Χρήστος Λιβανός, Η γέννησις του Χριστού και η αναγέννησις της Ελλάδος

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ  Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τοῦ κ. Χρήστου Λιβανοῦ

Χριστούγεννα. Μιὰ λέξι, στὸ ἄκουσμα τῆς ὁποίας πλημμυρίζουν ἀπὸ χαρὰ οἱ ψυχὲς τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Καὶ πῶς νὰ μὴ συμβαίνῃ αὐτό, ἐφ᾿ ὅσον τὰ Χριστούγεννα, ἡ γέννησι τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τὸ πλέον χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Θλιμμένες καὶ μελαγχολικὲς ἦταν οἱ ψυχὲς προτοῦ ἔλθῃ ὁ Χριστός, κυρίως τῶν λαῶν ἐκείνων, ποὺ ζοῦσαν μέσα στὸ ζοφερὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας, στοὺς ὁποίους συμπεριελαμβάνοντο καὶ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. «Κοιτάξετε τὰ ἀγάλματα τῆς ἀρχαι ό τητος», ἔλεγε ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ἀνεπανάληπτα κηρύγματά του· ὅλων τὰ πρόσωπα εἶναι θλιμμένα καὶ μελαγχολικά. Πουθενὰ χαμόγελο.

Για  τί; Διότι οἱ περίφημοι ἐκεῖνοι γλύπτες σμιλεύοντας τὸ ἄψυχο μάρμαρο, τοῦ μετέδιδαν τὴν ἴδια ἀκριβῶς μορφὴ καὶ ὄψι, ποὺ εἶχαν τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω τους, μιὰ ὄψι, στὴν ὁποία ἀντικατοπτρίζονταν τὰ αἰσθήματα, ποὺ κυριαρχοῦσαν στὶς ψυχές τους, αἰσθήματα θλί ψεως καὶ μελαγχολίας. Αἰσθάνονταν βεβαίως κάπου -κάπου καὶ μερικὲς χαρὲς παρακολουθώντας ἀγῶνες στὰ στάδια, διοργανώνοντας συμπόσια καὶ συμμετέχοντας σὲ εἰδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις καὶ ὄργια, ἀλλὰ οἱ ψεύτικες αὐτὲς καὶ συντόμου διαρκείας χαρὲς δὲν ἦσαν ἱκανὲς νὰ διώξουν τὴ θλῖψι, τὴν ἀνησυχία καὶ τὸν φόβο, ποὺ δημιουργοῦσε ὁ θάνατος, ὁ σωματικὸς καὶ ὁ πνευματικός, στὶς ψυχὲς τῶν μακρὰν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εὑρισκομένων ἀνθρώπων.

῞Ωσπου ἦλθεν ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος, «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν», καὶ μὲ τὸ ἄκτιστο φῶς τῆς τρισηλίου θεότητος ἐφώτισε καὶ διέλυσε τὸ σκότος τῆς ἀγνω σίας καὶ τῆς πλάνης, ἀποκάλυψε τὴν ἀλήθεια, ἔδειξε τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰωνία ζωή, καὶ μετέτρεψε τὴ θλῖψι καὶ μελαγχολία σὲ χαρὰ καὶ ἐλπίδα, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστι καὶ βεβαιότητα στὴ ὕπαρξι Θεοῦ Πατέρα, ποὺ προνοεῖ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ αἰωνίου ἐπουρανίου Βασιλείας, τὴν ὁποία καλούμεθα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ κατακτήσωμε καὶ νὰ κληρονομήσωμε.

Αὐτὴ τὴν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο ἑορτάζουμε καὶ ἐφέτος. Ποῦ εἶναι ὅμως σήμερα ἡ χαρὰ τῶν Χριστουγέννων; Τὰ περισσότερα πρόσωπα εἶναι σκυθρωπὰ καὶ θλιμμένα. Οἱ ψυχὲς ἀνήσυχες καὶ ἀγχω μένες.

Πολλὰ μάτια δακρυσμένα. ῾Η μαρτυρική μας Πατρίδα ὁμοιάζει σήμερα μὲ τὸν ἄνθρωπο τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ὁ ὁποῖος, πηγαίνοντας ἀπὸ τὴν ῾Ιερουσαλὴμ στὴν Ιεριχώ, «λῃσταῖς περιέπεσεν», ἔπεσε σὲ ἐνέδρα λῃστῶν, οἱ ὁποῖοι «ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα» (Λουκ. 10, 30). Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας τὴν πορεία ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ στὴν ῾Ιεριχὼ ἑρμήνευσαν συμβολικῶς ὡς πορεία ἀπὸ τὸν παράδεισο καὶ τὴν ἀρετὴ πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὴν ἁμαρτία. Παρόμοια ἦταν καὶ ἡ πορεία τῆς Πατρίδος μας τὶς τελευταῖες δεκαετίες. Φτωχὴ ἦταν, ἀλλὰ ὑπερήφανη καὶ ἀξιοπρεπής. ῎Ακουσε ὅμως δυστυχῶς τὶς σαγηνευτικὲς σειρῆνες, ποὺ τὴν καλοῦσαν νὰ ἀφήσῃ τὰ χαμηλὰ καὶ νὰ ἀνέλθῃ στὰ ὑψηλά, νὰ ἀφήσῃ τὰ πτωχὰ καὶ νὰ εἰσέλθῃ στὰ πλούσια. Καὶ δέχθηκε. Καὶ εἰσῆλθε στὴν Ε.Ο.Κ., ποὺ ἐθεωρεῖτο ἐπίγειος παράδεισος. Μεθυσμένη ἀπὸ χαρά, διότι βγῆκε ἀπὸ τὴ φτώχεια της, καὶ «εὐφραινομένη καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς» ἀπὸ τὰ κοινοτικὰ πακέτα καὶ τὶς παχυλὲς ἐπιδοτήσεις, ποὺ ἔπεφταν βροχή, δὲν ἄκουγε τὴν ἰσχνή, ἀλλὰ προφητικὴ φωνὴ τοῦ μητροπολίτου Φλωρίνης καὶ ἄλλων σοφῶν ἀνδρῶν ὅτι «ἡ Ε.Ο.Κ θὰ γίνῃ ὁ τάφος της».

Ζαλισμένη ἀπὸ τὸ γλυκὸ κρασὶ τῆς εὐδαιμονίας της εἰσῆλθε καὶ στὴν Εὐρωζώνη. Περιπατών τας ὅμως μέσα στὰ πολυτελῆ εὐρωπαϊκὰ σαλόνια μὲ τὰ ψηλοτάκουνα παπούτσια της, τὸ μέγεθος τῶν ὁποίων ἦταν ἐμφανῶς μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ δικό της, παραπάτησε καὶ ἔπεσε. ῎Εφταιξαν βέβαια καὶ οἱ φθο νερὲς καὶ βάσκανες ματιές, ποὺ τῆς ἔρριχναν οἱ «φίλοι» καὶ ἑταῖροι της, ποὺ τὴ ζήλευαν γιὰ τὴν ἀρχαία αἴγλη καὶ δόξα της, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν ἱστορία της, τὸν ἥλιο καὶ τὰ νησιά της, τὸν γαλανὸ οὐρανὸ καὶ τὶς θάλασσές της, ἀλλὰ καὶ τὸν ὑποθαλάσσιο πλοῦτο ποὺ ἔχει, τὸν ὁποῖο, ἐὰν ποτὲ ἐκμεταλλευθῇ, θὰ παύσῃ νὰ δανείζεται καὶ θ᾿ ἀρχίσῃ νὰ δανείζῃ.

῎Ετσι λοιπὸν πεσμένη, τραυματισμένη καὶ ἡμιθανῆ βρῆκαν τὴν Πατρίδα μας οἱ λῃστές. Κατὰ τοὺς Πατέρες, οἱ λῃστὲς τῆς παραβολῆς εἶναι οἱ δαίμονες, οἱ δὲ πληγὲς τὰ πάθη καὶ οἱ ἁμαρτίες. Λῃστὲς ὅμως τῆς ῾Ελλάδος σήμερα εἶναι οἱ δανειστές της, οἱ σκοτεινοὶ οἶκοι ἀξιολόγησης, καὶ οἱ ἀδίστακτοι καὶ ἀχόρταγοι κερδοσκόποι καὶ τοκογλύφοι, πληγές της δὲ ἡ πρωτοφανὴς οἰκονομικὴ κρίσι μὲ ὅσα κακὰ αὐτὴ συνεπάγεται (ἀνεργία, φτώχεια, στέρησι, χρεωκοπίες, καταθλίψεις, αὐτοκτονίες, μετανάστευσι κ.ἄ.).

Σ᾿ αὐτὴ τὴν οἰκτρὴ κατάστασι βρίσκουν τὰ ἐφετινὰ Χριστούγεννα τὴν Πατρίδα μας. Καὶ ὅπως ὁ περιπεσὼν εἰς τοὺς λῃστὰς ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς, ἔτσι καὶ αὐτὴ περιμένει κάποιο καλὸ Σαμαρείτη νὰ τὴ σπλαγχνισθῇ καὶ νὰ τὴ σώσῃ. Ποιός θὰ εἶναι αὐτός; ῾Ο καλὸς Σαμαρείτης τῆς παραβολῆς, κατὰ τοὺς Πατέρες, εἶναι ὁ Χριστός.

Αὐτὸς καὶ μόνον αὐ τὸς εἶναι ὁ καλὸς Σαμαρείτης, ποὺ θὰ σώσῃ τὴν ῾Ελλάδα. Ναί, ὁ Χριστὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς βοηθήσῃ, ἀρκεῖ νὰ τὸ ζητήσωμε μὲ πίστι στὴ θεότητα καὶ παντοδυναμία Του, ἀλλὰ καὶ μὲ συντριβὴ καὶ μετάνοια γιὰ τὴν ἀποστασία μας ἀπ᾿ Αὐτόν.

Τὰ ἐφετινά, λοιπόν, Χριστούγεννα ἂς ἀφήσωμε τὰ ἁμαρτωλὰ ρεβεγιὸν καὶ χαρτοπαίγνια, τὶς ἀσωτίες καὶ διασκεδάσεις, τὰ λουκούλλεια γεύματα καὶ τὶς ἀπολαύσεις, ἔχοντες ὑπ᾿ ὄψιν μας ὅτι πολλοὶ συνάνθρωποί μας τρέφονται στὰ συσσίτια, ἄλλοι δέ –ποιός τὸ φανταζόταν!– ἀναζητοῦν τροφὴ στοὺς κάδους τῶν ἀπορριμμάτων!

῍Ας συμπαρασταθοῦ με στὸν ἄνεργο, ἂς ἐνθαρ ρύνωμε τὸν θλιμμένο, ἂς δώ σωμε ἐλπίδα στὸν ἀπελπισμένο, ἂς βοηθήσω με τὸν ἐνδεῆ ἀδελφό, ἂς προσφέρωμε στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς ἐνορίας μας. ῎Ετσι, βλέποντας ὁ Χριστός ὅτι ἀποφασίσαμε νὰ κάνωμε ἐπιτέλους Χριστούγεννα μαζί του καὶ ὄχι μὲ τὸν Διάβολο, ὅπως πολλοὶ συνηθίζαμε μέχρι σήμερα, θὰ μᾶς σπλαγχνισθῇ, θὰ σκύψῃ καὶ θὰ δέσῃ τὰ τραύ ματά μας «ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον» καὶ θὰ μᾶς μεταφέρῃ στὸ πανδοχεῖο, στὴν ᾿Εκκλησία του, καὶ θὰ μᾶς σώσῃ.

Εἴθε ἡ γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἐφέτος νὰ γίνῃ ἀφορμὴ νὰ ἀναγεννηθοῦμε πνευματικῶς ὅλοι οἱ ῞Ελληνες, νὰ μετανοήσωμε γιὰ τὶς ἁ μαρτίες μας, νὰ ἐπιστρέψωμε στὸ Θεὸ Πατέρα καὶ στὴ Μάνα ᾿Εκκλησία, ποὺ περιφρονήσαμε, καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ ἰδική μας ἀναγέννησι θὰ σημάνῃ αὐτομάτως καὶ τὴν ἀναγέννησι τῆς Πατρίδος μας. ῍

Ας κράζουν πένθιμα ὅλοι οἱ κόρακες ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἡμιθανὲς σῶμα της· ἂς πανηγυρίζουν οἱ δαίμονες· ἂς χαιρεκακοῦν οἱ ἄσπονδοι ἐχθροί μας. ῾Η ᾿Ορθόδοξη Χριστιανικὴ ῾Ελλάδα προώρισται νὰ ζήσῃ καὶ θὰ ζήσῃ.

Καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα!

Ορθόδοξος Τύπος,23/12/2011