ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ
Ὁ Πνευματισμός εἶναι μία πανάρχαια ἀποκρυφιστική θεωρία καί πρακτική κατά τήν ὁποία μέ τήν μεσολάβηση ὁρισμένων μεσαζόντων ἤ μέντιουμ μπορεῖ κάποιος νά ἐπικοινωνεῖ μέ τόν κόσμο τῶν πνευμάτων καί νά δέχεται ἀποκαλύψεις καί πληροφορίες ἀπ' αὐτά1. Ὁ νεώτερος Πνευματισμός ξεκίνησε τόν 19ον αἰώνα στίς Η.Π.Α. καί δια δόθηκε γρήγορα στήν Εὐρώπη.
Γιά τόν νεώτερο παγκόσμιο Πνευματισμό ὁ Χριστός δέν ἦταν Θεός. Καί τοῦτο γιατί κατά τούς πνευματιστές ὁ Θεός κατανοεῖται ὡς μιά ἀόρατη νοήμονα δύναμη. Σέ ἑλληνικό ἐγχειρίδιο Πνευματισμοῦ, πού κατά τό μεγαλύτερο μέρος του ἐπαναλαμβάνει τίς θέ σεις τοῦ μέντιουμ Οὐίλλιαμ Στέιντον Μόουζες, ὅπως εἶναι διατυπωμένες στό ἔργο του "Διδασκαλίες Πνευ μάτων", καί θεωρεῖται ἡ Βίβλος τοῦ Πνευματισμοῦ ἀναφέρεται: ≪Ὁ Χριστός δέν εἶναι θεός. Εἶναι ἀνώτατον πνεῦμα, ἀποσταλέν ἀπό τόν Θεόν διά νέαν ἀποκάλυψιν τῆς θείας Ἀληθείας≫2.
Ἀνήκει στά ≪ἐν σαρκούμενα ἀνώτερα πνεύματα≫ καί ἀποτελεῖ ≪τό ἁγνότερον, θειό τερον, ἐνδοξώτερον καί πλέον εὐ λογημένον≫3, πού σκήνωσε στή γῆ.
Τό μυστήριο τῆς Ἁγ. Τριάδος,καί τῆς ἕνωσης τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, χαρακτηρίζονται ἀπό τούς πνευματιστές ≪δόγματα ἐσφαλμένα καί γι' αὐτό ἀκατανόητα»4. Στά ἴδια πλαίσια ἰσχυρίζονται σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἁγ. Πνεύματος: «Αἱ ἐκδηλώσεις τοῦ οὕτω καλουμένου “Ἁγίου Πνεύματος” ἤ τοῦ “Πνεύματος”, αἵτινες ἀναφέρονται ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ, δέν εἶναι αἱ ἄμεσοι ἐκδηλώσεις τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὑπάτου Πνεύματος, προσωπικῶς ἤ Τρίτου τινός Προσώπου τῆς Θεότητος, ἀλλʼ εἶναι αἱ ἐκδηλώσεις τῶν πνευματικῶν ἀπεσταλμένων Αὐτοῦ, ἤγουν ἀγγελι κῶν πνευμάτων καί πνευμάτων τῶν μεταστάντων, διότι ὁ Θεός ἐργάζεται διά τῶν πνευματικῶν Αὐτοῦ ἐπιτρόπωνβ5. Τά περί ἀσπόρου συλλήψεώς Του ἀποτελοῦν αὄνειρο τῆς Παναγίαςβ6. Υἱοθετοῦν τόν ἀνιστόρητο μῦθο περί δῆθεν μεταβάσεως τοῦ Ἰησοῦ στήν Αἴγυπτο καί ἰσχυρίζονται, ὅτι κατά τήν παραμονή του ἐκεῖ συνέλεγε πλούσιον θησαυρόν γνώσεων ἀπό τά ἐκεῖ ἀποταμιευμένα μεγάλα ἀπο θέματα σοφίαςβ7.
Ὁ ἐξιλαστήριος χαρακτήρας τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ θε- ωρεῖται ἀπό τούς πνευματιστές ὡς ἀνθρώπινη ἐπινόησις ὑβριστική διά τόν Θεόνβ8. Ἐπιπλέον ἰσχυρίζονται ὅτι, Τό σῶμα του βέβαια δέν ἀνέστη, ἀλλ' Ἐκεῖνος οὐδέποτε ἀπέθανεν καί ὡς πνεῦμα ὑλοποιημένον ἐφανερώθη στούς φίλους Τουβ9. Καί ἀλλοῦ ἀναφέρουν:
αΤί ἀπέγινε τό θνητόν ἤ σάρκινον σῶμα του, οὐδείς γινώσκει. Καί ἀπό ἀπόψεως πνευματικῆς, τοῦτο εἶναι παντελῶς ἀδιάφορον, διότι ἡ ἀνάστασις τοῦ σάρκινου σώματος τοῦ Χριστοῦ ἦτο καθʼ ὁλοκληρίαν περιττή, δεδομένου ὅτι τήν ἀπόδειξιν τῆς ἐπιβιώσεως χορηγεῖ πλήρως ἡ ὑλοποίησις τοῦ λεγομένου πνευματικοῦ σώματός τουβ10. Τόν παρουσιάζουν ἐπίσης ὡς τόν κατ᾽ ἐξοχήν “πνευματιστήν”, πού ἐφάρμοζε,τήν ἐπικοινωνία μέ πνεύματα μεταστάντων11.
Τέλος δέν ὑπάρχει δευτέρα παρουσία καί ἐπιστροφή τοῦ Χριστοῦ στή γῆ γιά τήν παγκόσμια κρίση ζώντων καί νεκρῶν12. Χαρακτηριστικές εἶναι οἱ ἀκραῖες θέσεις τους ἐπ' αὐτοῦ: αἩ ἀνάστασις τῆς σαρκός καί ἀνάστασις ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ εἶναι ἄρθρα τόσον ψευδῆ και γελοῖα, ὅσον ἦσαν αἱ ἀρχαῖαι ἀντιλήψεις ὅτι ἡ γῆ ἦτο ἐπίπεδος καί ὅτι ὁ ἥλιος ἔτρεχε πέριξ τῆς γῆςβ13.
Οἱ θέσεις τοῦ Πνευματισμοῦ σχετικά μέ τή χριστιανική πίστη ἀποτελοῦν τήν πιό ἀδιάψευστη ἐπιβεβαίωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τό τί σημαίνει τό “προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καί διδασκαλίαις δαιμονίων” (Α΄ Τιμ. 4, 1).
Σημειώσεις
1. Βλ. Fr. W. Haack, Spiritismus, Munchen 19926. Hans – Jurgen Ruppert, Spiritismus, στό Panorama der neuen Religiositat, 2001, σσ. 248 – 256.2. Βλ. Ἐπαμ. Καλογερέα, Μεταψυχική. Ἡ ἐπιστήμη τοῦ Πνευματισμοῦ, Ἀθῆναιχ.χ, σ. 408.3. Βλ. Ἐπαμ. Καλογερέα,Μεταψυχική, ὅπ.π., σ. 383. Πρβλ. Παν. Τρεμπέλα, Σχέσις τοῦ Πνευματισμοῦ πρός τήν θρησκείαν, στό ΕΚΚΛΗΣΙΑ 47(1970), σ. 363. 4. Βλ.Ἐπαμ. Καλογερέα, Μεταψυχική, ὅπ.π., σ. 409. 5. Βλ. C.L.Tweedale, Tά σημερινά Πνευματιστικά φαινόμενα καί αἱ Ἐκκλησίαι, 1938, σσ. 54 -55. Handbuch Religiose Gemeinschaften und Weltanschauungen,ὅπ.π., σ. 644. 6.Βλ. Ἐπαμ. Καλογερέα, Μεταψυχική, ὅπ.π, σ. 408. 7. Βλ. Ἐπαμ. Καλογερέα, Μεταψυχική, ὅπ. π, σ. 383. 8. Βλ.Ἐπαμ. Καλογερέα, Μεταψυχική, ὅπ.π., σ. 409. 9. Βλ. Ἐπαμ.Καλογερέα, Μεταψυχική, ὅπ.π, σ. 409. 10. Βλ. C.L.Tweedale, Tά σημερινά Πνευματιστικά φαινόμενα καί αἱ Ἐκκλησίαι, ὅπ.π., σ.44. Πρβλ. Sir Oliver Lodge, Ἀποδεδειγμένη ἐπιβίωσις, 1938, σ. 37 Παν. Τρεμπέλα, Σχέσις τοῦ Πνευματισμοῦ πρός τήν θρησκείαν, στό ΕΚΚΛΗΣΙΑ 47 (1970), σ. 363. Handbuch Religiose Gemeinschaften und Weltanschauungen, ὅπ.π., σ. 645. 11.Βλ. C. L. Tweedale, Tά σημερινά Πνευματιστικά φαινόμενα, ὅπ.π., σ .17. Carlvon Du Prel, Διατί εἶμαι Πνευματιστής,
1940, σ. 77. Β.Τσινούκα, Ὁ Πνευματισμός (Ἐπιστημονικός Θρησκευτικός- Ὑλιστικός) καί αἱ χριστιανικαί Ἐκκλησίαι, 1954, σσ. 25 -26. 12.Βλ. Ἐπαμ. Καλογερέα, Μεταψυχική, ὅπ.π, σ. 409. 13. C.L.Tweedale, Tά σημερινά Πνευματιστικά φαινόμενα, ὅπ.π., σ. 49.
«Ορθόδοξος Τύπος»17/06/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου