Κυριακή Δ' Λουκά - Ευλογημένη καρποφορία.

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού».

Η ζωντανή σχέση που θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος με τον Χριστό, αναδύεται μέσα από την παραβολή του καλού Σπορέως, η οποία είναι η πρώτη μιας σειράς που έχουν σαν κεντρικό θέμα τη νέα πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού. Η διήγηση είναι πολύ απλή με ζωηρές εικόνες που εγκεντρίζουν τον άνθρωπο στη ζωή της χάριτος του Θεού. Αποκαλύπτονται βασικές αλήθειες, συμβατές στις υπαρξιακές αναζητήσεις του, με φόντο τη δυναμική που οδηγεί στον Χριστό. Οι βασικοί άξονές της περιστρέφονται γύρω από τις εξής παραμέτρους:

-Ο Θεός είναι ο γεωργός και εμείς το χωράφι Του.

-Ο Χριστός είναι ο καλός Σπορέας.

-Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού.

-Η γη, το χωράφι που πέφτει ο σπόρος, είναι η καρδιά μας.

-Η καρποφορία του Λόγου, εξαρτάται από το κατά πόσον η καρδιά μας είναι δεκτική, γόνιμο έδαφος, στην αλήθεια του Χριστού.

Τα εμπόδια

Διάφορα όμως εμπόδια, με τη μορφή ζιζανίων, ξεφυτρώνουν στη ζωή και δεν επιτρέπουν στην καρδιά να είναι μαλακή και ανοικτή στα ζωηφόρα μηνύματα της αγάπης του Κυρίου. Κυρίως ο εγωισμός κλείνει ασφυκτικά τους ορίζοντές της και προκαλεί κατά κάποιο τρόπο ένα «πνευματικό έμφραγμα», το οποίο αποτυπώνεται τόσο παραστατικά από τη γραφίδα του ευαγγελιστή.

Το πατημένο σκληρό χώμα, είναι οι σκληρές και ανάλγητες καρδιές. Ο εγωισμός σαν εισχωρήσει στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου τόν απανθρωπίζει πραγματικά. Τον αφήνει αδιάφορο μπροστά στην αλήθεια της Εκκλησίας.

Έχουμε όμως και τις πέτρινες καρδιές. Οι πέτρες που βρίσκονται κάτω από το χώμα, την καρδιά, είναι τα διάφορα πάθη που ο εγωισμός αφήνει να κυριεύουν τον άνθρωπο. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος και παραμελεί την πνευματική του φροντίδα, σκληραίνει ανάλογα και η καρδιά του. Αδυνατεί ο λόγος του Θεού να βρει υποδοχή σ’ αυτήν. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη στοργική αγκάλη της Εκκλησίας και η αποκοπή του από τη μυστηριακή ζωή, δεν επιτρέπουν στο λόγο του Θεού να βρει γόνιμο έδαφος στην καρδιά του ανθρώπου, αφού αυτή έχει καταστεί πέτρινη και φοβερά σκληρή.

Υπάρχουν ακόμα και οι αγκαθωτές καρδιές. Ο εγωισμός και πάλιν παρακινεί τον άνθρωπο να κατακτήσει με τις δικές του δυνάμεις όλο τον κόσμο. Αναλώνει όλες τις δυνάμεις του στο πώς να εξασφαλίσει χρήματα, εξουσία, δύναμη, αξιώματα. Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζιζάνια και αγκάθια που κυριολεκτικά καταπνίγουν τον άνθρωπο και αμαυρώνουν την κατ’ εικόνα σφραγίδα του. Τελικά, μέσα από όλες αυτές τις ακαταστασίες και εξαρτήσεις, ο άνθρωπος χάνει την αληθινή ζωή, γιατί εκδιώκει τον Χριστό από την καρδιά του.

Η ευφορία

Ωστόσο, υπάρχει και το καλό και άφθονο χώμα που συμβολίζει την καρδιά του ανθρώπου, όταν αυτή είναι απαλλαγμένη από τον εγωισμό και πάλλει μεταμορφωτικά στις συχνότητες της αληθινής και ανιδιοτελούς αγάπης του Χριστού. Εδώ ο άνθρωπος αγωνίζεται και υποτάσσει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Όταν ο Χριστός βρει γόνιμο έδαφος και κατοικήσει στην καρδιά μας, τότε αυτή αποκτά πραότητα, ταπεινοφροσύνη και αγάπη.

Αγαπητοί αδελφοί, η επίτευξη της πνευματικής καρποφορίας προϋποθέτει μεγάλο αγώνα και άσκηση. Είναι όμως αναγκαία προκειμένου η καρδιά μας να αρδεύεται από την Χάρη και την αγάπη του Χριστού. Άς φροντίσουμε λοιπόν να αφήνουμε γόνιμο έδαφος ώστε ο σπόρος του θείου λόγου να πέφτει σε «γην αγαθήν» και να «ποιεί καρπόν εκατονταπλασίονα».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος – Εκκλησία Κύπρου