Εξαφανίστηκαν οι άγιοι!

Ἐξαφανίστηκαν οἱ ἅγιοι!

Ἐξαφανίστηκαν οἱ ἅγιοι! Σκίζοντας τὸν ἀέρα ἀπὸ τὰ βάθη τριῶν χιλιάδων χρόνων μιὰ ἀπελπισμένη, μιὰ σπαρακτικὴ κραυγὴ φτάνει μέχρι καὶ τὴ δική μας ὄντως ἀποκαλυπτικὴ ἐποχὴ καὶ μᾶς πληροφορεῖ γι᾿ αὐτὸ τὸ ἴδιο, τὸ τόσο θλιβερὸ γεγονός. Ποιὸ γεγονός; Τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἐνάρετοι καὶ ἀφοσιωμένοι στὸν Θεὸ ἄνθρωποι: «Σῶσόν με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος», κραύγασε τότε ὁ Δαβίδ.

Χίλια χρόνια πρὸ Χριστοῦ, σὲ συν θῆκες ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ σωτηριῶδες θέλημα τοῦ ζῶντος Θεοῦ, ὁ μεγάλος προφήτης καὶ βασιλιάς, ὁ ποιητὴς καὶ ψαλμωδός, ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος κάνει τὴν πιὸ πικρὴ διαπίστωση· τὴ διαπίστωση ὅτι ἐξαφανίστηκαν, δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἀληθινοὶ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι.

Δὲν ὑπῆρχαν; Ὑπῆρχαν ἀναμφιβόλως, ἀλλὰ εἶχαν λιγοστέψει πολύ, ἀποτελοῦσαν σχεδὸν εἶδος πρὸς ἐξαφάνιση. Καὶ αὐτὴ ἡ πονεμένη διαπίστωση τραυμάτισε βαθιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ θεόπνευστου ψαλμωδοῦ. Πόνεσε, ἔκλαψε, ἀπογοητεύθηκε. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κραύγασεσπαρακτικά: «Σῶσόν με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος»· σῶσε με, Θεέ μου, διότι χάθηκε, ἐξαφανίστηκε, δὲν ὑπάρχει πλέον ἐνάρετος ἄνθρωπος.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ὡραίου, τοῦ πονεμένου καὶ τόσο περιεκτικοῦ ἑνδέκα του Ψαλμοῦ. Ὁ Ψαλμὸς φέρει τὴν ἐπιγραφὴ «ὑπὲρ τῆς ὀγδόης», ποὺ σημαίνει τὸν τρόπο ψαλμωδίας του, νὰ ψαλεῖ δηλαδὴ «κατὰ ὀκτὼ τόνους κάτω».

Ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους ὅμως ἑρμηνευτὲς καὶ τοὺς ἱεροὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐκλαμβάνεται μὲ ἀλληγορικό, συμβολικὸ νόημα καὶ σημαίνει ἱκεσία πρὸς τὸν Θεὸ νὰ ἔλθει σύντομα ἡ ὄγδοη ἡμέρα. Ὄγδοη δὲ ἡμέρα θεωρεῖται εἴτε ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ ἡ περίοδος ποὺ ἀκολουθεῖ, εἴτε ἡ μετὰ τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου ἀτέλειωτη αἰωνιότητα.

«Ἐκλέλοιπεν ὅσιος»! Σὲ ἄλλο Ψαλμό, στὸν 13ο, ὁ Δαβὶδ περιγράφει λεπτομερέστερα αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς ἀποστασίας (στίχ. 3): «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός»· ὅλοι ξέφυγαν ἀπὸ τὸν ἴσιο δρόμο, ὅλοι ἐξαχρειώθηκαν, δὲν ὑπάρχει κανένας ποὺ νὰ ἐργάζεται τὸ ἀγαθό, δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας!

Οὔτε ἕνας; Καὶ ἐδῶ τὸ ἴδιο φαινόμενο ἔχουμε. Ὑπῆρχαν ἀλλὰ λίγοι, ὑπῆρχαν ἀλλὰ κινδύνευαν σχεδὸν νὰ ἐξαφανιστοῦν. Θέλει δηλαδὴ ὁ Δαβὶδ νὰ φανερώσει τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας, προσπαθεῖ νὰ περιγράψει τὸν τρόμο ἀπὸ τὴν ἀνησυχητικὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν πραγματικὰ εὐσεβῶν ἀνθρώπων.

Ἂν ζοῦσε σήμερα; Ἂν ἔπαιρνε καὶ πάλι τὴν κιθάρα του καὶ ἀποσυρόταν σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες πλέον ἥσυχες γωνιὲς γιὰ νὰ ὑμνήσει μὲ πάθος τὸν Δημιουργό του, τί θὰ ἔλεγε ἀντικρίζοντας αὐτὴ τὴ μανιώδη λαίλαπα ἀντιχριστιανικῆς ἀποστασίας ποὺ πλήττει ὅλο καὶ θρασύτερα τὸν κόσμο;

«Σῶσόν με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος»! Σῶσε με, Θεέ μου! Ἐξαφανίστηκαν οἱ πραγματικὰ εὐσεβεῖς, οἱ ὄντως ἐνάρετοι, οἱ ταπεινοὶ καὶ οὐρανόφρονες ἄνθρωποι, οἱ ἅγιοι! Ἐξαφανίστηκαν;

Δὲν ἐξαφανίστηκαν! Ἀλλὰ πλέον ἔχουν μειωθεῖ πάρα πολύ. Ἔχουν μείνει λίγοι, πολὺ λίγοι, ἐλάχιστοι μέσα στὰ περίπου 7 δισεκατομμύρια τοῦ σημερινοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς.

Τὴν ὥρα ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ τὰ δελτία εἰδήσεων μεταδίδουν ὅτι πρωτοφανεῖς πλημμύρες πλήττουν τὴν Αὐστραλία. Ἄνθρωποι πνίγονται, πόλεις ἐκκενώνονται, τεράστιες ἐκτάσεις καλύπτονται ἀπὸ τὰ ὁρμητικὰ νερὰ τῶν ποταμιῶν. Ἀλλὰ ἡ πλημμύρα τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο εἶναι πολὺ μεγαλύτερη, ἀπείρως καταστροφικότερη. Κάτι σὰν δαιμονικὴ μανία ἔχει καταλάβει τὸν πλανήτη. Καὶ ἡ μανία αὐτὴ στὴν πατρίδα μας ἔχει πάρει τὴ μορφὴ χιονοστιβάδας.

Ἐνῶ ἡ φοβερὴ οἰκονομικὴ κρί ση ποὺ μαστίζει τὸν τόπο ἔπρεπε νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαό μας σὲ ἀλλαγὴ πρὸς τὸ καλό, σὲ μετάνοια, σὲ ἐπιστροφὴ πρὸς τὸν Θεό, μᾶλλον τὸ ἀντίθετο συμβαίνει.

Τὸ ἀντίθετο! Οἱ μὲν κυβερνῆτες μας μοιάζουν νὰ ἔχουν καταληφθεῖ ἀπὸ σύν δρομο καταστροφῆς. Ψηφίζουν νόμους φρικτούς, καθιερώνουν συστήματα ὑποδουλώσεως τοῦ λαοῦ προδρομικὰ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, παραληροῦν καταφερόμενοι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ δὲ λαός μας... Ὁ μυρωμένος μὲ τὸ βασιλικὸ χρίσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαός μας ποῦ βρίσκεται; Τί κάνει; Ὁ λαός μας βρίσκεται σὲ μιὰ πρωτοφανὴ κατάπτωση. Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ σήμερα πολλοὶ ἀληθινοὶ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι ποὺ ἀντιστέκονται στὸ χείμαρρο τοῦ κακοῦ. Ἀλλὰ εἶναι μειοψηφία. Στὸ μεγαλύτερο μέρος του ὁ λαός μας ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ναρκωμένος ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ ὑποκουλτούρα, ποὺ τοῦ σερβίρεται καθημερινά, προσηλωμένος στὴν ἀπελπισμένη προσπάθεια νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἐπίμονη καταναλωτικὴ πρόκληση, ἀποχαυνωμένος καὶ ἀ μήχανος μπροστὰ στὰ πελώρια προβλήματα ποὺ τοῦ θέτουν, φοβισμένος ἀπὸ τὴν προοπτικὴ μιᾶς καταστροφῆς... μένει ἄβουλος καὶ ὑποταγμένος στὴ νοοτροπία τῶν ἡγετῶν του.

Ὁπότε τί γίνεται;

Ὁ καθένας μας ἂς ἀναμετρήσει τὸ χρέος του. Ὁ καθένας μας ἂς ἀναρωτηθεῖ ἂν ἀνταποκρίνεται στὴν κλήση νὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὅσιος. Καὶ ὅλοι μας ἂς ἱκετεύουμε τὸν Θεό μας σὰν τὸν Δαβίδ: «Σῶσόν με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος». Σῶσε μας, Θεέ μου, διότι ἔχουν χαθεῖ οἱ ἀ φοσιωμένοι σὲ Σένα ἄνθρωποι.Σῶσε μας, δι ότι ἐξαφανίζονται οἱ ἅγιοι. Σῶσε μας!

«Ο ΣΩΤΗΡ»15-6-2011