Αποστολικό Ανάγνωσμα Κορ Α’. 9:2-12
ΤΙ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ;
«Η γαρ σφραγίς της εμής αποστολής υμείς εστέ εν Κυρίω»
Όλοι, αγαπητοί μου, εις την ζωήν μας κάμνομεν κάποιον έργον. Του ενός ίσως είναι πιο μεγάλο. Του άλλου είναι μικρότερο. Πάντως ο καθένας μας κάπου δίδει τις δυνάμεις του και τον εαυτόν του.
Όταν μερικοί εχθροί του Αποστόλου Παύλου τον κατηγόρησαν ότι δεν είναι γνήσιος Απόστολος, ο Παύλος, αντί άλλου επιχειρήματος, διετύπωσεν την εξής άποψιν. Παρουσίασε τους χριστιανούς που είχε καλλιεργήσει και είπε: Να η σφραγίδα του αποστολικού μου έργου: οι πιστοί χριστιανοί.
Το ίδιο συμβαίνει και με ημάς: Όλοι αποθέτομεν την σφραγίδα της προσωπικότητός μας εις τα έργα μας.
Τι όμως ημπορεί να είναι αυτή η σφραγίδα;
Ιδού ένα θέμα που πρέπει να μελετήσωμεν βαθύτερα.
1. Το έργον μας.
Ελέχθη ότι όλοι μας έχομεν κάποιον έργον εις την ζωήν μας. Ο ένας είναι απλούς βιοπαλαιστής, η άλλη είναι γυναίκα του λαού. Πιθανόν να είναι τελείως άγνωστοι, αφανείς. Όμως έχουν ένα έργον μεγάλο. Έχουν παιδιά. Και τα παιδιά μορφώνονται ψυχικά κυρίως από τους γονείς. Αν συνεπώς οι δυο αυτοί αφανείς γονείς κατορθώσουν να ποτίσουν τις ψυχές των παιδιών των με το πνεύμα του Θεού και να τα αναδείξουν τιμίους πολίτας στην κοινωνία, τότε τα παιδιά των θα είναι η καλύτερη σφραγίδα του έργου των. Θα είναι μια χρυσή σφραγίδα, διότι στο έργο τους αυτό έδωσαν όλο το χρυσάφι της καρδιάς των.
Ο άλλος ή η άλλη είναι έμπορος, τεχνίτης, υπάλληλος. Έχει ο καθένας γύρω του ένα κύκλον τον οποίον επηρεάζει. Αν η εργασία των, η όλη προσπάθεια γίνονται με φόβον Θεού, με αγάπην, με πίστιν και ενθουσιασμόν, με ειλικρίνειαν και τιμιότητα, τότε επάνω στο έργον των θα αφήσουν μόνιμα και ευδιάκριτα την σφραγίδα της προσωπικότητός των, που θα μαρτυρεί την ανωτερότητα του ήθους των.
Ο τρίτος ή η τρίτη είναι εκπαιδευτικοί. Ανήκουν εις τους πνευματικούς οδηγούς. Εις τα χέρια των η οικογένεια και η Πατρίς εμπιστεύονται τον πολυτιμότερον θησαυρόν των, τα παιδιά. Αν ο χαρακτήρ των οδηγών είναι μυρωμένος κήπος αρετών, τότε και τα παιδιά θα γίνουν λουλούδια ζωντανά και ευωδιαστά.
Και τότε θα μπορούν οι εργάται αυτού του καλού να δείχνουν τα παιδιά και να λένε: Ιδού η σφραγίδα του έργου μας!
Είναι κληρικός; Εκλήθη από τον Θεόν να είναι «άλας της γης» και «φως του κόσμου»; Να είναι ο άγγελος παρηγορίας των πονεμένων; Ο οδηγός των πλανωμένων; Ο τροφοδότης των πεινασμένων; Ο χρυσούς κρίκος των ευρισκομένων εν διαστάσει; Ο ενσαρκωτής της αγάπης, της καλοσύνης της αρετής;
Αν είναι τέτοιος, τότε όλη του η ζωή θα είναι μια αγία προσφορά, χάριν των άλλων. Όλες του οι ενέργειες θα έχουν επάνω των την σφραγίδα της προσωπικότητός του. Μιας προσωπικότητος φωτισμένης και δυνατής.
2. Η κακή σφραγίδα.
Όμως, δεν είναι πάντα στα ανθρώπινα έργα η αγία αυτή και ακτινοβόλος σφραγίδα. Πολλοί αφήνουν στις εκδηλώσεις της ζωής των κακή σφραγίδα. Η ψυχή των δεν έχει μύρον και φως. Είναι σήψις και σκοτάδι. Μοιραίως τότε θα προσφέρουν όχι αρετήν αλλά κακίαν. Είναι γονείς; Θα κάμουν παιδιά χωρίς Θεόν, χωρίς ευσέβειαν, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ήθος. Ό,τι είναι οι ίδιοι, αυτό θα αντιγράφουν και τα παιδιά των.
Οι άλλοι παραπέρα κάμνουν το έργον των με ελατήρια πλουτισμού και εκμεταλλεύσεως. Ο έμπορος δια να κερδίση περισσότερα, ο τεχνίτης δια να αποκτήση χρήματα με ολιγώτερον κόπον. Ο υπάλληλος δια να εκμεταλλεύεται τους πολίτας… Κακή σφραγίδα και εδώ.
Ο Α εκπαιδευτικός, άνδρας ή γυναίκα, λησμονεί ότι η αποστολή του είναι ιερά και ότι οφείλει να δαπανηθή σαν την λαμπάδα στο ιερό του αυτό χρέος. Έτσι, αδιαφορεί αν τα παιδιά θα αποκτήσουν καλό χαρακτήρα, αν θα αναδειχθούν πολίται χρήσιμοι στην κοινωνίαν. Αν θα γίνουν καλοί χριστιανοί, ευσεβείς και ενάρετοι. Αν θα σταθούν όρθιοι στο ρεύμα της κακίας. Κοιτάζουν μόνον την καλοπέρασίν των, τον εαυτόν των. Κάποτε κάποτε οι ίδιοι οδηγούν τα παιδιά και εις την απιστίαν, την ανταρσίαν, την κακίαν, διότι είναι τέτοιοι και οι ίδιοι. Να ένα έργον που έχει πάλιν κακήν σφραγίδα.
Και οι άλλοι μορφωμένοι και διανοούμενοι, αν δεν στηρίζουν τον λαόν εις την πίστιν και την αρετήν, αλλά αντιστρόφως με τας πράξεις των, τα λόγια των, τις ενέργειές των, κλονίζουν τις συνειδήσεις των απλοϊκών ανθρώπων και μεταδίδουν ένα πνεύμα αμφιβολίας, απειθαρχίας, ανηθικότητος, τότε η επίδρασίς των είναι κακής ποιότητος και η σφραγίδα που αφήνουν γύρω των είναι και αυτή κακή.
Και δυστυχώς, πρέπει να το ομολογήσωμεν, σήμερα γύρω μας υπάρχουν πολλοί που με τα έργα των, τα λόγια των, τις ενέργειές των σκανδαλίζουν μικρούς και μεγάλους, διαφθείρουν χαρακτήρας, δημιουργούν γύρω των πνεύμα φθοράς και μαρασμού, και σαν φωτιά καίουν τα φύτρα του καλού και της αρετής. Παντού σφραγίδες καταστροφής!
3. Ναι, αλλά…
Όμως υπάρχουν μερικοί που ισχυρίζονται ότι είναι μικροί, δεν ξέρουν πολλά γράμματα, δεν κατέχουν υψηλές θέσεις, δεν διαθέτουν επιβολήν, δεν έχουν ικανότητες και πλούτον, και δι’ αυτό νομίζουν ότι δεν ημπορούν να κάμουν τίποτα. Εγώ, σου λένε, θα διορθώσω τον κόσμον; Και τι ημπορώ εγώ να κάμω, που είμαι ασήμαντος και μικρός; Πάει, χάλασε ο κόσμος, συμπληρώνει τρίτος. Δεν σταματάει πια το ποτάμι του κακού.
Όχι, αδελφέ. Δεν είναι ορθές αυτές οι σκέψεις. Συμφωνώ ότι ημπορεί να μην έχεις μεγάλην θέσιν, να μην είσαι πλούσιος, να μην ξέρεις πολλά γράμματα. Μα και ο Θεός δεν ζητάει περισσότερα απ’ ό,τι μπορείς να κάμεις. Δεν είσαι σπουδαίος.
Έστω. Εκεί που είσαι, στο σπίτι σου, στο χωριό σου, στη δουλειά σου, στη γειτονιά, στον κύκλο σου, δεν μπορείς να αφήσεις την σφραγίδα της καλής σου καρδιάς;
Δεν ημπορείς να πεις δυο λόγια στον απελπισμένο, δυο συμβουλές στον παραστρατημένο, να απλώσεις το χέρι σου στον πεσμένο, να χαμογελάσεις στο ορφανό, να σβύσεις τη σπίθα που υπάρχει κίνδυνος να κάψει την ευτυχία του γείτονα που οδηγείται στο διαζύγιο, να φωτίσεις τα παιδιά σου, τα δικά σου παιδιά, να συμβουλεύσεις και τα ξένα παιδιά;
Είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα αυτά; Δεν απαιτείται γι’ αυτά ούτε μόρφωσις μεγάλη ούτε θέσις ούτε χρήματα ούτε ιδιαίτερες ικανότητες.
Καρδιά έχεις; Αγάπη και στοργή φουντώνουν στην ψυχή σου; Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;
Φτάνουν αυτά. Θαύματα μπορεί να κάμης. Κι εσύ. Κι εγώ. Όπου πάμε και ό,τι λέμε, να αφήνωμε παντού την σφραγίδα της ψυχής μας.
Ημείς θα πεθάνωμε κάποτε. Όμως η σφραγίδα του έργου μας θα μείνη.
Μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Τότε που ο Θεός θα έλθη να κρίνη το έργον μας.
Αγαπητοί,
Αναφέρεται ότι ο αυτοκράτωρ δον Πέτρος της Βραζιλίας ηθέλησε κάποτε να κάμη ένα μεγάλο νοσοκομείο εις την πρωτεύουσας Ρίον Ιανέιρον, δια να ευρίσκουν εις αυτό καταφύγιον και περίθαλψιν οι άποροι ασθενείς.
Ανήγγειλε την απόφασίν του αυτήν και εκάλεσε τους πλουσίους να τον βοηθήσουν. Ολίγοι όμως αντεπεκρίθησαν εις την πρόσκλησιν αυτήν του αυτοκράτορος. Τότε απεφάσισε και έθεσε εις εφαρμογήν το ακόλουθον σχέδιον.
Εδημοσίευσεν ότι «όσοι προσφέρουν δια την ανέγερσιν του νοσοκομείου 3.000 λίρες, θα λάβουν τον τίτλον του βαρώνου. Και όσοι θα δωρήσουν άνω των 3.000 λιρών, θα ονομασθούν κόμητες».
Μετά την ως άνω δημοσίευσιν έσπευσαν πολλοί να προσφέρουν άφθονα χρήματα. Όταν αργότερα επρόκειτο να γίνουν τα εγκαίνια του νοσοκομείου, πλήθος λαού έτρεξεν εις την τελετήν. Μεταξύ αυτών και οι νέοι ευγενείς.
Αυτοί, με ανυπομονησίαν περίμεναν να αποκαλυφθή η αναμνηστική πλαξ επί της οποίας θα ήσαν γραμμένα τα ονόματα των τιτλούχων δωρητών. Αλλά όταν απεκαλύφθη, είδαν καταντροπιασμένοι την επιγραφήν: «Η ανθρωπίνη ματαιοδοξία εις την ανθρωπίνην δυστυχίαν»!
Αδελφέ,
Αυτή είναι η κοινωνία. Ματαιόδοξη, φίλαυτη, συμφεροντολόγος. Ο καθένας αφήνει εις το έργον του μίαν σφραγίδα. Καλήν ή κακήν.
Το ίδιο κάμνομεν και ημείς.
Τί άραγε να είναι η δική μας σφραγίδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου