Κυριακή Ζ΄Λουκά -«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Γαλ. Β΄, 16-20

«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» 

Ο άνθρωπος ο παλαιός, ο άνθρωπος της αμαρτίας που προηγουμένως ήταν το χαρακτηριστικό μου, δεν ζει πια. Δεν ζει, γιατί μέσα μου κατοικεί πλέον ο Χριστός.Δεν ζει γιατί τον απομάκρυνα από την ζωή μου. «Ζω δε οuκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», γράφει ο απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, για να φανερώσει την τεράστια αλλαγή που επέφερε στη ζωή του η πίστη του στο Χριστό. Δηλώνει χαρακτηριστικά ότι κατοικεί πλέον μέσα του ο Χριστός. Έχει αποβάλει τον παλαιό, αμαρτωλό εαυτό του, έχει νεκρώσει τις επιθυμίες του και ζει πλέον μόνο για τον Χριστό. Τον κατευθύνει πλέον η πίστη στην εφαρμογή των εντολών του Θεού, με πράξεις σύμφωνες με το θέλημά Του.

Ωστόσο ανάμεσα στους Γαλάτες, αγαπητοί μου αδελφοί, στους οποίους έστειλε την επιστολή ο Απόστολος των εθνών, υπήρχαν και κάποιοι Ισραηλίτες προσκολλημένοι στον εβραϊκό νόμο που δεν τους άφηνε να δουν τη αλήθεια. Δεν μπορούσαν να δουν με ανεπηρέαστο νου, με αμερόληπτη σκέψη τη διδασκαλία του ευαγγελίου, που θα τους οδηγούσε προς την ζωή. Δεν άφηναν ελεύθερη την ψυχή τους να δεχθεί και να κατανοήσει και να αντέξει την αλλαγή που ζητά από όλους τους ανθρώπους ο Χριστός με Το ευαγγέλιο Του. Έπρεπε να σταματήσουν να περιορίζουν την πίστη και τη θρησκεία τους στις τυπικές διατάξεις μόνο του Μωσαϊκού νόμου. ‘Έπρεπε πλέον να ενστερνιστούν τον Κύριο μέσα τους.

‘Έπρεπε να παύσει να ζει ο παλιός εαυτός τους. Έπρεπε να μπορούν να αναφωνούν μαζί με τον απόστολο Παύλα, «ζη δε εν εμοί Χριστός». Ζει μέσα μου ο Χριστός! Αυτό το μήνυμα προσπαθούσε να δώσει στους Γαλάτες με την επιστολή του ο Απόστολος των εθνών. Και το μήνυμα αυτό δεν το προόριζε φυσικά μόνο για τους Ισραηλίτες, αλλά και για τους εθνικούς, τους ειδωλολάτρες. Αυτό το μήνυμα στέλνει και σε μας σήμερα. Να αποβάλουμε τον παλιό, αμαρτωλό εαυτό μας. Να πιστέψουμε βαθιά στον Χριστό. Να εφαρμόσουμε τις εντολές Του στην καθημερινή μας ζωή. Nα εγκατασταθεί ο Κύριος στην ψυχή μας. Να κυριέψει το είναι μας.

Ακούσαμε ακόμη σήμερα στην ευαγγελική περικοπή το γνωστό θαύμα του Χριστού με τους Γαδαρηνούς. Ακούσαμε, για τον δυστυχή δαιμονισμένο που είχε μετατραπεί από πολλά χρόνια σε κατοικητήριο δαιμόνων. Η ψυχή του είχε καταληφθεί από ένα άπειρο πλήθος δαιμονίων. «Λεγεών», ήταν το όνομά που δήλωσε στην ερώτηση του Κυρίου. Το πλήθος των δαιμονίων μετέτρεψε τον δυστυχή σε ένα εξαιρετικά αποτρόπαιο άτομο, φόβητρο και κίνδυνο για τους άλλους, καταστροφή για τον ίδιο.

Ο Κύριος τον απήλλαξε, τον ελευθέρωσε από την αβάσταχτη αυτή σκλαβιά των δαμονίων. Μόνο με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να συνυπάρξει με τoυς άλλους ανθρώπους. Μόνο μετά την απελευθέρωσή του, θα μπορούσε να κατοικίσει ο Κύριος στην ψυχή του. Τα δαιμόνια δεν μπορούσαν να έχουν μια οποιαδήποτε σχέση με τον Χριστό. Γι’ αυτό κι όταν τον συναντά ο Χριστός, ομολογεί μεν έντρομος ο δαιμονιζόμενος την θεότητά Του, αλλά δηλώνει ότι δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση μαζί Του. «Τι εμοί και σοι, Ιησού υιέ του Θεού του υψίστου;». Το περίεργο στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο δαιμονιζόμενος, πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι γιος του Θεού του υψίστου. Συμβαίνει και σήμερα το φαινόμενο αυτό.

Αντιλαμβάνονται πολλοί ότι ο Χριστός είναι γιος του Θεού αλλά δεν είναι διατεθειμένοι, δεν μπορούν, δεν θέλουν να εφαρμόσουν τον νόμο Του. Δέχονται χωρίς καμιά προσπάθεια να ζουν με τα παντός είδους δαιμόνια της αμαρτίας και να ακολουθούν τις εντολές τους. Η ψυχή τους είναι κατειλημμένη από τα δαιμόνια. Και ο δαιμονιζόμενος είναι υπόδουλος γιατί άφησε ελεύθερα τα δαιμόνια να καθοδηγούν την ψυχή του, τη ζωή του ολόκληρη. Γιατί η ψυχή μας δεν μπορεί να είναι κενή, άδεια. Κάποιος θα κατοικεί μέσα σ’ αυτήν. Κάποιος θα την καθοδηγεί. Είναι συνεπώς θέμα επιλογής. Είχαμε την ευτυχία να γεννηθούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και λογικά αλλά και φυσικά, η ψυχή μας πρέπει να είναι κατοικητήριο του Ιησού. Προϋποτίθεται η πίστη στον Ιησού, σαν η αναγκαία βάση.

Αλλά δεν είναι αρκετή. «Και γαρ τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι». Γιατί και τα δαιμόνια, και ο σατανάς ακόμη πιστεύουν στην θεότητα του Κυρίου μας και φοβούνται. Ο δαιμονιζόμενος ομολόγησε την θεότητα του Κυρίου, άρα πίστευε ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός. Και όμως είναι έρμαιο των δαιμονίων, της λεγεώνος των δαιμονίων. Η απομάκρυνση των δαιμονίων έδωσε την ευκαιρία να γίνει η μεγάλη αλλαγή. Έδωσε την δυνατότητα να απομακρυνθεί ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις», όπως αναφέρει αλλού ο απόστολος. Έγινε μια γενική εκκαθάριση για να μπορέσει να κατοικήσει ο Χριστός. Θα μπορούσε λοιπόν και ο δαιμονιζόμενος, ακολουθώντας τις εντολές του Κυρίου να αναφωνήσει μαζί με τον απόστολο «ζω δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εμοί Χριστός».

Αν θέλουμε λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, να αποφύγουμε να μετατραπεί η ψυχή μας σε κατοικητήριο των δαιμόνων και της αμαρτίας, είναι απαραίτητο να ζει μέσα της ο Χριστός. Και φυσικά δεν είναι απλώς μια αρνητική, αποτρεπτική προσπάθεια. Δεν σημαίνει απλώς δηλαδή να διώξουμε τα δαιμόνια και ό,τι τα αντιπροσωπεύει στην ψυχή και τη ζωή μας. Θα χρειαστεί συνεχής αγώνας θετικών έργων, έργων που υπαγορεύει το ευαγγέλιο. Και αυτό θα γίνεται παράλληλα με την προσπάθεια να διορθώσουμε τη ζωή μας, να μην αδικούμε τους άλλους, να μη κάνουμε πράξεις που μας προσβάλλουν στα μάτια του Παντεπόπτη Θεού.

Να δείχνουμε πρακτικά την αγάπη μας στο Θεό. Να είναι πάντοτε καθαρή η ψυχή μας ώστε να κατοικεί Εκείνος μέσα μας. Αυτός θα μας προστατέψει από τα λάθη και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Θα μας προφυλάξει από πράξεις που μας απομακρύνουν από τις εντολές του Θεού.

 Άρα ή θα αδιαφορήσουμε και θα επιτρέψουμε να κυλούν όλα στην τύχη τους, ή θα επιμεληθούμε για την ψυχή μας. «πνεύματος αθανάτου» και θα εγκατασταθεί η ειρήνη του Θεού στην ψυχή μας, στην ζωή μας.

Δ.Γ.Σ. –Μητρόπολη Πάφου