ἂς προσφέρωμεν καθαρὰς τὰς ψυχὰς ἡμῶν τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ, ἐνθυμούμενοι τὴν παραίνεσιν τοῦ Χρυσορ¬ρήμονος Προκατόχου ἡμῶν ἐν τῷ ἁγιωτάτῳ ἀρχιεπισκοπικῷ Θρόνῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «τῶν ἀκτίνων αὐτῶν καθαρωτέραν τῷ ἱερεῖ τὴν ψυχὴν εἶναι δεῖ, ἵνα μήποτε αὐτὸν ἔρημον καταλιμπάνῃ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἵνα δύνηται λέγειν• ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». 

Ἂς ἀφιερώσωμεν ὅλους ἑαυτοὺς εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἂς ἀφήσωμεν ὅλην τὴν καρδίαν καὶ τοὺς διαλογισμοὺς ἡμῶν εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἀγωνισθῶμεν ἵνα ἔχωμεν πρὸς πάντας ἀγάπην εἰλικρινῆ καὶ ἀνυπόκριτον, ὑπάρχοντες πάντοτε συγκαταβατικοὶ καὶ προσηνεῖς πρὸς τοὺς πλησίον ἡμῶν, ἔχοντες πρὸ ὀφθαλμῶν τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου: «δοῦλον Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ’ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας, διδακτικόν, ἀνεξίκακον». Ἂς διαλαττώμεθα ταχέως μετ’ ἐκείνων ὅσοι λυποῦν ἡμᾶς, ἵνα δυνηθῶμεν εὐσυνειδήτως νὰ κηρύξωμεν τὴν εἰρήνην εἰς τοὺς πιστεύοντας ἡμῖν καὶ ἀταράχως νὰ ἐπιτελῶμεν τὴν φρικτὴν μυσταγωγίαν τῆς αἰωνίου πρὸς Θεὸν καταλλαγῆς. Ἂς ἐπαγρυπνήσωμεν ἐπιμελῶς εἰς τὰς ἐπάλξεις τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας, φυλάττοντες τὴν ποίμνην τοῦ Κυρίου ἀπὸ ἐρίδων καὶ ταραχῶν, καὶ πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου, μὲ τὴν συνείδησιν ὅτι «ἐὰν ρομφαία λάβῃ ψυχήν, αὕτη μὲν διὰ τὴν ἀνομίαν αὐτῆς ἐλήφθη, τὸ δὲ αἷμα αὐτῆς ἐκ χειρὸς τοῦ σκοποῦ ἐκζητήσει Κύριος τῶν δυνάμεων» (Ἰεζ. ιβ΄ 15). 

Ἂς γυμνάσωμεν καὶ ἐφέτος τὰς ψυχὰς ἡμῶν εἰς τὴν φιλοπονίαν τῶν ἀρετῶν, ἱστάμενοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μετὰ καθαρᾶς συνειδήσεως, ἐννοοῦντες ὁπόσην ἁγιότητα βίου καὶ ἁγνείαν ἀπαιτεῖ ἐξ ἡμῶν ἡ διακονία τῶν μυστηρίων τῆς δόξης Αὐτοῦ, ἐξομολογούμενοι ἀλλήλοις τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ γνωρίζοντες ὅτι οὕτω πράττοντες θὰ ἔχωμεν τὴν εὐλογίαν καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἴς τε τὴν παροῦσαν καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν. Ἂς φυλάττωμεν τὴν παράδοσν καὶ τὴν εὐταξίαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, λόγοις καὶ ἔργοις, ὑπήκοοι μέχρι θανάτου εἰς τὰς παραδόσεις καὶ ἐπιταγὰς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, διὰ νὰ ἔχῃ καὶ ὁ Θεὸς τὴν φροντίδα ἡμῶν. 

Ἂς τελῶμεν τὰς ἑορτὰς πνευματικῶς καὶ οὐχὶ κοσμικῶς, ὥστε αὗται νὰ εἶναι δι’ ἡμᾶς φωτισμὸς καὶ ἁγιασμὸς ψυχῆς. Οὕτω, θὰ λαμβάνωμεν τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῶν ἁγίων, ὡς τοῦ σήμερον τιμωμένου Μεγάλου Βασιλείου, οἵτινες ἀδιαλείπτως πρεσβεύουσιν ὑπὲρ ἡμῶν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι. 

Ἐπισκοποῦντες ἐν ὀλίγοις τὰς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος, ἐνθυμούμεθα τὴν μεταφορὰν ἐνταῦθα τῶν λειψάνων τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄. Τὸν ἐμπλουτισμὸν τῆς ἐνταῦθα Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου διὰ δύο νέων δυναμικῶν στελεχῶν, τῶν Ἱερωτάτων Καλλιουπόλεως καὶ Μαδύτου καὶ Προύσης. Τὸ εὔσημον γεγονὸς τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καὶ τῆς παλαιφάτου Ἐκκλησίας Κύπρου εἰς Φανάριον μεταξὺ 1ης καὶ 3ης Σεπτεμβρίου μὲ κύριον θέμα αὐτῆς τὴν ἐξέτασιν τῆς ἐκρύθμου καταστάσεως εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν. Διὰ τοῦ ἀπολυθέντος μηνύματος πρὸς τὸ πλήρωμα τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὡς καὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, ἐξεφράσαμεν τὴν ἀλληλεγγύην καὶ συμπάθειαν πρὸς τοὺς ἐκεῖ δοκιμαζομένους ἀδελφοὺς καί ἀπηυθύναμεν ἔκκλησιν πρὸς τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμον πολιτικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς ἡγέτας διὰ τὴν καθιέρωσιν ἀρχῶν καὶ τὴν ἀνάληψιν δεσμεύσεων πρὸς εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν πιστῶν τῶν διαφόρων 
θρησκειῶν  εἰς τὸν εὐαίσθητον ἐκεῖνον γεωγραφικὸν χῶρον.

Κατὰ τὴν ἰδίαν Σύναξιν ἠσχολήθημεν καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἀπεφασίσαμεν ὅπως ἐπισπευσθῇ ἡ διαδικασία τῆς προπαρασκευῆς αὐτῆς, ἵνα καταστῇ δυνατὴ ἡ σύγκλησις αὐτῆς εἰς τὸ ὁρατὸν μέλλον. Εὐχόμεθα δὲ ἵνα ἡ προσπάθεια αὐτὴ συνεχισθῇ καὶ καρποφορήσῃ καὶ κατὰ τὸ ἀρχόμενον ἔτος καὶ προωθηθῇ περαιτέρω ἡ διορθόδοξος συνεργασία, ἵνα δίδεται ἡ μαρτυρία τῶν χριστιανῶν εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὁ ὁποῖος τοσαύτην ἔχει ἀνάγκην καὶ εἰς τόσα ἀδιέξοδα περιέρχεται ἄνευ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ζῶν εἰς τὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας.

Ὡσαύτως, ὑπομιμνήσκομεν τὸ εὐχάριστον γεγονὸς τῆς ἀνανεώσεως τῶν διοικητικῶν σωμάτων τῶν Κοινοτήτων καὶ Ἱδρυμάτων τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας, ὥστε νὰ ἐνισχυθῇ ὁ ρόλος των καὶ νά δοθῇ νέα ὤθησις εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ ἔργου αὐτῶν. Συγχρόνως δὲ ἡ ἀπόφασις τοῦ Κράτους διὰ τὴν ἀπόδοσιν ὁμογενειακῶν περιουσιῶν ἀποτελεῖ μίαν φερέλπιδα ἐκκίνησιν διὰ τὸν νέον ἐνιαυτόν, μὲ τὴν προσδοκίαν ὅτι θείᾳ χάριτι καὶ προνοίᾳ θὰ ἀνατείλῃ καὶ ἓν καλλίτερον μέλλον διὰ τὴν πολύπαθον ὁμογένειαν τῆς Πόλεως ἡμῶν καὶ θὰ ἐξασφαλισθοῦν αἱ ἀπαραίτητοι προϋποθέσεις διὰ τὴν ἐπιβίωσιν αὐτῆς καὶ τὴν συνέχισιν τῆς ὑπερδισχιλιετοῦς παρουσίας τοῦ Γένους ἡμῶν εἰς τὸν τόπον αὐτόν, ἔνθα πάλλεται ἡ καρδία αὐτοῦ καὶ ἔνθα ἀναπαύονται αἱ ψυχαὶ τῶν προγόνων του, τῶν ὁποίων αἰσθανόμεθα πάντοτε τὴν ζῶσαν μυστικὴν παρουσίαν καὶ ἐνίσχυσιν. Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐκφράσωμεν τὴν εὐαρέσκειαν ἡμῶν πρὸς τὸν προλαλήσαντα Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Μ. Χαρτοφύλακα κ. Παντελεήμονα Βίγκαν διὰ τοὺς πολλοὺς κόπους του ὑπὲρ τῶν κοινῶν τῆς Ὁμογενείας καὶ νὰ τὸν συγχαρῶμεν διὰ τὴν ἐπανεκλογήν του διὰ μίαν νέαν τριετίαν ὡς μέλους, ἐκ μέρους ὅλων τῶν Μειονοτήτων, τοῦ Συμβουλίου τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως τῶν Βακουφίων.

Ἐξ ἑτέρου, ἡ πραγματοποίησις τοῦ προσκυνήματος εἰς τὸ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Φιλίππου ἐν Ἱεραπόλει ἀπετέλεσε μίαν εἰσέτι χαρὰν καὶ εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸ παρελθόν ἔτος, μαρτυροῦσα τὴν μεγάλην ὠφέλειαν καὶ οἰκοδομὴν ἥτις προκύπτει ἐκ τῆς συνηθείας τῆς ἐπισκέψεως τῶν σεβασμάτων τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὰ ἡγιασμένα χώματα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Τὸ προσκύνημα τοῦτο ἔρχεται νὰ προστεθῇ εἰς τὰ λοιπὰ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη καθιερωθέντα προσκυνήματα εἰς Μῦρα, Καππαδοκίαν, Τραπεζοῦντα, Ἔφεσον καὶ ἀλλαχοῦ τῆς ἁγιοβαδίστου καὶ ἁγιοτόκου Μικρᾶς Ἀσίας, ἔνθα μετὰ συγκινήσεως ἐπανανήψαμεν τὰς λυχνίας τῶν ἐκεῖ Ἐκκλησιῶν.

Πέρυσιν ἐδέχθημεν τὰς ὑψηλὰς ἐπισκέψεις τῶν Ἐξοχωτάτων Ἀντιπροέδρου καὶ τῆς Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, τῶν Ἐξοχωτάτων Προέδρων τῆς Οὑγγαρίας καὶ τῆς Ρουμανίας καὶ τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας καὶ πολλῶν ἑτέρων σημαντικῶν προσωπικοτήτων, γεγονότα τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν τὴν ἐκτίμησιν ἧς χαίρει ὁ αἰωνόβιος θεσμὸς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων παγκοσμίως καὶ ἐνθαρρύνουν ἡμᾶς εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς εὐθυνηφόρου πνευματικῆς ἀποστολῆς ἡμῶν. Τὸ κῦρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου ὀφείλομεν ἵνα διαφυλάξωμεν ὑψηλὸν καὶ ἄτρωτον καὶ κατὰ τὸ ἀρχόμενον νέον ἔτος, ἀγωνιζόμενοι ὅλαις δυνάμεσιν ἕκαστος ἐκ τῆς ἐπάλξεως εἰς τὴν ὁποίαν ἔταξεν αὐτὸν ὁ Κύριος.

Τὸ παρὸν ἔτος ἀπεφασίσαμεν ἵνα ἀφιερώσωμεν εἰς μίαν ἱστορικὴν σύγχρονον μορφὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐκ τῶν πλέον σημαντικῶν κατὰ τοὺς ἐσχάτους αἰῶνας τοῦ καθ’ ὅλου βίου αὐτοῦ. Εἰς τὸν ἀοίδιμον δυναμικὸν καὶ ὀτρηρὸν Πατριάρχην Ἰωακείμ Γ΄, ἀπὸ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦται ἐφέτος μία ἑκατονταετία. Πιστεύομεν ὅτι οὕτω τιμῶμεν τὴν ζωὴν καὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ, ὅστις εὐθαρσῶς καὶ δεξιῶς ἐπηδαλιούχησε τὸ σκάφος τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, μετὰ συνέσεως πολλῆς, δικαιοσύνης, ἀληθείας, ἀσκητικῆς ζωῆς καὶ αὐταπαρνήσεως, μὴ ἐπιζητήσας οὔτε δόξαν, οὔτε πλοῦτον, οὔτε χρῆμα, ἀποτελέσας ἀληθὲς κόσμημα αὐτῆς καὶ ὑπόδειγμα ἐκκλησιαστικοῦ ποιμένος.

Ὡσαύτως καὶ εἰς τὸν ἀείμνηστον Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, ἐκ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦται μία τεσσαρακονταετία, ὅστις ᾖρε τὸν σταυρὸν τῆς Πατριαρχείας εἰς περίοδον κρίσιμον καὶ λίαν χαλεπήν, ζήσας ἐν μέσῳ θλίψεων καὶ τραγικῶν γεγονότων διὰ τὴν ἱστορίαν τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ποιμνίου τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἀμφότεροι οἱ προκάτοχοι ἡμῶν εἰργάσθησαν, σὺν τοῖς ἄλλοις, διὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὁ μὲν ἐξαπολύσας τὴν γνωστὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1902, ὁ δὲ συμβαλὼν εἰς τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν ἔναρξιν τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

Χάριτι Κυρίου ἐλπίζομεν ἵνα ἀξιωθῶμεν κατὰ τὸ προσεχὲς Πάσχα νὰ παρασκευάσωμεν τὸ τρίτον ἐπὶ τῆς πατριαρχείας ἡμῶν τὸ ἅγιον μῦρον, γεγονὸς τὸ ὁποῖον θεωροῦμεν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς.

Μὲ τὰς προοπτικὰς καὶ χρηστὰς ταύτας ἐλπίδας, ποιούμεθα τὴν ἔναρξιν τοῦ παρόντος ἐνιαυτοῦ καὶ εὐχόμεθα εἰς πάντας ὁ διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν περιτμηθῆναι καταδεξάμενος καὶ μορφὴν ἀνθρωπίνην ἀναλλοιώτως προσλαβὼν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου καὶ τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ἵνα εἰς ἔτη πολλὰ ἑορτάζωμεν τὴν ἑορτὴν τῆς πρὸς ἡμᾶς συγκαταβάσεως Αὐτοῦ καὶ σαρκὶ Περιτομῆς καὶ τὴν τοῦ Καππαδόκου Ἱεράρχου μνήμην, ἐν δὲ τῇ μελλούσῃ ζωῇ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ἵνα σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις ζήσωμεν τὴν αἰώνιον καὶ ἀτελεύτητον ζωήν, εἰς δόξαν τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς καὶ τοῦ ὁμοουσίου Αὐτοῦ Πνεύματος. Ἀμήν.