O μύθος του μη κατηχητικού και άρα υποχρεωτικού μαθήματος των Θρησκευτικών
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Βασικό επιχείρημα όσων σχεδίασαν και προωθούν την αλλαγή του χαρακτήρα του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών είναι ότι με την αποβολή του κατηχητικού χαρακτήρα του και το «άνοιγμά» του στις άλλες ομολογίες και θρησκείες θα εξασφαλίσουν τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του. Το επιχείρημα προβλήθηκε κυρίως από νεωτεριστές θεολόγους και όχι τόσο από πολιτικές ή άλλες δυνάμεις, οι οποίες ζητούν μεν θρησκειολογικό αντί ορθοδόξου μαθήματος όχι όμως ως προϋπόθεση για τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του αλλά μάλλον ως ένα ακόμη βήμα στο δρόμο προς την πλήρη κατάργησή του...
Κάποιοι ωστόσο Θεολόγοι που εκ της θέσεώς τους λαμβάνουν αποφάσεις για το περιεχόμενο του μαθήματος μαζί με την ομάδα του νεοσυσταθέντος θεολογικού συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ αποφάσισαν να «αναβαθμίσουν τη θρησκευτική εκπαίδευση», να εγκαταλείψουν τον ομολογιακό, κατηχητικό, ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα του μαθήματος και να φτιάξουν ένα μάθημα Θρησκευτικών που θα βασίζεται στην ανοιχτότητα, την ανεκτικότητα προς τις άλλες θρησκείες και ομολογίες, το διαχριστιανικό και διαθρησκειακό διάλογο, ένα μάθημα στην ουσία του θρησκειολογικό. Όσοι επιμένουμε στη διατήρηση του ορθόδοξου χριστιανικού πατερικού μαθήματος των Θρησκευτικών κατηγορηθήκαμε γιατί με τη στάση μας και την «αδιαλλαξία» μας οδηγούσαμε το μάθημα στην κατάργηση του. Ως μονόδρομο για τη διάσωση της υποχρεωτικότητας των Θρησκευτικών εμφάνισαν οι παραπάνω Θεολόγοι την αλλαγή του περιεχομένου του και την πλήρη εγκατάλειψη του κατηχητικού «μονοφωνικού» χαρακτήρα του.
Μέσα στο κλίμα αυτό των αντιπαραθέσεων των Θεολόγων ήρθε η κυβερνητική απόφαση για το Νέο Λύκειο. Με την απόφαση αυτή το μάθημα των Θρησκευτικών υποβαθμίζεται ποικιλοτρόπως. Τούτο όμως δεν συμβαίνει λόγω της επιμονής μας στη διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα του. Είναι σαφές ότι η υποβάθμισή του έχει να κάνει με την σταδιακή υλοποίηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου που προβλέπει την πλήρη κατάργησή του και προωθείται μέσω πολιτικών προσώπων που εκτελούν εντολές άλλων. Οι σχετικές με το θρησκευτικό μάθημα ρυθμίσεις του Νέου Λυκείου, μολονότι λίαν αρνητικές, απέδειξαν ωστόσο ότι η αλλαγή στο χαρακτήρα του μαθήματος ουδόλως εξασφαλίζει τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του. Συνέβη μάλιστα ακριβώς το αντίθετο! Στην Α΄ τάξη του Νέου Λυκείου που το μάθημα παραμένει ορθόδοξο χριστιανικό και περιέχει εκτενή αναφορά στην «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία» διατηρήθηκε τόσο ο υποχρεωτικός χαρακτήρας του όσο και οι δύο ώρες διδασκαλίας του. Αντίθετα στη Β΄ τάξη που το μάθημα είχε κυρίως θρησκειολογικό χαρακτήρα, με αναφορά στα ξένα θρησκεύματα και παρόλο που ο τίτλος του μαθήματος άλλαξε και έγινε «Θρησκεία και Κόσμος» το μάθημα έχασε τη μία ώρα διδασκαλίας του. Τέλος στην Γ΄ τάξη η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος (από «Θέματα Χριστιανικής Ηθικής» μετατράπηκε σε «Θρησκεία και Κόσμος») όχι μόνο δεν βοήθησε στη διατήρηση του υποχρεωτικού του χαρακτήρα αλλά αντιθέτως συνοδεύτηκε από τη μετατροπή του σε επιλεγόμενο εντός ενός πλαισίου που στην πράξη σηματοδοτεί την οριστική κατάργησή του στην τάξη αυτή.
Τι έχουν αλήθεια τώρα να μας απαντήσουν οι συνάδελφοι Θεολόγοι που είχαν συνδέσει άμεσα την διατήρηση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος με την αλλαγή του περιεχομένου του;
Τη στιγμή που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες το θρησκευτικό μάθημα είναι ομολογιακό, την ώρα που όλη η Ευρώπη πλέον παραδέχεται το θάνατο του πολύμορφου τέρατος της πολυπολιτισμικότητας αμέσως μετά τη γέννησή του, μερικοί Θεολόγοι στην Ελλάδα συνεχίζουν να εξυφαίνουν τη «θεολογία της πολυπολιτισμικότητας» ή τη «θεολογία της ετερότητας». Τα πράγματα όμως μιλούν μόνα τους. Η δική μας παράδοση στηρίζεται στη ζωή και τη διδασκαλία των Πατέρων μας, η θεολογία μας και το θρησκευτικό μας μάθημα είναι πατερικό και χριστιανικό και τούτο είχε αντιληφθεί και ο συνταγματικός νομοθέτης όταν έγραφε τις σχετικές διατάξεις για την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών μας. Αν κάποιοι σημερινοί πολιτικοί επιθυμούν διακαώς τον πλήρη εξοβελισμό κάθε χριστιανικού στοιχείου από την παιδεία μας, γιατί αυτή την εντολή έχουν λάβει από τα αφεντικά τους, είναι τουλάχιστον τραγελαφικό στην προσπάθεια μας να τους πείσουμε να μην το κάνουν, να προχωρούμε μόνοι μας σε αλλοίωση του περιεχομένου της θεολογίας μας και του θρησκευτικού μαθήματος. Επιδίωξή μας πρέπει να είναι η διατήρηση και της υποχρεωτικότητας και του ορθόδοξου χριστιανικού χαρακτήρα των Θρησκευτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου