Στέργιος Σάκκος, Η αγκαλιά του Θεού (Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού)

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου, Ὁμ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

Ἀρχίζοντας ὁ πιστός τό κάθε ἔργο του ἔχει ἅγια συνήθεια νά κάνει τόν σταυρό του.Ἀναθέτει ἔτσι ὅλες τίς φροντίδες στόν Κύριο, δηλώνοντας ὅτι ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη του καί στήν δύναμή του. Ἀρχίζοντας καί ἡ Ἐκκλησία το ἔργο της κάθε χρόνο, βάζοντας ἀρχή ἀπό τόν μήνα Σεπτέμβριο, κάνει σύσσωμη τόν σταυρό τηςγιορτάζοντας πανηγυρικά τήν Ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ὅλο τόν μήνα -καθώς ἡ γιορτή εἶναι στά μέσα τοῦ μηνός- καλούμαστε -προεόρτια, ἑόρτια καί μεθεόρτια-νά ὑψώσουμε τήν καρδιά καί τόν νοῦ μας στόν ὑψωμένο σταυρό τοῦ Κυρίου καί νά ζητήσουμε τόν ἁγιασμό πού ἀπορρέει ἀπό αὐτόν, τό ἔλεος καί τήν χάρη.

Εἶναι μία ἀγαθή εὐκαιρία, πού μᾶς χαρίζει ὅ,τι πιό πολύ χρειαζόμαστε τώρα πού ἐπαναλαμβάνουμε ὕστερα ἀπό τίς διακοπές τοῦ καλοκαιριοῦ τίς ἐργασίες μας, τώρα πού ξαναμπαίνουμε στόν μόχθο τῆς βιοπάλης καί ἡ ἀγωνία τῆς ἐπιβιώσεως μᾶς σφίγγει τά σωθικά.

Χρειαζόμαστε αὐτή τήν ὥρα ἕνα δυνατό χέρι νά μᾶς στηρίξει· κι εἶναι τό παντοδύναμο χέρι τοῦ ἐσταυρωμένου Θεοῦ. Χρειαζόμαστε μία θερμή ἀγκαλιά νά μᾶς κρατήσει· κι εἶναι ἡ ὁλόθερμη ἀγκαλιά τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ. Τά ματωμένα χέρια του, διάπλατα ἀνοιχτά πάνω στόν σταυρό, ἁπλώνονται πρός ἐμᾶς καί μᾶς βεβαιώνουν για τήν δύναμη τῆς ἀγάπης του· «Ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφ 5,2).

Εὐωδιάζει ὁ κόσμος ὅλος ἀπό αὐτή τήν θυσία. Δοξολογοῦν οἱ ἄγγελοι, ἀναγαλλιάζει ἡ πλάση, εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία, καί μόνο ὁ ἐγωϊστής ἄνθρωπος δέν «παίρνει μυρωδιά», διότι τό ἐγώ του βούλωσε τίς πνευματικές του αἰσθήσεις. Κι ὅμως, ὁ σταυρός ἀποτελεῖ τήν πιό ἔντονη μαρτυρία τῆς θείας εὐδοκίας, πού εἶναι ἱκανή νά χαροποιήσει τά σύμπαντα.

«Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ», ὁμολογοῦμε στήν προσευχή τῆς Ἀναστάσεως καί χαιρόμαστε ὄντως, διότι κάτω ἀπό τόν σταυρό ἀναπαύεται ἡ ψυχή μας. Οἱ καθημερινές μας εὐτυχίες γίνονται δυνατές, ὅταν ἀναγνωρίζουμε ὅτι μᾶς τίς ἐξασφαλίζει μία θυσία. Κι οἱ συχνές μας δυστυχίες γίνονται ἐλαφρές, ὅταν νιώθουμε ὅτι μᾶς παραστέκει ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ.

Μπροστά στήν θάλασσα τῆς ζωῆς, πού σηκώνει τρικυμίες και φέρνει θύελλες, ὁ πιστός μπορεῖ νά προτάξει τόν σταυρό καί, ὅπως ἄλλοτε ὁ Μωυσῆς ἔσχισε τήν Ἐρυθρά, μπορεῖ νά σταματήσει τά κύματα καί νά ποντοπορήσει σῶος.

Στούς κινδύνους τῶν ἀγαπητῶν καί οἰκείων, στούς πειρασμούς και στίς ἀρρώστιες πού ἀντιμετωπίζουν χωρίς νά μπορεῖ κανείς να τούς προσφέρει τίποτε, ὁ πιστός δέν ἔχει παρά νά κάνει τόν σταυρό του καί ὁ Κύριος τοῦ χαρίζει την νίκη τῶν δικῶν του, ὅπως χάρισε στόν Μωυσῆ τήν νίκη τῶν Ἰσραηλιτῶν πρός τούς Ἀμαληκῖτες. Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ταλαίπωρος πεζοπόρος στόν κόσμο γυρνᾶ διψασμένος στά ρεύματα τῶν ἰδεῶν και τῶν φιλοσοφιῶν καί δέν βρίσκει μία στάλα δροσιᾶς, ἀλλά γεύεται μόνο πίκρα κι ἀηδία, ὥστε νά μη θέλει τήν ζωή του, τότε ἄν μέ πίστη ρίξει στήν ἀγωνία του μέσα τόν σταυρό, θά γλυκάνει ἡ ὕπαρξή του, σάν ἄλλη Μερά τῆς ἐρήμου.

Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε μέ πολλούς τρόπους ὅτι μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς τό δείχνει πολλές φορές στήν ζωή μας σέ ποικίλες περιστάσεις, ἀλλά ἐκεῖνο πού ἐγγυᾶται μοναδικά και ἀναμφισβήτητα τήν ἀγάπη του εἶναι τό ὕψος καί τό πλάτος τοῦ σταυροῦ του. Ἄν θέλαμε νά διακρίνουμε καί νά συγκρίνουμε τις μεγάλες φανερώσεις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, θα ἐπισημαίναμε πέντε μεγέθη· την δημιουργία τοῦ κόσμου, τήν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, τόν τίμιο σταυρό, τήν ἁγία Γραφή καί τήν Ἐκκλησία.

Ἡ πλάση εἶναι ἡ πολύτιμη προῖκα, πού ἔδωσε ὁ Πλαστουργός στο πλάσμα του, ὅταν τό ἔβγαλε μέσα ἀπό τά χέρια του. Ἡ ὀμορφιά της μᾶς τέρπει, ὁ πλοῦτος της μᾶς συντηρεῖ. Ὁ Ἰσραήλ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ ἐκλεκτός πρόγονός μας, πού διεφύλαξε μές στούςαἰῶνες τήν ἀλήθεια τῆς καταγωγῆς μας καί τῆς θεϊκῆς μας συγγένειας. Τά θαύματα τῆς σωτηρίας του ἀπό ἀκαταμάχητους ἐχθρούς μᾶς πείθουν ὅτι εἴμαστε ἀσφαλεῖς στά χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Κυρίου για τόν ἑαυτό του, τό ὄνομά του, ἡ δόξα του, τό σχέδιό του γιά την αἰώνια σχέση μας, εἶναι ἡ μεγάλη καί ἀνεκτίμητη περιουσία μας, πού βρίσκεται ἀποταμιευμένη μέσα στόν γραπτό λόγο τοῦ Θεοῦ και ποτέ δέν δαπανᾶται. Ἡ πίστη σʼ αὐτήν μᾶς βοηθᾶ νά ζήσουμε και νά ἀπολαύσουμε τό ἐδῶ καί τό τώρα, τό ἐκεῖ καί τό πάντοτε.

Ἡ Ἐκκλησία, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἱερή μας οἰκογένεια, πού ἔκανε ὁ Χριστός γιά τά παιδιά του χωρίς διάκριση καί χωρίς διακρίσεις. Ἡ στοργή της γεμίζει χαρά τήν ψυχή μας καί διώχνει κάθε φό-βο, διότι ἰσχύει ἀπό τό σήμερα μέχρι τούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Ὅλα τοῦτα εἶναι τά σπουδαῖα δῶρα πού χύνονται στήν ζωή μας ἀπό τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἐντούτοις, ὁ τίμιος σταυρός εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀγκαλιά του πού ἀνοίγει, γιά να μᾶς ἀγκαλιάσει, νά μᾶς πάρει βρώμικους, πληγωμένους, πεθαμένους ἀκόμη, καί νά μᾶς καθαρίσει, νά μᾶς γιατρέψει, νά μᾶς ἀναστήσει. Στόν σταυρό ἀνεβαίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί ὑποφέρει γιά χάρη μας.Δέχεται τήν κακία μας καί μᾶς δίνει τήν χρηστότητά του. Δοκιμάζει μία περιπέτεια πού δέν μᾶς την χρωστᾶ, γιά νά μᾶς βγάλει ἀπό τούς δρόμους τῆς ἀπωλείας. Χάνει τήν δόξα του καί χύνει τό αἷμα του, γιά νά μᾶς δοξάσει καί νά μᾶς ζωοποιήσει. Ἀπό Θεός γίνεται ἄνθρωπος, διότι θέλει νά κάνει τον ἄνθρωπο Θεό, νά εἴμαστε αἰώνια μαζί του καί νά χαιρόμαστε ἀτελεύτητα. Πάνω στόν σταυρό ἡ ἀγάπη, πού λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας, παίρνει πρόσωπο, παίρνει σάρκα καί ὀστᾶ, παίρνει τίς διαστάσεις τοῦ Θεοῦ καί προβάλλει συγκεκριμένα στήν μορφή τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, πού μᾶς λαχταρᾶ ἀπό ἀγάπη.

Ἐξάλλου, στό βάθος καί στην οὐσία ὅλων τῶν ἄλλων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ βρίσκεται μόνο ὁ σταυρός. Αὐτός εἶναι πού συνέχει την Ἐκκλησία, ἀφοῦ θεμέλιο καί ἰσχύ της εἶναι ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι πού περικλείει στό λιτό του σχῆμα ὅλη την οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, πού περιγράφει ἡ Γραφή. Αὐτός εἶναι πού δικαιώνει τήν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, διότι ἐκπληρώνει τόν σκοπό της καί ὁλοκληρώνει τόν προορισμό της. Αὐτός ἀκόμη εἶναι πού ἁγιάζει τά σύμπαντα καί συμφιλιώνει τον ἄνθρωπο μέ τόν κόσμο γύρω του καί τόν κόσμο ἐντός του. Δημιουργία καί ἱστορία, ἀποκάλυψη και Ἐκκλησία κρέμονται ἀπό τά σεπτά του ξύλα, ὅπου κρεμάστηκε ὁ Λυτρωτής μας.

Ἀπό αὐτόν καλούμαστε νά κρεμαστοῦμε κι ἐμεῖς, οἱ βαρεῖς και βαρυφορτωμένοι, γιά νά νιώσουμε ἀνάλαφροι. Νά ἀκουμπήσουμε στήν ρίζα του ὅλα ὅσα μᾶς λυγίζουν, ὅσα μᾶς πονοῦν καί ὅσα μᾶς ταράζουν, καί νά ἁπλώσουμε την καρδιά μας στήν ἀγάπη του, να ἀνοίξουμε τήν ἀγκαλιά μας στην ἀγκάλη του. Αὐτή ἡ ἀγάπη μᾶς χρειάζεται γιά νά ζήσουμε, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «ὅ δε νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» (Γα 2,20).

Στήν ἀρχή τῆς χρονιᾶς κάνουμε τόν σταυρό μας, ἀγκαλιάζουμε τον ὑψωμένο σταυρό τοῦ Κυρίου και ὑψωνόμαστε μέσα στήν ἀγκαλιά του. Τό ἔλεός του ἄς μᾶς σηκώσει.

«Ορθόδοξος Τύπος» 09/09/2011