Οι Ιησουίτες στην Ελλάδα προωθούν τον Οικουμενισμό

Στον Οικουμενισμό είναι αφιερωμένο το περιοδικό των εν Ελλάδι Ιησουιτών, «Ανοιχτοί Ορίζοντες», τ. 1071, Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 2011, με φωτογραφία στο εξώφυλλο του Πάπα και του Πατριάρχη Ιεροσολύμων. Στην εισαγωγή ο Διευθυντής του περιοδικού Θεόδωρος Κοντίδης, γράφει:«Σε κάθε εποχή -και ιδιαίτερα σήμερα- είτε ως άτομα είτε ως κοινότητες ζούμε σε σχέση και σε επικοινωνία με άλλους. Οι σχέσεις αυτές όμως δεν είναι πάντα σταθερές, αλλάζουν με την εξέλιξη της ιστορίας. Για παράδειγμα μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο οι σχέσεις μεταξύ των χωρών άλλαξαν. Οι σύμμαχοι του χθες έγιναν αντίπαλοι και οι πρώην αντίπαλοι έγιναν σύμμαχοι.

    Αλλά και οι σχέσεις των θρησκευτικών κοινοτήτων αλλάζουν με την πρόοδο της ιστορίας και την αλλαγή των συνθηκών. Έτσι και οι σχέσεις μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών άλλαξαν τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Η κυριότερη αιτία ήταν η αλλαγή νοοτροπίας. Στη νεότερη εποχή μαθαίνουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα με τρόπο αντικειμενικό και κριτικό. Δεν μένουμε στις ιδέες και στις αντιλήψεις που κληρονομήσαμε. Διαμορφώνουμε τη δική μας άποψη. Επιθυμούμε την άρση των παλιών αντιθέσεων που εμποδίζουν σήμερα τη συνεννόηση και την συνεργασία.

    Είναι θέμα βασικής σημασίας, ως άτομα και ως κοινότητες να είμαστε ικανοί να πάρουμε τη θέση που θέλουμε και μας αρμόζει σε μια ομάδα με άλλους συνοδοιπόρους ή «εταίρους». Βρίσκεται σε αδιέξοδο όποιος δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια ομάδα και να βρει συνεργάτες εκεί.

    Η ανάγκη να πάρουμε τη θέση μας σε μια κοινότητα έχει πολλές όψεις και είναι επίκαιρη για πολλούς λόγους. Οι Έλληνες, ως χώρα, ως οικονομική οντότητα, ως πολίτες, ως Εκκλησία καλούμαστε από τις σημερινές ιστορικές ανάγκες όχι μόνο να μην απομονωθούμε, αλλά να προοδεύσουμε στη συνεργασία με τους εταίρους μας και να καλλιεργήσουμε την αμοιβαία κατανόηση, την αμοιβαία εκτίμηση, τη συνεργασία.

    Η αβεβαιότητα για τον εαυτό μας, η ασυνέπεια, η αντιφατική στάση απέναντι στους άλλους ή ακόμα και η μνησικακία μάς βάζει στο περιθώριο και στην απομόνωση. Η ιστορία δε χαρίζεται σε όσους μένουν πίσω ή δεν μπορούν να αποφασίσουν πού ανήκουν. Είναι θέμα βασικής σημασίας να ανήκουμε με άλλους εταίρους σε μια ομάδα όπου μοιραζόμαστε κοινές αξίες, έχουμε κοινά χαρακτηριστικά, κοινούς στόχους, όπου τους σεβόμαστε και μας σέβονται.

    Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και στο χριστιανικό κόσμο. Σε αυτό το σύνολο πρέπει να λάβει την ιδιαίτερη θέση της. Σε αυτό το χώρο ανήκει πολιτικά, οικονομικά, πνευματικά. Δεν ανήκει ούτε στη Μέση Ανατολή, ούτε στη φανταστική πλέον Σοβιετική Ένωση, ούτε αποτελεί μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ούτε αιωρείται στο πουθενά ως «έθνος ανάδελφον». Αλλά επ’ αυτού, φαίνεται, ως Έλληνες δεν μπορούμε ακόμη να συμφωνήσουμε...»

ΑΝΤΙ ΣΧΟΛΙΟΥ

Πως οι Παπικοί χρησιμοποιούν τον Οικουμενισμό, ως "πέμπτη φάλαγγα" μέσα στην Ορθοδοξία μας αναφέρει η μαρτυρία ενός Ιησουίτη  που επέστρεψε στην Ορθοδοξία. «H μαρτυρία ενός πρώην Ιησουίτη: Οικουμενισμός και Παπικός φαρισαϊσμός»  (Ο.Ο.Δ.Ε)

Η παρακάτω μαρτυρία προέρχεται από το βιβλίο του π. Γεωργίου Παπ με τίτλο "Why I converted to the Orthodox Faith". Ο π. Γεώργιος ήταν γεννημένος παπικός, και Ιησουίτης ιερομόναχος ο οποίος μετά από μελέτη έγινε ουνίτης και τελικά επέστρεψε στην Ορθοδοξία. Το προαναφερθέν βιβλίο περιγράφει την ιστορία της μεταστροφής του. Για μία περίοδο της ζωής του ήταν μέλος του οικουμενιστικού "Ινστιτούτου για την ένωση των Χριστιανών", στο οποίο παρακολουθούσε τις εισηγήσεις, και μας μεταφέρει, μέσω του βιβλίου του, τον τρόπο που οι παπικοί χρησιμοποιούν τον Οικουμενισμό, ως "πέμπτη φάλαγγα" μέσα στην Ορθοδοξία.

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. G. Pap, "Why I converted to the Orthodox faith" , Eptalofos S.A. ,1991, σελ 81-82:

Μια και ο π. Γεώργιος ζούσε τόσο κοντά στους "παράγοντες" οι οποίοι καθόριζαν τις πολιτικές της Ρώμης που αφορούσαν την Ενωση των Εκκλησιών (Παρακολουθούσε μαθήματα στο "Ινστιτούτο για την Ενωση των Χριστιανών", και επίσης ζούσε μαζί με τους ανωτέρους του), κατανοούσε πραγματικά πόσο ΑΔΙΚΟΣ ήταν ο Πάπας απέναντι στον Ορθόδοξο λαό.

"Σημερα έχουμε μία νέα μέθοδο", εξήγησε ο π. Γαβριήλ Savici, ένας εισηγητής στο Ινστιτούτο. Αφού κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο, συνέχισε, "Είναι ο Ορθόδοξος φίλος σας εδώ; Οχι! Ωραία, μπορώ τότε να μιλήσω ειλικρινώς.Σήμερα, ακολουθούμε την Οικουμενική μέθοδο και είμαστε ενάντια στις μεταστροφές. Λοιπόν, εάν μία ημέρα ο Ορθόδοξος φίλος σας ερχόταν σε εμένα και μου έλεγε πως είχε μεταστραφεί από την σοφία του Ρωμαιοκαθολικισμού, εγώ ΠΑΛΙ θα του αρνιόμουν να τον συμβουλέψω να το κάνει. Να επέστρεφε στην Κωνσταντινούπολη ώστε να ανέβαινε στα ανώτατα αξιόματα της Ιεραρχίας.Όταν έφτανε στον ανώτατο δυνατό βαθμό, τότε, κατά την άποψή μου, θα έπρεπε να γινόταν Ρωμαιοκαθολικός μαζί με το ποίμνιο του!"

Αυτό, αποδεικνύει πως ορισμένοι από τη Ρώμη, χρησιμοποιούσαν τον Οικουμενισμό, ως μία παπική "μέθοδο" για την μεταμόρφωση της Ορθοδοξίας.